บทที่4ทวงคืนข้าวของ1

เมิ่งลู่เจินที่กำลังถือจานที่ใส่เฉาเหมยมาก็รีบมาดึงแขนของเสิ่นเยี่ยนฟางเอาไว้ เขาไม่อยากให้พี่สะใภ้ไปบ้านใหญ่เขากลัวพี่สะใภ้ถูกตีกลับมา เมื่อวานพี่สามก็ตีพี่สะใภ้ อีกทั้งยังเอาปิ่นปักผมแทงนางอีก พีสามใจร้ายเกินไป เสิ่นเยี่ยนฟางมองหน้าเด้กชายก่อนจะลูบศีรษะของเขา

"เด็กดี พี่จะไม่เป็นอะไร เมื่อวานนี้พี่ไม่ทันตั้งตัวเลยถูกคนชั่วฉวยโอกาศทำร้ายได้ จากนี้ไปพวกเขาไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้วล่ะ"

"พี่สะใภ้ใหญ่ พวกเขาใจร้าย ท่านลุง ท่านย่า ท่านปู่พวกเขาใจร้ายมากเลยนะขอรับ ปิ่นเงินนั่นข้าจะไปรับจ้างหาเงินมาซื้ออันใหม่ให้ท่านนะ ท่านอย่าไปเลย"

เมิ่งลู่เจินนัยย์ตาแดง เมื่อวานพี่สะใภ้ตกน้ำเป็นไข้ตัวร้อนมาก พวกเขายังบอกว่าจะฝังพี่สะใภ้กับพี่ชายเขาด้วยกัน ให้ไปเป็นคู่ผัวเมียในนรก เขาเกลียดบ้านใหญ่

"ภรรยา เจ้าเชื่ออาเจินเถอะ เจ้าตัวเล็กเพียงนี้ ไปก็เสียเปรียบเจ้าโทษข้าเถอะที่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้"

เมิ่งหย่งชวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่ แต่เสิ่นเยี่ยนฟางฟังออก เขาไม่ได้ป่วยแน่นอน แต่เหตุใดแกล้งป่วยไม่ไปเข้าสอบอันนี้นางไม่รู้ ก่อนจะเอ่ย

"อาเจิน ท่านพี่อย่าห่วงเลย ข้าบอกแล้วว่าเมื่อวานข้าแค่ไม่ทันระวัง แต่วันนี้ไปหาพวกเขาถึงบ้าน ข้าไม่เสียเปรียบแน่นอนพวกท่านคอยดูเถอะ"

จากนั้นเสิ่นเยี่ยนฟางก็เดินไปยังทางเข้าหมู่บ้าน ผ่านบ้านหลายหลังบางคนก็ทักทาย บางคนก็รังเกียจชื่อเสียงนางไม่ดีนัก หากไม่ใช่เพราะว่าดวงนางสามารถแก้ชงให้ซิ่วไฉคนเดียวของหมู่บ้านได้ พวกเขาก็ไม่อยากจะยอมรับนางหรอก เสิ่นเยี่ยนฟางมองไปมองมาก็เจอโจทย์หลายคน เพื่อนของนังเด็กนิสัยเสียเมิ่งจื่อคนนั้น

"เหอะ ผู้หญิงแพศยา กาลกิณีจริงๆยั่วยวนกระทั่งสามีของอาตนเอง สกปรกนัก"

"ใช่ๆ นางช่างเป็นผู้หญิงร่านราคะเสียจริงๆ โอ๊ย"

เพี๊ยะๆๆๆเสียงงตบหน้าสามทีดังตัดกัน เสิ่นเยี่ยนฟางตบจนพวกนางงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น หน้ายังชาอยู่แต่คนจากไปแล้ว เหลือเพียงชายกระโปรงสีซีดที่พวกนางมองทัน

"นังแพศยานั่นตบหน้าข้าหรือ เสิ่นเยี่ยนฟางนังตัวดี กล้าลงมือกับข้าๆไม่ปล่อยเจ้าแน่ๆ"

หญิงสาวหลายคนส่ายหน้า สหายของเมิ่งจื่อถูกตบ แก้มที่บวมนั้นเป็นหลักฐานอย่างดี แต่ว่าเสิ่นเยี่ยนฟางลงมือตอนไหน เหตุใดพวกเขาที่มีกันหลายคนกลับมองไม่เห็น แรงตบไม่น้อยเลยด้วยซ้ำ นางตบเสียหน้าบวมทันที

เสิ่นเยี่ยนฟางเดินมาหยุดที่หน้าบ้านของเมิ่งซุนก่อนจะเรียกหาเสียงดังเรียกชาวบ้านมาดูไม่น้อย เพราะเป็นเวลาพักเที่ยงจากงานในไร่นา

"เมิ่งจื่อ ออกมานะคืนปิ่นปักผมมารดาข้ามาเดี๋ยวนี้ ข้าจะนับแค่หนึ่งถึงสามถ้าไม่ออกมา ข้าจะพังประตูบ้านเจ้าเอง"

เสียงเรียกของเสิ่นเยี่ยนฟางทำให้เมิ่งจื่อที่ได้ใจเพราะเมื่อวานนี้ได้สั่งสอนนางโสเภณีนี่แล้วก็ออกมาทันที นางปักปิ่นที่แย่งมาได้อวดเสิ่นเยี่ยนฟาง สายตาเยาะเย้ยมองมา

"เจ้ามีปัญญาก็เข้ามาเอาเองสินางโง่ ปิ่นปักผมนี้อยู่บนหัวข้าก็ต้องเป็นของข้าสิ สามีเจ้าเมิ่งหย่งชวนใกล้ตายหรือยังเล่า เจ้าแต่งมาแก้ชงให้มันหากแก้ไม่ได้ท่านย่าข้าจะส่งเจ้าไปเป็นเพื่อนเขาในปรโลก ฝังเจ้าลงไปด้วย ฮ่าๆๆนางหน้าโง่"

ชาวบ้านที่ได้ยินถึงกับตกใจ อะไรนะแม่เฒ่าเมิ่งจะฝังหลานสะใภ้หรือ เรื่องนี้ไม่เล็กนะจึงรีบไปตามผู้นำหมู่บ้านทันที เสิ่นเยี่ยนฟางไม่ใช่คนมีความอดทนมากนัก ตอนนี้นางหงุดหงิด ต้องมาอยู่ในสถานที่กันดาร ไร้เทคโนโลยี มีแต่ต้นไม้ใบหญ้าเดินเป็นวันๆกว่าาจะถึงที่หมาย ไม่มีปอร์เช่ ไม่มีรถยุโรปคันหรู มีแต่เกวียนช้าๆ

เมิ่งจื่อคนไม่กลัวตายยังมายั่วยุอีก เสิ่นเยี่ยนฟางยกเท้าถีบทีเดียวประตูก็พังลงทันที เมิ่งซุนกับเมิ่งซานที่อยู่ในบ้าน ได้ยินเสียงก็รีบออกมาดู เห็นเสิ่นเยี่ยนฟางถีบประตูรั้วบ้านตนเองพังก็ตรงเข้ามาจะทำร้าย

เมิ่งซานเงื้อมือจะตบนางเต็มที่ ท่ามกลางเสียงห้ามของชาวบ้านแต่เขาไม่ฟัง มือลงมายังไม่ทันถึงใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนฟางก็ถูกนางคว้าข้อมือเอาไว้ได้ ก่อนจะบิดแขนไปข้างหลัง หัวไหล่ของเขาหลุดทันที