บทที่ 1 ตอนที่ 2

หายนะกำลังมาเยือน...หล่อนรู้ดีว่าภัยอันตรายนั้นมันเกินกว่าที่คุณหญิงจะคาดคิดถึงมากนัก ฎสินตร์หรือพี่อาร์มที่หล่อนเรียกติดปากมาตั้งแต่เด็กทั้งที่เขาไม่ชอบให้เรียก ร้ายกาจไร้ความปรานี และเขาน่ากลัวเสียเหลือเกินสำหรับหล่อน

เขาไม่ได้กลับมาประเทศไทยบ่อยนัก สามปีสี่ปีถึงจะกลับมาสักครั้ง...แต่ละครั้งวีรกรรมที่เขาทำกับหล่อนมันฝังลึกอยู่ในใจเหมือนเป็นแผลเป็นที่ไม่มีวันเลือนหาย ยังตอกย้ำให้ระลึกถึงที่มาที่ไปอยู่เสมอเพียงแค่ได้ยินชื่อเขา

ครั้งล่าสุด...เมื่อหกปีก่อนในขณะที่หล่อนยังเรียนอยู่เพียงชั้นมัธยมต้น เขายังเคยจับหล่อนโยนในบ่อน้ำจนเกือบจมน้ำตายมาแล้ว โชคดีได้ลุงพ่วงคนสวนเห็นเหตุการณ์และช่วยเหลือได้ทัน ตั้งแต่นั้นมาหล่อนก็กลัวน้ำลึกจนฝังจิตฝังใจ ไม่กล้าเข้าใกล้ และว่ายน้ำไม่เป็นมาจนถึงทุกวันนี้

ยังไม่นับช่วงก่อนหน้าที่เขากลับมาในแต่ละครั้ง...หล่อนต้องหาที่หลบที่ซ่อนตัว ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาหาไม่เจอ ลดการเผชิญหน้ากันให้น้อยที่สุด ไม่อย่างนั้นหล่อนก็มักจะเจ็บตัวเจ็บใจอยู่ร่ำไป

ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในวัยเพิ่งจำความได้ถูกรถยนต์ขับเฉี่ยวจนล้มลุกคลุกคลานหัวเข่าแตกก็ยังกบดานหยั่งลึกอยู่ในความทรงจำ ยังมีอีกหลายๆ เหตุการณ์เฉียดตายเพราะน้ำมือของฎสินตร์อีกนับไม่ถ้วนที่หล่อนต้องพบเจอทั้งๆ ที่เขากลับมาประเทศไทยเพียงไม่กี่ครั้ง ตั้งแต่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนาเป็นสิบปี และแต่ละครั้งก็ไม่เคยพักอยู่นานเกินครึ่งเดือน

แล้วหากต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันล่ะ...หล่อนคงต้องมีอีกสักร้อยแปดชีวิตถึงจะเพียงพอในการสังเวยความเจ็บแค้นของเขา

"..." คนตัวเล็กถอนหายใจหนักอก เดินลัดเลาะกลับไปยังทางเดิม หล่อนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดนักศึกษาเลยเพราะรีบมาพบคุณหญิงก่อน และหลังจากนี้ก็มีงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ รวมถึงช่วยป้าแม่ครัวทำกับข้าวมื้อค่ำด้วย หลังจากนั้นถึงจะมีเวลาเป็นของตัวเองในการทำการบ้าน ทำรายงาน และจัดเตรียมการเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้

หญิงสาวตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก หล่อนไม่เคยทำตัวเหลวไหล เพราะสำนึกในบุญคุณเจ้าของบ้านหลังนี้อยู่เสมอ เพราะถึงแม้จะมีที่มาอันอัปยศเป็นกาลกิณีของที่นี่ แต่คุณหญิงกัญญาก็ไม่ได้เลี้ยงหล่อนอย่างอนาถาแร้นแค้นอย่างที่ควรเป็น

หล่อนมีบ้านหลังเล็กอยู่ในรั้วบริเวณเดียวกันเป็นที่คุ้มหัว และได้รับการดูแลเฉกเช่นลูกหลานคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่คนใช้ นับเป็นความเมตตาอันสูงสุด ที่ใคร...ก็คงทำให้ให้กว้างเหมือนแม่น้ำอย่างคุณหญิงไม่ได้อีกแล้ว

สิ่งที่หล่อนพอจะตอบแทนได้ก็คือการช่วยทำงานบ้านทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงงอน และตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้จนจบมัธยมมาด้วยเกรดเฉลี่ยติดท๊อปของประเทศ สอบเข้าในมหาวิทยาลัยชื่อดัง และขายของออนไลน์เล็กๆ น้อยๆ เพื่อลดค่าใช้จ่ายของท่าน

หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง...ทอดร่างนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือคว้าโทรศัพท์มาเช็กว่ามีรายการอะไรอัพเดตบ้าง เพราะหล่อนขายของทางเน็ต ดังนั้นจึงต้องคอยดูแลตอบแชทลูกค้าอยู่แทบตลอดเมื่อมีเวลาว่าง

หล่อนตั้งใจจะอาบน้ำหลังจากนี้แล้วค่อยลงไปช่วยในครัวทำกับข้าวสำหรับมื้อค่ำให้คุณหญิงกัญญา แน่นอนว่าบ่อยครั้งหล่อนจะได้ร่วมโต๊ะเป็นเพื่อนกับเจ้าของบ้านอยู่เสมอ

"นี่ใคร...เล่นอะไรบ้าๆ" ข้อความในแชททุกข้อความเป็นของลูกค้าและหล่อนก็ไล่ตอบจนหมด แต่กลับมีข้อความหนึ่งส่งเข้ามาในเบอร์มือถือและเป็นเบอร์แปลกที่หล่อนไม่รู้จัก ซึ่งโดยมากต่อให้ขายของมีลูกค้ามากมายแค่ไหนหล่อนก็ไม่เคยแจกเบอร์โทร. ให้ใครเพราะมีช่องทางในการติดต่อสะดวกอยู่หลายช่องทางแล้ว

"ออกไปซะ...ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่..." หล่อนไล่อ่านประโยคนั้นซ้ำๆ แล้วก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าใครที่มีเจตนากลั่นแกล้งถึงขนาดเอาความเป็นความตายมาขู่กันเช่นนี้ หล่อนเองก็ไม่ได้มีศัตรูคู่อาฆาตที่ไหน นอกจาก...

"พี่อาร์ม..." ร่างกายชาวาบหัวใจเต้นสั่นระวิงเมื่อนึกขึ้นได้ดังนั้น นอกจากเขาแล้วคงเป็นใครอื่นไปไม่ได้ที่ทำแบบนี้ แต่...เขามีเบอร์มือถือของหล่อนได้อย่างไรกัน สืบเสาะเอามาจากไหน มือเล็กรีบกดลบข้อความนั้นแล้วบล็อกเบอร์ที่มาทันที ตัวเลขบ่งบอกว่าเป็นเบอร์ในประเทศไทย

หรือว่าเขาจะมาถึงแล้ว...

"คงไม่มีอะไรหรอก...แค่หลีกเลี่ยงเขาตามที่คุณหญิงว่า ก็คงไม่มีอะไร อดทน...จนกว่าจะเรียนจบนะจันทร์เจ้าแล้วเธอจะได้ไปจากที่นี่เสียที" เด็กสาวพร่ำบอกเป้าหมายกับตัวเอง

หล่อนอยู่ยากแล้วหากว่าฏสินตร์คิดจะมาตั้งรากปักฐานที่บ้านเกิดของเขา คำขู่ในข้อความที่ส่งมาหล่อนรู้ดีว่าถ้าหากเป็นเขาแล้วล่ะก็มันไม่ใช่แค่ขู่แน่ๆ ผู้ชายคนนั้นเลือดเย็นและทำได้ทุกอย่างเพื่อกำจัดหล่อนไปจากวงโคจรชีวิตของเขา

ความแค้นของเขารุนแรงยิ่งกว่าพายุไฟ และใครก็ขวางเขาไม่ได้เสียด้วย แม้แต่คุณหญิงกัญญาเองก็ทำได้เพียงห้ามปรามแต่ไม่เคยหยุดเขาได้สักที นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคุณหญิงถึงได้เรียกหล่อนไปบอกกล่าวให้ระวังตัวเองไว้ เพราะท่านเองก็รับรู้ถึงอันตรายเช่นกัน แม้จะไม่ถ่องแท้เท่าหล่อนก็เถอะ

'ลูกอีเมียน้อย!' คือสรรพนามที่เขาใช้เรียกหล่อนเสมอตั้งแต่จำความได้ ฏสินตร์คือความน่ากลัว คือมารร้าย คือภูตผีที่มีตัวตนสำหรับหล่อน

และเพราะเขานี่แหละหล่อนถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว...ชาติกำเนิดตัวเองมีความเป็นมาอย่างไร...