บทที่ 2

ปิ๊งค่ะ

“แต่ยังไงผมก็เกรงใจคุณมีนอยู่ดี” เขาจ้องดวงตาของเธอ ในตอนที่รับเอาแฟ้มเอกสารนั้น พลวัตก็จับมือของมณียาไปด้วย

หญิงสาวออกอาการเขินและหน้าแดง เขายังคงไม่ปล่อยมือของเธอพลางบีบเบา ทั้ง ๆ ที่เอาแฟ้มไปหนีบเอาไว้แล้ว

“ถ้าวันไหนที่คุณมีนหยุด เราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ”

“ค่ะ” ไม่ต้องรอให้เขาชวนซ้ำ เธอก็รับปากเข้าเสียแล้ว

ใคร ๆ มองดูก็รู้ว่า พลวัตอ่อย แต่มณียาก็มีใจให้กับเขาไปเต็ม ๆ

“ซาลาเปาอร่อยไหมครับ เจ้านี้อยู่ใกล้กับคอนโดของผม พอเห็นซาลาเปากลม ๆ ขาว ๆ ผมก็คิดถึงคุณมีนทุกที”

มณียายืนบิดตัว อาการดูออกว่าฟินมากที่ได้ยินพลวัตพูดออกมาแบบนั้น

“ผมไปก่อนนะครับคุณมีน คืนนี้ผมจะส่งข้อความไปหา”

“ค่ะ” มองตามหลังเขาไปด้วยนัยน์ตาเพ้อฝัน มองจนเขาลับสายตาและหายออกนอกประตูไป

“โอ๊ย แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก” หัวใจเต้นรัว จนเจ้าตัวต้องนั่งลง แล้วก็อดส่งข้อความไปโต้กลับกับกวิตาใหม่

(เรื่องเก่าที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ถือว่าฉันยังเด็ก ยังไม่ทันคน แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่า ใช่ เขาคือคนที่ใช่)

(เฮ้อ... เพื่อนฉัน) กวิตาสีหน้าเหนื่อยอ่อน

(ก่อนจะออกไปจากห้องของฉัน คุณวัตเขาบอกฉันว่า วันหยุดเขาจะนัดฉันไปกินข้าว โอ้ย เขามีใจ)

(อีกอย่าง เขายังบอกว่า เห็นซาลาเปาขาว ๆ ก็คิดถึงฉันด้วยนะแก)

(นี่นางมีน แกมีกระจกอยู่ใกล้ ๆ ตรงนั้นไหม)

(ทำไม) ถามย้อนกลับไปในทันควัน

(แกหันไปมองกระจกสิ แล้วรวบผมของแกขึ้น หน้าของแกนะเหมือนซาลาเปา กลมดิกขนาดนั้น 5555หน้าขาว ๆ แล้วมีสีแดงแต้มเอาไว้นะ เห็นยัง) อีกฝั่งคงหัวเราะจนฟันโยก

สติกเกอร์การ์ตูนทำหน้างอนส่งกลับไปให้เพื่อน พร้อมกับสติกเกอร์คนเอาค้อนทุบหัวของอีกคนส่งไปด้วย

(เลิก ๆ ฉันไม่คุยกับแกแล้ว บาย ๆ)

“เสียอารมณ์จริง ๆ” มณียาพูดกับตัวเอง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดกล้อง พลางรวบผมทั้งหมดขึ้น

‘หน้าเหมือนซาลาเปาจริง ๆ แฮะ...’ มณียาชักคล้อยตามเพื่อน ก่อนจะรีบเอาผมลง เพื่อให้เส้นผมปิดบังใบหน้าที่กว้าง ๆ และแก้มที่ป่อง ๆ ของเธอ

‘หึ... ยายตาหวาน ถ้าฉันมีเงิน หรือว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งนะ ฉันจะบินไปทำหน้าที่เกาหลี จะเอาให้สวยกว่า... กว่าใครดีน้า...’ ทำท่าคิดไปถึงนางเอกเกาหลีที่หน้าหวาน ๆ คิดยังไงก็คิดไม่ออก จึงเข้าไปหารูปดาราเกาหลีสวย ๆ ในมือถือเสียเลย

‘จอนจีฮยอน นางเอกซีรีส์คิงดอมสองดีน้า หรือจะทำหน้าให้เหมือน ซงฮเยคโย พัคชินฮเยก็สวย อิ ๆ คอยดูนะยายตาหวาน เฮ่อ ๆ’ คิดเอง ฟินเอง ยิ้มอยู่คนเดียว แล้วกินซาลาเปาที่เหลือ กับน้ำผลไม้ที่พลวัตให้เธอมาจนหมด

อีกฟากฝั่งหนึ่งของเมืองไทย

นายหัว หรือ อาคเนย์ โขมนัต กำลังทะเลาะกับเมนิลาด้วยเสียงอันดัง

“คุณไม่ต้องมาแก้ตัวใด ๆ ทั้งนั้น เพื่อนของฉันส่งรูปของคุณมาให้ฉันดูแล้ว และฉันก็ตามไปถึงโรงแรมที่คุณไปทำงาน ฉันเห็นคุณจูบกับแม่พนักงานต้อนรับนั่น”

“ใครเป็นคนพูด คุณเอาหลักฐานที่คุณเห็นมาให้ผมสิ” เขายังคงตามตอแยเธอ ในขณะที่เมนิลาเก็บข้าวของของเธอลงไปในกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอเตรียมมาด้วยแล้ว

“หยุดค่ะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะคะนาย ฉันเตือนคุณแล้ว ฉันเคยขอให้คุณสัญญาว่าคุณจะมีฉันเพียงคนเดียว คุณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน โกหกสับปลับ”

“เม คุณอย่ากล่าวหาผมลอย ๆ สิ คุณต้องเชื่อคำพูดของผม คุณไม่เคยเป็นแบบนี้ คุณเปลี่ยนไป ไม่ใช่ผมเปลี่ยนไป”

เมนิลาหันมาทำตาวาวโรจน์ใส่เขา

“เรื่องเดิม ๆ คุณนั่นแหละที่ผิด ฉันเกลียดการนอกใจ”

“คุณเข้าใจผิดทุกครั้งนะเม” พูดไป ห้ามไป แต่อาคเนย์ก็ไม่กล้าจะแตะต้องตัวของเธอ เขาให้เกียรติเมนิลาเสมอ และยอมเธอแทบจะทุกอย่าง

เมนิลายัดทุกสิ่งที่เธอต้องการลงไปในกระเป๋าแล้ว หญิงสาวก็รีบปิดมันลงแล้วรูดซิป

“อย่าไปเลยนะเม อย่าทำแบบนี้” อาคเนย์ปากคอสั่น เดินตามหลังเมนิลาต้อย ๆ

“แก้วที่มันร้าว มันไม่มีทางประสานให้กลับมาเหมือนเดิมได้ และฉันก็ให้โอกาสคุณหลายครั้งแล้ว”

“เฮ้อ... เม ผมไม่ได้ทำแม้แต่ครั้งเดียว แต่...”

“เงียบไปเลย” เธอบิดลูกบิดแล้วผลักประตูออกไปแล้ว

อาคเนย์รีบฉวยเอารองเท้าที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาใส่ รองเท้าแตะของเขามันเพิ่งขาดไปเมื่อวาน ในตอนที่เขาเดินกลับมาจากเซเว่น

ชายหนุ่มจึงคว้าเอารองเท้ากีฬาแบรนด์ดัง ราคาเกินห้าพัน ที่เพิ่งถอยมาได้อาทิตย์กว่า ๆ มาใส่ แล้ววิ่งตามหลังของเมนิลาไป แต่เธอก็เข้าลิฟต์แล้วกดลงไปที่ด้านล่างแล้ว เขาไปหาลิฟต์อีกตัว แต่เหมือนกำลังขึ้นไปรับคนด้านบน ไม่ได้จะลงด้านล่าง

อาคเนย์จึงเปลี่ยนใจวิ่งไปทางบันไดหนีไฟที่อยู่ใกล้ที่สุด ดีนะที่อยู่แค่ชั้นสี่ เขาทั้งหอบทั้งเหนื่อย เห็นหลังของเมนิลาไว ๆ ตอนที่ออกไปจากประตูของคอนโดได้

รถสปอร์ตคันโก้สีแดงสดก็เร่งเครื่องรับร่างของเมนิลาออกไปตามทาง เขาวิ่งตาม

“เมกลับมาเดี๋ยวนี้นะ คุณนั่นแหละที่นอกใจ เม...” ชายหนุ่มตะโกนตามหลังอย่างหัวเสีย เธอหาเรื่องที่จะเลิกกับเขา เพราะเมนิลามีคนอื่น

สิ่งที่อาคเนย์ทำได้ในตอนนี้ก็คือ ถอดรองเท้าที่เขาใส่ออกมาข้างหนึ่ง ชายหนุ่มขว้างรองเท้าข้างนั้นไปที่รถสปอร์ตคันนั้นเต็มกำลัง แล้วมันก็หล่นอยู่บนหลังคารถของผู้ชายคนใหม่ที่ขับออกไป รองเท้าข้างนั้นมันค้างเติ่งอยู่บนหลังคา ผู้เป็นเจ้าของรถหรูเลี้ยวออกประตูคอนโด ก่อนจะเบิลเครื่องยนต์วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

อาคเนย์ยืนเศร้า ทั้งเสียดายรองเท้า และเสียใจกับการกระทำของเมนิลา

“ยายผู้หญิงเฮงซวย ฮือ...”

ในตอนนี้ อาคเนย์กลับมาที่ในห้อง นั่งร้องไห้ แล้วยกขวดเหล้า ขึ้นดื่มจนเมามาย