ลูกเลี้ยงเคียงรัก

สถานบันเทิงชื่อดังที่คนพลุกพล่านเข้าออกกันไม่ขาดสาย ที่นี่มีไว้สำหรับนั่งคุยเล่นกับเหล่าเพื่อน ๆ หรือไว้สำหรับปลดปล่อยอารมณ์ ซึ่งลูกค้าส่วนมากมักจะเป็นพวกวัยรุ่นหรือไม่ก็พวกเสี่ย

“มึงเข้าไปก่อนเลย กูขอสูบบุหรี่แป๊บเดียว เดี๋ยวตามไป” เสียงของชายหนุ่มรูปร่างกำยำ อายุยี่สิบปีบริบูรณ์เอ่ยบอกกับเพื่อนรักที่เดินเข้ามาด้วยกัน ก่อนที่จะแยกตัวออกไปเพื่อสูบบุหรี่ตามที่บอก

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำนั้นสูบบุหรี่พ่นควันเงียบ ๆ อยู่คนเดียวในความมืด พลางยืนมองผู้คนมากมายที่เข้าออกสถานที่แห่งนี้ไม่ขาดสาย ก่อนที่จะมีเสียงดังที่หนึ่งดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล

“นั่งรอตรงนี้แหละ แล้วก็อย่าเดินหายไปไหน ไม่งั้นฉันตีแกตายแน่” เสียงนี้ก็คงจะเป็นแม่ที่ดุลูกของตัวเอง

เขายังคงยืนสูบบุหรี่ต่อไปโดยไม่ได้ยี่หระ

“ฮึก ฮือ ๆๆ”

แต่ความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วคราวนั้นก็มีเสียงที่ดังเข้ามาในโสตประสาทหูของเขา เสียงสะอื้นไห้ของใครบางคนทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง

เขาเห็นเด็กน้อยผมยาวกระเซอะกระเซิงอยู่ในชุดนักเรียน เสื้อสีขาวกลายเป็นสีเทาตุ่น ๆ ด้วยคราบเปื้อนเต็มไปหมดและกระโปรงสีน้ำเงินยาวคลุมเข่า เด็กน้อยคนนั้นกำลังก้มหน้าร้องไห้ซบกับฝ่ามือตัวเองอยู่ ชายหนุ่มสูบบุหรี่เข้าปอดเฮือกสุดท้ายก่อนจะโยนทิ้ง และใช้เท้าบดขยี้มันจนไฟมอดลง

“ฮือออ” เสียงของเด็กน้อยยังคงสะอื้นออกมาไม่หยุดทั้งที่พยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้ไม่ให้คนอื่นได้ยิน

ชายหนุ่มยืนมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง จะบอกว่าเห็นใจหรือสงสารก็ไม่เชิง แต่มันเหมือนรู้สึกถูกชะตาเสียมากกว่า

เด็กน้อยดูมอมแมมราวกับว่าครอบครัวไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย และจากที่ได้ฟังคนที่คาดว่าจะเป็นแม่ได้พูดก็น่าจะพอเดาได้ว่าครอบครัวของเธอคงไม่ได้อบอุ่นเท่าที่ควร

ชายหนุ่มร่างสูงตัดสินใจก้าวเท้าลงไปนั่งบนม้านั่งตัวเดียวกับเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้อย่างน่าเวทนา

เด็กคนนี้น่าจะมีอายุราวสิบขวบถึงสิบสองขวบเท่านั้นเอง เธอทั้งดูน่าสงสารและน่าเห็นใจมาก แต่สิ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกได้มากกว่านั้นก็คือความรู้สึกที่เหมือนกับถูกชะตา

เมื่อรู้สึกได้ว่ามีสายตาจ้องมองเด็กน้อยจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ทำให้อีกฝ่ายได้เห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ

“ฮึก” เธอยังคงสะอื้นขณะจ้องตอบคนที่นั่งข้างตัวเอง ซึ่งเธอมองเห็นเขาได้ไม่ชัดจากม่านน้ำตา รู้เพียงแค่ว่าเป็นผู้ชาย

“ไม่ร้อง” ชายหนุ่มพูดขึ้นเบา ๆ พลางจดจ้องใบหน้าของเด็กน้อยมอมแมมคนนี้ไม่วางตา

เมื่อมองดี ๆ ถ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่มีน้ำตากับน้ำมูกออกมาคงจะน่ารักมาก ๆ ดวงตาสีคาราเมลกลมโตคู่สวยแมตช์กับผมสีเดียวกันที่ดูกระเซอะกระเซิง ปากนิดจมูกหน่อย ช่างดูน่ารักเสียเหลือเกิน เธอน่ารักจนเหมือนกับตุ๊กตา ไม่น่าโดนครอบครัวทิ้งขว้างได้เลยจริง ๆ

นานกว่าหลายนาทีที่คนต่างวัยทั้งสองนั่งจ้องตากันอยู่ ก่อนที่ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอนั้นจะค่อย ๆ อ้าออกมาเป็นประโยคที่ปนกับเสียงสะอื้น

“คุณคะ ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ ฮึก หนูขอร้อง” เด็กน้อยจ้องมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน

“สักวันฉันจะช่วยหนู” ชายหนุ่มเอ่ยตอบ

แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากถามอะไรต่อคนที่น่าจะเป็นแม่ของเด็กน้อยข้าง ๆ ก็กวักมือเรียกไกล ๆ ทำให้เธอรีบลุกจากไปในทันทีโดยไม่หันกลับมามองเขาแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรต่อ ชื่อก็ไม่รู้ ไม่รู้เกี่ยวกับอะไรเลยสักอย่างกับตัวเธอ ที่รู้ก็คงจะเป็นหน้าตาที่จิ้มลิ้มมอมแมมนั่น

แล้วเขาจะเจอเธออีกครั้งได้อย่างไร...