บทที่12 มิน่ามารีถึงรัก

ด้านคนที่ยืนประคองกอดกันอยู่ด้านหน้าร้านนั้นยังคงตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่จะเป็นเนตรนลินที่รู้สึกตัวก่อน

“คุณดิน คุณมีตีนกาด้วยล่ะ” หญิงสาวเอ่ยแก้เก้อเพื่อพลิกสถานการณ์ชวนใจสั่นให้ดีขึ้นแต่เหมือนสิ่งที่เธอพูดจะไม่เข้าหูเจ้าพ่อเอาเสียเลยชายหนุ่มจึงเปลี่ยนสายตาที่มองเธอเป็นตาดุ

“แหน่ะ ๆ ยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งเห็นชัด”

“เนตรนลิน เธออยากเจอดีเหรอ?” คนโดนหาว่ามีตีนกาขู่พร้อมกับรู้สึกไม่มั่นใจ ให้ตายเถอะ เมื่อวานเธอก็หาว่าเขาแก่ วันนี้ก็หาว่ามีตีนกา เขาชักจะเสียความมั่นใจนะรู้ไหม?

“อุ๊ย น่ากลัวจัง ตีนกาอะค่ะน่ากลัว” หญิงสาวบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะแกล้งวิ่งหนีเข้ามาในร้านราวกับเด็กหนีความผิด ปฐพีชี้นิ้วตามด้วยสีหน้าจะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะดุก็ไม่ดุก่อนจะตามเข้าไปแต่ทว่าคนแกล้งหาว่าคนอายุมากกว่ามีริ้วรอยตีนกาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาบกลับหลบอยู่หลังปีย์วราราวกับเด็กน้อยกลัวความผิดไปเสียแล้ว

“อะไรดิน นายจะรังแกอะไรนา อย่าเชียวนะ” พี่สาวฝาแฝดปกป้องน้องคนใหม่โดนไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจนชายหนุ่มได้แต่รู้สึกขัดใจ ดูเอาเถอะพี่สาวเขาถือหางเนตรนลินขนาดไหน ไม่ถามเขาสักคำก็หาว่าเขาจะรังแกเธอไปเสียแล้ว

“นาว่าเรามีตีนกา”

“ไหน” ปีย์วราทำหน้าเลิกลักขยับเข้ามามองใกล้ ๆ แล้วยิ้มปริ่ม “ก็มีจริง ๆ นี่ นี่ไง”

“ดาว! ”

“นาเขาก็พูดความจริงนี่ นายน่ะทำงานจนตีนกาขึ้นแล้วเนี่ย” พี่สาวว่าขำ ๆ ก่อนจะแปะมือกับน้องสาวคนใหม่เมื่อปฐพีตีหน้ายักษ์เดินผ่านไปนั่งเก้าอี้มุมขวาของร้าน

“เดี๋ยวนาช่วยไปชงกาแฟให้พ่อคนขี้งอนหน่อยนะ ที่มาเนี่ยคงอยากดื่มกาแฟน่ะ”

“ค่ะ” เนตรนลินตอบรับก่อนจะเดินไปที่เครื่องทำกาแฟ แน่นอนว่าบาริสต้าอย่างเธอรู้จักวิธีการใช้ดีโดยไม่ต้องสอน ปีย์วราเดินมาหาปฐพีพร้อมกับกระทุ่งศอกใส่อย่างเย้าแหย่

“ทำงอนเป็นเด็กไปได้ กะอีแค่เมียหาว่ามีตีนกา”

“ไม่ต้องมาแหย่ เราไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้วนะ แล้วก็เรื่องตีนกาน่ะอย่าพูดอีก คนยิ่งเสียความมั่นใจอยู่” ปฐพีว่าให้ด้วยใบหน้านิ่งเรียบแต่ปีย์วรารู้ดีว่าเขาซ่อนความเง้างอนไว้ ปฐพีมักจะแสดงออกว่าเย็นชาเมื่ออยู่ภายนอกแบบนี้เสมอแต่เนื้อแท้แล้วแสนงอนเอามาก ๆ

“เดี๋ยวก็ว่าแก่ เดี๋ยวก็ว่ามีตีนกา มันน่านักเชียว”

“นายน่ะอายุมากว่านาเขาตั้ง10ปี ยังไม่เรียกว่าแก่อีกเหรอย่ะ” คนเป็นพี่ว่าอย่างหมั่นไส้ “ว่าแก่ ว่ามีตีนกาทำเป็นรับไม่ได้ 10ปีเชียวนะ10ปี นาเขาไม่ว่านายเป็นตาเฒ่ามาเฟียก็ดีแล้วไหม?”

“แค่10ปีเองนะดาว” ปฐพีแย้งด้วยท่าทีอ่อนลง เนตรนลินเกิดหลังเขา10ปีเท่านั้นเองแต่ปีย์วรากับพูดราวกับห่างกันนักหนา “แล้วก็นะ เราแก่ เธอก็แก่ไหม ในเมื่อเกิดพร้อมกัน”

“แต่เราไม่มีตีนกาอะสิ หึหึหึ”

“ดาว”

“กาแฟมาแล้วค่ะ” ไม่ทันที่พี่น้องจะได้อะไรต่อเนตรนลินก็แทรกขึ้นพร้อมกับกาแฟหอมกรุ่น ไม่เพียงมีของปฐพีแต่มีของปีย์วราด้วย

“พี่ดาวลองสิคะ ว่านาชงมาพอไหวไหม”

“หอมเชียว” ปีย์วราชมเปราะก่อนที่จะลองชิมพร้อม ๆ กับปฐพี เนตรนลินมองท่าทีของทั้งสองแล้วก็อมยิ้มออกมา นี่ล่ะนะฝาแฝด เขาว่ามักจะทำอะไรหรือมีท่าทีคล้าย ๆ กัน ถ้าเธอมีลูกเป็นฝาแฝดแบบนี้นี้บ้างก็คงจะดีไม่น้อย

“เฮ้ย เธอนี่หายใจเข้าก็มารี หายใจออกก็มารีเกินไปแล้วนะ” ทันทีวางแก้วลงปฐพีก็บ่นให้ จะว่าตำหนิก็ไม่ใช่ แต่ชอบใจก็ไม่ใช่เช่นกัน รสชาตินี้ปฐพีรับรู้ดีว่าอดีตคนรักชื่นชอบขนาดไหนและสัมผัสได้ว่าไม่ว่าจะทำอะไรเนตรนลินก็นึกถึงมารีเสมอ การที่เนตรนลินจะรักมารีเทิดทูนอเมริกันสาวนั้นไม่ผิดแต่เขาก็ไม่อยากให้หญิงสาวหายใจเข้าก็มารี หายใจออกก็มารี เธอควรจะหายใจเข้าออกเป็นคนอื่นบ้าง

“ก็คุณดินชอบเหมือนมารีไม่ใช่เหรอคะ?” คนที่ตอนแรกกำลังจินตนาการถึงเด็กน้อยฝาแฝดเอ่ยเมื่อรู้สึกคล้ายถูกตำหนิ จริงอยู่ว่าเธอระลึกถึงมารีเสมอและอยากจะชงสูตรที่มารีชอบแต่นั่นก็เพราะเธอจำได้ว่าทุกครั้งที่ปฐพีไปหามารีเขาไม่เคยปฏิเสธกาแฟรสชาตินี้จนเธอพาลคิดไปว่าเขามีรสนิยมเดียวกับมารีเสียแล้ว

คนพอเข้าใจความหมายของเนตรนลินพลันรู้สึกนิ่งไปด้วยความรู้สึกยินดีอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ เธอไม่ได้ชงเพราะนึกถึงมารีอย่างเดียวใช่ไหม แต่เธอคิดว่าเขาชอบใช่ไหมถึงชงมา มันเป็นอะไรที่เกินคาดจริง ๆ

ปีย์วรามองคนทั้งคู่ก่อนจะกระซิบบอกกาแฟสูตรโปรดของปฐพีให้เนตรนลินรู้ ในตอนนั้นเองที่หญิงสาวได้รู้ว่าแท้จริงแล้วปฐพีไม่ได้นิยมรสชาติเดียวกับมารีแต่ที่ไม่บ่นก็เพราะเป็นคนรักที่ดีต้องการเอาใจแฟนสาว เขาช่างเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในอ่อนโยนและอบอุ่นเสียจริง มิน่ามารีถึงได้รักเขาหนักหนา

“ไว้คราวหน้านาจะชงแบบที่คุณดินชอบนะคะ แต่ตอนนี้ดื่มแบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน” เนตรนลินบอกก่อนที่จะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ หยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาจดขยุกขยิกเป็นภาษาอังกฤษแบบที่เธอเข้าใจคนเดียวและเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในกระเป๋า