ตอนที่ 5

ทว่าสิ่งที่ยากเย็นสำหรับเธอคืออนาคตที่ยังมองไม่เห็น ซองเอกสารที่รับมาจากเฟลรอฟยังคงถูกเก็บไว้ในกระป๋าเดินทางใบเล็ก เธอยังทำอะไรกับมันไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นตั๋วเครื่องบินไปเมืองไทย เช็คเงินสดยี่สิบล้านดอลล่าห์ไม่ต่างจากแผ่นกระดาษไร้ค่าเพราะหากมีการเคลื่อนไหวธุรกรรมการเงินในบัญชีผ่านธนาคารทุกอย่างต้องจบเห่ สิ่งเดียวที่อลินทิราวาดหวังคือการกลับไปอยู่กับแม่บุญธรรมที่ยูทาห์ เธอจะถอดความเป็นตัวตนของออโซลย่าทิ้งเสียที กลายเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนห่างไกลโดยไม่ให้คนขององค์กรลับเอื้อมถึง

“ต้องการซื้อรถเก่าหรือครับ คุณผู้หญิง?“

ชายผิวสีวัยกลางคนแต่งกายดูดีในชุดเสื้อโปโลกางเกงสแล็คถามขึ้นขณะก้าวออกมาจากสำนักงานเล็ก ๆ ในอู่ซึ่งมีรถเก่าจอดเรียงรายเพื่อประกาศขายหลายคัน เขาเดินมาหยุดข้าง ๆ รถคาดิลแล็ครุ่นเก่าสีน้ำเงินเข้มซึ่งร่างระหงของหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลหม่นในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายลายตารางยืนพินิจดูอยู่ก่อนแล้ว

“ค่ะ...ฉันอยากได้รถสักคันตอนนี้”

อลินทิราแย้มเรียวปากสีชมพูประกายออกขณะดวงตาคู่สวยกวาดไปถ้วนทั่วรถเก่าที่คิดว่ามันไม่เลวร้ายมากจนเกินไป พอลงจากเครื่องบินเธอก็ให้แท็กซี่พามาส่งแถบชานเมือง ซอลท์ เลค ซิตี้ ย่านที่เธอจะสามารถหาซื้อรถสักคันเพื่อเดินทางไปยัง โมอับ เมืองอันเป็นที่พำนักของแม่บุญธรรม เธอไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้เรื่องนี้ งานของเธออันตรายมากเกินกว่าจะเอาชีวิตของคนที่มีค่ามาเสี่ยงด้วย

“คาดิลแล็ครุ่นนี้ก็ไม่เลวนักหรอกนะครับ ว่าแต่คุณผู้หญิงกำลังจะไปไหนหรือครับ?”

“ฉันเพิ่งมาจากนิวยอร์คค่ะ อยากกลับมาเยี่ยมญาติที่นี่ ก็แค่อยากได้รถสักคันไว้ขับไปเรื่อย ๆ “

“คุณคงอยากจะเที่ยวยูทาห์ เมืองแห่งอินเดียนแดงทุกซอกทุกมุมว่างั้น”

เจ้าของอู่กล่าวพลางเลิกคิ้วบนใบหน้าเป็นมิตร อลินทิรายิ้มอีกครั้งก่อนหันไปมองถนนสายหลักซึ่งทอดยาวออกไปท่ามกลางพื้นที่กว้างใหญ่ไร้ตึกสูง

“ฉันมีจุดหมายเพียงแห่งเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ”

หญิงสาวพูดราวกับรำพึงก่อนตกลงซื้อรถคันที่เธอหมายตาไว้และขับมันออกไปเพื่อมุ่งสู่จุดหมายซึ่งยังยาวไกลอีกสองร้อยกว่าไมล์จากเมืองหลวงของรัฐยูทาห์ อลินทิรารู้สึกสุขใจอย่างประหลาดเมื่อเพลง Home ดังออกมาจากวิทยุติดรถรุ่นเก่าแต่เสียงยังชัดเจนรื่นหู มันทำให้ความคิดนั้นประหวัดไปถึงบ้านที่จากมานานเมื่อเธอตัดสินใจทำงานให้กับไซออนเนต องค์กรลับซึ่งเธอเคยศรัทธา

อลินทิรากำพร้าพ่อแม่มาแต่เด็กและรู้เพียงตัวเองมีเชื้อสายของแม่ที่เป็นคนไทยและพ่อเป็นชาวเวเนซูเอล่าเท่านั้น หญิงสาวได้รับการเลี้ยงดูจากหญิงหม้ายคนหนึ่งซึ่งรับเธอไว้เป็นบุตรบุญธรรมและดูแลเธออย่างดี ทว่าเธอกลับละทิ้งชีวิตของคนสามัญเพื่อเข้าร่วมงานกับองค์กรลับในคราบจารชนด้วยความศรัทธาอย่างยิ่งยวด

เธอเชื่อมั่นในจุดยืนของไซออนเนตที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อปกป้องการก่อการร้ายในโลกอันวุ่นวายและเต็มไปด้วยความขัดแย้ง สายลับสาวยังไม่เบื่องานที่ทำแต่มีบางสิ่งบอกเธอว่าไซออนเนตกำลังเก็บงำบางอย่างที่เธอไม่รู้ หญิงสาวกำลังจะล่าถอยก่อนถลำลึกประจวบกับที่ได้รับข่าวคราวว่าแม่บุญธรรมในวัยหกสิบกำลังไม่สบาย และนี่ก็เป็นเหตุผลหลักที่อลินทิราอยากลบล้างความเป็นออโซลย่าออกจากตัวเองให้หมด

บทเพลงคันทรี่ที่ดังจากวิทยุตลอดเวลาทำให้คนขับรถคาดิลแล็ครุ่นเก่ามาตลอดเส้นทางซึ่งขนาบข้างด้วยทิวทัศน์ของทุ่งทรายปกคลุมด้วยหญ้าบนแผ่นดินกว้างและหุบผาแปลกตาไม่ได้รู้สึกอ้างว้างแต่อย่างใด หญิงสาวเต็มไปด้วยความหวังมากมายว่าเธอจะกลับไปดูแลหญิงอันเป็นที่รักในบั้นปลายชีวิตหากเธอไม่เห็นว่ามีรถเอสยูวีสีดำสนิทวิ่งตามมาห่าง ๆ นานนับชั่วโมงแล้ว

“โอ...ให้ตายสิ!”

อลินทิราอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อละสายตาจากถนนด้านหน้าไปยังกระจกมองหลัง สัญชาติญาณบอกเธอถึงความไม่ปกติ หากจำไม่ผิดรถคันนี้ก็วิ่งตามหลังเธอมาตลอดตั้งแต่ออกจากซอลท์เลคซิตี้