ลีลาร้อน บอสยอดรัก

กึก! กึก! กึก!

เสียงฝีเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังกึกก้องกังวาน หลังจากที่ประตูลิฟท์เปิดออก พนักงานที่กำลังคุยกันเซ็งแซ่ เงียบเสียงลงทันที แล้วต่างคนต่างรีบกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างสูงโปร่งสวยสง่าดุจนางพญาจะเดินเฉิดฉายเข้ามาด้วยท่าทางดุดัน

มินตรา ในชุดสูทสีเข้ม ผมมวยอยู่ด้านหลัง และสวมแว่นตาหนาเตอะ เดินมายืนอยู่กลางออฟฟิศ พนักงานก้มหน้าก้มตาทำงาน ขณะที่ผู้ช่วยเลขานุการหน้าห้อง ปรี่เข้ามาช่วยถือ

ของอย่างรู้หน้าที่

“อีกสิบนาที ท่านประธานจะขึ้นมา”

“มีแขกมารอพบท่านประธานค่ะ คุณมิน”

ผู้ช่วยเลขานุการรายงานกับมินตราทันที ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม แววตาเต้นระริก

“ผู้ชายล่ะสิ”

มินตราพูดเสียงเข้ม จนผู้ช่วยเลขานุการสาวสะอึก ก่อนยิ้มแหยๆ

“อูย...แหะๆ คุณมินรู้ได้ยังไง”

“เก็บอาการหน่อย แขกผู้ชายมาหาท่านประธานทีไร หล่อนก็ทำท่าระริกระรี้แบบนี้ทุกที”

มินตราปรายตามองพนักงานคนอื่นๆ แล้วเดินฉับๆ เข้าไปในห้องทำงานที่เขียนป้ายไว้หน้าห้องว่า “ประธานกรรมการฯ”

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่โต๊ะรับรองภายในห้องทำงานก็ลุกขึ้นทันที มินตรามองลอดแว่น แล้วชะงักเล็กน้อย เพราะชายหนุ่มที่อยู่ภายในห้องนั้น สูงใหญ่ ผิวคร้ามแดดเล็กน้อย เหมือนคนผิวขาวที่ออกกำลังกายกลางแจ้งบ่อยๆ เขาสวมสูทสากลเหมือนคนที่มาติดต่องานตามปกติ แต่ทีท่าของเขากลับไม่ใช่ ยิ่งเมื่อเธอไล่มองถึงใบหน้าที่คมเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาล คิ้วดกดำ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบ และหนวดเคราที่ขึ้นจางๆ บนใบหน้า เขาเป็นลูกครึ่งแน่ๆ และน่าจะมีแมวมองส่งเขาไปเป็นนายแบบ มากกว่าจะมาติดต่องานกับท่านประธาน

“คุณไม่ได้นัดหมายมาก่อน...”

“ท่านประธาน นัดผมกะทันหันครับ”

เขาตอบเรียบๆ มือวางประสานไว้ตรงเป้ากางเกง สายตาซุกซนของมินตราจ้องมองไปตรงนั้น ก่อนจะหน้าแดงแล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานที่อยู่มุมห้อง

“งั้นรอสักครู่นะคะ ท่านประธานกำลังขึ้นมา”

หญิงสาวขยับแว่น แล้วจับตามองการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มที่เดินเข้ามานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเธออย่างเป็นการเป็นงาน เขาหล่อจนเธอนึกอะไรไม่ออกจริงๆ

“ท่านประธาน ไม่ได้แจ้งคุณไว้หรอกหรือ?”

มินตราขมวดคิ้วทันที ปกติแขกที่มารอประธานกรรมการบริษัทฯ ไม่มีสักคนที่จะย้อนถามเธอแบบนี้ อารมณ์โกรธเธอพุ่งขึ้นมาทันที ยังไม่ทันที่เธอจะตำหนิเขา ชายหนุ่มก็ยิ้มให้เธอเหมือนเห็นเธอเป็นเด็กๆ แต่พระเจ้าช่วย...รอยยิ้มของเขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน มันทำให้มินตราถึงกับมองค้างแล้วลืมไปเสียหมดว่าเธอจะตำหนิเขาว่าอะไร?

“อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ผมอยากให้คุณรีแล็กซ์กับการทำงานบ้าง เคร่งเครียดแบบนี้ เดี๋ยวแก่เร็วนะ”

มินตราอึ้งไป เธอพยายามคลายคิ้วที่ขมวดลงมา นึกในใจว่าริ้วรอยบนหน้าผากคงไม่เกิดขึ้นแน่ๆ หญิงสาวพยายามปรับอารมณ์ให้นิ่ง แล้วมองคนตรงหน้าเฉยๆ ทั้งที่ในใจเต้นระทึก

“ฉันไม่ได้โกรธ คุณเป็นแขกของท่านประธาน ฉันจะโกรธได้ยังไง”

ชายหนุ่มยิ้มให้เธออีกครั้ง มินตราเมินไม่มอง เพราะเกรงว่าตัวเองจะยิ้มตอบ

“ผมชื่อ อัลเบิร์ต เรียว กีร์เชอร์ เรียกผมสั้นๆ ว่าเรียวก็ได้”

“ค่ะ คุณเรียว” มินตราตอบแล้ว ก้มลงดูตารางงานของเจ้านาย โดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีก เพราะเธอเห็นแล้วว่าผู้ช่วยเลขานุการได้นำกาแฟและของว่างเสิร์ฟให้เขาแล้ว

“คุณขยันทำงานแบบนี้เสมอหรือครับ”

มินตราเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม นึกเคืองในใจว่าเขาจุ้นจ้านกับเธอเหลือเกิน

“คุณมาพบท่านประธาน ด้วยเรื่องอะไรคะ”

หญิงสาวถามอย่างหงุดหงิด เพราะดูท่าทางแล้ว เหมือนกับว่าเขาจะไม่ได้มาพบเรื่องงาน อาจจะเป็นเพื่อนต่างวัย...หรือว่า..เขามาสมัครงาน?

“คงต้องไปถามท่านประธานดูเองนะครับ ผมเองก็ไม่

ทราบได้”

เรียวยิ้มเล็กๆ มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างขบขัน เขาถูกคุณหญิงมนทิรา เรียกตัวด่วนเพื่อให้เขากลับมาบริการงานในบริษัทในฐานะหุ้นส่วนพิเศษ โดยให้เขามาฝึกงานกับเลขานุการ

สาวคนเก่ง ก่อนที่ท่านจะละมือจากธุรกิจ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันว่าคุณกลับไปนั่งที่โซฟานั่นดีกว่านะคะ ไม่เกิน ๑๐ นาที ท่านประธานก็จะมาแล้วค่ะ”

เธอตอบเสียงเรียบๆ พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้โกรธ

“ผมนั่งอยู่ตรงนี้ดีกว่า...มองคนสวยๆ ทำงานนี่ก็มีความสุขดีนะครับ”