บทนำ ปฐมบทหญิงโฉด

บทนำ

ปฐมบทหญิงโฉด

เมียโจร

ผู้คนกล่าวหาว่าตัวข้านั้นเป็น ‘หญิงโฉด’ มักมากในกามราคะ ถือกำเนิดขึ้นเพื่อผลาญหัวใจบุรุษ เร่าร้อนเปี่ยมล้นไปด้วยสิเน่หา ช่ำชองในการปลุกกำหนัด เจนจัดทุกท่วงท่าลีลาร้อน ไม่ว่าชายใดหากได้ลิ้มรสรักจากข้าก็จะลุ่มหลงมัวเมาจนแทบโงหัวไม่ขึ้น…

ริมฝีปากสีชาดเย้ายวนยกยิ้มอย่างเหยียดหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามราวกับภาพวาด นางสวมชุดสีแดงเพลิงเปิดเปลือยเนื้อหนังมังสา ความงามของนางนั้นทำให้ผู้พบเห็นแทบลืมหายใจ

สวี่เซี่ยวอิงเชิดหน้าขึ้นอย่างทะนงตน ปรายหางตามองไปยังเหล่าโจรโฉดนับร้อยที่กำลังนั่งคุกเข่าคำนับอยู่เบื้องล่าง บัดนี้นางนั่งอยู่บนบัลลังก์ไม้เถาวัลย์ข้างมหาโจรผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาแข็งกร้าว หนวดเครารกครึ้ม มือขวาของเขากำดาบขนาดใหญ่ปักลงบนพื้น

ดาบและมือคู่นั้นเปื้อนเลือดผู้บริสุทธิ์มาแล้วกว่าหลายพันหลายหมื่นชีวิต

เวลานี้ตัวข้าคือ ‘เมียโจร’ หญิงสาวผู้กุมหัวใจโจรเถื่อนกักขฬะเอาไว้ด้วยกามราคะ

“อิงเอ๋อร์คนงามของข้า”

หัวหน้าโจรยื่นมือมากุมมือเล็กบอบบางของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะใช้ปลายจมูกฉวยแก้มอิ่มอย่างครึ้มใจ

เซี่ยวอิงแสร้งเบือนหน้าหนีปัดป้องมือชายอย่างมีจริต เขินอายราวกับหญิงสาวไร้เดียงสาไม่ประสากามราคะ ทั้งที่ภายในใจของนางนั้นด้านชาไร้ความรู้สึก

ดั่งสตรีกร้านโลกที่เหน็ดเหนื่อยเหลือแสน

“จะเขินอายไปไยเล่าเจ้ากระต่ายน้อยของข้า ในเมื่อเจ้าและข้าคือหนึ่งเดียวกัน”

มหาโจรซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราไปยังนวลไหล่และซอกคองามระหง สูดกลิ่นหอมหวานดั่งดอกไม้แรกแย้ม เป็นกลิ่นหอมที่เขาไม่เคยได้สัมผัสจากสตรีใดมาก่อน นั่นยิ่งทำให้เขาลุ่มหลงนางจนแทบโงหัวไม่ขึ้น

“เอาไว้คืนนี้ท่านค่อยรังแกข้าไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ เวลานี้ลูกสมุนของท่านล้วนรอคอยฟังคำสั่งของท่านอยู่”

“จริงสินะ”

มหาโจรหัวเราะลั่นคล้ายชอบอกชอบใจ ก่อนจะเริ่มพูดถึงแผนการบุกปล้น ฆ่า ข่มขืนผู้บริสุทธิ์ด้วยความคึกคะนองโหดเหี้ยม

เซี่ยวอิงแสร้งยิ้มดั่งสตรีโง่งม นั่งคลอเคลียข้างมหาโจรไม่ห่าง ทว่าดวงตากลับกวาดมองแผนที่บนโต๊ะกว้าง จดจำยุทธศาสตร์ไว้อย่างแม่นยำ ก่อนจะเหลือบมองไปยังสตรีห้านางที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

สตรีทั้งห้าล้วนพิการ บ้างเป็นใบ้ บ้างหูขาด บ้างตาบอด บ้างพิการสูญเสียแขนขา

ราวกับมีก้อนแข็งๆ แล่นมาจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อหวนคิดไปถึงที่มาของสตรีเหล่านี้ภายใต้การดูแลของนาง ทุกคนล้วนผ่านความเจ็บปวดและความขมขื่นอย่างสุดแสน

ไม่รู้ว่าเป็นคำอวยพรหรือคำสาป ที่มนุษย์ไม่ตายเพียงเพราะเจ็บปวดเจียนใจสลาย ยังคงหายใจ ยังคงมีชีวิตอยู่ ตะเกียกตะกายก้าวไปข้างหน้า ด้วยความหวังอันริบหรี่ที่จะมีชีวิตที่ดีกว่าเมื่อวาน

แล้วเหตุใด...

เหตุใดข้า ‘เซี่ยวอิง’ หญิงสาววัยเพียงสิบแปดหนาวจึงมายืนอยู่จุดนี้นะหรือ...

ดวงตาราวกับพญาหงส์หม่นเศร้าลงอย่างน่าใจหาย ริมฝีปากสีชาดค่อยๆ เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ปล่อยให้ห้วงแห่งความทรงจำฉายภาพวันวานในอดีต

สิ่งที่เห็น...

อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น....