ตอนที่ 5 พี่กล้าขอ..

มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องการให้หลายๆคนรู้หลังจากที่รู้ว่าพี่ชายรักน้องสาวของเธอมากเธอก็จะหาทางและหลีกทางให้เขาได้อยู่ด้วยไม่เป็นกขคงหรอก..

ตัวเธอตัดสินใจที่จะไปพักที่คอนโดของน้าลิซ่าแต่พรุ่งนี้พูดเลยว่าต้องเจอคำถามแน่นอนมันต้องจบ...

#ต่อ...พาร์ทเหตุการณ์คืนนั้น..

ผมถูกท้าทายถึงแม้ว่าผมจะไปสุภาพบุรุษก็ตามแต่เรื่องแบบนี้อย่าว่ากัน ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้อะไรแนวๆนี้บอกเลย

ผมย้ำคิดย้ำทำถามแล้วแต่เธอก็ยังยืนยันบอกแล้วว่าแต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือช่วยเหลือเธอที่เป็นดวงใจของผมแม้ว่าตื่นมาตัวพี่หนูจะโวยวายก็ตามแต่แต่ตอนนี้วินาทีนี้เธอเป็นคนเริ่มเองผมก็ทำตามใจที่ปรารถนาจริงๆ

ถึงแม้ว่าผมจะพึ่ง 18 ก็ตามแต่แต่เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องสอนมันเป็นเรื่องที่เป็นเองโดยธรรมชาติยิ่งสิ่งที่ทำต่อไปนี้ทำกับคนที่ตัวเองแอบรักมาตั้งแต่เก้าขวบ

และทุกอย่างเกิดจากจิตใต้สำนึกของผมล้วนๆผมรักพี่จ๋าแต่ผมไม่รู้ว่าคนใต้ร่างของผมตอนนี้รักผมไหมแต่วินาทีนี้ผมต้องช่วยเธอช่วยให้ถึงที่สุดแล้วไปหยุดที่หมดแรง..

พาร์ทปัจจุบัน

ตัดภาพความจำตอนที่มีใครบางคนเข้ามาวุ่นวายที่หน้าบาร์สั่งมาติน่าให้ฉัน 1 ช็อตเพียงคิดว่าอยู่หน้าบาร์นะคงไม่เกิดอะไรหรอก อื้อหือมันสุดจริง

ฉันเหมือนคับคล้ายคับคลาว่าจะเจอเด็กบอยที่นี่หรือแล้วใครกันพาฉันมาที่คอนโด

แต่เอ๊ะคอนโดนี้ระบบความปลอดภัยหนาแน่นมากเลยนะคนนอกเข้าไม่ได้แล้วใครล่ะพาฉันมายิ่งพี่คุณยิ่งเป็นไปไม่ได้นี้

คือสาเหตุหลักที่ฉันออกจากบ้านมาเพราะพี่คุณกำลังมีความรักกลับใครล่ะก็น้องสาวสุดที่รักฉันไงหนูอิง...

"ตื่นแล้วหรอครับคนดี" กำลังคิดอะไรเพลินๆ

"บ่ะ..บอยเฮ้ยนายบอยขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง"

( - _ - ) ฉันเกิดอาการตกตะลึงที่อยู่ๆใต้ผ้าห่มอีกฝั่งหนึ่งขยุกขยิกแล้วคนที่โผล่ขึ้นมาหรือเด็กน้อยบ้านฝั่งตรงข้ามของฉันนี่เอง

"แปลว่าจำไม่ได้เรื่องเมื่อคืนเรื่องของเรา"

"พูดบ้าอะไรอ่ะบอย" ยิ่งทำให้คิดหนักหัวจะแตกแล้วเนี่ย

"พี่จ๋าไม่รู้สึกเลยหรอครับ" 0_0

รู้สึกอะไร" ตอนที่รู้สึกตัวก็รู้สึกปวดไปทั้งตัวแถมไม่พอ ..เออว่ะใจกลางมันปวดหนึบมากเลยนะแต่มัวคิดว่ากับมาได้ยังไงนี่ลืมไปเลย ฉันเกิดอาการเลิกลักทำไงดีเนี่ย..

"เงียบแปลว่าคิดได้แล้วสิ"

"คิดได้บ้ายังไงล่ะแต่เอ๊ะ..นายขึ้นมันได้ยังไงก่อน" ผมได้แต่ยิ้มแล้วผมก็ถามว่า

"พี่หนูจ๋ารู้จักคนชื่อภากร อมรรัตน์ไหมครับ" ตัวเธอเองงงกับสิ่งที่เด็กคนนี้พูด แต่ทำไมฉันจะไม่รู้จักล่ะในเมื่อคนที่เด็กคนนั้นกล่าวถึงเป็นเพื่อนสนิทของป๊ะป๋าเอง..

"รู้ดีรู้จักดีด้วย ลุงกรเจ้าของคอนโดโครงการนี้ไง"

"แล้วรู้หรือไม่ว่าลุงกรของพี่จ๋ามีพ่อชื่ออะไร" อยากจะถามนายว่านายเป็นนายทะเบียนตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ..

"ก็ปู่ภาคออกจะดังใครบ้างไม่รู้จักนายหัวภาคที่อยู่ภูเก็ต" บอยถามฉัน ฉันก็ต้องตอบแต่เกี่ยวอะไรกับลุงกรปู่ภาคด้วย "แล้วมันเกี่ยวอะไรอ่ะไม่เข้าใจ"

ชายหนุ่มยิ้มให้รุ่นพี่คนสวยอีกครั้งหนึ่ง "ผมแค่จะบอกว่าปู่ภาคของพี่หนูจ๋าเป็นน้องชายของพ่อผม พ่อของผมชื่อนายกรรณ อมรวัฒน์" ผมเห็นหน้าคนสวยของผมทำหน้าแปลกใจแล้วผมก็ยกนิ้วส่ายไปๆมา "แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจด้วยผมก็มีศักดิ์เป็นน้องของลุงกรของพี่หนูจ๋าเช่นกัน.."

"ห๊ะ..เธออย่ามาล้อเล่นนะบอย"

"คอนโดมิเนียมนี้มีกฎห้ามคนนอกขึ้นใช่ไหมครับ"

( - _ - ) ( _ _ ) ( - _ - ) ( _ _ ) ตัวเธอไม่ตอบอะไรพยักหน้าแทน

"แล้วพี่คิดว่าไงทำไมถึงขึ้นมาได้"

"ก็ให้ทิปพนักงานไง"

"โห..คิดได้ไงอ่ะจริงๆสภาพแบบที่หนูจ๋าเมื่อคืนผมไม่สามารถปล่อยให้ใครขึ้นมาส่งได้หรอก"

"สภาพหรอยังไงก่อน"

"ให้เวลาพี่นั่งคิดว่าพี่เกิดอะไรขึ้น ผมขออาบน้ำแป๊บนึงนะครับเดี๋ยวจะมาช่วยพี่อาบน้ำ"

"ไม่ต้องฉันลุกเองได้"

"เชื่อผมสิลุกเองไม่ได้หรอก"

บอยลุกขึ้นจัดเตียงฝั่งตรงข้ามหนูจ๋าและเดินเข้าห้องน้ำด้วยตัวเปล่าเปลือย..

"ไอ้บ้าบอยทำไมไม่ใส่ผ้าหรือห่มผ้าเดินไปล่ะ"

"เดี๋ยวก็ชินครับถ้าไม่ชินผมจะเดินกลับมาใหม่เอาไหม"

"ยี้ใครจะชินล่ะพูดอะไรบ้าๆ" แต่ชินอะไรอ่ะ

พาร์ทบอย

ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเลยใช้เวลาชำระล้างสิ่งสกปรกคราบไคลของเรื่องเมื่อคืนเชื่อดิต่อไปนี้ผมจะไม่ปล่อยพี่หนูจ๋าไม่ว่ายังไงเธอคือเมียของผมคนเดียว..

เพียงแค่ 10 นาทีผมก็เดินออกมาพร้อมเสื้อคลุมและเดินอ้อมมาทางฝั่งของอีกฝั่งหนึ่ง "ให้ผมอาบให้ไหมครับ"

"จะบ้าหรอฉันโตแล้วนะ" เพียงเพราะคำพูดนี้ภาพจำเมื่อคืนอกเบ้อเร่อๆเอวบางไร้ไขมันส่วนเกินผิวขาว "ใช่ครับใหญ่มาก" ผมหลุดรำพึงรำพันออกมา

"พูดบ้าอะไรไม่เข้าใจเลยหลบไปเลยนะจะอาบน้ำ" หนูจ๋าใช้มือผลักร่างสูงออกห่างและขยับตัวเพียงแค่เธอหย่อนขาลงจากเตียง " อ่ะ..เจ็บ" ( "__" )

"เป็นไงล่ะครับเชื่อผมยังว่าพี่เจ็บแน่นอน"

"นายทำบ้าอะไรเมื่อคืน"

"ก็เอาพี่ทำเมียไงครับ แต่อย่าเพิ่งโวยวายผมไม่ได้เป็นฝ่ายรุกคนที่รุกคือพี่"

ไม่จริงอ่ะไม่ใช่อ่ะไม่ใช่ฉันหรอก" ผมเงยหน้าไปทางฝั่งหน้าห้องน้ำมันมีกล้องวงจรปิด "เปิดกล้องดูสิครับจะรู้เองว่าอะไรเป็นอะไร"

"no way ไม่มีทางไม่เปิดด้วย" ภาพจำของเธอเมื่อคืนถึงแม้ว่าเธอจะโดนยานรกแต่เธอก็มีสติเธอเห็นเด็กคนนี้เข้าออกในร่างกายเธอแต่เธอต้านทานแรงปรารถนาของยานรกไม่ได้แต่สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือปฏิเสธยืนกระต่ายขาเดียว "ไปส่งฉันอาบน้ำสิ"

"อย่าพูดฉันกับผมต้องเรียกผมว่าที่รัก"

"จะมากไปขออาบน้ำแป๊บนึงเรามีอะไรต้องคุยกัน"

"หลายแป๊ป ก็ได้ครับผมรอพี่มานานแล้ว"

เธอต้องสงบสติตั้งสมาธิดีๆก่อนคุยกับบอยมันต้องใช้สติสัมปชัญญะที่แน่วแน่เอามากๆเพราะนายนี่ชอบรวน

พาร์ทบาส

ผมตื่นมารู้สึกแปลกๆยังไงชอบกลเดินเข้าไปในห้องของบอยน้องชายฝาแฝดแต่กลับไม่พบร่างของมัน "ไปไหนวะไปไหนก็ไม่บอกไอ้บ้านี่" ผมชะโงกดูหน้าบ้านของฝั่งตัวข้ามรถ lamborghini ไม่อยู่ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่มันจะไปกับพี่หนูจ๋า"

ผมจำใจต้องไปกดกริ่งบ้านตรงกันข้ามเพื่อถามกับหนูอิงว่าเผื่อมันจะบอกหนูอิงไว้ แต่คนที่เปิดมาดันเป็น..เจอพี่คุณบ่นชิบหายเลย สุดท้ายท้ายสุดผมก็ต้องนั่งรอมันที่บ้านเพราะติดต่อมันไม่ได้เช่นกัน..

มันก็เป็นจริงเหมือนอย่างที่หนูอิงถ้าผมรู้สึกยังไงบอยก็รู้สึกอย่างนั้นผมรู้สึกว่าบอยมีความสุขอีกไม่นานมันก็คงกลับมาผมก็เพียงแค่รอแต่ตอนนี้ขอคิดถึงฝรั่งน้อยของผมดีกว่า

@คอนโดลิซ่า

ผมปล่อยให้พี่หนูจะอาบน้ำตามสบายแล้วตัวเองก็ออกมาเตรียมอาหารเช้าให้เขินว่ะปกติเตรียมให้ไอ้บาสตลอดแต่คืนนี้มาเตรียมให้คนที่เป็นเมียหมาดๆภูมิใจมากๆเพียงไม่นานพี่หนูจ๋าก็เดินออกมา

"อาบน้ำเสร็จไม่บอกผมนะครับจะได้ไปรับ"

"เราอ่ะทำอะไร" จริงๆเห็นแล้วว่าเขาทำอะไรแต่มันอยากถาม

"ทำอาหารเช้าที่รักครับ"

"ใครที่ลงที่รักพูดอะไรน่าเกลียด"

"ที่เราไม่ได้ก็เรียกเมียแล้วกันครับ" คือเธอยังคิดไม่ถึงไหนเลยแต่เด็กนั้นคิดไปไกลแล้ว มันแค่ความผิดพลาดเองนะแต่เธอก็สองจิตสองใจ เดินมานั่งเก้าอี้

"นี่ครับกาแฟแก้เแฮงค์"

"ขอบใจ..เธอดื่มแค่ช๊อตเดียวเองจะฮงจะแฮงค์ได้ไง "

"นี้ครับขนมปังปิ้งทาแยมสตรอเบอรี่" หนูจ๋ารับเสร็จพึ่งสังเกตว่าทาแยมไปรูปหัวใจเธอแทบสำรักกาแฟ

"สะดุดรักผมเขาแล้วดิ" บอยเดินมาเหมือนจะเอาทิชชู่มาให้แต่เขาวางบนโต๊ะและเป็นเขาเองที่หยิบกระดาษมาเช็ดปากให้คนที่เขารัก "อ่ะ" 0_0

มีใครบ้างหล่ะไม่ตกใจอยูุ่ๆยื่นมือมาเช็ดริมฝีปากให้" "ขอบคุณนะ"

"ยินดีครับ " เด็กหนุ่มตอบแล้วกลับไปนั่งอีกฝั่ง หนูจ๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอะไรดูแต่จริงเธอมองคนตรงกันข้ามอยู่

"แนะแอบมองผมอยู่ใช่ป่ะนี้"

เจอคนรู้ทันเธอก็เลิกลักเข้าให้ " บ้าฉันพิมพ์ข้อความอยู่"

"เก่งจังครับพิมข้อความแต่ตามองผมนี้สามารถสุดๆ" ผมรู้ได้ไงก็ผมมองอยู่เช่นกัน

"รีบๆกินซะจะได้คุยกัน"

"ครับเมีย" ก็ผมพูดความจริงเป็นสิ่งไม่ตายอยู่แล้วเธอแทบจะสำลักกาแฟแต่รอบที่ 2

"แฟนผมน่ารักจังเลย"

"หยุดพูดรีบกินจะได้คุยกัน" เธอจำต้องเสียงเข้มเพราะไม่งั้นไม่จบสักที

หลังจากที่สนใจกาแฟและขนมปังปิ้งที่อยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ก็พากันนั่งเงียบในมุมของตัวเอง "กินเสร็จแล้วไปหาที่โซฟานะ" ตัวเธอทานเสร็จก็เก็บอุปกรณ์เอาไปล้างที่ซิงน้ำแล้วหันไปมองคนที่นั่งโต๊ะ "มองคนหล่อหรือครับเมีย

หนูจ๋าเพียงแค่ส่ายหน้าคำก็เมียสองคำก็เมีย ตัวเธอนั่งโซฟาแล้วคิดประมวลผลว่าจะพูดอะไรดี

#คำก็เมียสองคำก็เมีย...เดียวจะหงอย