EPISODE9

ฉันมองตามแผ่นหลังของภาคีที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเอือมระอา เดินมาดูตะกร้าผ้าหยิบเสื้อที่เขาเพิ่งถอดเมื่อกี้ขึ้นมาดู รอยลิปสติกสีแดงสดเด่นชัดอยู่บนปกเสื้อ เห็นดังนั้นฉันก็กำเสื้อในมือแน่น ถึงปากจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ลึกๆภายในใจมันก็เจ็บมากอยู่ดี

เคยได้ยินคำนี้ที่เขาว่ากันไหมคะ ปากบอกไม่เป็นไร แต่น้ำตาไหลถึงตีน แต่ต่อให้ฉันรู้สึกมากแค่ไหนก็ต้องข่มความรู้สึกทั้งหมดไว้ให้ลึกสุดใจเพราะยังไงสัญญามันก็ต้องเป็นสัญญาอยู่ดี

ภาคีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินไปล้มตัวลงนอนบนที่นอน ฉันปิดไฟในห้องก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนข้างๆเขา ต่างคนต่างหันหลังให้กัน ไม่มีหรอกค่ะที่เราสองคนจะนอนกอดกัน

บางครั้งฉันก็งงกับความสัมพันธ์นี้นะคะเดี๋ยวเขาก็ดี เดี๋ยวเขาก็ร้าย บางครั้งก็ทำเป็นเหมือนฉันรักนักหนา แต่บางครั้งก็ทำเหมือนเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไร ข่มตาหลับไปพร้อมกับความรู้สึกมากมายในใจ ลืมตาพบกับเช้าวันใหม่ที่ข้างกายมันว่างเปล่า

ฉันมองที่ว่างข้างกายด้วยแววตาเรียบนิ่งก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ เดินลงมาด้านล่างพบว่าภาคีกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่พลางอ่านเอกสารงานไปด้วย

"ตื่นแล้วเหรอ" เขาเงยหน้าจากเอกสารมาถามฉันที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ตรงนี้

"ยัง"

"เดี๋ยวเถอะ" ภาคีชี้หน้าฉันอย่างไม่จริงจังมากนัก "หิวข้าว ผัดข้าวให้หน่อย" เอ่ยสั่งฉันอีกทั้งลูบท้องตัวเองปอยๆ

"แม่บ้านก็มีไหม" ฉันเลิกคิ้วถามด้วยความไม่พอใจ

"ฉันอยากทานฝีมือเธอ" ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายให้กับความรั้นนี้ของเขา ก่อนจะหันหลังเดินเข้าครัวเปิดดูตู้เย็นรื้อหาของที่พอจะทำข้าวผัดให้คนตัวโตทานได้ "วุ่นวายจริงๆ แม่บ้านมีเยอะแยะไม่รู้จักใช้" บ่นพึมพำเบาๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าภาคีได้เดินตามฉันเข้ามาในห้องครัวและได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเต็มๆ

"อะ แฮ่ม" เสียงกระแอมไอจากทางด้านหลังทำให้ฉันเอี้ยวหน้าไปมองก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ ภาคียืนกอดอกจ้องหน้าฉันนิ่ง "เดี๋ยวนี้พอเห็นว่าฉันไม่ทำอะไร รู้สึกว่าลามปามขึ้นนะ" น้ำเสียงนั่นบวกกับแววตาดุดันที่มองมาทำเอาฉันถึงกับขนลุกซู่