ตอนที่ : 10 กลับไม่ได้ 4

“งั้นก็ไปกันเถอะ ขับรถดี ๆ ล่ะ”

“ครับ” เพชรโค้งศีรษะให้ชายหนุ่ม ก่อนพาทุกคนเดินออกจากร้านไป

ศศิพิมพ์เพิ่งเห็นว่าตอนที่เขาอยู่กับคนอื่น ท่าทางขึงขังใช่ย่อย แตกต่างจากตอนอยู่ที่บ้านโดยสิ้นเชิง หน้าเขานิ่งแววตาไม่ขี้เล่น ออกแนวน่ากลัวอยู่ไม่น้อย เธอยังไม่รู้จักตัวตนจริง ๆ ของเขาเลย

“เป็นอะไรน้องพิม เงียบไปเลย” เขาถามคนที่เอาแต่นั่งเงียบระหว่างกินข้าว

“เปล่าค่ะ รีบกินแล้วเรารีบกลับกันดีกว่า”

“จะรีบกลับไปไหน พี่ว่าจะไปเดินห้างสักหน่อย แวะซื้อของใช้กัน เป็นผู้หญิงต้องมีของใช้ส่วนตัวเยอะกว่าพี่นี่ แค่กระเป๋าใบเดียวไม่น่าจะเอามาหมดได้”

“ก็ได้ค่ะ ไปก็ไป” มีบางอย่างที่เธอไม่ได้หยิบติดกระเป๋ามาจริง ๆ ตอนแรกกะว่ามาตกลงเรื่องสัญญากันก่อน แล้วค่อยกลับไปเตรียมตัวใหม่ที่บ้าน แต่พอมาแล้วดูเหมือนจะไม่ได้กลับเร็ว ๆ นี่ซะแล้ว

เตชัสพาไปเลือกซื้อของใช้ส่วนตัว ในห้างสรรพสินค้าประจำจังหวัด ศศิพิมพ์เดินเลือกซื้อแต่ของที่จำเป็นเท่านั้น เพราะเธอยังไม่รู้ว่าจะได้ฤกษ์แต่งงานวันไหน คิดแล้วก็หันไปมอง คนที่กำลังหยิบขวดเหล้าออกจากชั้นมาใส่รถเข็น คันที่เธอเข็นอยู่ อดคิดไม่ได้ว่าเธอกับเขาแตกต่างกันเกินไป ไม่เหมาะที่จะมาร่วมใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจริง ๆ

“พี่ชัช”

“อะไร”

“ไม่แต่งไม่ได้เหรอคะ”

เตชัสหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ยิ่งศศิพิมพ์ไม่อยากแต่งเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามมากขึ้นเท่านั้น

“ไม่ได้หรอกน้องพิม พี่น่ะขัดคำสั่งคุณปู่ไม่ได้” เขาหันกลับไปพูดพร้อมยิ้มจนตาหยีใส่หญิงสาว

“พี่ชัชคิดดี ๆ นะคะ พิมน่ะไม่ได้เหมาะกับการเป็นเมียหลวงของใครหรอกนะคะ”

“แล้วใครว่าพี่จะให้เป็นเมียหลวงล่ะ”

“อ้าว ก็พี่ชัชมีสาว ๆ เต็มจังหวัดแบบนี้ วันข้างหน้าไม่แคล้วมีคนมายัดเยียดตำแหน่งเมียหลวงให้แน่ บอกไว้ก่อนนะคะ พิมไม่ใช่คนใจกว้างค่ะ ค่อนข้างใจคับแคบเสียด้วย”

“รู้มาจากไหนว่าพี่มีสาว ๆ เต็มจังหวัด” ชายหนุ่มนิ่วหน้าถามอย่างสงสัย มาถึงแค่วันสองวันทำเป็นรู้จักเขาดี

“ก็คนอื่นเขาพูดกัน”

“คนอื่นที่ไหนอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ไปไหนเลย อ้อ ป้าเปี่ยมแน่ ๆ กลับไปต้องเรียกมาคุยกันหน่อยแล้ว”

“พี่ชัชอย่าไปว่าป้าเปี่ยมเขาเลยนะคะ แกถูกพิมหลอกถามเลยเผลอพูดออกมา แกไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ศศิพิมพ์รีบวิ่งไปคว้าแขนเขาไว้ ไม่อยากทำให้นางสมเปี่ยมต้องเดือดร้อนเพราะตัวเอง

“นี่อยากรู้จักพี่มากถึงขนาด ต้องไปหลอกถามเอากับป้าเปี่ยมเลยเหรอน้องพิม แสดงว่าแอบสนใจพี่อยู่เหมือนกันใช่ไหม” ชายหนุ่มทำตาวาวยกฝ่ามือขึ้นลูบมือของหญิงสาว ที่ยังค้างอยู่ตรงข้อศอกของตัวเอง

“เพ้อเจ้อแล้วค่ะ” อีกคนถึงกับสะบัดมือเขาทิ้งอย่างไม่แยแส แล้วเข็นรถเข็นเดินนำหน้าไปแบบเร็ว ๆ

“ระวังจะหลงรักพี่จนหัวปักหัวปำนะครับน้องพิม” เขาตะโกนไล่หลังไปอย่างนึกสนุก แต่เรื่องอะไรศศิพิมพ์จะยอม หญิงสาวหยุดรถเข็น แล้วหันหลังกลับมายิ้มให้เขา

“ไม่แน่นะคะพี่ชัช คนที่จะตกหลุมรักจนหัวปักหัวปำ อาจจะเป็นใครบางคนแถว ๆ นี้ก็ได้”

“อย่าหลงตัวเองให้มากนักเลยน้องพิม ถ้าสวย ๆ แบบน้องสรก็ไม่แน่”

“โถ ๆ ตัวเองก็หล่อตายนั่นแหละ”

“น้องพิม !”

“ขาพี่ชัช” ศศิพิมพ์ลอยหน้าลอยตายั่วโมโหเขาต่อ

“ไม่ต้องมาขา พี่ไม่คุยด้วยแล้ว !” เตชัสทนเห็นหญิงสาวยียวนกวนประสาทเขาต่อไปอีกไม่ได้ รีบเดินไปหาเลือกซื้อของที่ตัวเองอยากได้แทน

“นึกว่าจะแน่” ศศิพิมพ์เบะปากใส่หลังเขาไป หญิงสาวเดินเลือกซื้อของใช้ไม่นานก็ได้ครบตามที่ต้องการ แต่เขาสิวนเวียนอยู่แต่กับโซนแอลกอฮอล์ไม่ยอมห่าง

“พี่ชัชขี้เหล้าเหรอคะ” เลยอดไม่ได้ที่จะตามไปถากถางเขาถึงที่

“พูดกับพี่ให้มันดี ๆ หน่อยน้องพิม นี่ว่าที่ผัวน้องพิมนะ” เตชัสหันมาทำนหน้าเซ็งใส่หญิงสาว

“พี่ชัชเองก็พูดดี ๆ กับพิมหน่อยสิคะ มาผัวเผออะไรกัน น่าเกลียดชะมัด” ศศิพิมพ์ยอกย้อนเขา

“อ้าวก็มันจริงนี่ เอานี่ไปด้วย นี่ด้วย แล้วก็นี่ด้วย” เขาหยิบขวดแอลกอฮอล์ใส่รถเข็นเร็ว ๆ

“แบบนี้ไม่ไหวแน่ ๆ พิมไม่ชอบคนขี้เมา เวลาเมาจะพูดไม่รู้เรื่อง อยู่ด้วยแล้วอารมณ์เสียและจะหงุดหงิดมาก ไม่ชอบกลิ่นเหล้าไม่เข้ากับกลิ่นบุหรี่ อ้อ พี่ชัชสูบบุหรี่หรือเปล่าคะ” หญิงสาวเริ่มมองเห็นแววหายนะของตัวเองเข้าแล้ว

“สูบแค่ตอนเครียดไม่ได้สูบประจำ แล้วก็ไม่ได้ขี้เหล้าด้วยคอแข็ง”

“โอ๊ย ต่างกันตรงไหน”

“พี่ซื้อไปฝากคนอื่นเขาด้วย เข้าสังคมน่ะรู้จักไหม” เขาเฉลยตอนท้าย

“รู้จักค่ะ แต่สังคมของพิมเขาเน้นส่งกระเช้าของขวัญ กับพวกเครื่องดื่มบำรุงกำลังให้กันค่ะ ไม่ใช่เครื่องดื่มสังหารแบบนี้” ศศิพิมพ์พูดจบก็รู้สึกเหนื่อยใจ

“เครื่องดื่มสังหารอะไรกัน พูดจาไร้สาระใหญ่แล้วนะน้องพิม นี่ของเลิศรสทั้งนั้น”

“พอแล้วค่ะไปคิดเงินกัน”หญิงสาวรีบเข็นรถไปตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์เพื่อทำการจ่ายเงิน ก่อนที่เขาจะทันได้หยิบขวดอื่นลงรถเข็นอีก

ศศิพิมพ์จ่ายแต่ของที่ตัวเองซื้อ ส่วนที่เหลือก็ให้เขาจ่ายของเขาเอง เตชัสถึงกันเกาศีรษะแบบไม่เข้าใจ ที่หญิงสาวมาแยกกันจ่ายตรงหน้าแคชเชียร์แบบนี้

“จ่ายรวมกันก็ได้น้องพิม แค่นี้พี่จ่ายได้น่า”

“ไม่เป็นไรค่ะของพิม พิมจ่ายเองได้” หญิงสาวไม่ฟังคำทักท้วงของเขา ล้วงหยิบกระเป๋าเงินนำบัตรเครดิตออกมาให้แคชเชียร์รูด

“ตามใจ” อีกคนก็ได้แต่ยืนกอดอกรอ

ทั้งคู่เดินทางกลับบ้านในช่วงเย็น พบนายตะวันนั่งรออยู่ในห้องรับแขก เพื่อแจ้งข่าวดีให้ทั้งคู่รู้

“แต่งเดือนหน้า !” เตชัสตะโกนออกมาดัง ๆ อย่างตกใจ ส่วนศศิพิมพ์ยืนนับนิ้วอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ ออกมาว่า

“เดือนหน้าที่ว่า คืออาทิตย์หน้านะคะคุณปู่”