บทที่ 2 หนุ่มที่เธอหามาอายุน้อยกว่าประธานฟู่

ฟู่เจวี๋ยเซินเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอแล้วรู้สึกไม่สบาย

เธอหัวเราะอะไร?

หัวเราะเยาะตัวเองหรือ

มีความดูถูกและเศร้าโศกอีกด้วย

บนใบหน้าเล็กที่ขาวเนียน คางและหน้าผากล้วนเป็นรอยช้ำ ทำให้คนรู้สึกสงสาร

ตายแล้ว เขาเกิดความคิดที่ผิดปกติแบบนี้ขึ้นอีกครั้ง

ต้องเป็นเพราะว่าผู้หญิงคนนี้แสดงเก่งเหลือเกินแน่เลย!

ไม่งั้นตอนนั้นคุณปู่ก็คงไม่ชอบนางขนาดนั้น บังคับให้ตัวเองแต่งงานกับนาง

......

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ณ สำนักทะเบียน

แค่สิบโมงเช้าเอง คนที่มาหย่าต่อแถวยาวมากแล้ว

พอทุกคนเห็นคู่นี้ที่ล้วนใส่ชุดสีดำกัน ต่างอึ้งไปเลย

หน้าตาของผู้ชายหล่อเหลาและมีบุคลิกที่สูงส่ง ความเย็นชารอบตัวยิ่งทำให้คนไม่กล้าสบตา

ผู้หญิงที่ใส่กระโปรงชุดสีดำข้างเขาก็ทำให้คนรู้สึกทึ่งมาก

มีภรรยาที่สวยขนาดนี้ยังจะหย่าอีกหรือ?

เขานี่มีความสุขอยู่รอบกาย แต่กลับไม่สำนึกว่างั้น

ต่อแถวจนน่าเบื่อ เซี่ยหยูหว่านเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมกำจัดคู่

เกมนี้เธอเล่นถึงด่านที่หนึ่งพันกว่าแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้ชอบเล่นเกมส์ขนาดนั้น เป็นเพราะว่าสามปีนี้ที่แต่งงานของเขามีชีวิตที่น่าเบื่อเกินไปถึงเล่นเพื่อฆ่าเวลาสักหน่อย

เล่นถึงด่านที่ผ่านไม่ได้ ใบหน้าที่ขาวเนียนก็จะปรากฏสีหน้าที่ซับซ้อน

ริมฝีปากที่แดงนั้นทำปากมุ่ยอยู่ มองจากข้างๆยังมีความแก้มป๋อเล็กน้อย ดูค่อนข้างจะน่ารัก

ฟู่เจวี๋ยเซินดูจนหน้าดำไปเลย

รู้สึกว่าเซี่ยหยูหว่านนี่มากไปแล้ว!

ตั้งใจดำเนินการหย่าไม่ได้หรือ?

ถึงคิวพวกเขาแล้ว

เจ้าหน้าที่เห็นชายหล่อสาวสวยที่อยู่ต่อหน้าคู่นี้ ตาสว่างทันที

คู่ที่เหมาะสมขนาดนี้น้อยมากที่จะเจอ ต้องห้ามเอาไว้!

"สองท่านคะ จดทะเบียนแต่งงานอยู่ข้างๆ ที่นี่ดำเนินการหย่าค่ะ"

เจ้าหน้าที่เตือนพวกเขาด้วยความหวังดี

ฟู่เจวี๋ยเซินเหลือบมองนางทีหนึ่งอย่างเย็นชา และโยนเอกสารในมือไปบนเคาน์เตอร์

"พวกเรามาดำเนินการหย่า"

คนนั้นตกใจในบุคลิกของเขา หยิบเอกสารมาดูอย่างสั่น

"เซี่ยหยูหว่าน ปีนี้......เออ แค่ยี่สิบเอ็ดปีหรือ?"

"ในทะเบียนสมรสจดทะเบียนได้แค่ปีหนึ่งเอง!"

นิสัยไม่เข้ากันหรือเปล่า?

เซี่ยหยูหว่านเก็บโทรศัพท์ และอธิบายด้วยเสียงเบา

"ใช่ ปีที่แล้วเพิ่งได้เล่มทะเบียนสมรสมา แต่ฉันอยู่กับเขาตั้งแต่อายุสิบแปดปี นับดูแล้วน่าจะสามปีได้"

เท่ากับว่าพวกเขาแต่งงานก่อนแล้วถึงไปจดทะเบียนสมรส เป็นเพราะว่ากฎหมายกำหนดไว้ว่าผู้หญิงจะจดทะเบียนสมรสได้ก็ต่อเมื่ออายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์

สิบแปดปี......เพิ่งบรรลุนิติภาวะ เป็นอายุที่อ่อนเยาว์อย่างกับดอกไม้เลย

ทันใดนั้นสายตาที่ทุกคนมองฟู่เจวี๋ยเซินล้วนเหมือนกำลังมองชายเหี้ยๆอยู่ ทำให้บุคลิกรอบร่างกายของผู้ชายเย็นชายิ่งขึ้น

"ลองพูดมาสิว่า ทำไมพวกคุณถึงจะหย่า?"

ฟู่เจวี๋ยเซินขมวดคิ้วอย่างแรง

"อย่าถามมากขนาดนั้น รีบๆดำเนินการให้ที ผมรีบ"

เฮ้อ......

นิสัยแย่ขนาดนี้ไม่น่าทำไมถึงจะหย่ากัน

และดูรอยช้ำใต้คางและบริเวณหน้าผากของผู้หญิง......

เจ้าหน้าที่คิดออกได้ทันที

"เขาใช้ความรุนแรงหรือเปล่า ถ้าใช่......ฉันสามารถแจ้งความให้คุณได้"

หากหย่าจริงๆ ฝ่ายที่ถูกใช้ความรุนแรงจะแบ่งทรัพย์สินได้เยอะ!

ใช้ความรุนแรง?

เซี่ยหยูหว่านอึ้งไปทีหนึ่ง ถึงแม้สามปีนี้ฟู่เจวี๋ยเซินรังเกียจนางมาก แต่ก็ไม่ได้ลงมือต่อนาง

เขามีแต่จะแสดงความไม่พอใจต่อนางบนเตียง ทุกครั้งล้วนทรมานนางอย่างแรง

นอกจากนั้นก็ทำตัวเย็นชาอยู่ตลอด

เซี่ยหยูหว่านยิ้มขึ้นมา และส่ายหน้าเอ่ยต่อว่า

"ไม่ใช่ เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้ระวังหกล้มไป ถึงเกิดแผลนี้ ไม่เกี่ยวกับเขาเลย"

ไม่ได้คิดเลยว่านางจะช่วยพูดให้ตัวเองอีกด้วย ฟู่เจวี๋ยเซินมองนางทีหนึ่ง ไม่ได้เอ่ยอะไร

"อย่างนี้ละกัน พวกคุณคิดดีๆอีก......ยังไงแล้วเรื่องแต่งงานก็เป็นเรื่องใหญ่ จะใจร้อนขนาดนี้ไม่ได้"

"ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันเองไปมีชู้ต่างหากค่ะ"

เซี่ยหยูหว่านออกเสียงตัดขาดคำพูดที่โน้มน้าวใจของเจ้าหน้าที่......

เพิ่งพูดจบลง คนข้างๆต่างหายใจเข้าลึกๆ

ที่จริงแล้วสาวน้อยที่ดูน่าเอ็นดูและสวยงามคนนี้ไปมีชู้ก่อนนั่นเอง

เหล่าผู้ชายล้วนรู้สึกเหลือเชื่อ

ส่วนเหล่าผู้หญิงล้วนรู้สึกว่านางน่าจะบ้าไปแล้ว!

ไม่งั้นมีสามีที่หล่อเหลาขนาดนั้นยังไปมีชู้อีกทำไม!

"แก......"

ฟู่เจวี๋ยเซินมองเธอเอาไว้ ในใจกำลังเดาว่าเธอจะทำอะไรอีก?

"เออ......ได้ ได้ค่ะ ขอถามหน่อยว่าพวกคุณมีลูกกันไหมคะ?'

"ไม่มี"

ทั้งสองตอบได้พร้อมเพรียงมาก

รวดเร็วและเด็ดขาด

เซี่ยหยูหว่านยิ้มอย่างขมขื่น เขาวางแผนทุกสิ่งนี้ตั้งนานแล้ว ทุกครั้งที่มีอะไรกันล้วนจะไม่เหลืออยู่ในนั้น จะไปมีลูกได้ที่ไหนล่ะ

และเธอก็ไม่ได้คิดจะใช้ลูกไปผูกมัดเขาด้วย

ดังนั้นทุกครั้งที่คุณปู่เร่งให้รีบมีลูก เซี่ยหยูหว่านล้วนใช้ข้ออ้างว่าตัวเอง"สุขภาพไม่ดี"

ไม่มีลูกสามารถลดปัญหาได้เยอะเลย

เจ้าหน้าที่ถามถึงคำถามสุดท้าย

"แล้วทรัพย์สินหลังแต่งงานจะแบ่งยังไงคะ?"

"ผมจะให้เธอสาม......"

คำว่า"ร้อยล้าน"ยังไม่ทันได้พูดออกมา เซี่ยหยูหว่านก็ขัดจังหวะพูดของเขาเสียก่อน

"ฉันไม่เอาค่ะ!"

เออ?

เซี่ยหยูหว่านเผชิญสายตาที่สงสัยของเขา ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ราวกับปีศาจจิ้งจอกที่ไปล่อใจปัญญาชน

ยิ้มตาหยีอย่างกับพระจันทร์เสี้ยว

"เซี่ยหยูหว่านแกอย่ามาทำเป็นเนียน ตอนนั้นแกก็มุ่งไปที่เงินของตระกูลฟู่เราไม่ใช่หรือ?"

ตอนนั้นลุงเซี่ยขอสินสอดไปตั้งหนึ่งร้อยล้าน!

ในเมือง A ไม่มีบ้านไหนที่ขอเยอะกว่าตระกูลเซี่ยแล้ว

คำพูดของเขาเหมือนเป็นมีด แทงเข้าไปในใจของเซี่ยหยูหว่าน จนเลือดไหลเต็มไปหมด

นางก้มหน้าลง ขนตาที่หนาแน่นปิดบังน้ำตาเอาไว้

พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็มองเขาด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ใช่แล้ว ฉันเห็นแก่เงินทองและยังหลายใจด้วย ประธานฟู่หล่อขนาดนี้ พูดอะไรล้วนถูกต้องหมดค่ะ!"

สีหน้าที่ไม่สนใจใยดีของเธอทำให้ฟู่เจวี๋ยเซินรู้สึกตัวเองเหมือนทำอะไรเธอไม่ได้

อึดอัดใจ!

และแล้วเล่มทะเบียนหย่าก็ได้รับแล้ว ถือคนละเล่ม

จากสีแดงกลายเป็นสีเขียว ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีเอง......

เซี่ยหยูหว่านจับเล่มทะเบียนหย่าในมือ จมูกแสบเล็กน้อย

เธอแต่งงานกับฟู่เจวี๋ยเซินแค่สามปีเอง แต่เวลาที่แอบรักเขาไม่เพียงแต่สามปีเท่านั้น

เวลาแรกที่ฟู่เจวี๋ยเซินได้รับเล่มทะเบียนหย่าก็คือทิ้งลงถังขยะหน้าประตู

ไม่ว่าแต่งงานก็ดี หรือหย่าก็ดี เหมือนการที่แต่งงานกับเธอเป็นจุดด่างในชีวิตของเขา เขาไม่อยากจำได้เลย

"เกาเฟิง เราไปกัน"

ผู้ชายสั่งด้วยสีหน้าที่หล่อเหลา

แล้ว......คุณนายล่ะ?

เกาเฟิงรู้สึกลังเลอยู่ว่าจะส่งคุณนายด้วยไหม

ฟู่เจวี๋ยเซินจ้องเขาด้วยสายตาที่แหลมคม เอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญ

"แกรออะไรอยู่?"

อยู่ๆเซี่ยหยูหว่านก็ยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า"ผู้ช่วยเกา คุณไปก่อนเลย ไม่ต้องสนใจฉัน"

"ยังไงหนุ่มที่ฉันเลี้ยงดูอยู่ก็ใกล้จะมารับฉันแล้วด้วย เอ๊ะ เขาอายุน้อยกว่าประธานของพวกคุณห้าหกปีเลยนะ"

ได้ยินเช่นนี้ฟู่เจวี๋ยเซินก็รู้สึกโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

หนุ่ม!

อายุน้อยกว่าเขาห้าหกปีด้วย เธอนี่ไม่รักนวลสงวนตัวจริงๆ!

"เธอไม่มีสิทธิ์นั่งรถของฉัน สกปรก!"

พูดจบ เขาก็นั่งรถจากไปโดยไม่หันหัวกลับมาอีก

เซี่ยหยูหว่านยืนอยู่ข้างถนน มองรถหรูสีดำที่ขับไปไกล และยิ้มขึ้นมาอย่างสดใส

"เชอะ ฉันก็ไม่ได้ชอบแก"

พูดจบ เส้นพาราโบลาที่สวยงามปรากฏตัวอีกครั้ง

เล่มทะเบียนหย่าสีเขียวทั้งสองเล่มล้วนนอนอยู่ในถังขยะอย่างเงียบๆ

ไม่มีใครจำได้เลย