ลิขิตพยัคฆ์ พลิกชะตาร้าย

เสียงหวีดร้องดังระงมไปทั่วลำเรือขนส่งข้ามชาติผิดกฎหมาย ติงเหมยสายลับฝีมือฉกาจในยุคเทคโนโลยีกำลังทำงานของตนซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มลูกเรือเพื่อสืบหาหลักฐานการค้ามนุษย์ข้ามแดนครั้งนี้ แต่ภารกิจนี้กลับกลายเป็นฝันร้าย เมื่อจู่ ๆ สิ่งที่ไม่คาดฝันได้แก่ระเบิดลูกมหึมาถูกส่งมากจากที่ไหนสักที่ แรงสั่นสะเทือนของมันปลิดชีพทุกคนบนเรือในพริบตา

"อึก..."

เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้น ภาพตรงหน้าคือห้องกว้างขวาง ภายในห้องประดับด้วยฉากกั้นไม้แกะสลักลวดลายวิจิตร ผ้าม่านสีแดงสดปลิวไหวตามแรงลม เทียนหอมจุดอยู่บนเชิงเทียนทองเหลืองส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว แต่สิ่งที่ทำให้ติงเหมยหรือสตรีที่สมควรจะตายไปแล้วต้องเบิกตากว้าง คือร่างกายของนางในเวลานี้

มือเรียวขาว ผิวพรรณนวลเนียนราวหยก กระจกสำริดตรงหน้าสะท้อนภาพหญิงสาวงดงามราวกับเทพธิดา นี่ไม่ใช่ติงเหมยสายลับที่มัวทำแต่งานอันตรายโดยไม่สนชีวิตตนเองอีกต่อไป

ภาพที่สะท้อนให้เห็น...คือซุนเจียหลิน บุตรสาวตระกูลพ่อค้าใหญ่แห่งแคว้นต้าเหลียง!

นางรู้เพราะว่ากระแสความทรงจำที่ไม่ใช่ของติงเหมยหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ นางเห็นชีวิตของซุนเจียหลินตั้งแต่เกิดจนถึงค่ำคืนที่ควรเป็นคืนมงคลที่มีความสุขสุดในชีวิตสตรีผู้หนึ่ง

เจ้าสาวผู้น่าสงสารที่ถูกปฏิเสธจากเจ้าบ่าวของนาง

แม่ทัพจ้าวฝูหมิง ชายหนุ่มผู้เป็นดั่งวีรบุรุษของแคว้น ประกาศก้องว่าจะเดินทางไปชายแดนโดยไม่คิดย่างเท้าเข้าห้องหอแม้แต่น้อยให้เสียเวลา ร่างนี้จึงถูกทิ้ง ถูกหยามเกียรติจนข้ารับใช้ในจวนต่างพากันเหยียดหยาม ซุนเจียหลินในอดีตทนความอัปยศอดสูนี้ไม่ไหวจึงวิ่งไปกระแทกหัวกับกำแพงจนสิ้นใจในที่สุด...

และบัดนี้...ติงเหมยกลับมาเกิดใหม่ในร่างของสตรีผู้มีชีวิตเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอัปยศ!

"ให้ตายเถอะ!" นางสบถพลางเงยหน้ามองเพดานพลางใช้ผ้าผืนใกล้มือเช็ดเลือดโชกบนศีรษะ

“สวรรค์ นรก หรืออะไรก็ตามที่เล่นตลกกับข้า ไยไม่ให้ข้าเกิดใหม่แบบปกติ เดินข้ามแม่น้ำหวงเฉวียน ให้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง ลืมความทรงจำเก่าไปเสียเล่า ไยต้องให้ข้ามาอยู่ในร่างคนอื่นเช่นนี้ด้วย!”

เงียบงัน ไร้เสียงตอบรับจากฟ้าเบื้องบน มีเพียงเสียงลมหายใจของนางเองที่สะท้อนก้องอยู่ในห้องหออันว่างเปล่า

หญิงสาวถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงปักลายหงส์มงคล สีหน้าสงบนิ่งขึ้น

"ช่างเถิด ในเมื่อข้าได้ชีวิตใหม่ ข้าจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่า และไม่มีวันยอมให้ผู้ใดมาเหยียดหยามได้อีก!"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่นางยังไม่ทันได้หลับตานอน

"ฮูหยินน้อยเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่กลัวว่าท่านจะเสียใจที่แม่ทัพจากไปออกรบกะทันหันจึงให้บ่าวยกน้ำแกงมาให้เจ้าค่ะ นี่ช่วยให้ท่านหลับสบายขึ้น"

เสียงสาวใช้ดังขึ้นจากนอกประตู ไม่นานนักสตรีในชุดบ่าวรับใช้ก็เดินเข้ามาพร้อมถาดที่มีถ้วยน้ำแกงร้อนอยู่ นางผู้นั้นมีหน้าตางดงามกว่าสาวใช้ทั่วไป ซุนเจียหลินสังเกตเห็นแววตาของทอประกายประหลาดขณะยื่นถ้วยน้ำแกงมาให้

"ฮูหยินน้อยเจ้าคะ นี่เป็นน้ำแกงสูตรพิเศษที่ฮูหยินใหญ่สั่งให้ทำขึ้น ท่านดื่มเถิดเจ้าค่ะ จะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นและนอนหลับสนิท"

ซุนเจียหลินรับถ้วยน้ำแกงมา มือบางทำท่าจะยกช้อนขึ้นจิบ ทว่ากลับเห็นรอยยิ้มแฝงเล่ห์ร้ายของสาวใช้ผู้นั้น ซุนเจียหลินจึงเปลี่ยนใจทันที

"เจ้ากินก่อนสิ ข้าจะกินตาม"

สาวใช้ผู้นั้นชะงัก อึกอักอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธและถอยหลังด้วยความหวาดกลัว

"บ่าว...บ่าวไม่อาจดื่มได้เจ้าค่ะ น้ำแกงนี้ทำขึ้นเพื่อฮูหยินน้อยโดยเฉพาะ"

"เช่นนั้นก็ยิ่งน่าสนใจ" ซุนเจียหลินกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะยื่นถ้วยน้ำแกงไปจ่อที่ปากของสาวใช้ "ถ้าไม่มีปัญหา เจ้าก็ควรดื่มสักคำให้ข้าเห็น"

สาวใช้เริ่มหน้าซีด หญิงสาวพยายามถอยห่าง "บ่าว...บ่าวมิได้มีเจตนาร้าย เพียงปฏิบัติตามคำสั่งฮูหยินใหญ่เท่านั้นเจ้าค่ะ"

“เช่นนั้นหรือ”

ซุนเจียหลินไม่รอช้า ใช้มือบีบคางของอีกฝ่ายแล้วป้อนน้ำแกงให้ดื่มจนหมดถ้วย สาวใช้พยายามคายออกแต่กลับโดนบังคับให้กลืนลงไปหมดแล้ว

ซุนเจียหลินนั่งมองเงียบ ๆ ขณะรอให้ยาออกฤทธิ์ นางกวาดตามองรอบห้อง ก่อนจะหยิบปิ่นปักผมเงินที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา ลูบไล้ปลายแหลมของมันช้า ๆ พลางมองสาวใช้ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา นางเคาะปลายปิ่นกับถ้วยน้ำชาที่อยู่ใกล้ ๆ ทำให้เกิดเสียงก้องในห้องเงียบ

"ข้าจะถามอีกครั้ง เจ้าจะพูดเองหรือให้ข้าใช้วิธีที่ไม่อ่อนโยนทำให้เจ้าปริปาก" นางเอ่ยเสียงเรียบ

สาวใช้สะดุ้งเฮือก ดวงตาหวาดระแวงมองปิ่นปักผมในมือของซุนเจียหลิน นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความหวาดกลัวฉายชัดบนใบหน้าพร้อมปรากฏกับความงุนงงว่าเหตุใดฮูหยินน้อยที่เคยอ่อนต่อโลกดีแต่ปากร้ายทว่าตามไม่ทันคำพูดใครจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าสตรีตรงหน้ามิใช่สตรีโง่งมที่เชื่อคนง่ายดังที่เคยได้ยินมาอีกแล้ว สาวใช้สั่นเทาก่อนจะเอ่ยเสียงเบาหวิว

"เป็น...ฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ บ่าวไม่รู้เรื่อง เพียงปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น อย่าทำอะไรบ่าวเลย..."

“ที่แท้ก็แม่สามีนี่เอง...”

ไม่นาน สาวใช้เริ่มมีอาการกระวนกระวาย เหงื่อแตกพลั่ก ก่อนจะครางออกมาอย่างทรมาน นางดิ้นไปมา ร้องขอสัมผัสของบุรุษ ซุนเจียหลินหัวเราะเย็นชา

"ต้อนรับลูกสะใภ้เช่นนี้เลยหรือ..." นางเหลือบมองไปยังเรือนใหญ่ของฮูหยินใหญ่พลางยิ้มเย็น

แววตาของซุนเจียหลินฉายประกายเย็นชา นางพิเคราะห์อย่างรวดเร็วหากคำพูดของสาวใช้เป็นจริงหมายความว่าแม่สามีของนางเองเป็นผู้วางแผนร้ายแก่ลูกสะใภ้ตอนที่ลูกชายไม่อยู่ โดยใช้ข้อหาคบชู้!

"ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวลูกสะใภ้คนนี้จะตอบแทนการต้อนรับนี้ให้อย่างสาแก่ใจเชียว"