วาสนาดอกเหมยงาม

"ฮองเฮาเพคะ ได้เวลาเสวยยาพิษแล้ว อย่าได้ทรงรั้งรออีกเลย ยามนี้ครอบครัวของพระองค์คงกำลังรอท่าอยู่ในปรโลกแล้ว"

แสงอาทิตย์อัสดงสีส้มอ่อน อาบย้อมทั่วทั้งตำหนักคุนหนิง ราวกับแสงทองเรืองรองแสงสุดท้ายที่แสนงดงามก่อนมรสุมคลื่นใหญ่จะคืบคลานเข้ามา

ไป๋เหม่ยเหมยหันไปมองผู้ที่เอ่ยวาจาหยามเหยียดนางคราหนึ่ง ดวงตาคู่งามของนางเรียบเฉยคล้ายไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งใดในโลกหล้าทั้งสิ้น

นางก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงที่สุด เป็นถึงมารดาของแผ่นดิน แต่สุดท้ายแล้วตำแหน่งจอมปลอมนี้กลับคร่าชีวิตคนในตระกูลของนางไปจนหมดสิ้น

บิดานางที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่และพี่ชายฝาแฝดสองคนถูกประหารชีวิต มารดาของนางแขวนคอปลิดชีพตน ตระกูลไป๋ล่มสลาย เพราะความโง่งมของนางเพียงคนเดียว

นางหลงรักจินฟาน องค์ชายรองผู้หล่อเหลาและแสนอ่อนโยน โดยไม่สนใจฟังคำเตือนของบิดาที่ไม่อยากให้นางยุ่งเกี่ยวกับเขา บิดานางบอกว่าจินฟานนั้นไม่ใช่คนดีอันใด บิดานางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด อำนาจทหารทั้งหมดของบิดาล้วนขึ้นตรงต่อจินฮ่องเต้เพียงพระองค์เดียว หากนางแต่งกับองค์ชายคนใดคนหนึ่ง แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่เรื่องดี ฝ่าบาทแม้จะเมตตาแต่ใจฮ่องเต้ล้วนคาดเดายาก

แต่นางกลับดื้อรั้น สุดท้ายแล้ว จินฟานก็หลอกใช้นาง เมื่อเขาได้สมดั่งใจตนปราถนาแล้วก็รื้อสะพานข้ามแม่น้ำ สังหารคนตระกูลไป๋จนหมดสิ้น

แม้กระทั่งองค์ชายใหญ่จินเฉวียนและเซวียหงเย่ ไคกั๋วกงผู้เป็นขุนนางที่ฝ่าบาททรงโปรดปราณก็ยังยากจะรอดพ้นเคราะห์ร้ายในครั้งนี้ไปได้

แม้แต่ตัวนางเองก็ยังถูกเขาประทานยาพิษ

ผู้ที่มาส่งมอบยาพิษให้นางก็คือเจินหลิง พระสนมกุ้ยเฟยซึ่งเป็นที่โปรดปราณของจินฟาน นางไม่เคยรู้เลยว่าเขาหลอกใช้นางมาโดยตลอด ในใจของเขาไม่เคยมีนางแม้เพียงเศษเสี้ยว

หลังจากคนในครอบครัวตายจากไป ไป๋เหม่ยเหมยก็ไร้สิ้นซึ่งความหวัง นางร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด สุดท้ายแล้วจากความเจ็บปวดก็กลับกลายเป็นความเฉยชาเข้ามาแทนที่ นางไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งใดทั้งสิ้น

เมื่อเห็นว่าไป๋เหม่ยเหมยยังไม่ยอมรับยาพิษไปดื่ม เจินหลิงจึงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เย็นชา

"ไป๋เหม่ยเหมย เหตุใดเจ้าจึงไม่ยอมดื่ม หรือว่าจะให้ข้าช่วยเอายาพิษกรอกปากเจ้า?"

"ข้าอยากพบฝ่าบาทอีกสักครั้ง"

ไป๋เหม่ยเหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา เจินหลิงส่งเสียงเหอะออกมา ก่อนจะเอ่ย

"คนเช่นเจ้าไม่คู่ควรที่จะได้พบกับฝ่าบาท"

"ข้าอยากพบฝ่าบาทเป็นครั้งสุดท้าย หาไม่แล้ว ข้าจะไม่ยอมดื่มยาพิษเฮงซวยนี่เป็นแน่"

"เจ้าอย่าคิดเพ้อฝัน ยามนี้ตัวเจ้าเองไม่ต่างอันใดจากนักโทษ ยังจะมาเรียกร้องสิ่งใดอีก"

เมื่อได้ยินที่เจินหลิงเอ่ย ไป๋เหม่ยเหมยก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"แล้วอย่างไรเล่า ฝ่าบาทยังไม่ได้ปลดข้าออกจากตำแหน่งฮองเอา แม้ตายข้าก็ยังเป็นฮองเฮา แล้วเจ้าเล่า เจินหลิง เจ้าคิดว่าเขาจะรักปักใจในตัวเจ้าจริงหรือ แม้กระทั่งข้าเขายังหักหลัง แล้วเจ้านับเป็นตัวอะไร ไม่แน่นะ ยามที่เจ้านอนหลับสนิท เขาอาจจะใช้มีดในมือจ้วงแทงเจ้า และสังหารครอบครัวเจ้าเช่นที่ทำกับข้าก็เป็นได้"

"เหลวไหล!"

เจินหลิงกำมือแน่น ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าวาจาของไป๋เหม่ยเหมยที่เอ่ยออกมานั้นทำเอานางหวาดหวั่นไม่น้อย แต่นางไม่เชื่อเด็ดขาด นางและจินฟานรักใคร่กันมานาน นางยอมทนมองเขาเอาใจพะเน้าพะนอนังสารเลวนี่มาหลายปีก็เพื่อวันนี้ เขาไม่มีทางทรยศนาง!

ไป๋เหม่ยเหมยส่งเสียงหัวเราะกังวานใสราวเสียงระฆังเงิน พลางเอ่ยอย่างดูแคลน

"ช่างตื้นเขินไร้เดียงสายิ่งนัก ความรักอันบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือ ก็เพียงแค่มีผลประโยชน์ร่วมกันเพียงเท่านั้น เลิกสนทนาเรื่องไร้สาระได้แล้ว ข้าอยากพบฝ่าบาท"

"ข้าไม่ให้เจ้าพบ มัวชักช้าอยู่ทำไม รีบเอายาพิษกรอกปากนางเสียสิ!"

เหล่านางกำนัลเมื่อได้ยินเจ้านายตนเอ่ยปากสั่ง จึงรีบเดินเข้ามาหมายจะจับตัวไป๋เหม่ยเหมย แต่นางกลับเบี่ยงกายหลบและจัดการสังหารนางกำนัลเหล่านั้นจนตาย นางเป็นถึงบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่แน่นอนว่าวรยุทธ์ย่อมไม่อ่อนด้อย

เจินหลิงเริ่มหวาดกลัว เรื่องอื่นนางไม่มีทางยอมไป๋เหม่ยเหมย แต่เรื่องวรยุทธ์นางไม่อาจสู้ได้ ไป๋เหม่ยเหมยก้าวเข้ามาหาเจินหลิง นางกำปิ่นปักผมในมือแน่น ความคิดที่อยากสังหารเจินหลิงพลันวูบผ่านเข้ามาในหัว

ฉึก!

แต่ทว่านางยังไม่ทันได้ลงมือ ก็มีธนูดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาแทงที่หัวไหล่ข้างซ้ายของนาง หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นจินฟานนั่นเองที่ลงมือทำร้ายนาง

เมื่อเห็นว่าภายในตำหนักคุนหนิงยามนี้มีแต่่ศพนางกำนัลนอนกองอยู่ เขาก็ขมวดคิ้วมุ่น แววตาที่มองไป๋เหม่ยเหมยพลันเย็นชาขึ้นมาหลายส่วน

ความรู้สึกที่เขามีต่อไป๋เหม่ยเหมยนั้นยากจะอธิบาย เดิมทีเขาต้องการหลอกใช้นาง แต่กลับมีชั่ววูบหนึ่งที่เกิดความรู้สึกดีดีกับนาง

หรือเขาควรจะขังนางเอาไว้ชั่วชีวิต ไม่ฆ่านาง

ไป๋เหม่ยเหมยมองจินฟานด้วยแววตาที่วูบไหว เจินหลิงรีบเดินไปหลบอยู่ด้านหลังจินฟาน พลางเอ่ยฟ้องว่าไป๋เหม่ยเหมยฆ่าคน ไป๋เหม่ยเหมยส่งเสียงเหอะออกมา พลางมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาวูบไหว

"ท่านมาแล้วหรือจินฟาน"

จินฟานไม่เอ่ยตอบเพียงมองนางด้วยแววตาเฉยชา ไป๋เหม่ยเหมยยิ้มออกมาเล็กน้อย รอยยิ้มของนางเหมือนดอกเหมยยามฤดูใบไม้ผลิที่กำลังผลิบาน ทั้งอ่อนหวานงดงามและชวนมองในคราเดียวกัน อยู่ๆในใจของจินฟานก็พลันบีบรัด

"ได้ยินว่าเจ้าอยากพบข้ามีเรื่องใดหรือ?"

จินฟานเอ่ยถามไป๋เหม่ยเหมยด้วยน้ำเสียงเจือความรำคาญ เขาไม่อยากจะเสวนาพาทีกับนางเพราะเกรงว่าตนอาจจะเกิดใจอ่อนจนหวั่นไหวและยอมอ่อนข้อให้กับนาง

ไป๋เหม่ยเหมยมองจินฟานอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่ลำคอของตน จินฟานกำมือแน่น เขาไม่เข้าไปหานาง อีกทั้งยังไม่คิดจะห้ามปราม ในเมื่อให้ดื่มยาพิษแต่นางกลับไม่ยอมดื่ม แต่อยากฆ่าตัวตายเช่นนั้นก็ตามแต่ใจนางเถิด

ไป๋เหม่ยเหมยกระอักโลหิตออกมา นางคล่อยๆคลานเข้าไปหาเขา สองมือที่ชุ่มโลหิตคว้าจับชายชุดมังกรของชายคนรักเอาไว้แน่น ดวงตาที่มองมาทำเอาจินฟานรู้สึกขนลุกไม่น้อยเลย

"จินฟาน หากพบกันชาติหน้า ข้าจะไม่รักท่าน และข้าจะทำทุกทางเพื่อให้ท่านอยู่อย่างไม่เป็นสุข ท่านจะไม่ได้สมดั่งใจปราถนาแม้เพียงสักอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ"

ดวงตาของนางเบิกกว้าง หญิงสาวกระอักโลหิตออกมาอีกครา ก่อนจะสิ้นใจตายจากไปด้วยความเจ็บปวดใจแสนสาหัส

จินฟานหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะสั่งให้คนนำศพนางไปโยนทิ้งที่ด้านนอกวังหลวงเสีย

ยามนี้เขาได้เป็นผู้ครองใต้หล้าแล้ว เพียงแค่สูญเสียสตรีนางเดียวไปย่อมไม่นับเป็นอันใด

ชาติหน้าหรือ นางตายเป็นผีไปแล้วยังจะเอ่ยถึงเรื่องชาติหน้าอันใดอีก ช่างน่าขันสิ้นดี!

หลังจากไป๋เหม่ยเหมยตายไป เจินหลิงถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นเจินฮองเฮา เสพสุขกับจินฟานมีลูกหลานสืบทอดราชบัลลังก์ยาวนานหลายชั่วอายุคน เรื่องราวของคนตระกูลไป๋กลายเป็นเรื่องเล่าที่ถูกลืมเลือนไปโดยไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยถึงอีก

แต่มันจะจบเช่นนี้จริงหรือ

แน่นอนว่า ย่อมไม่ใช่......