ตอนที่ : 8 กลับไม่ได้ 2

“ก็ตั้งใจมาเพื่อแต่งงานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ชายชราย้อนถามถึงจุดประสงค์หลัก ของการมาที่นี่ของศศิพิมพ์

“ก็ใช่ค่ะ” ‘แต่นึกว่าพี่ชัชจะปฏิเสธ’

“แล้วถ้าพิมไม่อยากแต่งล่ะคะ คุณปู่จะว่ายังไง” หญิงสาวลองเกริ่นถามดู

“เหลวไหล !”

อีกสองคนถึงกับหันไปมองสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วก็หันหนีไปกันคนละทางในทันที

“สัญญาก็คือสัญญา ไม่รักษาแล้วจะเอ่ยมันออกมาทำไม อยากให้คนแก่สองคนต้องผิดคำพูด ตายไปก็ตาไม่หลับอย่างนั้นเหรอ”

ทั้งศศิพิมพ์ทั้งเตชัส ถึงกับสูดลมเข้าปอดแล้วระบายออกมาพร้อม ๆ กัน ฝ่ายหญิงหน้างอไปก่อนแล้ว ขณะที่เตชัสก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ทำไมสองพี่น้องคู่นี้ต้องทำท่ารังเกียจเขาขนาดนี้ด้วย

“ว่ายังไง ตกลงจะรักษาสัญญาของปู่กับไอ้ศัลย์มันไหมชัชหนูพิมด้วย” นายตะวันถามย้ำทั้งคู่อย่างจริงจัง

“แต่พิมลาพักร้อนมาเฉย ๆ นะคะคุณปู่ ไม่ได้คิดมาแต่งงาน” แม้ทำใจว่าต้องแต่งงานกับเตชัสที่นี่ แต่หญิงสาวก็ยังไม่ปักใจว่าจะได้แต่งจริงไหม แอบคาดหวังว่าจะได้กลับบ้านด้วยซ้ำ เลยทำแค่ลาพักร้อนแทนการลาออก

“พี่ชัชเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับพิมใช่ไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามความเห็นเขาบ้าง แอบฝากความหวังเอาไว้ที่เขาเล็กน้อย แต่สายตาที่เขามองกลับมานั่นสิ มีแววเยาะเย้ย มีเล่ห์เหลี่ยมแบบแปลก ๆ

‘ไม่อยากแต่งนักใช่ไหมน้องพิม ได้เลย !’

“ใครบอกล่ะน้องพิม พี่เต็มใจแต่งงานกับน้องพิมเป็นที่สุดเลยล่ะ แม้ว่าใจจริงอยากได้น้องสรมาเป็นเมียก็เถอะ รู้อะไรไหม พี่เข้าไปดูไอจีของน้องสรมาด้วย โอ้โห สวยจนบรรยายไม่ถูกเลยล่ะ แอบเสียดายนะนี่ แต่ไม่เป็นไรแต่งกับน้องพิมแทนก็ได้ แก้ขัดกันไปก่อน ผมเต็มใจนะครับคุณปู่” ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาว ก่อนจะตบท้ายด้วยกันหันไปบอกนายตะวัน

หลังได้ยินหัวใจของศศิพิมพ์ หล่นตุบไปอยู่ที่ปลายเท้า นี่เขากำลังแกล้งเธออยู่แน่ ๆ

‘แต่เรื่องแต่งงานมันแกล้งกันได้ที่ไหนล่ะ ไอ้พี่ชัช’

เพราะรู้สึกโมโหมาก เลยทำให้แววตาของศศิพิมพ์กระตุกกร้าว แสดงท่าทีไม่พอใจออกมาให้ทุกคนเห็น มือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่น ขณะที่อีกฝ่ายยิ้มร่าเริงกวนประสาทเธออยู่ตรงหน้า

“ในเมื่อได้ข้อตกลงกันแบบนี้แล้ว หนูพิมก็ไปลาออกจากงานซะนะ เดี๋ยวปู่จะรีบหาฤกษ์งานแต่งให้ ตอนนี้ก็กินข้าวกันได้แล้ว” นายตะวันเปลี่ยนมาแทนตัวเองว่าปู่กับว่าที่หลานสะใภ้ ให้ดูใกล้ชิดกันมากขึ้น

“ว่ายังไงตกลงตามนี้ไหม หรือจะโทรไปหาไอ้ศัลย์ถามมันดูก็ได้” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมตอบ ชายชราเลยถามย้ำอีกรอบ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพิมจะโทรไปลาออกจากงานเองค่ะคุณปู่ ส่วนเรื่องคุณปู่ศัลย์พิมโทรไปหาท่านเองดีกว่าค่ะ” ศศิพิมพ์ไม่ต้องการโทรไปปฏิเสธกับปู่ตัวเอง เพราะเธอรับปากท่านไว้ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่แล้ว เพียงแต่แอบคาดหวังว่าเตชัสจะทำให้เรื่องมันเปลี่ยนไป แต่เขานึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ท่าทางน้องพิมจะมีความสุขมากนะครับคุณปู่ ต้องดีใจแน่ ๆ ที่ได้อยู่บนป่าบนเขากับเราแบบนี้” เตชัสไม่วายแขวะหญิงสาวเพิ่ม หลังจากเห็นเจ้าตัวเขี่ยข้าวในจานไปมา

“ใช่ค่ะดีใจมาก” อีกคนก็ใช่ย่อยยิ้มแสยะตอบกลับไป

“รับรองว่าพี่จะทำให้มีความสุขมาก ๆ อย่างที่น้องพิมต้องการเอง” เตชัสพูดจบก็เจอสายตามองค้อนของหญิงสาว นายตะวันเห็นแล้วก็ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ ดูท่าคู่นี้จะไปกันรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ว่าแต่หนูพิมเอากระเป๋ามาใบเดียวจะพอเหรอลูก” ชายชรานึกห่วงเรื่องนี้

“เรื่องนั้นเดี๋ยวพิมให้คนส่งของที่จำเป็นมาให้ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ที่นี่รถส่งของมาถึงใช่ไหมคะ”

“ไม่ได้บ้านนอกขนาดนั้น” คนเป็นหลานตอบแทน

“ก็แค่สงสัย”

“เอา ๆ ทะเลาะกันอีกแล้ว กินข้าวต่อได้แล้ว กินเสร็จชัชก็พาหนูพิมไปดูบ้านเราหน่อยก็แล้วกัน ดูว่าเราทำอะไรกันบ้างที่นี่” นายตะวันต้องตัดบททั้งคู่ ว่าเตชัสร้ายแล้วศศิพิมพ์เองก็ใช่ย่อย

“ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับคุณปู่ ให้ผู้จัดการไร่พาไปก็ได้นี่” คนเป็นหลานอิดออดไม่อยากไป

“ไอ้ชัชนี่มันวันเสาร์นะ !”

“ก็ได้ครับคุณปู่ ทำไมต้องเสียงดังใส่ผมด้วย” เตชัสทำท่างอนปู่ตัวเอง ส่วนศศิพิมพ์นั้นก็เอาแต่ตักข้าวเข้าปากตัวเองไป ตอนนี้ในหัวของหญิงสาวคิดอยู่อย่างเดียว ว่าเธอจะหนีจากเรื่องนี้ไปได้อย่างไร

หลังกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว เตชัสก็ขับรถพาศศิพิมพ์เข้าไปดูภายในไร่ เขาพาไปดูสำนักงานของไร่ก่อน จากนั้นก็พาไปดูพืชผลชนิดต่าง ๆ ที่ไร่ตะวันรอนผลิต มีทั้งโซนผักโซนผลไม้ และโรงแปรรูปผลิตภัณฑ์ อาณาจักรของเขาค่อนข้างใหญ่โต แต่ศศิพิมพ์กลับรู้สึกว่าเธอโดดเดี่ยว

“ตื่นเต้นจนพูดไม่ออกเลยเหรอครับน้องพิม” ดูเหมือนเตชัสจะสะใจที่ได้เห็นหน้าเศร้า ๆ เหมือนคนอมทุกข์ของหญิงสาว

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยคะพี่ชัช”

“พี่ทำอะไร”

“ก็เรื่องแต่งงาน พี่ชัชไม่ได้อยากแต่งงานกับพิมสักหน่อย ที่ทำไปก็เพราะอยากแกล้งพิมใช่ไหมคะ” เมื่ออยู่ด้วยกันแค่สองคน ศศิพิมพ์ก็ไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าใส่กันอีก

“แล้วน้องพิมล่ะถ้าไม่เต็มใจแต่งงานกับพี่ แล้วมาที่ไร่ของพี่ทำไม” เขาย้อนถามกลับบ้าง

“ก็...” เรื่องนี้ศศิพิมพ์เองก็เถียงไม่ออก เธอมาเพราะเหตุผลใด ตัวเองย่อมรู้ดี

“แต่ว่าพี่ชัชปฏิเสธได้นี่คะ”

“น้องพิมก็ปฏิเสธได้ ไม่ใช่หลานแท้ ๆ ของคุณปู่ศัลย์ด้วยซ้ำไป”