5. คิดอะไรกับพี่ชายฉัน

พอฟีโอน่าออกไปแล้วคาร์เตอร์ก็หันมาหาย่าของเขาแล้วก็ชวนท่านพูดคุยทันที

“คอลลินบอกผมว่าคุณย่าไปเที่ยวนิวยอร์กมานิครับ สนุกไหมครับ” คาร์เตอร์ถามไป เพราะย่าของเขาพึ่งกลับจากนิวยอร์ก

“ไปพบปะเพื่อนๆมันก็ต้องสนุกอยู่แล้วล่ะ แต่ก็หงุดหงิดนิดหน่อยเพราะพวกเพื่อนๆย่าน่ะเขาเอาหลานไปด้วย แต่ล่ะคนน่ารักน่าชังกันมากเลย ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ย่าจะมีโอกาสเอาเหลนของย่าไปอวดกับเขาบ้างก็ไม่รู้” คาร่าพูดไปก็มองหลานชายแบบให้รู้ว่าเธอต้องการเหลนน่ะ

“เอาอีกแล้วนะครับคุณย่า...ผมบอกแล้วไงครับว่าผมยังไม่อยากจะมีครอบครัว...ถ้าย่าอยากจะได้หลานต้องพึ่งคอลลินแล้วล่ะครับ มันน่าจะเอาเหลนให้ย่าได้มากกว่าผมอีกครับ” คาร์เตอร์บอกไป เพราะเขาบอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าเขาไม่ได้อยากจะมีครอบครัวหรือมีลูก

“แต่หลานก็สามสิบสี่แล้วนะคาร์เตอร์..ยังไม่คิดจะมีเมียมีลูกเลยเหรอ..” คาร่าถามไปด้วยสีหน้าผิดหวัง

“ยังครับคุณย่า...ผมไม่อยากจะห่วงและผมก็ยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจเลยสักคน” คาร์เตอร์บอกไปตามตรง

“อะไรกัน ย่าเห็นเราควงกับผู้หญิงตั้งเยอะแยะไม่มีถูกใจเลยสักคนเหรอ” คาร่าได้ยินแบบนั้นก็ถามไป

“ถูกใจเรื่องอย่างอื่นน่ะสิครับ แต่จะให้ถูกใจเอามาเป็นเมียเป็นแม่ของลูกน่ะผมยังไม่เจอครับ ไว้ผมหาเจอแล้วผมจะบอกคุณย่านะครับ” คาร์เตอร์ตอบไปแบบกวนๆ เพราะที่ถูกใจก็แค่เซ็กส์เท่านั้นน่ะสิ

“เฮ้อ....ทำไมเราไม่ได้เชื้อย่ากับพ่อเราไปเลยนะ ย่ามีพ่อของหลานตอนอายุสิบแปด พ่อของหลานก็ตอนสิบแปดเหมือนกัน แต่ทำไมหลานย่าอายุสามสิบสี่แล้วยังไม่คิดจะมีกันนะ...ตอนนี้ย่าอายุเจ็ดสิบแล้วคาร์เตอร์ ย่าจะได้อุ้มเหลนตอนอายุเท่าไหร่เนี่ย ย่าคงไม่ตายไปก่อนใช่ไหม” คาร่าบ่นหลานชายไป

“ย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณย่า คุณย่ายังแข็งแรงแล้วก็ยังสาวสวยอยู่เลย คุณย่าทันได้อุ้มเหลนแน่นอนครับ รออีกหน่อยนะครับ เดี๋ยวคอลลินมันก็มีเหลนให้คุณย่าเองแหละครับ” คาร์เตอร์บอกไปแล้วโยนให้น้องชายของเขาแทน

“ยังจะมาโยนไปให้น้องอีกนะเรา ย่าก็อยากจะอุ้มเหลนจากเราสองพี่น้องนั่นแหละ...ไม่รู้ล่ะ...ย่าให้โอกาสเราสองปี หลังจากนี้ถ้าเราไม่มีเหลนให้น่าอุ้มล่ะก็ ย่าจะหาเมียให้ทั้งพี่ทั้งน้องเลย” คาร่าพูดไปแบบขู่ๆ

“อย่าใจร้ายกับผมแบบนี้สิครับคุณย่า...ผมเป็นหลานของย่านะครับ จะมาบังคับกันได้ยังไง” คาร์เตอร์พูดอ้อนไป

“ก็เพราะเป็นหลานของย่านี่แหละ ย่าถึงต้องหาคนมาเป็นคู่ชีวิตให้เราก่อนย่าจะตายน่ะ อย่างน้อยก็ให้ย่าได้เห็นเรามีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาเถอะ แค่นี้ย่าก็นอนตายตาหลับแล้ว” คาร่าบอกไป

“งั้นผมหาผู้หญิงมาอุ้มบุญลูกของผมแทนดีไหมครับ ย่าจะได้อุ้มเหลนสมใจเลยไงครับ จะเอากี่คนบอกมาเลยครับ” คาร์เตอร์พูดให้ย่าของเขาสบายใจ

“ไม่เอา...ย่าอยากให้เกิดมาจากความรัก ไม่ใช่วิธีทางวิทยาศาสตร์แบบนั้น ย่าบอกแล้วไงว่าอยากเห็นหลานมีครอบครัวน่ะ...มีแค่ลูกไม่มีเมียจะมีความสุขได้ยังไงกันหึ..” คาร่าส่ายหน้าแล้วพูดไป

“เฮ้อ...ถ้าย่าต้องการแบบนั้นก็รอไปก่อนละกันครับ ถ้าผมเจอผู้หญิงที่ถูกใจเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละครับ” คาร์เตอร์ตอบไป

“สองปีนะคาร์เตอร์...ไม่อย่างนั้นย่าจะหาเมียให้หลานเอง” คาร่าพูดไปแบบจริงจัง

“แบบนั้นแล้วมันจะเรียกความรักได้ยังไงล่ะครับคุณย่า ผู้หญิงที่ย่าหามาก็ใช่ว่าจะทำให้ผมรักได้นะครับ” คาร์เตอร์ตอบย่าของเขาไปแบบอดไม่ได้

“ยังมายอกย้อนย่าอีกนะเราน่ะ จะให้ย่าตายก่อนที่จะเห็นหลานมีครอบครัวเลยหรือไง” คาร่าพูดไปแบบงอนๆหลานชาย

“อย่าอย่าพูดแบบนั้นสิครับ โอเคครับ ผมจะลองหาผู้หญิงถูกใจดูสักคน ผมจะให้คุณย่าได้เห็นผมมีครอบครัวแน่นอนครับ แต่อาจจะอีกสองสามปี ไม่ใช่เร็วๆนี้แน่นอนครับ” คาร์เตอร์จำใจรับปากไปเพื่อให้ย่าของเขาสบายใจ ทั้งที่ใจเขานั้นไม่ต้องการเลย ดูท่าเรื่องมีเหลนให้ย่าของเขาคงต้องพึ่งพาน้องชายของเขาแล้วล่ะ

“เฮ้อ...เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็รับปากย่าแล้ว ย่าจะรอดูวันนั้นก็แล้วกัน” คาร่าบอกหลานชายไปแบบยอมๆ เพราะดีกว่าหลานชายปฏิเสธแล้วไม่สนใจอะไรเลย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

คาร่าก็ไปอาบน้ำเพื่อจะมาทานอาหารเย็นร่วมกับหลานชายทั้งสองของเขา ซึ่งตอนนี้คอลลินก็เดินทางมาถึงแล้วและกำลังนั่งคุยกับคาร์เตอร์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“คอลลินระหว่างที่ฉันไม่อยู่แกดูแลงานทางนี้ให้ดีล่ะ อย่าให้มีปัญหาอะไรเข้าใจไหม” คาร์เตอร์กำชับน้องชายของเขาไป

“ผมรู้แล้วน่าพี่ พี่ไม่ได้ไปครั้งนี้ครั้งแรกสักหน่อย ที่ผ่านมามีปัญหาอะไรผมก็จัดการได้หมด พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมเอาอยู่น่า...” คอลลินพูดด้วยรอยยิ้ม

“อืม....แล้วนี่แกคบกับเจนิเฟอร์มาตั้งนาน แกไม่คิดจะแต่งงานอีกเหรอ” คาร์เตอร์ถามน้องชายไปแบบหยั่งเชิง เพราะถ้าน้องชายเขาแต่งย่าจะได้ไม่ต้องมารบเร้าอะไรเขา

“ผมแค่คบกับเขาเล่นๆไม่ได้คิดจริงจังถึงขั้นแต่งงานสักหน่อย ผมพึ่งจะสามสิบเองนะพี่จะให้ผมรีบแต่งงานไปไหน ชีวิตผมยังต้องหาสีสันอีกเยอะ พี่ถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า” คอลลินตอบไปตามตรงแล้วเขาก็เอ่ยถามพี่ชายไป

“ก็คุณย่าอยากให้ฉันแต่งงานมีครอบครัวน่ะสิ แต่ฉันสนใจเรื่องความรักหรือผู้หญิงที่ไหนล่ะ ฉันเห็นว่าแกคบกับเจนิเฟอร์อยู่ก็น่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าฉัน แต่แกก็นะ...ยังจะคบกับเขาเล่นๆอีก” คาร์เตอร์บอกน้องชายไปตามตรง

“ฮ่าๆ คิดจะใช้ผมแทนตัวเองล่ะสิ พี่นี่นะร้ายจริงๆเลย แต่เสียใจด้วยนะเพราะผมน่ะยังไม่คิดเรื่องนี้ แต่ดูท่าว่าคนที่ต้องคิดน่ะคงเป็นพี่แล้วล่ะ” คอลลินแซวพี่ชายไปแบบขำๆ

“แกไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ อีกหน่อยถ้าแกไม่มีใครจริงๆจังๆ แกก็ต้องโดนไม่ต่างจากฉันหรอกคอลลิน...” คาร์เตอร์หันไปว่าน้องชายด้วยสีหน้าตึงๆ

“คุณคาร์เตอร์ คุณคอลลินคะ คุณย่ารอที่ห้องอาหารแล้วค่ะ เชิญค่ะ” ฟีโอน่าเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นแล้วบอกสองหนุ่มด้วยท่าทางเรียบร้อย

“อืม...ไปกันเถอะ” คาร์เตอร์บอกน้องชายแล้วลุกไปทันที เขาก็เดินผ่านฟีโอน่าไป ฟีโอน่าก็มองแล้วยิ้มให้คาร์เตอร์

ด้านคอลลินที่นั่งอยู่มองฟีโอน่าด้วยสายตาจดจ้อง เพราะเขาไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว เธอดูสวยและโตเป็นสาวขึ้นมาเลย และสายตาที่เธอมองพี่ชายของเขามันก็ทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนี้คิดอะไร

“มองพี่ชายฉันตาเป็นมันส์เชียวนะ กลัวพี่คาร์เตอร์เขาไม่รู้เหรอว่าเธอสนใจเขาน่ะ” คอลลินว่าฟีโอน่าไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาเธอช้าๆ

“ฉันเปล่านะคะ คุณคอลลินเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้สนใจคุณคาร์เตอร์เขาเลยนะคะ” ฟีโอน่าได้ยินแบบนั้นก็รีบปฏิเสธไปแล้วก้มหน้าก้มตาลงทันที

“ให้มันจริงอย่างที่เธอพูดเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าแรดให้มันมากนัก อย่าให้ฉันเห็นอีกนะว่าเธออ่อยพี่ชายฉันน่ะ” คอลลินมาหยุดตรงหน้าเด็กสาวแล้วเขาก็มองเธอแบบจดจ้องแล้วพูดบอกไป ก่อนจะเอามือเชยคางของเธอขึ้น ทำให้เขาได้เห็นหน้าสวยๆของเธอแบบชัดเจน

“ให้ตายเถอะ ยัยเด็กนี่สวยชะมัดเลย...” คอลลินมองแล้วกลืนน้ำลายคงลออย่างฝืดเคืองเลย

“คุณคอลลินจะทำอะไรคะ” ฟีโอน่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาตามมือของเขาที่เชยคางเธอขึ้น ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวว่าเขาจะทำอะไร

“ฉันก็แค่จะดูหน้าเด็กแรดๆอย่างเธอไง ตอนเด็กก็ดูใสซื่อดีอยู่หรอก ทำไมโตมาถึงได้แรดส่งสายตาให้ผู้ชายแบบนี้นะ...” คอลลินว่าเธอไป

“ฉันไม่ได้ส่งสายตาให้ผู้ชายคนไหนเลยนะคะ คุณคอลลินอย่ามาหาเรื่องกันได้ไหมคะ ทำไมคุณชอบหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยเลย” ฟีโอน่าว่าเขาไปอย่างอดไม่ได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็คอยว่าคอยแกล้งเธอตลอด

“หึ...ก็แกล้งเธอแล้วมันสนุกนิ จำเอาไว้นะว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงแรดๆ ถ้าคิดจะอยู่กับย่าของฉันก็ทำตัวให้มันดีๆ อย่าแรดคิดจะเป็นมากกว่านั้น โดยเฉพาะกับพี่ชายของฉัน พรึบ...” คอลลินเตือนเด็กสาวแล้วเขาก็ปล่อยมือจากคางของเธอ แล้วก็มองเธอแบบนิ่งเรียบแล้วเดินไปทางห้องอาหารทันที

“เฮ้อ...ไอ้คนบ้า...มาว่าให้เราแรดทั้งๆที่ผู้หญิงของตัวเองน่ะแรดกว่าเราอีก ทำไมคุณต้องมาด้วยนะ” ฟีโอน่ามองตามแล้วพูดบ่นไปอย่างหงุดหงิดใจเลย