ตอนที่ 5

มิได้เพียงแค่ฉิบหาย หากรวมไปถึงหายนะจนถึงขนาดขุดหลุมฝังกลบสามชั้นก็คงยังมิพ้นจากโทษทัณฑ์ที่จะได้รับเป็นแน่

อยากรู้นัก...ครั้งนี้ไอ้เกาหยุนเหลียงไปทำเรื่องอันใดไว้อีก!

“ท่าน...ท่านพ่อเรียกข้ามา มีเรื่องอันใดหรือขอรับ” ในสายตาของท่านพ่อบอกได้ว่า หากมิมีเรื่อง ข้ามิสั่งบ่าวไพร่ให้ไปเรียกลูกมิเอาไหนเช่นเจ้ามาหรอก

“หรือข้าไปสร้างเรื่องอันใดไว้อีกแล้ว หากจะว่าไป หลังจากหายป่วยไข้ ลูกมิได้ออกจากเรือนไปที่ไหนเลยนะขอรับ” ไอ้เกาหยุนเหลียงคงไปสร้างเอาไว้ก่อนป่วยนั่นแหละ ตอนนี้เขาก็เลยต้อง...ตอแหลไปก่อน

“นี่เจ้า!”

อา...มิรู้ก็โกรธแฮะ เอายังไงดีล่ะเนี่ย เขมกรเหลือบสายตามองไปทางมารดาที่แสดงออกชัดเจนว่ากระวนกระวายอยากจะช่วยข้า หากก็มิรู้ว่าจะกล่าวออกมาเช่นไรถึงจะมิเป็นเหตุให้บิดาโกรธเคืองข้ามากไปกว่านี้ คงประมาณว่า ยิ่งช่วยก็ยิ่งยุ่ง ทำนองนั้นน่ะ

ความหวังที่จะให้มารดาช่วย...ตัดทิ้งไปได้เลย แล้วจะมีผู้ใดช่วยเขาได้อีกบ้าง พี่ใหญ่เหรอ...มิมีทางแน่นอน

เพราะเหตุใดนะหรือ...

พอจะคุ้น ๆ ในความรู้สึกว่า เกาหยุนเหลียงถือตนว่าเป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ จึงมิสนใจผู้ใด กับพี่น้องก็คอยแต่หาเรื่องว่ากล่าวอยู่เสมอ บางครั้งใครถกเถียงก็มีการลงมือลงไม้กันด้วย พี่ใหญ่เลยเลือกที่จะมิกล่าวอันใด ในขณะที่น้องสาม...หากพอจะเห็นภาพลาง ๆ ในหัวเป็นประมาณว่ามีเรื่องต่อยตีจนได้รับบาดเจ็บกันอยู่บ่อยครั้ง

เขมกรแอบเบือนหน้าพร้อมกับผ่อนลมหายใจด้วยความหงุดหงิดใจ ครั้งนี้ไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียงไปสร้างเรื่องอันใดไว้อีกล่ะ ทุกคนในครอบครัวที่มิชอบหน้าถึงได้รอคอยสมน้ำหน้ายามถูกลงทัณฑ์

“ลูกขออภัยขอรับท่านพ่อ ลูกจดจำมิได้จริง ๆ ” แต่ถึงในหัวเขาจะมีความทรงจำของเกาหยุนเหลียงอยู่ หากเห็นเช่นนี้...เขายอมที่จะกลายเป็นคนความจำเสื่อม จดจำสิ่งใดมิได้มากกว่า

“นายท่านเกาขอรับ”

“อาบอกแล้วไงหยวนเจ๋อ ให้เรียกว่าท่านอา บิดาเจ้ากับอาหาใช่คนอื่นไกลกันสักหน่อย”

กับบุรุษผู้นั้น...กล่าวเสียอ่อนโยนเชียว เขมกรได้แต่กลอกตาไปมา พลางเบะหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ ยิ่งเมื่อซ่งหยวนเจ๋อตอบกลับมา...เขาก็รู้สึกว่าบนพื้นมีมดที่ต้องรีบบดขยี้ก่อนที่มันจะขบกัดเอา

“ขอรับท่านอา”

ไอ้เจ้านี่ก็อีกคน ท่านพ่อกล่าวอย่างไรก็ตอบกลับมาอย่างนั้น

“ข้ามิได้อยากจะนำเรื่องร้อนใจมาหาท่านอา หากเรื่องที่บุตรชายท่านอาสร้างไว้ เกี่ยวเนื่องกับตัวข้าและครอบครัวของข้า”

แค่เอ่ยปาก...เขมกรก็รู้แล้วว่ามาหาเรื่อง คิดว่าเขามิรู้หรือไง ถึงมิฉลาดมากแต่ก็มิได้โง่หรอกนะ

“ท่านมีเรื่องอันใดก็ว่ามา”

“เกาหยุนเหลียง!”

อา...ท่านพ่อขอรับ ลูกคนนี้มิได้ตั้งใจนะขอรับ แต่ก็มิรู้เหมือนกันว่าทำไมยามกล่าวอันใดออกไปแล้วมักจะทำให้ท่านพ่อมีโทสะได้ตลอดก็มิรู้ หรือจะเป็นด้วยเหตุนี้หรือเปล่า เกาหยุนเหลียงถึงได้มิชอบหน้าซ่งหยวนเจ๋อ น่าจะเป็นเพราะถูกเปรียบเทียบ...เท่าที่เขาประเมินแบบเผิน ๆ นะ ซ่งหยวนเจ๋อน่าจะโดดเด่น เก่งและดีในทุกเรื่องทุกทาง ในขณะที่เจ้าของร่างตัวจริงที่เขามาอาศัยอยู่นี่นั้น ช่างเป็นบุรุษที่มิได้เรื่องสักอย่าง! ปมในใจคือความอิจฉาที่ตอนนี้กลายเป็นความเกลียดชังที่ยามนี้มันคงจะเก็บเอาไว้มิได้แล้ว

“ขอโทษขอรับท่านพ่อ” เขมกรกล่าวเสียงเบาขณะหันไปถลึงตาและชักสีหน้าบึ้งตึงใส่ซ่งหยวนเจ๋อที่...มองมาอย่างเฉยเมยเสียจนเขาอยากจะหาไม้กระบองสักท่อนไปฟาดดู เวลาเจ็บกายแล้วจะยังคงตีสีหน้าเช่นนี้อยู่หรือเปล่า

“ท่านอาอย่ามีโทสะเลยขอรับ หยุนเหลียงแค่ยังเด็ก ยังมีนิสัยวู่วามอยู่ ค่อย ๆ สอนไป มินานก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ที่เก่งกล้าอย่างที่ท่านอาต้องการแน่ขอรับ”

เขมกรทำเสียงขลุกขลักในลำคอ ขณะมองซ่งหยวนเจ๋อที่ยังมิหันใบหน้ามาให้เขาเห็นเต็ม ๆ ตาอย่างที่คิดว่าในดวงตาคงมีไฟลุกอยู่ ไอ้ที่ทำอยู่ ต้องการซ้ำเติมกันใช่ไหม อยากให้เขาถูกท่านพ่อโกรธมากขึ้นและรีบลงทัณฑ์โดยเร็วใช่ไหม เขามิยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอกน่า

อย่าว่าแต่เกาหยุนเหลียงจะมิชอบขี้หน้าไอ้เจ้าซ่งหยวนเจ๋อเลยนะ ตัวเขาเองที่เพิ่งจะพบเจอหน้าครั้งแรกก็เริ่มจะมิชอบหน้าแล้วเช่นกัน ถึงมิฉลาดนักแต่ก็พอจะมองออกว่าอีกฝ่ายมิได้หวังดีอย่างที่ปากกล่าวมา หากให้ถูกคือ...เป็นการหวังดีประสงค์ร้ายอย่างชัดเจน

“ข้ารับคำสั่งท่านพ่อมาบอกกล่าวเรื่องนี้ให้กับท่านอา ฮูหยินและคุณชายเกาหยุนเหลียงรับทราบขอรับ”

“เจ้านี่มัน...”

มีอะไรให้เขาใช้อุดปากไอ้เจ้าซ่งหยวนเจ๋อนี่ไหม เปิดปากทีไร เขาได้โดนท่านพ่อมองมาด้วยสายตาเกรี้ยวกราดทุกที

“เรื่องที่คุณชายไปป่าวประกาศที่ตลาด...จนตอนนี้ชาวบ้านยังคงนินทากันมิยอมหยุดปาก เรื่องรู้ถึงหูของท่านพ่อและท่านแม่ของข้าแล้ว”

ฟังวาจาของซ่งหยวนเจ๋อแล้วหางตาเขมกรถึงกับกระตุกถี่ยิบเลย หวังว่าเรื่องที่ไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียงตัวจริงไปสร้างไว้ มันจะไม่ทำให้เขาพบเจอกับหายนะมาก...หรอกนะ

“บอกท่านพ่อของเจ้าด้วยนะหยวนเจ๋อ อาขออภัยที่เลี้ยงดูลูกได้มิดี ไปก่อเรื่องสร้างความลำบากและรำคาญใจให้กับบิดามารดาของเจ้า ไว้อาจะพาไอ้เจ้าลูกมิรักดีไปขออภัยถึงเรือน”

อา...ยังมิรู้เลยว่าเกาหยุนเหลียงไปป่าวประกาศเรื่องใดไว้ ท่านพ่อก็ตวัดสายตามิพอใจระคนมีโทสะมองมาที่เขาอีกแล้ว

เฮ้อ! อยู่เพียงมินาน ก็ทำให้เขาถูกท่านพ่อเกรี้ยวกราดใส่มาเป็นชุดแล้ว หากอยู่นานไป...คิดว่าคงจะต้องถูกท่านพ่อจับขังไว้ในห้อง มิออกมาแรมเดือนเป็นแน่ เป็นเช่นนี้แล้ว...เขามิโทษเกาหยุนเหลียงตัวจริงเรื่องที่แค้นเคืองซ่งหยวนเจ๋อจนหาเรื่องเช่นนี้แล้วล่ะ

“ข้าน้อยขออภัยแก่ท่านพ่อและคุณชาย...”

เขมกรอ้าปากค้างเมื่อซ่งหยวนเจ๋อหันใบหน้ามาทางตน คือ...ขอพูดแบบสตรีในช่วงเวลาที่เขาจากมาชอบพูดกันนะ คนอะไรก็มิรู้ หล่อ...โคตรพ่อโคตรแม่ หล่อแบบไม่บันยะบันยัง หล่อจนเครื่องในตับไตไส้พุงถึงกับเต้น

รูปหน้าคมชัด เครื่องหน้าที่ลงตัว คิ้วหนายาวปลายชี้ขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาโตสองชั้นที่ดูเหมือนจะเจ้าชู้หากก็เย้ายวนชวนมอง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูป

ดูโดยรวมแล้วทุกส่วนสอดรับกับหมด ขนาดตัวเขาที่มิชื่นชอบบุรุษ แต่เห็นใบหน้าของซ่งหยวนเจ๋อแล้วก็อดที่จะใจสั่นไหว...หน้าร้อนผ่าวจนกล่าวอันมิออกไปชั่วครู่ หากเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากราวกำลังเหยียดหยามอยู่ ทำให้เขาได้สติกลับคืนมา

“ซ่งหยวนเจ๋อ...ด้วยขอรับ ตัวข้านับตั้งแต่ฟื้นจากอาการป่วยไข้ ความจำก็เลอะเลือน บางครั้งก็จำได้ หากบางคราก็นึกอันใดมิออก ข้าน้อยหวังว่าคุณชายซ่งหยวนเจ๋อจะให้อภัยและขอรบกวนช่วยชี้แนะด้วย ข้าไปทำเรื่องร้ายแรงอันใดไว้หรือขอรับ” เขมกรกล่าวพลางฉีกยิ้มอย่างมิรู้มิชี้ อีกทั้งยังกะพริบตาปริบ ๆ เรื่องตีหน้าซื่อมิรู้เรื่องราวใด ๆ น่ะ ตอนนี้เขาถนัดนักแหละ

“จดจำเรื่องที่ผ่านมา...มิได้เลยหรือ”