ลีลาเริงรัก

เช้าที่พระอาทิตย์ยังขึ้นในทิศตะวันออกอยู่เช่นเดิม วดีลีลาที่ยังคงตื่นไปทำงานอย่างมนุษย์เงินเดือนเช่นเดิม...ความเงียบเหงาคืบคลานเข้ามาเกาะกุมหัวใจของเธอเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านไปอย่างเงียบๆ ตั้งแต่วันที่เขาจากไป กี่ปีแล้วนะที่เธอต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังเช่นนี้ และเธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน

“พี่วดี รอด้วย”

เสียงเรียกแหลมสูง พร้อมเสียงวิ่งตึกๆ เข้ามาใกล้...ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นรุ่นน้องในที่ทำงานที่มักจะมาถึงออฟฟิศใกล้เคียงกับเธอเสมอ วดีลีลา...คือชื่อของเธอ ส่วนหญิงสาวอีกคนชื่อ ลีลานาฏ สาวน้อยผู้ร่าเริงประจำออฟฟิศ ซึ่งใครๆ ต่างก็นินทาพวกเธอว่ามากลีลาทั้งคู่

“วันนี้ พี่ชายนาฏกลับจากเมืองนอก....แม่จะจัดงานเลี้ยงฉลองให้ พี่วดีไปกับนาฏนะ”

“พี่ชายกลับจากเมืองนอกทั้งที่ คงอยากจะสังสรรค์ภายในครอบครัวละมั้ง” เธอย้อนถามออกไปยิ้มๆ

“ไม่หรอกค่ะ แม่ตามใจพวกเรา..เขาอยากอวดลูกชายเขา ที่จบจากนอก”

“ถ้าอย่างนั้น ลองเชิญเพื่อนๆ ในออฟฟิศดูซิ”

“ฮั่นแน่...พูดอย่างนี้ แสดงว่าพี่จะไม่ไปล่ะซิ”

หญิงสาวยิ้ม.....

“น่านะ...ไปหน่อยเถอะนาฏอยากให้พี่ไปจริงๆ นะ พี่เปลี่ยน ไปเยอะรู้ตัวเปล่า?”

ลีลานาฏอ้อนแล้วโอบเอวเธอไว้ จะว่าไปหล่อนสนิทกับวดีลีลาอยู่คนเดียว....เพราะคนอื่นๆ พอมองว่าวดีลีลาหยิ่ง...และไม่เปิดรับใครใหม่ หลังจากที่หญิงสาวบอกเลิกแฟนหนุ่มกะทันหัน...วดีลีลาเชื่อว่า....ความเศร้าเสียใจต้องใช้เวลาเยียวยาตัวมันเอง หากแต่ลีลานาฏ ไม่คิดอย่างนั้น เธอคิดว่าความเศร้าเสียใจ ต้องมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน

“พี่ไม่ได้เปลี่ยนหรอก...เพียงแต่รู้ว่าคนเราต้องใช้ชีวิตแบบไหน ให้ตัวเองไม่เจ็บปวด...ก็แค่นั้น”

“นาฏเชิญพี่จริงๆ นะ ไม่เชิญใครเลย อยากให้พี่ไปบ้านนาฏจริงๆ”

น้ำเสียงของลีลานาฏจริงจัง สีหน้าของเธอจริงใจจนหญิงสาวไม่อยากขัดใจ แรกๆ เธอกับลีลานาฏสนิทกันเพราะชื่อ แต่พอคบหากันก็รู้ว่านิสัยใจคอเข้ากันได้ จึงสนิทสนมกันเหมือนพี่กับน้อง

“ก็ได้...แต่ไม่นานนะคะ”

“ได้ค่ะ....ขอแค่พี่วดีไปกับนาฏเท่านั้น....จริงๆ นาฏอยากให้พี่วดีเจอกับพี่ชายของนาฏ พี่วดีจะได้กลับมาเป็นพี่วดีคนเดิมเสียที”

วดีลีลายิ้มเศร้า...เธอจะกลายเป็นคนเดิมได้อย่างไร ในเมื่อร่างกายและความรู้สึกของเธอ...มันมีรอยแผลบาดลึกที่พยายามรักษาเท่าไหร่ก็ไม่หายเสียที

“พี่วดีครับ...หัวหน้าเรียกพบ”

ทันที่ที่วดีลีลากับลีลานาฏ ก้าวเข้ามาภายในออฟฟิศ หนุ่มรุ่นน้องก็รีบรายงานทันที เธอพยักหน้ารับแล้วเดินเลยโต๊ะทำงานไปที่ห้องส่วนตัวของหัวหน้างานที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้”

“หัวหน้าเรียกดิฉันหรือคะ?”

“ใช่...”

วสุ หัวหน้างานของฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม วดีลีลาถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งโดยอัตโนมัติ

“ผมคิดถึงคุณ” เขาตอบเบาๆ

“เรื่องของเรามันจบลงแล้วนะคะ”

หญิงสาวตอบแบบเมินเฉย

“อะไรกัน....มันยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ”

“นั่นล่ะค่ะ...เพราะดิฉันไม่อยากเริ่มไงคะ...ถึงให้มันจบ โดยที่คนที่บ้านคุณ จะได้ไม่ต้องเสียใจ”

“อย่าพูดถึงเขาได้ไหม...มาพูดเรื่องของเราดีกว่า”

หญิงสาวหันหลัง เตรียมก้าวออกจากห้อง เธอใจแข็งพอสำหรับคนอย่างเขา

“อาทิตย์หน้าคุณเตรียมไปดูงานกับผมที่สิงคโปร์ ผมบอกท่านประธานไว้แล้ว”

“คะ?...”

เธอหันกลับไปมอง ด้วยทีท่าประหลาดใจ

“คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ คุณกับผมไปดูงานที่สิงคโปร์ด้วยกันอาทิตย์หน้า” เขาย้ำ

หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า....วสุ เป็นหัวหน้างานที่ดูดี บุคลิกเขาสง่างามน่าเชื่อถือ เขาก้าวเข้ามาในช่วงที่หัวใจของเธอบาดเจ็บ ทั้งคู่เกือบจะได้คบกัน หากหญิงสาวไม่ไปรู้ความจริงว่า....เบื้องหลังของความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ซ่อนเมียและลูกเอาไว้อย่างมิดชิด

“ดิฉันจะไปบอกท่านประธานเองค่ะว่าดิฉันไม่สะดวกที่จะไปกับคุณเพียงลำพัง”

“ไม่เอาน่าวดี ให้โอกาสผมเถอะ...พวกเขาก็อยู่ส่วนพวกเขาซิ”

“คุณ...อย่าเอาเรื่องงานมาอ้าง เพื่อจะงาบดิฉัน เพราะถ้าคุณทำมากกว่านี้ ดิฉันจะเล่นงานคุณ”

เธอขู่เขาออกไป นึกรังเกียจกับความเห็นแก่ตัวของเขา พร้อมๆ กับเวทนาผู้หญิงที่อยู่ที่บ้านของเขา เธอรู้หรือเปล่าว่าสามีที่รักใคร่เอ็นดูเธอนักหนา เวลาอยู่นอกบ้านเขามีพฤติกรรมเช่นไร