EP 7 -แข่งใหม่อีกครั้ง

@Fire SpeedPrak

“ไม่เปิดหน้ามาทักทายกันหน่อยหรือไง” ไฟเดินเข้ามาชิดตัวคนที่อยู่ในชุดแข่งสวมหมวกกันน็อกมิดชิดเหมือนเดิม มีอาที่ยืนอยู่ด้านหน้ารถถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ดวงตาหวานโตเบิกกว้างภายใต้หมวกกันน็อกเมื่อเห็นเขา สายตาคมของไฟก็เช่นกัน เขาพยายามมองจ้องผ่านระหว่างกระจกดำหน้าต่างช่องตาของหมวกกันน็อก

เธอตัวแข็งทื่อใจเต้นระรัวเหงื่อแตกพลั่ก สมองสับสนจนทำอะไรไม่ถูก

เธอเจอเขาอีกแล้ว! เขาจะจับได้ไหม? เขาจะรู้หรือเปล่า?

ถ้ารู้…เธอซวยแน่

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ทำอะไรไม่ถูก ทว่าเป็นโชคดีของเธอ เมื่อกันต์คนที่จ้างวางเธอมาเข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอและไฟในจังหวะที่พอดี

“ใกล้เวลาแข่งแล้ว เข้าไปเตรียมตัวสิ รออะไร” เขาเอ่ยสั่ง ทำให้มีอารีบหลบเข้าไปในรถด้วยใจที่เต้นระรัว

ไฟมองตามคนที่ลุกลี้ลุกลนเข้าไปนั่งยังที่คนขับ ก่อนจะเบนสายตามามองคนตรงหน้า

“แปลกดี” พวกมันคิดว่าเขาโง่?

คำแรกเขาเอ่ยพูดออกมาหากแต่คำหลังเขาคิดในใจ สายตาคมมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ

“ขี้แพ้แบบมึง มีสิทธิ์พูดมากด้วยเหรอว่ะ” รอยยิ้มเย้ยหยันส่งกลับมาพร้อมกับคำพูดดูถูก

“คิดเล่นตุกติกกับกู อย่าหาว่ากูไม่เตือน” ไฟก้าวไปชิดคนตรงหน้าอีกก้าวพร้อมกับสายตาเย็นยะเยือกส่งไปอย่างเหลืออด คิดเล่นเกมโกงแต่กลับมาพูดจาแบบนี้อีก

“ชนะให้ได้ก่อนเถอะมึง”

และยิ่งท่าทางมั่นใจที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออกมา เขายิ่งมีอารมณ์เดือดดาลยิ่งกว่าเดิม

“กูชนะแน่ และถ้ากูชนะ กูจะคิดบัญชีกับพวกมึงรายตัว ฝากบอกมันด้วย ไอ้เหี้ยแทน อย่ามัวแต่มุดหัวอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิง เพราะคราวนี้กูเอาจริง”

ไฟเอ่ยพูดออกมาด้วยแววตาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนคนคู่สนทนารู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนที่ไฟจะเดินขึ้นรถเพื่อเตรียมสแตนด์บายรอแข่ง เหลือไว้เพียงคนที่ยื่นแข็งทื่อ ไม่อาจสลัดภาพแววตาเย็นยะเยือกของไฟเมื่อครู่นี้ออกจากสมองได้เลย

คนคนนี้ น่ากลัวเหมือนกับชื่อ พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งกำจัดทุกอย่างที่คิดไม่ซื่อคิดร้ายกับเขาได้ทุกเมื่อ ซึ่งเรื่องนี้ใคร ๆ ต่างก็รู้ดี

“เหมือนมันจะรู้เลย เอาไงดี” เมื่อใจเริ่มกลัวเขาก็เดินมาหลบมุมเพื่อโทรหาปลายสาย

(มันจะรู้ได้ยังไง) ปลายสายที่เขาโทรหาก็เป็นแทนที่นอนใส่เฝือกอยู่ที่โรงพยาบาล

แทนกรอกเสียงเข้ามาในสายที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำสีหน้าแบบไหน

“ไม่รู้ แต่ท่าทางเหมือนมันรู้ คนอย่างไอ้ไฟมันฉลาดจะตาย” กันต์กรอกเสียงพูดให้ปลายสายได้รับรู้

แทนที่ไม่ได้เจอกับแววตาและสีหน้าท่าทางของไฟในตอนนี้ก็คงจะนึกไม่ออกว่าแววตาเหล่านั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขารู้อะไรมาแน่ ๆ

(หรือว่าอีนั่นมันบอก) แทนเอ่ยออกมาอย่างคาดเดาไปเอง

“ไม่น่าใช่ มันต้องการเงินจากเรามันไม่บอกแน่ และขนาดพวกเรา เรายังไม่รู้เลยว่าอีนั่นมันเป็นใคร ถ้าไอ้ไฟมันรู้ว่าอีนั่นเป็นใครก็เก่งเกินไปแล้ว” กันต์พยายามคิด ซึ่งสิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง

แทนก็คิดเห็นเช่นเดียวกับกันต์

(เริ่มแข่งหรือยัง) เขาเอ่ยถามทำลายความเงียบและความเครียดของพวกเขาที่เพิ่มทวีขึ้น

“กำลังจะเริ่ม” กันต์หันไปมองยังสนามแข่ง

(คนอย่างไอ้ไฟ กูว่า…ถ้ามันรู้แล้วละก็ ที่มันมาขอแข่งอีกรอบเพราะมันอยากจะมั่นใจว่ามีคนเก่งกว่ามัน รอดูอีนั่นก่อน ถ้ามันเอาชนะไอ้ไฟได้อีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่กูที่ชนะมัน แต่ก็ทำให้แม่งรู้ว่าแม่งไม่ได้เก่งอยู่คนเดียว) เหตุผลหลักที่ดินชอบท้าแข่งกับไฟเพราะความหมั่นไส้และความเกลียดขี้หน้าล้วน ๆ

(กูอยากให้คนอย่างมันลิ้มรสชาติของคนแพ้) แทนพูดออกมาอย่างแน่วแน่และจริงจัง ด้วยน้ำเสียงเกลียดชังไฟเป็นที่สุด

“แต่ถ้าเราแพ้ล่ะ”

(มึงก็จัดการอีนั่น โบ้ยให้มันรับผิดชอบ กูจะไม่ยอมให้รถมันไปเด็ดขาด) ถ้าเกิดแพ้เขาก็มีแผนสำรองไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“อืม ถ้าแข่งแพ้ พวกกูจะรีบออกจากสนามทันที”

(ME-R)

ใบหน้าสวยเคร่งเครียดอยู่ภายใต้หมวกกันน็อก เมื่อมองไปด้านข้างก็เจอกับเขาที่กำลังมองมาที่เธออยู่

“ครั้งก่อนแค่ฟลุ๊ค คราวนี้แกตายแน่มีอา” เธอคิดว่าเขาต้องรู้แล้วแน่ ๆ แต่ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

“รีบแข่งรีบเปลี่ยนชุดรีบกลับ” ลางสังหรณ์ของเธอคือคราวนี้เธอแพ้และต้องรีบออกจากสนามในทันที

มีอาละสายตาจากคนที่อยู่ด้านในรถด้านข้าง หันมาโฟกัสสนใจสัญญาณธงปล่อยรถ

ที่กำลัง…สะบัดลง

บรื้น บรื้น

รถสองคันออกสตาร์ทพร้อมกัน แต่เป็นรถของมีอาที่นำแซงรถของไฟไปก่อน

มีอายิ้มร่าภายใต้หมวกกันน็อกเมื่อคิดว่าครั้งนี้เธอมีเปอร์เซ็นต์ชนะเขาแล้วจากในตอนแรกที่คิดว่าเธอต้องแพ้แบบราบคาบ

เมื่อรถเธอเป็นฝ่ายนำ มีอาก็พยายามประคับประคองตำแหน่งไม่ให้ไฟสามารถแซงนำขึ้นมาได้ และเป็นอย่างที่มีอาตั้งใจ ไม่ว่าเขาจะพยายามอยู่หลายครั้งเธอก็หักแซงขึ้นนำเขาได้สำเร็จทุกครั้ง

“หรือจะไม่ใช่แค่เรื่องฟลุ๊ค”

มีอายิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เธอคิดว่าเธอฟลุ๊คมาตลอด แต่ตลอดระยะเวลาที่แข่งไฟไม่อาจขึ้นนำเธอได้อย่างที่ต้องการจะแซงเลยสักครั้ง