Ep.2 เมื่อสายฝนพรำ (2)

‘เธอมาตอนบนเตียงนี้ได้ยังไง แล้วทำไมถึงได้มืดตึ้ดตื๋อแบบนี้ ไฟดับรึไง’

หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง มองซ้ายมองขวา เพื่อมองหามาร์คัส มืดๆแบบนี้เธออยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ

‘เธอกลัวความมืด! เธอกลัวผอสระอี...’

“มาร์คัส มาร์คัสคะ คุณอยู่ที่ไหน” คนที่กลัวความมืดและกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นสุดๆตะโกนเรียกชื่อเจ้าของบ้านออกไปทันที

ระหว่างนั่งรอเขาอยู่บนเตียงเงียบๆ ไม่กล้าขยับไปไหน เธอก็ได้ยินเสียงโครมคราม และเหมือนได้ยินเสียงอะไรสักอย่างตกพื้น เหมือนใครสักคนเดินชน เธอก็พยายามเงี่ยหูฟัง คิดในทางบวกเข้าไว้

‘มาร์คัสคงกำลังเดินมาหาเธอ ทางมันมืดเขาอาจจะเดินชนโน่นชนนี่มั่งก็ได้’

“ใบหม่อน”

จู่ๆ ร่างสูงของมาร์คัสในชุดคลุมสีขาวเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วเธอยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่บนตัวเขาอยู่เลย

เขาคงอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่คงยังไม่ได้เปลี่ยนชุด แล้วไฟก็คงดับลงเสียก่อน

โชคดีที่ช่วงนี้เป็นหน้าหนาว ถึงไฟดับอากาศก็ไม่ร้อน แต่อากาศกำลังเย็นพอดี

“คุณมาร์คัส!”

หญิงสาวลุกจากเตียงโผเข้าไปกอดร่างสูงทันทีด้วยความอยากหาที่พึ่ง

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบผมเธอเบาๆอย่างปลอบโยน กระทั่งหญิงสาวสงบลง เขาจึงผละออกห่างนิดหน่อยเพื่อจะเชยคางเธอขึ้นมา

ในความมืดสลัว หญิงสาวยังคงมองเห็นเค้าหน้าลางๆของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาช่างดูมีเสน่ห์ มีแรงดึงดูดทางเพศมหาศาล ที่ทำให้เธอหวามไหวตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตา

“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฝนก็ตกแรงมากด้วย นอนค้างกับผมที่นี่นะใบหม่อน”

เขาเอ่ยชวนเธอเสียงทุ้ม สองมือกร้าน เกลี่ยนิ่วมือไปตามกรอบหน้าเรียวรูปไข่อย่างทะนุถนอม แล้วจ้องดวงตาที่ไหวระริกของเธอในเงามืด

เขาจ้องเข้ามาใกล้ทุกขณะ ใกล้จนใบหน้าของเขาเบลอในความมืด แล้วสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆที่แนบลงมาบนเรียวปากเธอ

รุ่งฤดีไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่า ทำไมเธอถึงได้ไม่ขัดขืนเขา ทำไมเธอถึงยอมปล่อยให้เขาค่อยๆจูบเธอ แนบสนิทขึ้นและลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

เธอยอมให้เขาสอดเรียวลิ้นชื้นแสนหวานนั้นเข้ามาในโพรงปากของเธอได้อย่างไร แถมยังเปิดทางให้เขาลิ้มรสชาติในโพรงปากของเธออย่างง่ายดายอีกด้วย

และเหนือไปกว่านั้น เธอยังซาบซ่านวาบหวามไปกับรอยจุมพิตที่แสนหวานของเขาด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นถี่แรงรัว ราวตีกลองศึก

เพราะบรรยากาศพาไปใช่ไหม เธอถึงได้หลงไปกับสัมผัสที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาของเขาง่ายๆ

รุ่งฤดีไม่กล้ายอมรับกับใจตนเองว่า เพราะเธอชอบเขาเป็นทุนเดิมแล้วต่างหากเล่า เธอถึงได้ยอม

‘ไม่... เธอคิดอะไรไม่ออกแล้ว’

มาร์คัสเหมือนกำลังร่ายมนต์เสน่ห์ใส่เธอ ทำให้เธอตกอยู่ในห้วงของบทเพลงพิศวาสที่แสนหวาน ร่างกายก็สะเทิ้นสะท้านด้วยวาบหวามในจิตใจ

ร่างเล็กแทบจะยืนด้วยขาของตนเองไม่ไหว มันรู้สึกอ่อนระทวยอย่างบอกไม่ถูก แล้วสมองก็หมุนติ้วในทันทีที่ชายหนุ่มสอดลิ้นร้ายเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นเล็กของเธอดูดดื่มมากยิ่งขึ้น

...ตามแรงปรารถนาของเขา...

นาทีต่อมา ชายหนุ่มก็ดันร่างเล็กลงนอนราบไปกับที่นอนหนานุ่ม โดยมีร่างกายใหญ่โตของเขาทาบทับลงไปติดๆ เบียดชิดอกนุ่ม ขณะที่ปากอุ่นจัดยังคงจูบเธอไม่คลอนคลาย

“ผมต้องการคุณมากเหลือเกิน ใบหม่อน”

แค่ได้ยินเขาบอกเธอว่า เขาต้องการเธอมาก หัวใจดวงน้อยก็เต้นกระหน่ำขึ้นมาอีก ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ก่อขึ้นในหัวใจของเธอช้าๆ

เธอกำลังจะบอกเขาว่า เธออยากจะกลับบ้านแล้ว แต่ก็ช้าไป เมื่อปากหยักได้รูปของเขาที่ผละออกเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อครู่นั้น ประกบลงมาใหม่อีกครั้ง พร้อมกับมือปลาหมึกของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วกายของเธอ แล้วครวญหาปมที่จะถอดชุดเธอออก

ไม่นานนัก ชายนหนุ่มก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างง่ายดาย

แล้วเขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกเมื่อไหร่ เธอก็ไม่ทันสังเกตเห็นเลย

ทว่าพอตระหนักได้ว่าตอนนี้ร่างกายของตนกำลังโป๊เปลือย เหลือเพียงบิกินีตัวจิ๋วผืนเดียว และบนร่างกายเขาไม่เหลืออะไรเลย นอกจากอันเดอร์แวร์สีเข้มผืนเดียว