ตอนที่7.ฝันตอนใกล้รุ่งรึเปล่า

“แหม ฝันตอนใกล้รุ่งรึเปล่า คุณหนูดี อย่างนั้นน่ะ แม่นนัก” ป้านุ่มทำหน้าเสียดาย

“พอได้แล้ว แม่นุ่ม อย่ามาทำให้หลานฉันงมงายไปด้วยหน่อยเลย”

เหมือนนุดีนึกอะไรขึ้นมาได้ หล่อนตัดสินใจถามคุณย่า

“เอ่อ คุณย่าคะ” หล่อนหันมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ “แบบว่า ที่บ้านของเรามีหรือว่าเคยมีอะไรแปลกๆบ้างไหมคะ”

คุณย่ารัญจวนทำหน้างง

“อย่างเช่น เอ่อ ผี!”

“อะไรนะคะ คุณหนูดี” ป้านุ่มสะดุ้งโหยง ผิดกับคุณย่ารัญจวนที่นิ่งเฉย

“เมื่อคืน หนูดี เห็น เอ่อ เห็น...” นุดีเองก็ไม่ค่อยมั่นใจ สิ่งที่หล่อนพบเจอมันคืออะไรกันแน่ “เหมือนกับว่า มีผู้ชายแต่งชุดโจงกระเบนแล้วก็ เอ่อ...”

“อย่าบอกป้านะ ว่าหนูดีเจออะไรเข้า ถึงได้ถามแบบนี้ บรื่อส์ส์...” ป้านุ่มทำตัวสั่น หันมองไปรอบตัว “หรือว่า ผีคุณท่านเจ้าค่ะ” ป้านุ่มหมายถึงคุณปู่ของนุดีที่เสียไปหลายปีแล้ว

“เหลวไหลน่า แม่นุ่ม” คุณย่ารัญจวนดุคนสนิท ก่อนหันมองหลานสาว “บ้านนี้ไม่เคยมีอะไรนี่ลูก ย่าว่า หนูดีกินเยอะไปล่ะสิ ถึงได้นอนหลับไม่สนิทจนกึ่งหลับกึ่งตื่นฝันตุตะ รีบไปอาบน้ำอาบท่าเสียหูตาจะได้สว่าง แล้วลงไปทานข้าวจะได้กินยาแก้ไข้กันไว้เสียหน่อย”

คุณย่ารัญจวนตัดบทก่อนสั่งนุดี

“แล้วคราวหน้าคราวหลังอย่ามัวอ่านนิยายจนนอนดึกมากนัก เสียสุขภาพหมด”

“ค่ะ คุณย่า”

คุณย่ารัญจวนหันหลังเดินกลับออกไปพร้อมลูกพรรค นุดีจึงกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง หล่อนรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วกลับออกมานั่งที่ปลายเตียง

ขณะใช้ผ้าขนหนูซับผมที่เปียกให้หมาด หล่อนครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ความจริงหรือความฝันกันแน่

“ความจริง” เสียงใครบางคนลอยเข้าหู ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวขึ้นข้างๆ

“นาย!!!” นุดีกระโดดผลุงลงจากเตียงทันที หล่อนชี้หน้าชายหนุ่มที่ยังอยู่ในชุดเทวดาฝรั่งอย่างจำได้ขึ้นใจ คนเดียวกับที่หล่อนเห็นเมื่อคืน

“เลิกตกใจทุกครั้งที่เห็นข้าเถอะน่า” เขาถือวิสาสะล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนที่นอน

“นี่ หมายความว่า....” นุดีแอบหยิกตัวเอง....เจ็บชะมัด แสดงว่า ทั้งหมดตรงหน้าหล่อนเป็นเรื่องจริง

“ข้าบอกแล้วไง ต่อไปนี้ เราต้องเจอกันบ่อยๆ เพราะข้ามีหน้าที่มาช่วยให้เจ้าสมหวังในความรักกับนายปรานต์ โอเคไหม” เลโอจรดนิ้วชี้ลงที่นิ้วโป้ง กางนิ้วที่เหลืออีกสาม ประกอบกัน

“แล้ว แล้ว...” นุดีหันมองไปรอบๆอย่างขลาดๆ “ผีจิ๋ว”

“ข้าไม่ใช่ผีนะ ยายเฉิ่ม” คราวนี้เลลาปรากฏตัวทันที เธอกอดอกทำหน้าบึ้งขณะกระพือปีกบางอยู่ตรงหน้านุดี “บอกแล้วไง ข้าเป็นนางฟ้าผู้ช่วยเลโอ”

“เลโอ” นุดีทวนชื่อนั้นเบาๆ

“ใช่ เจ้านายของข้า เลโอ” เลลาผายมือไปที่ชายหนุ่มชุดเทวดา

“โอ๊ย” นุดียกมือตบหน้าผากตัวเอง

“อย่าเพิ่งเป็นลมเด็ดขาด เจ้าเป็นลมบ่อยไปแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ พลอยไม่ต้องทำงานกัน”

“ใช่ หนูดี และต่อไปนี้ เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป เมื่อมีเลลา นางฟ้าน้อยๆอย่างข้าและเลโอ คิวปิดที่แสน...เอ่อ...”เลลามองเลโอด้วยหางตาอย่างเอือมๆก่อนบอก “แสนดี อยู่เคียงข้าง”

เลโอยืดอกด้วยความภาคภูมิใจหลังผู้ช่วยตัวจิ๋วแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“ฉัน ฉัน ปฏิเสธไม่ได้ ใช่ไหม” นุดีถาม เสียงกล้าๆกลัวๆ

“ใช่” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันอย่างหนักแน่น

หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินเข้าหาเลโอทั้งที่ยังงงๆ หล่อนเอื้อมมือไปแตะตัวชายหนุ่มก่อนชักมือออกอย่างรวดเร็ว “ไม่กัดใช่ไหม”

“บ้าหรือไง ข้าเป็นเทวดานะ” เลโอคำราม

“ก็ได้ ฉันเชื่อพวกเธอ” นุดีพยักหน้ารับ หล่อนไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วนี่นะ

“หมายความว่า เจ้าตกลงให้เลโอมาช่วยทำให้สมหวังในความรักแล้วใช่ไหม หนูดี”

เลลาถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“ดีจริง เจ้าจะได้งานทำเสียทีนะ เลโอ”

“แต่ตอนนี้ ฉันต้องลงไปหาคุณย่าก่อน ปกติฉันไม่เคยลงไปข้างล่างสายขนาดนี้ พวกเธอนั่นล่ะที่ทำให้ฉันต้องนอนดึกจนตื่นไม่ทันใส่บาตร”

“ไปสิ เราจะลงไปด้วย อยากเดินเที่ยวบ้านเจ้าเหมือนกัน”

เลโอลุกขึ้นยืน ทำท่ากระตือรือร้น

“โอ๊ะ ไม่ได้นะ” นุดีร้องห้าม “ขืนใครต่อใครในบ้านเห็นนายต้องตกอกตกใจกันหมด”

หญิงสาวปรายตามองชายหนุ่มในชุดประหลาดสีขาวเสื้อผ้าโปร่งไม่มีแขน คอย้วยตัวยาวมีเถาวัลย์ใบไม้คาดที่เอวกับกางเกงทรงฮาเร็มรัดข้อเท้า