Ep.1 เมื่อสายฝนพรำ (1)

เอี๊ยดดด!!

“กรี๊ดดดดด!!”

เสียงรถยนต์แตะเบรกดังเอียด พร้อมกับร่างที่ลอยเคว้งแล้วหล่นตุ้บกลิ้งหลุนๆลงข้างทาง

รุ่งฤดีคิดว่าเธอต้องตายแน่ๆ เพราะรถยนต์วิ่งมาเร็วมาก แล้วเธอก็หลบไม่ทัน

แต่ว่ามันช่างเป็นการตายที่ไม่ได้เจ็บปวดทรมานอะไรเลย แถมยังนอนอยู่บนฟูกนุ่มอุ่นๆอีกต่างหาก

“นี่คุณ ลงจากตัวผมได้รึยังครับ”

‘เสียงใครพูด?!’

ขณะที่เธอกำลังเบลอๆ งงๆ ก็ได้ยินเสียงสุภาพบุรุษท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นใกล้ๆกับใบหู เธอรีบมองหาต้นตอของเจ้าของเสียงทันที

ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวา แล้วค่อยๆขยับตัว เงยหน้ามองหาเจ้าของเสียงที่บอกให้เธอลงจากตัวเขา

เธอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใคร นอกจากความมืดสลัว กับต้นไม้สูงใหญ่ข้างทาง ทว่าพอก้มลงมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เธอก็ตาโตด้วยความตกใจ แล้วรีบลนลานคลานลงมาจากตัวของชายหนุ่ม จากนั้นเธอก็ถึงบางอ้อทันที

“คุณมาร์คัส นี่คุณช่วยฉันไว้เหรอคะ มิน่าล่ะ ว่าทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ทั้งที่โดนรถชน”

“คุณคงโดนรถชนแน่ ถ้าผมไปรับไม่ทัน ผู้หญิงอะไร เดินเหม่อข้ามถนนแบบไม่ดูทางเลย ผมเกือบตายเพราะคุณเลยนะเนี่ย”

รุ่งฤดีมองหน้าคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอหมาดๆด้วยแววตาขอบคุณ

“ยังไง ฉันก็ต้องขอบคุณคุณด้วยนะคะ ที่คุณเข้ามาช่วยชีวิตฉันไว้ได้ทัน”

“งั้นช่วยเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม”

“คุณอยากได้อะไรล่ะคะ ถ้าฉันให้ได้ฉันก็จะให้”

“ผมหิวข้าว แต่ว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว ผมไม่อยากไปกินร้านอาหาร คุณช่วยทำข้าวไข่เจียวให้ผมกินได้ไหม”

หญิงสาวค่อยยิ้มออกมา

“แค่นี้เอง ทำไมฉันจะทำให้คุณไม่ได้ล่ะคะ ว่าแต่คุณจะให้ฉันไปทำให้คุณกินที่ไหนล่ะ”

“ที่บ้านของผม”

“คุณมีบ้านอยู่แถวนี้เหรอคะ”

“ใช่ แค่เดินไปก็ถึงแล้ว”

“งั้นคุณพาฉันไปเลยค่ะ ถ้าทำกับข้าวให้คุณแล้ว ฉันจะได้รีบกลับ”

“กลับยังไง”

“ก็เรียกแท็กซี่สิคะ”

“ไม่ต้องหรอก ถ้ากินข้าวอิ่มแล้ว ผมจะขับรถไปส่งคุณที่บ้านเอง”

“ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ”

“ไปกันเถอะ”

แล้วอยู่ๆ มาร์คัสก็คว้าหมับที่ข้อแขนของเธอ แล้วพาเดินไปกับเขาจนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่สีขาวหลังหนึ่ง

“ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณมีบ้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง”

หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านตามชายหนุ่มไป เขาพาเธอเข้าไปในครัว ช่วยเธอทำกับข้าว และตอนนี้เธอก็เริ่มหิวเช่นกัน สุดท้ายก็ลงท้ายด้วยการนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันยามดึก

“คุณทำไข่เจียวได้อร่อยมาก”

“คุณหิวมากกว่าค่ะ”

“ผมแยกแยะออกน่าระหว่างความหิวกับความอร่อย มันต่างกัน”

“ขอบคุณค่ะ งั้นถ้าอยากให้ฉันทำให้กินวันไหนอีก ก็บอกได้นะคะ”

ชายหนุ่มกลืนข้าวลงคอแล้วจ้องหน้าหญิงสาวนิ่งก่อนจะถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“แล้วถ้าผม อยากให้คุณมาทำกับข้าวให้ผมกินตลอดชีวิตล่ะ คุณจะทำให้ผมกินไหม”

หญิงสาวยิ้มแล้วตอบว่า

“ฉันรู้สึกเหมือนโดนขอแต่งงานเลย”

“งั้นก็ตอบคำถามผมมาก่อนสิ ผมรอคำตอบจากคุณอยู่นะ”

“ขอฉันเก็บไปคิดเป็นการบ้านสักคืนก่อนได้ไหมคะ นะคะ” แหม เพิ่งจะได้คุยกันไม่นานก็ขอให้เธอมาทำกับข้าวให้กินไปตลอดชีวิต มันก็ต้องคิดกันนานๆหน่อยล่ะ

ป๊อกแป๊ก...ป๊อกแป๊กๆๆ...

“เสียงฝนตก ลมก็เริ่มแรงแล้ว สงสัยว่า คุณคงต้องคิดการบ้านที่บ้านผมแล้วล่ะ”

หญิงสาวมองไปทางหน้าต่างก็เห็นสายฟ้าแลบแปลบๆ น่ากลัวมาก สักพักก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องตามมา

“ตายแล้ว แล้วฉันจะกลับยังไงล่ะทีนี้”

พอเห็นเม็ดฝนเริ่มโปรยลงมาเป็นสายทางหน้าต่าง รุ่งฤดีก็มีสีหน้าคิดหนัก กังวลว่าจะกลับที่พักตนเองไม่ได้

“ฉันอิ่มแล้วค่ะ”

“ผมก็อิ่มแล้ว” ชายหนุ่มรวบจานชามไปเก็บ หญิงสาวก็เดินตามเจ้าของบ้านหนุ่มเข้าไปในครัว แล้วก็อาสาล้างจานให้เอง

“งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”

“ค่ะ”

ระหว่างล้างจาน รุ่งฤดีก็แอบสำรวจห้องครัวไปเรื่อยๆ พอล้างจานเสร็จก็เดินไปรอมาร์คัสที่ห้องรับแขก

ผ่านไปหลายนาทีเธอก็นั่งรอ นอนรอ จนผล็อยหลับไปในที่สุด แล้วพอตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็มานอนอยู่บนเตียงกว้างเสียแล้ว