บทที่ 2 คนมีแผนการ

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยบอกพี่ชายกับพี่สะใภ้พลางส่งยิ้มให้แก่คนทั้งสอง

“พี่อยากให้มิ้นต์ย้ายไปอยู่กับพวกเราที่อังกฤษ” ซีนายเอ่ยบอกน้องสาวด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากเขากับภรรยาย้ายไปอยู่ที่โน่นเพื่อเริ่มต้นธุรกิจใหม่ จึงไม่อยากทิ้งมิลินาอยู่ไทยเพียงคนเดียว

“พี่นายคะ มิ้นต์โตแล้วนะคะ”

“พี่ไม่อยากทิ้งมิ้นต์ให้อยู่คนเดียวเลย” อดไม่ได้จะเป็นห่วงเนื่องจากพวกเขามีกันแค่สองพี่น้อง นับจากบุพการีเสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อน เขาดูแลมิลินาตามลำพังมาโดยตลอด

“เอาไว้ถ้ามิ้นต์เหงา มิ้นต์จะบินไปหาพี่นายที่อังกฤษนะคะ”

“สัญญาแล้วนะ” มือหนาลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู เนื่องจากเป็นครั้งแรกต้องแยกจากมิลินาจึงรู้สึกใจหาย

“อะไรกันคะพี่นาย แค่นี้ก็จะร้องแล้วเหรอคะ” มัดหมี่ภรรยาของเขาเอ่ยบอกพลางขบขันในท่าทางของสามี

“อย่าขำสิมัด นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มิ้นต์ต้องอยู่คนเดียว”

มิลินาเผยยิ้มอ่อนกับบทสนทนาของคนทั้งสอง ก่อนจ้องมองใบหน้างดงามของพี่สะใภ้พลางนึกถึงคำพูดของกฤตภาสเมื่อหลายวันก่อน ที่เอาแต่เพ้อหาถึงมัดหมี่ด้วยความเจ็บปวดทำราวกับอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัดหมี่

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำความสัมพันธ์ระหว่างกฤตภาส มัดหมี่และซีนายเป็นมาอย่างไร

“มิ้นต์มีอะไรหรือเปล่า” เพราะมิลินาเอาแต่จ้องมองตัวเอง มัดหมี่อดไม่ได้จะถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่ว่าพี่มัดชอบพี่ภาสเหรอคะ ทำไมถึงแต่งงานกับพี่นายล่ะ”

“มิ้นต์!! เสียมารยาท” ซีนายเอ็ดน้องสาว

“ไม่เป็นไรคะพี่นาย” มัดหมี่ห้ามปรามสามีซึ่งทำท่าจะอ้าปากต่อว่ามิลินาอีกรอบ ก่อนส่งยิ้มอ่อนให้แก่ซีนาย

“ว่าไงล่ะคะพี่มัด ชอบพี่ภาสหรือเปล่า” มิลินายังคงเค้นคำตอบจากคนตรงหน้าเพื่อคลายความสงสัย อย่างน้อยถ้าได้รู้คำตอบแท้จริงอาจพอช่วยบางอย่างได้

“พี่ไม่เคยชอบพี่ภาส” เอ่ยบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่โกรธเคืองสักนิดที่มิลินาถามเช่นนั้น

“งั้นเหรอคะ” เธอคาดเดานิสัยคนตรงหน้าไม่ได้เลย จริง ๆ แล้วคิดอะไรกันแน่ “แล้ว...”

“พอแล้วมิ้นต์ อย่าทำให้พี่โกรธสิ” ซีนายแทรกขึ้นเมื่อน้องสาวทำท่าจะขยับปากถาม เขากลัวภรรยาจะรู้สึกไม่ดีต่อถ้อยคำของมิลินา

“ก็ได้ค่ะ” ใบหน้าหวานสลดลง มิลินาจำใจหุบปากไม่ถามต่อ

“เรื่องไอ้ภาส มิ้นต์ไม่ต้องยุ่ง” เขาอยากจัดการด้วยตัวเองจึงไม่อยากให้น้องสาวเข้ามาพัวพัน

ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิดต่อกฤตภาส เพราะทราบมาตลอดอีกฝ่ายก็รักมัดหมี่มานาน แต่เขาก็รักมัดหมี่เหมือนกัน จะให้หลีกทางกฤตภาสให้ลงเอยกับหญิงสาวก็ทำไม่ได้

“ค่ะ”

“ถ้ามีอะไรก็ติดต่อมานะมิ้นต์” ซีนายเอ่ยลาน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหันหลังเดินจากไปพร้อมมัดหมี่เพื่อขึ้นเครื่อง

“เฮ้อ…มิ้นต์ขอให้พวกพี่มีความสุขนะคะ” ดวงตากลมโตมองตามคนทั้งสองจากไปจนลับหาย ก่อนตัวเองจะเดินทางกลับคอนโด

ร่างเล็กทิ้งตัวนอนลงบนเตียงหลังจากกลับมาถึง

“ตอนนี้พี่ภาสจะเป็นยังไงบ้างนะ” เสียงหวานพึมพำขณะมองดูเพดานห้องสีขาวล้วน นับจากวันนั้นไม่ได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับเขาเลย ทำเอาอดเป็นห่วงไม่ได้

ภายในมุมหนึ่งยังห้องทำงานขนาดใหญ่ เจ้าของกายแกร่งมองรูปภาพในสมาร์ตโฟนอย่างพิจารณา

“มิ้นต์” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งเขาได้ภาพจากกล้องวงจรปิดของคอนโด จึงทำให้รู้ว่าคืนนั้นคนที่พาเขาไปส่งอย่างปลอดภัยคือน้องสาวของเพื่อนสนิทหักเหลี่ยม

“อย่าหาว่ากูใจร้ายละกัน ไอ้นาย” แผนร้ายบางอย่างผุดขึ้นในหัวของเขาพลางยกยิ้มมุมปากดั่งคนเจ้าเล่ห์

นัยน์ตาดำขลับมองนาฬิกาตั้งโต๊ะเพื่อเช็กดูเวลา เขาไม่รอช้าเด้งตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนมุ่งหน้าไปยังสถานที่หนึ่ง

เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวของบรรดาสาว ๆ ในมหาวิทยาลัยกำลังให้ความสนใจบางอย่าง ทำให้มิลินากับเพื่อนสนิทอย่างชมพิ้งค์มองหน้ากันด้วยความงุนงง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ มิ้นต์”

“ไม่รู้สิ” ส่ายหัวไปมาอย่างเชื่องช้า เธอเป็นพวกประเภทไม่ชอบให้ความสนใจอะไรอย่างอื่น นอกจากการเรียน

“ไปดูกันเถอะ” ชมพิ้งค์ไม่รอให้เพื่อนสนิทตอบโต้ประโยคใด คว้าข้อมือของอีกคนวิ่งไปข้างหน้า ก่อนหยุดชะงัก

“พี่ภาส” เสียงหวานของมิลินาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ ขณะชมพิ้งค์ก้าวไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม

“มาทำไมคะ”

“พี่มารับเรากลับจากมหาลัยไง” เอ่ยบอกคนตรงหน้า ทว่าสายตาชำเลืองมองใครอีกคนที่เดินมาด้วยกับน้องสาว

“แปลก” ชมพิงค์หรี่ดวงตามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา เพื่อสังเกตความผิดปกติ

“อยากกลับเลยไหมหรืออยากไปเที่ยวเล่นซื้อของในห้างก่อนล่ะ”

“วันนี้พี่ภาสแปลกนะคะ ร้อยวันพันปีไม่เคยมารับพิ้งค์ที่มหาลัย”

“ก็วันนี้อยากมารับไง ไม่ได้เหรอ”

“ก็ได้อยู่หรอก” ถึงจะงงเอามาก ๆ แต่ชมพิ้งค์ไม่อาจตอบปฏิเสธ เพราะนาน ๆ ทีพี่ชายจะมารับ

“ไปกันเถอะ” ว่าแล้ว เอื้อมมือจับประตูรถก่อนเสียงของน้องสาวดังขึ้น กฤตภาสถึงกับเผยยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ย่อมทราบดีชมพิ้งค์จะเอ่ยประโยคใด

“พี่ภาสคะ”

“หืม” หันหลังมองหน้าน้องสาวอย่างรอคอยคำตอบ

“ให้มิ้นต์ไปด้วยได้ไหมคะ” ชมพิงค์เดินไปคว้าแขนเรียวของเพื่อนมาหยุดตรงหน้าพี่ชาย มิลินาเบี่ยงสายตาไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาคมกริบตรง ๆ เพราะเรื่องในคืนนั้น

“ได้สิ”

“เย้…พี่ภาสน่ารักที่สุด” ชมพิ้งค์เอ่ยบอกด้วยความดีใจสุดขีด

“ขึ้นรถกันเถอะ พิ้งค์ไปนั่งข้างหลังนะ ส่วนมิ้นต์นั่งข้างพี่” กฤตภาสพูดจบ ย่างเท้าขึ้นรถทันใด

“ไปกันเถอะมิ้นต์”

“เอ่อ...”

“มีอะไรเหรอ”

“เปล่าหรอก” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่คนตรงหน้า จากนั้นเดินอ้อมไปอีกฝั่งก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่งด้านใน โดยไม่สบตาอีกคนสักนิด

“วันนี้อยากกินอะไร”

“พิ้งค์อยากกินอาหารญี่ปุ่นค่ะ”

“พี่ถามมิ้นต์” ชายหนุ่มหันไปบอกคนข้างหลัง

“เชอะ! นี่น้องสาวนะคะพี่ภาส” ชมพิ้งค์บอกพลางทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย กฤตภาสหัวเราะขบขันก่อนหันมาให้ความสนใจมิลินา

“ว่าไงครับ อยากกินอะไรดี”

“เอ่อ กินอาหารญี่ปุ่นแบบที่พิ้งค์บอกก็ได้ค่ะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ

“เห็นไหมล่ะพี่ภาส มิ้นต์ตามใจพิ้งค์อยู่แล้ว” ชมพิ้งค์บอกอย่างคนเหนือกว่า

“เรานี่จริง ๆ เลย” ส่ายหัวไปมาด้วยความเอ็นดูในท่าทางของน้องสาว ก่อนสตาร์ทรถและขับออกไป

บรรยากาศขณะนี้เต็มไปด้วยเสียงบทสนทนาระหว่างสองพี่น้อง โดยมิลินานั่งเงียบ ๆ ด้วยความอึดอัด เนื่องจากชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองตัวเองเป็นระยะ

‘ทำไมถึงเอาแต่มองมิ้นต์แบบนี้คะ’

เธออยากถามเขาเหลือเกิน แต่ไม่อาจเอ่ยออกไปด้วยความกลัวเพื่อนจะรับรู้

“ถึงแล้วครับ”

เมื่อมาถึงสถานที่มุ่งหมาย ทั้งสามคนตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

“กินเยอะ ๆ เลยนะมิ้นต์ ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่ภาสเลี้ยง” ชมพิ้งค์ตักอาหารใส่จานของเพื่อนสนิท

“อืม” เผยยิ้มอ่อน

“กินให้เต็มที่นะครับ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับก่อนก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้า ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า กฤตภาสเอาแต่มองเธอด้วยแววตาที่ไม่เคยมองมาก่อน ทำเอากระอักกระอ่วนยิ่งนัก

หลังจากกินอาหารญี่ปุ่นเสร็จ ชายหนุ่มพาสองสาวไปซื้อเสื้อผ้า ก่อนขับรถไปส่งน้องสาวที่บ้าน จากนั้นไปส่งมิลินาต่อ

“พี่ภาสจะพามิ้นต์ไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางไปคอนโดมิ้นต์สักหน่อย” ดวงตากลมโตเบิกกว้างพลางหันมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ถ้อยคำจากปากหยักได้รูป ทำเธอรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อย่างบอกไม่ถูก เพราะท่าทีของเขาในตอนนี้แตกต่างกับตอนอยู่กับชมพิ้งค์อย่างสิ้นเชิง ซึ่งเธอคาดเดาไม่ได้เลย อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่และต้องการพูดอะไรกับตนเองกันแน่