วันไนท์ควีน

ณ วิวล่าตระกูลฟู่ เมือง A

ผู้หญิงหน้ากระจกใส่กระโปรงใยฝ้ายสายเดี่ยวสีขาวชุดหนึ่ง ชุดยาวถึงหัวเข่า เผยให้เห็นแขนที่ขาวเรียวและขาที่เพรียวบาง

ผมยาวสีดำนั้นยิ่งทำให้นางดูใบหน้าซีดขาว บนใบหน้าเล็กขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือนั้น นัยน์ตาที่เดิมส่องแสงสว่างอยู่นั้นขาดความสว่างของช่วงอายุนี้แล้ว

นี่เป็นสามปีสองเดือนเจ็ดวันที่นางแต่งงานกับฟู่เจวี๋ยเซิน

สามปีนี้ หนึ่งพันกว่าวันและคืน คุณนายฟู่เป็นเพียงนามเปล่าๆเท่านั้น มีแต่ต้องเฝ้าวิลล่าที่หนาวเย็นนี้ไว้ รอคอยให้เขามาเยี่ยมเยียน

พอคิดถึงสิ่งนี้ ผู้หญิงก็หัวเราะเยาะออกมา

ตกลงตอนนั้นเป็นความกล้าขนาดไหน ถึงรู้สึกว่าตัวเองสามารถเอาใจคนที่ใจแข็งอย่างฟู่เจวี๋ยเซินได้?

คนใช้ถือชุดราตรีสีดำชุดหนึ่งเดินมาถึงหน้านาง ในสายตามีความเย็นชาและดูถูก

กรีดขึ้นมาและเอ่ยว่า"คุณหนูเซี่ย คุณฟู่ใกล้จะกลับแล้ว ยังไม่รีบๆเปลี่ยนชุดเตรียมตัวต้อนรับอีก"

ในที่นี่ ไม่มีใครยอมรับว่านางเป็นคุณนายฟู่ ไม่ว่าจะเป็นฟู่เจวี๋ยเซิน หรือจนกว่าคนใช้ในบ้าน

เซี่ยหยูหว่านเหมือนเป็นคนที่เกินมา ทำให้พวกเขารู้สึกเกลียดชังยิ่งนัก

เธอยื่นมือไปหยิบกระโปรงสีดำชุดนั้นมา เธอแต่งกายอย่างกับองค์หญิงน้อยที่สวยงามและสูงส่ง นั่งอยู่บนโซฟา รอผู้ชายคนนั้นมา

จากนั้นพาเธอไป หย่า!

ใช่แล้ว ความสัมพันธ์แต่งงานของพวกเธอจะจบสิ้นลงในวันนี้

สาเหตุเป็นเพราะว่าคนนั้นกลับมาแล้ว

เซี่ยหยูหว่านมองตัวเองในกระจกทีหนึ่ง อยู่ๆก็ปรากฏรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ขึ้นมา ยังไงวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่เธอได้เป็น"คุณนายฟู่"แล้ว

เธอหยิบลิปสติกออกมาจากกระเป๋า แล้วทาปากให้แดงกว่าเดิมต่อหน้าโทรศัพท์

ราวกับปีศาจตัวหนึ่งจริงๆเลย!

นอกประตู เสียงเดินที่หนักแน่นและเป็นจังหวะส่งมา ทุกก้าวที่เดินเสมือนเหยียบหัวใจของเธอ

ถึงแม้สามปีนี้เขามาที่นี่น้อยมาก แต่เซี่ยหยูหว่านแยกแยะออกในเวลาแรกว่าคือเขา!

"ปัง"

ประตูกระจกถูกคนผลักเข้ามาจากข้างนอก ลมพัดพามาพร้อมกับใบไม้ที่เหี่ยวแห้ง ตกอยู่ข้างรองเท้าหนังที่สะอาดของผู้ชาย

วินาทีต่อไป ก็ถูกเขาเหยียบจนหัก

มองขึ้นไปเป็นขาที่เรียวยาวคู่หนึ่ง เขาใส่กางเกงสูทสีดำ ยิ่งเผยให้เห็นร่างกายที่ใหญ่โตของผู้ชายคนนี้

ใบหน้าของเขามีเสน่ห์มาก โครงหน้าผอมเพรียว ประสาทสัมผัสทั้งห้าเป็นมิติ ดวงตาที่ลึกทึบราวกับถ้ำนั้นกำลังมองตัวเองด้วยความโกรธขรึม

สายตานั้นเย็นชามาก เหมือนเป็นหิมะในฤดูหนาว

ไม่เป็นไร เธอยิ้มเบาๆ เพราะเธอชินกับสายตาแบบนี้ของเขาแล้ว

"เซี่ยหยูหว่าน เจ้ามัวแต่รอช้าทำอะไรอยู่?บอกแล้วว่าสิบโมงเช้าจะไปหย่าที่สำนักทะเบียนไง!"

ผู้ชายเดินมา ใช้มือใหญ่จับคางที่เล็กกะทัดรัดของนางอย่างแรง

เจ็บ

ใต้ตาของนางมีหมอกเกิดขึ้นอย่างเร็ว แต่เซี่ยหยูหว่านที่ดื้อรั้นนั้นไม่อยากเปิดเผยความอ่อนแอของตัวเอง

ถึงแม้กัดจนฟันขาด นางก็ต้องยิ้ม

เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานและใจเย็น"คุณสามีใจร้อนเหลือเกิน แค่ใช้เวลาแต่งหน้าหน่อยเท่านั้น"

ได้ยินเช่นนี้ ผู้ชายผลักเธอออกอย่างแรง

เหมือนได้สัมผัสสิ่งสกปรกอะไร หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าบนเสื้อสูท และเช็ดนิ้วมืออย่างละเอียด

ท่าทางนี้ทำให้เซี่ยหยูหว่านรู้สึกแสบตา

เธอรู้สึกหวานมาก เป็นความหนาวที่เผยออกมาจากเลือด เกือบจะทำให้นางไม่สามารถหายใจได้

"อย่าเรียกผมว่าสามี แกไม่มีสิทธิ์!"

เขาจ้องเธออย่างแรง สายตาอย่างกับปีศาจกระหายเลือดในคืนอันมืดมิด

เซี่ยหยูหว่านเลียริมฝีปากของตน และยิ้มมุมปากขึ้น พร้อมเอ่ยด้วยเสียงที่ขมขื่น"ใช่แล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์"

มือเล็กที่ขาวนุ่มและวางอยู่สองข้างของขานั้นกำเป็นหมัดอย่างแน่น ปล่อยให้เล็บฝังเข้าไปในฝ่ามือ

เหลือร่องรอยอันลึกซึ้งไว้

แต่ความเจ็บปวดนี้ เบากว่าความเจ็บปวดที่ฟู่เจวี๋ยเซินนำมาให้เธอนั้นเป็นหมื่นเท่า!

หายใจเข้าลึกๆอย่างเงียบๆ ให้ตัวเองสงบสติลง และเซี่ยหยูหว่านก็ถือกระโปรงยาวสีดำของตัวเองพร้อมลุกขึ้น เอ่ยเสียงเบา"เมื่อไหร่ที่ฉันยังไม่ได้รับทะเบียนหญิง ฉันก็ยังคงเป็นภรรยาของคุณ"

ได้ยินเช่นนี้ ผู้ชายก็โมโหยิ่งขึ้น เหมือนจะมองทะลุผ่านเธอให้ได้

"แกนี่ขาดแคลนผู้ชายขนาดนี้หรือ?ถ้าอยากได้จริงๆ ก็หย่ากับผมสัก ผมจะได้เอาให้สักแปดคนสิบคน"

เชอะ......

ยังเป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนหาชู้ให้ภรรยาตัวเองสักด้วย

เซี่ยหยูหว่านเจ็บใจ น่าจะเป็นเพราะว่าไม่รักนะ

นางหันหน้าไป สีหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย แกล้งเป็นมีความสุขและตอบกลับเขา"ได้สิ ขอบคุณนะ ฉันชอบแบบอ่อนโยน"

สิ่งที่แลกมาเป็นความเกลียดชังมากขึ้นของฟู่เจวี๋ยเซิน เขาเอ่ยอย่างดูถูก"ไร้ยางอายจริงๆ!"

รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้หญิงลึกกว่าเดิม

แต่ไม่มีใครรู้ว่าในวินาทีที่นางหันไป มีความผิดหวังอยู่ในรอยยิ้ม

รถแลมโบกินี่สีดำจอดอยู่หน้าประตูแล้ว เกาเฟิงที่เป็นผู้ช่วยยืนรออยู่ข้างรถด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ตอนที่เห็นร่างของสองคนนั้นเดินมา เขาก็เปิดประตูรถอย่างเคารพ

"ไปสำนักทะเบียน"

ผู้ชายสั่งด้วยเสียงเย็นชา

ข้างริมฝีปากของผู้ชายมีลักยิ้มที่อ่อนหวานกว่าปกติปรากฏขึ้น เหมือนคนที่จะหย่าในวันนี้ไม่ใช่เธอ......

เซี่ยหยูหว่านเจตนานั่งอยู่ซ้ายมือของฟู่เจวี๋ยเซิน ที่ๆอยู่ใกล้กับหัวใจของเขามากที่สุด

ถึงแม้ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจเลยก็ตาม

รถค่อยๆสตาร์ท บรรยากาศในรถตึงเครียดถึงขีดสุด เงียบขรึมเหมือนเป็นน้ำตายถ้ำหนึ่ง

ฟู่เจวี๋ยเซินมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอยู่ตลอด แทบอยากจะถึงสำนักทะเบียนให้เร็วที่สุด

อยู่ๆยางรถเกือบการเสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงดังขึ้น หลังจากเบรครถอย่างกะทันหันแล้ว ร่างกายของเซี่ยหยูหว่านก็พิงไปที่ฝั่งเขาโดยบังคับไม่ได้

ผู้ชายหลบหลีกนางทันที ปล่อยให้นางไปชนที่จับประตู

"ปัง"

เสียงดังมาก

หน้าผากที่ขาวสะอาดของเธอบวมช้ำทันที

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เห็นว่าหน้าผากที่เดิมขาวสะอาดของนางมีรอยเกิดขึ้น ในใจของเขามีสิ่งผิดปกติพาดผ่าน

ความคิดแบบนี้เพิ่งปรากฏก็ถูกฟู่เจวี๋ยเซินสะบัดออกไป ผู้หญิงที่สกปรกและต่ำต้อยแบบนี้ จะสงสารเธอไปทำไม!

"ขอโทษ......ขอโทษครับท่านประธาน เมื่อกี้นี้มีคนข้ามถนนครับ"เกาเฟิงตกใจมาก อธิบายอย่างเรียบเรียงคำพูดไม่ได้

จนกว่าเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้น เขาถึงถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ

เซี่ยหยูหว่านยื่นมือไปจับศีรษะของตัวเองและนั่งลงมา ในใจรู้สึกไม่ค่อยดี สายตากำลังมองไปยังผู้ชายที่สีหน้าเย็นชาอยู่

"เจ้าก็ช่างใจร้ายเหลือเกิน ยังไงฉันก็เป็นภรรยาของคุณมาสามปี คนอื่นบอกว่าเป็นสามีภรรยาคืนหนึ่งก็เท่ากับมีบุญวาสนามากมาย เราก็ไม่เพียงแค่คืนเดียวสินะ?คุณปล่อยให้ฉันชนไปที่ประตูแบบนี้หรือ?"

ถึงแม้เกลียดนางขนาดไหน แต่ฟู่เจวี๋ยเซินก็ยังถูกคุณปู่บังคับให้แต่งงานกับเธอ

แม้กระทั่งยังถูกบังคับให้เข้าห้องของเธอ นึกถึงการนอนร่วมเตียงทุกเดือนละครั้ง ฟู่เจวี๋ยเซินก็มีความรู้สึกผิดปกติพาดผ่านในใจ

สีหน้ามืดครึ้มจนน่ากลัว ตวาดออกมาขัดจังหวะพูดของเธอ"แกหุบปาก!หากไม่ใช่คำสั่งของคุณปู่ ผู้หญิงอย่างแก มีแต่จะทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง"

"เชอะ ขยะแขยง......"

เซี่ยหยูหว่านหัวเราะ แสงสว่างใต้ตาดับลง