บทที่ 2 โชคชะตา

เก็จมณีมองสำรวจตัวเอง ผู้หญิงวัย 32 จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านการบริหาร ดีกรีนักเรียนนอก แต่เธอกลับโดนเด็กเมื่อวานซืนปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแย่งสามี คิดแล้วช่างน่าขัน...เธอจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนหากเพื่อนในวงสังคมอวดรวยของเธอรับรู้ เธอมาไกลเกินกว่าที่จะยอมแพ้และหันหลังกลับ ในเมื่อผู้ชายคนนี้เธอก็ได้เขามาอย่างยากเย็น ที่สำคัญ...เธออายเกินจะมองหน้าใครว่าเธอถูกสามีทิ้ง เพียงเพราะเธอบกพร่องในหน้าที่ภรรยา และไปคว้าเด็กในปกครองของเธอมาแทน

หญิงสาวขับรถออกมาเรื่อยๆ จนหลุดออกมาแถบชานเมือง ในขณะที่เมฆดำที่ก่อตัวกันหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเริ่มเคลื่อนลงต่ำ เม็ดฝนเริ่มหยดเปาะแปะ มรสุมที่เกิดขึ้นข้างนอกกับกระแสเลือดที่วิ่งพล่านในตัวเธอไม่แตกต่างกัน

ในจังหวะที่หัวใจล่องลอย สมองมึนเบลอ กล้ามเนื้อหัวใจตีบตัน แต่ดวงตาของเธอกลับลุกวาว

“กรี๊ด!!!” หญิงสาวเปล่งเสียงร้องออกมาสุดเสียง กดขาเหยียบเบรกมิด แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี

“ซาๆ โครม!” เสียงกระแทกดังสนั่นท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาไม่ขาดสาย หญิงสาวฟุบลงกับพวงมาลัยรถคันหรูของเธอ ระบบนิรภัยในรถช่วยปกป้องร่างกายของเธอได้เกือบสมบูรณ์ ถุงลมนิรภัยทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม

ผ่านไปนานเกือบสิบนาทีที่เก็จมณีปล่อยเวลาไปเฉยๆ อย่างล่องลอย เธอไม่ได้สนใจคู่กรณี ไม่ได้สนใจความเสียหาย ไม่ได้สนใจสายฝนที่เทกระหน่ำ แต่การจราจรด้านนอกไม่สามารถหยุดและนิ่งเฉยได้เหมือนอย่างเธอได้ รถที่วิ่งฝ่าสายฝนตามหลังมาเริ่มติดขนัด พร้อมๆ กับจังหวะทุบกระจกรัวๆ

“คุณ! คุณ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อลำตัวเป็นลอน มันซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่โดนน้ำฝนครอบครองให้ลู่ไปกับเจ้าของร่างสูง มองออกในทันทีว่าคนตรงหน้าออกกำลังกายเป็นประจำ หญิงสาวกวาดตามองสำรวจร่างสูงโดยละเอียดโดยเฉพาะแผ่นอกหนากับเม็ดไตเล็กที่ดุนออกมาพ้นเสื้อ

เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์ที่สุดในสายตาของหล่อน หน้าตาของเขาบ่งบอกวัยได้ไม่เกินยี่สิบหน้า อย่างนี้สินะ...เด็กมักน่ากินกว่าคนมีอายุเสมอ ความคิดพิเรนทร์ของหญิงสาวเกิดขึ้นครั้งแรก เธออยากลองฉกชิมเนื้อหนุ่มแน่นสักครั้ง

“คุณครับ!” ชายหนุ่มเรียกสติหญิงสาวอีกครั้ง

“คะ...ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับติดอ่าง เสียงของเธอขาดหายไปกับความคิด

“คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ช่วยเลื่อนรถออกจากช่องจราจรสักนิด ข้างหลังรถติดยาวแล้ว” ชายหนุ่มบอกอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าของหญิงสาวหันกลับไปดูด้านหลังตามที่เขาบอกทันที

ท่ามกลางสายฝนเทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว ความขมุกขมัวของสายฝนกับเวลาใกล้มืด เธอเห็นแสงไฟจากหน้ารถทอดยมเป็นสายทางด้ายหลัง ข้างก็เบี่ยงหลบไปอีกหนึ่งช่องทางจราจร เสี่ยงดวงกับรถที่วิ่งมาอีกเลนอย่างทุลักทุเล

เก็จมณีรีบทำตามที่เขาบอก เธอรีบหมุนพวงมาลัยรถของเธอขยับเข้าข้างทาง เพิ่งสังเกตว่ารถที่เธอขับชนไปจอดอยู่ก่อนแล้ว เขาคงเป็นเจ้าของรถญี่ปุ่นยี่ห้อเกลื่อนตลาดคันนั้น ไฟท้ายของรถคันดังกล่าวพังยับ กับกันชนหลังที่บุบเข้าไปไม่มากนัก คงเป็นเพราะเธอเหยียบเบรก ทำให้ลดความแรงลงไปได้

“ปังๆ” เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่รถจอดนิ่งสนิท หญิงสาวกดกระจกรถลงอีกครั้ง

“คุณมีประกันไหม ช่วยเรียกเลย พอดีผมติดนัดลูกค้า ต้องรีบไป” ชายหนุ่มบอกหญิงสาวเสียงเรียบ

“คุณเปียก ขึ้นมานั่งในรถก่อนไหม” ประโยคแรกที่เธอหลุดออกมา เห็นเขายืนตากฝนอยู่นาน

“ไม่เป็นไรดีกว่า คุณเป็นผู้หญิง”

หญิงสาวแสยะยิ้มมุมปาก ปรายตามองอย่างจงใจ “ผู้หญิงมีน้ำใจไม่ได้หรือค่ะ”

“มีได้ครับ แต่ผมหมายถึงมันไม่เหมาะ เราไม่รู้จักกัน”

“ขึ้นมาเถอะค่ะ ฝนตกอย่างนี้มัวคำนึงถึงแต่ความเหมาะสม ปอดบวมได้ถามหากันพอดี” เก็จมณีก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน หล่อนกล้าดีเดือดอย่างไรถึงได้ชวนผู้ชายขึ้นรถ

หลังจากที่ชายหนุ่มประประตูรถขึ้นมานั่งข้างๆ คนขับ แต่เจ้าของรถกลับไม่มีทีท่าจะสนใจ หล่อนกำลังมองสายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายตรงหน้า หากแต่อีกคนกลับกระหวัดสายตามองใบหน้านวลเนียนดวงตากลมโตของเธอ เขาประเมินจากหน้าตาของเธอ ผู้หญิงข้างๆ คงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ไม่น่าจะแก่กว่ามาก สายตาคมเหลือบไปมองเห็นทรวงอกล้นปริ่มออกมานอกเสื้ออย่างไม่ตั้งใจ

ผู้หญิงตรงหน้าสวยไร้ที่ติ แต่ชายหนุ่มก็ต้องเรียกสติของตัวเองกลับคืนให้เร็ว ในขณะที่ดวงตาของหญิงสาวกำลังทอดมองสายฝนอย่างเหม่อลอย ราวกับว่าหล่อนอยู่คนเดียว ด้วยอาชีพที่เขาเจอต้องผ่านผู้หญิงมากมาย สาวแก่แม่หม้ายรายล้อมทุกวันเป็นวัฎจักร ชีวิตการทำงานของเขาต้องเจอกับผู้หญิงตลอด หรือมากเข้าไปกว่านั้นบางรายก็มองเขาเป็นเด็กบาร์มากกว่าหนุ่มออฟฟิศ บาร์ลีลารักเป็นอีกหนึ่งธุรกิจบริการที่รองรับลูกค้าหัวใจเปลี่ยวของบริษัทลีลารัก

“คุณไม่เรียกประกันหรือครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นมา

“ไม่ต้องเรียกประกันได้ไหม มันยุ่งยาก ฉันยินดีจ่ายค่าเสียหายเองทั้งหมด” หญิงสาวตอบออกไป ทั้งที่สายตาของเธอยังอยู่ที่การเคลื่อนไหวของที่ปัดน้ำฝนหน้ารถ

“แต่ผมโทรเรียกประกันของผมแล้ว อีกไม่นานพวกเขาคงมา”

“ถ้ายกเลิก ได้ไหม พอดีว่าฉันขี้เกียจจัดการเรื่องเอกสาร ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวบอกเสียงเนือย

“แต่ว่า...” ชายหนุ่มเตรียมจะค้าน เพราะอย่างไรเสีย คนทำประกันก็เพราะอยากลดค่าใช้จ่ายส่วนนี้

“ฉันจ่ายค่าซ่อมหนึ่งแสน พอมั๊ย” หญิงสาวรื้อเอกสารหน้ารถ พร้อมกับหยิบนามบัตรในสุดท้ายของตัวเองออกมาและยื่นให้เขา

“แล้วแต่คุณเถอะครับ ผมซ่อมเสร็จ ผมส่งบิลมาเก็บที่คุณก็แล้วกัน คาดว่าไม่น่าจะถึงแสน” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบพร้อมทั้งยื่นนามบัตรให้ “นี่นามบัตรผม”

ชายหนุ่มขยับตัวจะลงจากรถ “ผมขอตัวนะครับ มีนัดกับลูกค้าต่อ” เขาบอกแล้วเปิดประตูลงรถไปทันที ทั้งที่ฝนยังตกหนัก หญิงสาวยกข้อมือดูเวลา

“ทุ่มครึ่ง...ทำงานอะไรถึงได้นัดลูกค้าเวลานี้” หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะออกรถตามไป สถานที่แบบนี้คงไม่เหมาะที่เธอจะนั่งรออันตราย

ความคิดพิเรนทร์ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เธออยากตอกหน้าสามีดูสักตั้ง เขาติดเด็ก เธอก็จะลองทำให้เด็กติดดูบ้าง หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่