3. ทางออกมันมีเสมอ

“หยุดนะมะลิ...พี่ไม่ยอมเลิกกับมะลินะ ให้โอกาสพี่แกตัวได้ไหม พี่จะปรับปรุงตัวเองให้เป็นแบบที่มะลิต้องการเลย พี่สัญญา อย่าเลิกกับพี่เลยนะ” อินทัชขอร้องคนรักไป

“อย่าพยายามเป็นอะไรที่ไม่ใช่ตัวพี่เลยค่ะ เพราะถ้าวันหนึ่งพี่เอ็มเหนื่อยขึ้นมาพี่ก็คงกลับไปทำอะไรตามใจตัวเองแล้ว และเราก็ไปกันไม่ได้อยู่ดี พี่ไม่ต้องมาปรับปรุงอะไรเพื่อมะลิหรอกค่ะ มะลิไม่ต้องการ จบกันแค่นี้เถอะค่ะ” มารีลินบอกไปแล้วดึงมือของเธอออกจากมือของเขา

“มะลิ..พี่ขอร้อง อย่าทำแบบนี้ได้ไหม พี่รักมะลิจริงๆนะ” อินทัชขอร้องเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้าเลย

“มะลิก็รักก็พี่เอ็มนะคะ แต่มะลิไม่อยากจะเสียเวลาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะพี่เอ็ม...” มารีลินบอกไปก็ดันมือของเขาออกอีกครั้งแล้วครั้งนี้เธอก็เดินกลับไปขึ้นรถยนต์ของป้าที่เธอยืมมาแล้วขับออกไปทันที

“มะลิ....โธ่โว้ย....” อินทัชมองตามแล้วเขาก็ร้องออกมาอย่างเสียใจเลย ที่ถูกมารีลินบอกเลิกแบบนี้

“ทำไมทะเลาะกันล่ะคะคุณเอ็ม เมื่อก่อนเข้าไปก็ยังดีๆกันอยู่นิคะ” ฝนรีบเข้ามาถามทันที

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ามายุ่งได้ไหม” อินทัชตอบไปแบบโมโหแล้วเขาก็เดินกลับเข้าห้องทำงานของเขาไป เพราะตอนนี้มารีลินกำลังน้อยใจเขา เขาควรจะให้เธอใจเย็นลงก่อนแล้วค่อยคุยกับเธออีกรอบ

“อะไรเนี่ย นี่น้องมะลิตั้งใจมาบอกเลิกคุณเอ็มเหรอเนี่ย...บ้าหรือเปล่า...รวยขนาดนี้แล้วขอเลิกเนี่ยนะ” ฝนพูดออกไปแบบงงๆ แล้วก็เดินกลับเข้าไปทำงานต่อ แต่พวกพนักงานก็เม้าท์มอยกันจนเธอต้องดุเลย

เวลาต่อมา บ้านของแดง

มารีลินก็ขับรถเก๋งของป้ามาคืนหลังจากที่เธอยืมไปหาอินทัชมา เธอก็ลงจากรถด้วยสีหน้าเศร้าเลยเพราะเธอตั้งใจจะไปขอยืมเงินแฟนหนุ่ม แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นบอกเลิกกันเพราะเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ยังไม่พอ เขายังมาพูดจาเห็นแก่ตัวใส่เธออีก

“กลับมาแล้วเหรอมะลิ เป็นยังไงบ้าง แฟนเราเขาให้ยืมเงินหรือเปล่า..” แดงเดินออกมาแล้วเอ่ยถามหลานสาวไปอย่างอยากรู้

“พี่เอ็มเขาไม่ให้ยืมค่ะป้า มะลิไม่อยากจะรบกวนเขาก็เลยขายรถของพ่อให้พี่เอ็มเขาไปแล้ว ได้เพิ่มมาสามหมื่นค่ะป้า ก็คงจะพอสำหรับเดินทางพาไปหาหมอแล้วก็ตรวจนั่นตรวจนี่ได้ช่วงหนึ่งค่ะ” มารีลินพูดบอกไปก็เดินเข้าไปนั่งอย่างอ่อนแรงเลย

“นั่นป้าว่าแล้วเชียว ว่าแฟนเราต้องไม่ช่วยแน่ เพราะคราวก่อนยังไม่ยอมช่วยเลยแถมยังให้เราเอาเอารถไปจำนำกับตัวเองอีก แล้วคราวนี้เขาจะยอมช่วยเหรอ รวยออกขนาดนั้นแต่ไม่ยอมช่วย...ป้าว่าหนูเลิกกับแฟนคนนี้แล้วไปหาผู้ชายที่ดีกว่านี้เถอะ คบไปก็ไม่ทำให้ชีวิตของหนูดีขึ้นมาหรอก เชื่อป้าเถอะ” แดงพูดออกไปแบบอดไม่ได้

“แม่ว่าก็จริงอย่างที่ป้าแดงพูดนะลูก ถ้ามีแฟนแล้วเขาดูแลหรือช่วยลูกตอนที่ลำบากไม่ได้ ก็เลิกไปเถอะไม่ต้องมาเสียดายหรอก แม่เองก็ไม่อยากจะได้หรอกลูกเขยรวยแต่ไร้น้ำใจกับเราแบบนี้น่ะ สู้เอาคนที่หาเช้ากินค่ำแต่มีน้ำใจยังจะดีซะกว่า” ละไมเดินออกมาจากบ้านแล้วได้ยินพอดีก็พูดเสริมไปอีกคน

“แม่กับป้าไม่ต้องแท็กทีมกันเชียร์ให้หนูเลิกกับพี่เอ็มเขาหรอกค่ะ เพราะตอนนี้หนูบอกเลิกเขาไปแล้ว..หนูคบกับเขาหนูไม่เคยหวังเงินทองอะไรของเขาเลยนะคะ แต่พอหนูเดือดร้อนและต้องการความช่วยเหลือ เขากลับไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย มันก็ชัดเจนแล้วล่ะค่ะว่าเขาไม่เหมาะที่มะลิจะใช้ชีวิตด้วย” มารีลินบอกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“ไม่เป็นไรนะลูก คนรักมีรักก็ย่อมมีจาก คนมันไม่ใช่ก็ไม่ต้องไปฝืนหรอก...เราก็ค่อยหาทางออกของเราเองก็ได้...” ละไมบอกไป

“แต่เราต้องหาเงินมารักษาพ่อนะคะแม่ แล้วไหนจะหนี้ที่พ่อกับแม่ไปกู้เขามาอีกล่ะคะ เราจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขาคะ แค่นี้เราก็อยู่บ้านกันแทบจะไม่ได้แล้วนะคะแม่..” มารีลินถามแม่ของเธอไป เพราะตอนนี้ครอบครัวเธอยังต้องมาอาศัยบ้านป้าอยู่เลย แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้หนี้เขาล่ะ

“เรื่องหนี้สินของพวกเจ้าหนี้ป้าคุยกับจินมันแล้ว จินมันจะช่วยจ่ายให้ก่อน ไว้เราค่อยมาคืนจินมันทีหลังก็ได้..” แดงพูดไปเพราะเธอก็สงสารหลานสาวที่ต้องมารับภาระทั้งที่ยังอายุแค่นี้ เลยคุยกับลูกสาวที่อยู่กรุงเทพให้ช่วยเหลือ

“แต่มันเยอะนะคะป้า มะลิไม่อยากจะรบกวนป้ากับพี่จินแล้วค่ะ แค่นี้ป้ากับพี่จินก็ช่วยพวกเรามาเยอะจนมะลิไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วนะคะ” มารีลินพูดไปแบบเกรงใจ เพราะสองแม่ลูกช่วยมาเยอะแล้ว ตั้งแต่เธอเรียนมหาลัยเลยด้วยซ้ำ

“เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ จะไม่ช่วยไม่ได้ยังไงล่ะ ดูสิเราคิดไปพึ่งพาคนอื่นแล้วมันมีใครช่วยไหม ขนาดแฟนเรายังไม่ช่วยเลย เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ ป้ากับจินเต็มใจช่วย อีกอย่างไอ้ดำมันก็เป็นน้องของป้า ป้าก็รักและห่วงมันไม่แพ้เราหรอก” แดงพูดออกไปแบบจริงจัง

“ก็ได้ค่ะ งั้นมะลิจะหาเงินมาคืนป้าแดงกับพี่จินทีหลังนะคะ ขอบคุณป้ากับพี่จินมากเลยนะคะ” มารีลินบอกไปก็โอบกอดผู้เป็นป้าอย่างขอบคุณ เพราะมันเหมือนกับเรื่องราวทุกอย่างของเธอมันถูกปลดล็อคและรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

“ขอบคุณนะพี่แดง...พี่ดำโชคดีจริงๆที่มีพี่สาวแบบพี่...” ละไมยกมือไหว้พี่สามีอย่างซาบซึ้งใจเลย

“ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก บอกแล้วไงถ้าเดือดร้อนก็บอก พี่ก็ยินดีช่วยเหลือนั่นแหละ นี่อะไรดันไปให้คนอื่นช่วย แต่ก็ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยมะลิก็ได้เห็นนิสัยของไอ้หมอนี่ ป้าน่ะไม่ชอบขี้หน้ามันเลย อวดรวย แต่ขี้งกซะไม่มี” แดงพูดไปแบบอดไม่ได้

“มะลิขอโทษค่ะ มะลิแค่ไม่อยากจะรบกวนป้าบ่อยๆน่ะค่ะ...มะลิจะรีบหาเงินมาคืนป้านะคะ ” มะลิบอกไปแล้วโอบกอดผู้เป็นป้าอย่างรักใคร่

“ไม่ต้องรีบหรอก...ค่อยๆหามาคืนป้าก็ได้...ป้าไม่อยากให้เราเหนื่อย” แดงบอกไปด้วยรอยยิ้ม เพราะเธอก็ยังไม่ได้ใช้เงินพวกนั้น อีกอย่างมันก็เป็นเงินของลูกสาวที่เอามาช่วยน้องด้วย

ลอสแอนเจอลิส...รัฐแคลิฟอร์เนียร์ ประเทศสหรัฐอเมริกา

คาร์เตอร์หนุ่มนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์และค้าปลีกรายใหญ่ที่สุดในลอสแอนเจอลิสกำลังนั่งจิบไวน์ริมสระว่ายน้ำในวิลล่าส่วนตัวของเขา

“คาร์เตอร์...ได้ข่าวว่าคุณจะไปทำงานที่โซนเอเชียเหรอคะ...คุณจะไปประเทศไหนเหรอคะ” ทารีน่านางแบบสาวเอ่ยถามคู่ขาของเธออย่างอยากรู้

“จีน...สิงคโปร์...ไทย...ฟิลิปินส์...เวียดนาม” คาร์เตอร์บอกไปตามแพลนที่เขาวางไว้ เพราะจะต้องไล่ดิลงานกับนักธุรกิจแต่ล่ะประเทศเพื่อนำสินค้าเข้ามาในอเมริกา

“ไปหลายประเทศแบบนี้ คุณคงจะไปนานเลยนะคะแบบนี้ฉันต้องคิดถึงคุณแน่ๆเลยค่ะ...” ทารีน่าเข้าไปนั่งข้างๆเขาแล้วก็เอนหัวซบไหล่ของเขา ก่อนจะเอามือโอบกอดเข้าอย่างอ้อนๆ

“ผมไปแค่ไม่กี่เดือน ผมก็กลับมาแล้วล่ะ” คาร์เตอร์เอามือโอบไหล่เธอแล้วพูดไปแบบอ่อนโยน