ลิขิตรักข้ามภพชายาอ๋อง

1

สายลมแรงสะบัดเส้นผมยาวของ หลินซือเสวี่ย แพทย์หญิงวัยยี่สิบแปดให้ปลิวตามแรงกระแทกจากเบื้องหลัง เสียงฝีเท้าหนักของชายฉกรรจ์ผู้ไล่ล่าดังตามมาไม่ห่าง เธอถูกไล่ฆ่าเพราะล่วงรู้ความลับของเครือข่ายค้ามนุษย์ระหว่างประเทศ การเปิดโปงทำให้เธอถูกหมายหัว ทั้งที่เธอแค่ต้องการรักษาคน ไม่ใช่กลายเป็นศพในวันนี้!

“อย่าหนี นังนี่! มันต้องตาย!” เสียงตะโกนจากด้านหลัง ทำให้ซือเสวี่ยวิ่งจนสุดฝีเท้าพร้อมหัวใจที่เต้นรัว เธอหันหลังเล็กน้อยก่อนสะดุดก้อนหินลื่นล้มลง สไลด์ไปจนถึงขอบผา มือของเธอคว้าอากาศไร้จุดยึด...

ตูม!!

เธอตกลงไปจากหน้าผาสูงราวห้าสิบเมตร ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องคำรามภายใต้พายุที่กำลังก่อตัว

แต่เธอไม่ตาย…

เธอลืมตาขึ้นมาในห้องมืดสลัว กลิ่นน้ำมันตะเกียงจาง ๆ คลุ้งในอากาศ แผ่นหลังเย็นเฉียบ ร่างกายเจ็บแปลบเหมือนผ่านอะไรมาอย่างรุนแรง

‘นี่มันที่ไหน...ฉันไม่ตายเหรอ’

ก่อนที่สติจะจับจด เธอก็ได้ยินเสียงร้องของสตรีสูงวัยคนหนึ่ง

“เหมยเอ๋อร์! คนทั้งเมืองรู้ว่าข้าต้องแต่งเจ้าให้ท่านอ๋องเพื่อรักษาหน้าตระกูล เจ้ายังกล้าฆ่าตัวตายก่อนวันแต่งงานอีก!” ผู้เป็นย่าพูดไปร้องไห้ไป

หลินซือเสวี่ยนิ่งงัน

‘ท่านอ๋อง เหมยเอ๋อร์ คือใครกัน!’

เมื่อเธอมองกระจกทองเหลืองข้างเตียง สิ่งที่เห็นไม่ใช่ใบหน้าของเธอ แต่เป็นใบหน้าหญิงสาวอีกคนหนึ่ง หน้าตางดงาม นวลเนียน แต่งองค์ในชุดขาวเปื้อนเลือด

หัวใจเธอเต้นแรง ร่างที่เธออยู่ในตอนนี้…ไม่ใช่ร่างเดิม

“ข้าอยู่ในร่างของ...ซือเสวี่ยเหมย”

นางเป็นใคร ทำไมถึงฆ่าตัวตายก่อนวันแต่ง

ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ หญิงชราอีกคนก็พุ่งเข้ามาพร้อมตบหน้าเธอฉาดใหญ่

เพียะ!!! ใบหน้าของเธอหันไปตามแรงตบ ชาไปทั้งแถบ

“ข้าบอกให้แต่งกับท่านอ๋องเจ้าก็ทำไม่ได้! อย่าคิดว่าฆ่าตัวตายแล้วจะหลุดพ้น! วันพรุ่งนี้งานแต่งจะต้องมีขึ้น และเจ้าต้องไปเข้าห้องหอ!”

หลินซือเสวี่ยตาโต…นี่มันอะไรกัน

ทำไมฉันต้องแต่งงาน ใครคืออ๋อง แล้วฉันจะกลับโลกเดิมได้ยังไง งงไปหมดแล้ว สมองของเธออื้ออึงไปหมด

ยามเย็นของวันต่อมา… เสียงกลองวิวาห์ดังก้องทั่วเรือน พร้อมขบวนเจ้าบ่าวที่มาจากจวนอ๋อง

หลินซือเสวี่ยในชุดเจ้าสาวแดงสด ถูกคลุมหน้าด้วยผ้าโปร่งสีแดงหนา นั่งนิ่งท่ามกลางเสียงโห่ร้องแซวจากบ่าวไพร่

เธอไม่รู้จักใครในงาน ไม่รู้กระทั่งชื่อจริงของสามีที่กำลังจะเข้าหอด้วย

‘นี่มันบ้าไปแล้ว...แต่ฉันต้องหาทางอยู่รอดให้ได้ก่อน’

ค่ำคืนแห่งการเข้าห้องหอ… ประตูห้องหอถูกเปิดออกด้วยแรงผลัก กลิ่นบุรุษลอยอบอวลเข้ามา

บุรุษสูงสง่าในชุดอาภรณ์ดำขลับเดินเข้ามาอย่างเงียบงัน ดวงตาคมกริบใต้หน้ากากเงินปรายมองร่างหญิงที่นั่งนิ่ง

อ๋องหลี่เซียวเหยียน คือแม่ทัพอันดับหนึ่งของแคว้น ผู้นำกองทัพกลับมาจากชายแดน เพียงเพื่อแต่งงานตามคำสั่งฮ่องเต้

เขามองเจ้าสาวนิ่งเฉย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

“นึกว่าตายไปแล้วเสียอีก กลับฟื้นขึ้นมาได้ ร่างกายคงแข็งแรงดีนัก” เสียงนั้นเหมือนคมดาบกรีดลึกถึงใจ

หลินซือเสวี่ยรู้ได้ทันทีว่าเขาเกลียดนาง…ไม่สิ เกลียดคนที่เธออยู่ในร่างนี้

“ข้า…ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร”

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เหมือนสมเพช

“เจ้าทำดีนัก แกล้งตายก่อนวันแต่ง แล้วกลับมาทำตัวไร้เดียงสา คืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าจำไว้ว่า ใครคือสามีของเจ้า” เขาเดินเข้ามาใกล้ ดึงผ้าคลุมหน้าเธอออก

สายตาที่สบกันในชั่ววินาทีนั้น ราวกับโลกหยุดหมุนเขาตกตะลึงกับสายตาของนาง ไม่ใช่สายตาหวาดกลัว แต่เป็นสายตาเย็นชา มั่นคง และเด็ดเดี่ยว

“ข้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เจ้าคิดไว้หรอก”

แต่ท่านอ๋องไม่สน… มือหนายกขึ้นแตะแก้มเนียน แล้วกดลงบนไหล่ เปลื้องชุดแต่งงานที่แสนวิจิตรอย่างไร้ความลังเล

“ข้าไม่สนว่าเจ้าคือใคร...แต่เจ้าแต่งกับข้าแล้ว คืนนี้เจ้าก็เป็นของข้า” มืออุ่นร้อนลากผ่านผิวเนียนราวหิมะ กลิ่นกายหอมละมุนของแพทย์หญิงจากโลกอนาคต ปะทะกับจังหวะหายใจหอบของแม่ทัพผู้แข็งแกร่ง

ซือเสวี่ยตัวแข็งทื่อ รู้สึกถึงร่างกายที่ถูกลูบไล้เป็นครั้งแรกในชีวิต...แต่สมองของเธอกลับพร่ามัว

ฉันต้องรอด...แต่คืนนี้ ฉันอาจจะต้องยอม... เปลวเทียนในห้องหอไหวตามแรงลม เสียงลมหายใจหนัก ๆ ของบุรุษผู้เป็นเจ้าของร่างสูงดังก้องอยู่เหนือร่างหลินซือเสวี่ยที่นั่งนิ่งเหมือนรูปปั้น ขณะสายตาคมกริบของเขาจับจ้องเธออย่างกับสัตว์นักล่ากำลังสำรวจเหยื่ออันหอมหวาน

อ๋องหลี่เซียวเหยียนไม่พูดแม้สักคำแต่การกระทำกลับรุนแรงชัดเจน มือหนาคลี่ผ้าคลุมหน้าสี

แดงของเจ้าสาวออก เผยให้เห็นใบหน้าหวานนวลที่เต็มไปด้วยความสงบนิ่งผิดจากที่เขาคาดไว้

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ปลายจมูกเฉียดแก้มนวลที่แฝงไออุ่นอย่างอันตราย

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะ ‘เปลี่ยนไป’ แค่ไหน…แต่คืนเข้าหอ เจ้าต้องทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์”

หลินซือเสวี่ยเม้มปากแน่น ไม่ตอบโต้ เธอรู้ดีว่าหากต่อต้านตอนนี้ อาจจะตายเสียก่อนที่จะมีโอกาสค้นหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่