บทที่5ทวงคืนข้าวของ2

เมิ่งซานทรุดลงไหล่ห้อยร้องไห้น่าเวทนาเต็มทน เมิ่งซุนเห็นบุตรชายคนโตเป็นเช่นนี้ก็ ก็คว้าไม้ท่อนใหญ่เตรียมจะทุบนาง ชาวบ้านจะเข้ามาห้ามแต่เสิ่นเยี่ยนฟางหลบไม้นั่นได้ทันก่อนจะขัดขาเขาล้มลงไป หน้ากระแทก ฟันหน้าหลุดกระเด็นทันทีเมิ่งจื่อจึงร้องไห้โวยวายโอดครวญ

"ฮือๆๆๆ ท่านพ่อ ท่านปูพวกท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เสิ่นเยี่ยนฟางนางโสเภณี เจ้ากล้าทำทร้ายผู้อาวุโสได้อย่างกัน เจ้ามันหยิงอัปมงคล เมิ่งหย่งชวนไม่มีทางหายหรอก เพราะเขาแต่งงานกับสตรีอัปมงคล เขาต้องตายเพราะเจ้า ชาวบ้านทุกคนจะฝังเจ้าร่วมกับเขา"

"ใช่ หลานข้าพูดถูก หนอยแน่นังตัวดี กล้าทำบุตรชายข้าหรือห๊ะนังคนไม่เคยตาย" แม่เฒ่าเมิ่งที่ออกมาเห็นสามีนอนคลุกฝุ่นและบุตรชายที่ตอนนี้หัวไหล่หลุด สะใภ้ใหญ่กำลังประคองเขาอยู่ ก็ตรงมาชี้หน้าเสิ่นเยี่ยนฟาง แต่ยังพูดไม่จบก็ถูกเสิ่นเยี่ยนฟางตบจนหน้าบวม ชาวบ้านเองยังมองไม่ทันเลย หน้าแม่เฒ่าบวมเป็นหัวหมู

เมิ่งจื่อที่กำลังจะเอ่ยปากก็ถูกตบเช่นกัน จากนั้นเสิ่นเยี่ยนฟางก็กระชากเอาปิ่นเงินของมารดานางออกมาจนได้ ก่อนจะทั้งตบทั้งเตะและกระทืบอย่างสะใจ หากใคตรเอ่ยปากคนนั้โดน จนตอนนี่มีแต่เสียงร้องโอดโอยเท่านั้น จากนั้นก็ประกาศเสียงดังฟังชัด

"เมิ่งจื่อ จำไว้ของๆ ข้าถ้าข้าไม่ให้ก็อย่าได้โลภ ส่วนสามีข้าป่วยข้าจะรักษาเขาหายหรือไม่ก็เรื่องของข้า คิดจะฝังข้าให้ไปเป็นเพื่อนกับเขาหรือ ยายเฒ่าเมิ่งเจ้ามันยายแก่แร้งทึ้งเจ้ารักหลานชายคนนี้แต่เมื่อไหร่กัน พอหาประโยชน์ไม่ได้ก็ขับไล่ไสส่ง เงินสินสอดที่แต่งข้ามานั้นผู้นำหมู่บ้านเป็นคนจ่าย อย่าห่วงเลยข้าจะฝังพวกเจ้าก่อนจะได้มีคนรอรับเขาที่ปรโลก ข้าว่าฝังบ้านเมิ่งพวกเจ้าทั้งตระกูลเลยดีไหม อย่ามาพูดว่าเป็นผู้อาวุโสของข้า เจ้าคลอดข้ามาหรือยายเฒ่า หรือคลอดมารดาข้าหรือคลอดบิดาข้าออกมาล่ะ ส่วนเจ้าเป็นสตรียังไม่ออกเรือน กลับพูกคำว่าโสเภณีเอย แพศยาเอยได้คล่องนัก เจ้าเคยขายเหรอ สารรูปอย่างเจ้ามีคนซื้อด้วยหรือ ไม่น่าขายออกนะ"

"กรี๊ดดด เสิ่นเยี่ยนฟางนางสารเลว ข้าจะสู้ตายกับเจ้า นั่งแพศยาตัวดี เจ้ามันเหมาะกับไอ้ขี้โรคนั่น สมควรตายทั้งคู่เลย"

เสิ่นเยี่ยนฟางไม่ทนนางทั้งเตะทั้งกระทืบจนแต่ละคนสภาพดูไม่ได้ หัวบวม ปากแตก กระทั่งพ่อเฒ่าแม่เฒ่าเมิ่งเองก็ยังหน้าบวม ชาวบ้านที่เป็นบุรุษยังไม่กล้าห้าม นางช่างน่ากลัวจริงๆ

หลิวเยี่ยนฟางมองหน้าทุกคน ชาติก่อนเธออยู่หน่วยรบพิเศษ เธอไม่ได้ปฏิบัติภาระกิจ แต่เธอเป็นครูฝึกนาวิกโยธินเหล่านั้น

"ถุย กล้าหือกับเจ๊เหรอ เดี๋ยวแม่จับทุ่มให้หมดเลย มองอะไร เมิ่งซานเจ้าเป็นลุงของพวกเขาแต่กลับไร้ปราณี หากข้ารู้ว่าเจ้าตีลู่เจินน้องสามีข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง หึ มีแต่พวกอยากตายทั้งนั้น "

"เจ้าๆๆๆ พวกข้าเป็นผู้อาวุโสนะเจ้ากล้าดีอย่างไรกัน"

เมิ่งซุนที่ตอนนี้เลือดกลบปาก พร้อมกับขี้ฝุ่นเข้าปากก็เอ่ยโวยวาย ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านเมิ่งหลงก็มาถึง เห็นสภาพคนบ้านเมิ่งแล้วก็ถอนหายใจ นี่แหละนะเขาว่ากระต่ายหากจนตรอกก็ยังกัดคนได้ ดูเหมือนสะใภ้เมิ่งคนนี้จะไม่ใช่ลูกพลับนิ่มเสียแล้ว

"ภรรยาอาชวน เจ้าทุบตีพวกเขาเช่นนี้ไม่ถูกนักนะ เหตุใดกันถึงต้องทำร้ายกันเพียงนีเ ตอบข้ามาหน่อย" เสียงร้องไห้ของเมิ่งจื่อดังขึ้นมานางชิงฟ้องก่อน

"ฮือๆๆๆ ท่านปู่หลง นางโสเภณีนี่แย่งปิ่นเงินของข้าเจ้าค่ะ พอข้าไม่ให้นางก็ลงมือทบตีคน นางช่างเป็นสตรีแพศยาเสียงจริงๆ"

เสิ่นเยี่ยนฟางจึงคุกเข่าลงแล้วร้องไห้บ้างสองมือกุมปิ่นเงินไว้แน่นแนบกับหน้าอกตัวเอง สะอื้นตัวโยนร้องไห้จะขาดใจ ชางบ้านที่เพิ่งมาถึง ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าก็สงสาร ส่วนคนที่มาก่อนกำลังปรับอารมณ์อยู่ เมื่อกี้นางเพิ่งจขะทุบตีไล่เตะคนเองนะ ตอนนี้ร้องไห้เสียงดัง จนเมิ่งหลงหัวหน้าหมู่บ้านต้องเอ่ยถาม

"ภรรยาอาชวน เจ้าอย่าร้องไห้ มีอะไรก็พูดมาเถอะข้ารอฟังเจ้าอยู่ ข้าจะไม่ฟังความข้างเดียวแน่นอน"

"ฮึก ฮึก ท่านผู้นำท่านช่างใจร้ายนัก ฮือๆๆท่านไปสู่ขอข้ามาทำไมกัน ไหนท่านบอกว่าจะหาสามีที่ดีให้ข้าไง ท่านใจร้ายหลอกลวง ฮือๆๆๆ"

กระซิกๆๆฮึกๆๆ เสิ่นเยี่ยนฟางร้องไห้จนตัวโยน เมิ่งหลงกับชาวบ้านถึงกับงงไปเลย หัวหน้าหมู่บ้านหลอกลวงหรือ เขาหลอกลวงอันใดนางกัน

"เจ้าๆๆ นี่ภรรยาอาชวน ข้าไปหลอกลวงอันใดเจ้ากันหึ อย่ามาใส่ความข้านะ พูดมาให้รู้เรื่อง ข้าไปสู่ขอจ้าตามประเพณี สินสอดก็มี ตรงไหนที่ข้าหลอกลวงเจ้า"

"ฮือๆๆ ท่านบอกให้ข้าแต่งงานกับเมิ่งหย่งชวนข้าก็แต่งแล้ว ท่านบอกว่าสามีภรรยาดวงเกื้อหนุนสมพงษ์กันข้าก็เชื่อ แล้วตอนนี้เล่า สามีที่น่าสงสารของข้าไอจนกระอักเลือดออกมากองโต ข้าไร้เงินรักษาข้ามีเพียงปิ่นเงินที่เป็นสินเดิมมารดาแค่อันเดียว ข้าจะเอาไปขายเพื่อพาสามีไปหาหมอ แล้วอย่างไรกันฮือๆๆ เมิ่งจื่อกับสหายของนางกลับยื้อแย่งข้ามา ปิ่นเงินนั่นไม่ใช่แค่เครื่องประดับ แต่มันคือสิ่งที่จะช่วยชีวิตสามีข้าได้ แต่พวกเขากลับบอกว่าจะฝังข้ากับสามีไปพร้อมกัน ฮือๆๆๆ ตอนท่านไปสู่ขอข้าไม่ได้บอกว่าจะให้เราถูกคนรังแกจนตายนี่ ถ้าวันนี้ขายปิ่นไม่ได้พรุ่งนี้คงต้องฝังพวกข้าผัวเมียแล้ว สวรรค์ท่านใจร้ายนัก ท่านพ่อก็ทอดทิ้ง อาหญิงก็ไม่อยากเลี้ยงดู ใส่ความข้าแย่งสามีของนาง สุดท้ายถูกหลอกมาแต่งงานเป็นเพื่อนศพหรือ ท่านโหดร้ายเพียงนี้จริงๆ หากพรุ่งนี้ข้าถูกฝัง ข้าขอสาปแช่งคนที่ทำให้ข้าต้องพบเจอชะตาเช่นนี้จงโชคร้ายอัปมงคลทั้งชีวิต ฮือๆๆๆๆๆๆ"

ชาวบ้านที่ได้ยินต่างก็ตกใจ นางสาปแช่งแบบนี้ได้อย่างไร ทุกคนจึงหันมามองหน้าคนบ้านเมิ่งเป็นตาเดียว จนกระทั่งมีสตรีคนนึงก้าวออกมา

"หัวหน้าหมู่บ้าน ปิ่นเงินนี้เป็นของนางจริงๆ เมื่อวานข้าเป็นคนไปรับนางจากหมู่บ้านของนาง อีกทั้งข้าเป็นคนหวีผมให้นางเอง แปลว่าเมิ่งจื่อแย่งของนางมาจริงๆ"

"ป้าหลี่ถ้าเป็นเช่นนั้น เท่ากับว่าพวกเขาอยากให้อาชวนตายจริงๆงั้นสิ จึงแย่งของที่สามารถช่วยชีวิตคนได้"

"แหม่ที่ดินอาชวนตั้งสามสิบหมู่ใครกันไม่โลภ"