EPISODE4

ฉันเดินนวยนาดเข้าบ้านมาก่อนจะเจอแม่ของภาคีนั่งอยู่ที่โซฟาเหมือนกำลังนั่งรออะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่ท่านจะหันมาเห็นฉัน

"กลับมาแล้วเหรอน้องดา พี่ภาคีล่ะ" แม่สามีเดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยถามไปถึงใครอีกคน

"นั่นไงคะมาแล้ว" ฉันบอกก่อนจะชี้นิ้วให้แม่สามีดูรถของภาคีที่แล่นเข้ามา

"ลูกชายคนนี้จะแบดบอยไปถึงไหน" แม่สามีบ่นพึมพำมองลูกชายที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไม่วางตา

'แบดบอยคอแตกอะไร' ฉันบ่นพึมพำอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไปหรอกค่ะ

สำหรับฉันคำว่าแบดบอยกับสารเลวนี่มีเส้นบางๆกั้นอยู่นะ

"ไม่ต้องมาต้อนรับผมขนาดนี้ก็ได้มั่งครับแม่ ผมเกรงใจ" เสียงภาคีดังมาแต่ไกลก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาฉันกับแม่ของเขาที่ยืนอยู่

ฟอด

ภาคีก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ เห็นดังนั้นแม่สามีก็ฉีกยิ้มอย่างชอบใจทันที ฉันบอกแล้วว่าเขาน่ะถนัดเรื่องสร้างภาพที่สุด

"วันนี้น้องดาทำต้มแซ่บให้พี่หน่อยนะ พี่คิดถึงฝีมือทำกับข้าวของน้องดามากๆ" ภาคีบอกพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน ถ้าไม่ติดว่าแม่สามียืนมองอยู่ฉันยกมือฟาดปากเขาไปนานแล้ว

"ดีๆ น้องดาทำให้พี่เขาทานหน่อยนะลูก"

"ได้ค่ะคุณแม่" ตอบพร้อมระบายยิ้มบางๆ ลับหลังที่แม่สามีเดินออกไปฉันถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หันมองคนข้างๆตาขวาง

"อะไร มองแบบนี้คืออะไรหรือไม่พอใจ" ภาคีเท้าสะเอวถามฉัน "ทำให้ผัวทานหน่อยไม่ได้หรือไง"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปอาบน้ำสิเหม็นสาปความคาว"

"ปากดี" เขาชี้หน้าฉันอย่างไม่จริงจังมากนักก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

ฉันเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารที่สามีตัวดีอยากทาน รอยวันพันปีไม่เคยอยากจะกินฝีมือฉันหรอก แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงสาระแนอยากจะกินขึ้นมา

"ให้ป้าช่วยไหมคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาทำเอง" ฉันบอกป้าแม่บ้านก่อนจะระบายยิ้มให้ท่านบางๆ ป้าแม่บ้านช่วยฉันเตรียมวัตถุดิบเสร็จก็เดินออกจากห้องครัวไป ตอนนี้ในห้องครัวเลยมีเพียงฉันแค่คนเดียว

"ขอแซ่บๆนะ อย่าให้รสชาติจืดชืดเหมือนเธอล่ะฉันคงกินไม่ลง" เสียงเข้มที่ดังมาจากทางด้านหลังไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้ดีว่าเป็นใคร

"ถ้าฉันจืดชืดเหมือนที่ปากนายว่า เวลาฉันขึ้นขย่มบนตัวนาย นายจะทำหน้าเหยเกเผยอปากร้องครางจะเป็นจะตายทำไม" ฉันเลิกคิ้วถามพลางยิ้มเยาะให้คนตรงหน้า

"เพื่ออรรถรส"

"อ๋อเหรอ"

"พูดมาก ทำกับข้าวไปเถอะน่าา"

"งั้นก็ช่วยไปไกลๆหน่อยค่ะ จะทำอาหารต่อ"

"คิดว่าอยากจะอยู่ใกล้มากนักหรือไง" เขาบ่นพึมพำก่อนจะสะบัดหน้าหนีเดินออกจากตรงนี้ไป..