4

“เป็นอะไรยะ”

ยัยมีนหันมาสะกิดเพราะฉันยืนหน้าเหวออยู่รู้สึกมีนกหลายตัวเกาะอยู่บนหัว

“แกจำผู้ชายที่ฉันบอกว่ามาช่วยฉันไว้เมื่อคืนนี้ได้ไหม”

“อือ จำได้ ทำไมหรอ”

เขาก็คือคุณหมอคนเมื่อกี้ไง”

“ห่ะ จริงเหรอ”

“อือ”

แกแน่ใจนะฉันไม่เห็นว่าคุณหมอคนนั้นเขาจะทำเหมือนรู้จักแกเลย”

ยัยมีนมองตามเจ้าของร่างสูงที่เดินลิ่วๆ ไปโน่นแล้ว

“ขอบคุณที่ตอกย้ำ”

ฉันว่าให้ยัยมีนแล้วสะบัดก้นมานั่งรอคิวเพื่อรอตรวจ ไม่นานก็มีพยาบาลเดินเข้ามาบอก

“รอคุณหมอสักครู่นะคะ”

“อ้าว คุณหมอมาพอดีเลย”

พอหันไปฉันก็เห็นว่าคุณหมอที่พยาบาลพึ่งเดินมาบอกคือคนเดียวกับคนที่ทำเหมือนไม่รู้จักฉันเมื่อสิบกว่านาทีก่อนหน้านี้

“คนไข้เหลือแค่นี้ใช่ไหมครับ”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สวมชุดกาวน์ได้อย่างดูดีปรายตามาตรงที่ฉันนั่งอยู่ซึ่งตรงนี้มีคนไข้แค่ไม่กี่คนแต่เขาก็ทำราวกับไม่เคยเจอฉันมาก่อนอยู่ดี

“เชิญคุณอัจฉราภัสส์เข้าห้องตรวจหนึ่งค่ะ”

“พรีมเขาเรียกแกแล้ว”

ยัยมีนสะกิดฉันเมื่อเห็นฉันใจลอย

“ให้ฉันเข้าไปด้วยไหม”

ยัยมีนกำลังจะลุกขึ้นฉันเลยรีบห้าม

“ไม่ต้องแกรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ”

ฉันบอกยัยมีนแล้วเดินเข้ามาในห้องตรวจที่มีคุณหมอสุดหล่อรอฉันอยู่

ทันทีที่ฉันนั่งลงเขาก็หันหน้ามาโดยที่สายตาจดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้า ตกลงอิตาคุณหมอนี่จำฉันไม่ได้จริงๆ หรือแกล้งจำไม่ได้กันแน่นะ ฉันออกจะสวยขนาดนี้ลืมกันง่ายๆ ได้ยังไง

“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมาครับ”

“ปวดท้องค่ะคือว่าเมื่อคืนถูกโจรจี้แล้วถูกต่อยท้องน่ะค่ะเจ็บตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หายเลย”

ที่ฉันพูดเรื่องโจรขึ้นมาก็เผื่อว่าเขาจะจำฉันได้ฉันสังเกตสีหน้าของคุณหมอไปด้วยแต่หน้าคุณหมอก็นิ่งและหมางเมินฉันเหมือนไม่เคยเจอฉันมาก่อนจริงๆ

“ถ้างั้นเชิญที่เตียงครับ”

“เตียง”

ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจคงไม่ใช่ว่าเขาจะจับฉันฉีดยาหรอกนะ

“ปวดท้องไม่ใช่เหรอครับ”

เขามองหน้าฉันพร้อมกับขมวดคิ้วหนาและดูเหมือนกำลังคิดอยู่ในใจว่า ฉันจะตกใจอะไรขนาดนั้น

“เอ่อ คือว่า…..”

แค่ฉันเห็นเตียงของหมอแขนขามันก็สั่นไปหมด ทำยังไงดีฉี่จะราดอยู่แล้ว

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

“เอ่อ คือ…..ไม่ได้ให้ไปฉีดยาใช่ไหมคะ”

ไม่มีหมอที่ไหนจะฉีดยาคนไข้โดยที่ยังไม่ได้ตรวจอะไรหรอกครับ”

“น่ะ….นั่นสินะคะ”

ฉันยิ้มแห้งๆ ตอนนี้เหงื่อตกหน้าซีด ต่อให้คุณหมอตรงหน้าจะหล่อขนาดไหนแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันหายกลัวอยู่ดี

“ถ้างั้นก็เชิญครับหมอจะได้ตรวจให้”

เขาเชื้อเชิญให้ฉันขึ้นเตียงของเขาผ่านสายตาอันหวานคมที่มันพอจะช่วยให้ขาฉันมีแรงก้าวออกไปข้างหน้า

“ขอโทษนะครับ”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยก่อนจะเอาเครื่องมือแพทย์กดหน้าท้องฉันอยู่สองสามครั้งแล้วค่อยใช้มือกดลงมาแทน สายตาหวานคมจดจ่ออยู่กับหน้าท้องฉันตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรตอนที่มือนุ่มๆสัมผัสลงมาฉันก็เกิดอาการประหม่ารู้สึกได้ถึงความร้อนที่เห่อไปทั้งใบหน้าจนฉันต้องกัดริมฝีปากตัวเอง

“รู้สึกยังไงครับ”

“หล่อมากค่ะ”

"ผมถามว่าตรงนี้รู้สึกยังไงคนไข้ช่วยตอบให้ตรงคำถามด้วยครับ"

เขาเอามือกดท้องฉันอีกครั้งแต่หน้าเขาก็นิ่งมาก เป็นหมอที่ถูกแช่น้ำแข็งไว้หรือไงถึงเย็นชาขนาดนี้

"คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ"

ฉันทนคาใจต่อไปไม่ไหวเลยตัดสินใจถามให้รู้ไปเลย

"จำได้"

เขาตอบโดยที่ยังสนใจแต่หน้าท้องฉันค่ะ

"จำได้แล้วทำไมถึง......."

"นอนลงผมยังตรวจไม่เสร็จ"

เขาแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ

"ตกลงตรงนี้รู้สึกเจ็บหรือเปล่าครับ"

เอามือกดลงมาที่ท้องฉันเบาๆ

"ไม่เจ็บค่ะ"

"แล้วตรงนี้ล่ะครับ"

ฉันส่ายหน้า ณุ็ศ฿ฏหงุดหงิดนิดที่การหว่านเสน่ห์ไม่ได้ผล

"แล้วตรงนี้ล่ะครับ"

"โอ๊ยยย"

พอเขากดเหนือสะดือฉันขึ้นมาก็รู้สึกจุกแสบจนต้องร้อง

"เรียบร้อยแล้วครับ"

พูดแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ นี่เขาตรวจเสร็จแล้วเหรอ ลูบๆ คลำๆ ไปมาสองสามทีเนี่ยนะ!

"เชิญคนไข้ลงมาจากเตียงได้แล้วครับ"

ส่งแค่น้ำเสียงเยือกเย็นมา

“คุณหมอตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ”

“เสร็จแล้วครับ”

เขาคุยกับฉันแต่มือกับตาเขาอยู่กับคอมพิวเตอร์

“แล้วตกลงฉันเป็นอะไรเหรอคะหรือว่าที่โจรมันต่อยท้องฉันทำให้ตับไตไส้พุงหรือเครื่องในฉันเสียหาย ต้องใช่แน่ๆ  มิน่าล่ะฉันถึงได้ปวดแสบมาตั้งแต่เมื่อคืน”

พอพูดถึงก็รู้สึกเจ็บจึ๊ดขึ้นมาทันทีจนต้องเอามือกุมท้อง นี่ฉันต้องผ่าตัดอะไรหรือเปล่านะแล้วหลังการผ่าตัดหน้าท้องฉันจะเป็นรอยแผลเป็นหรือเปล่า โอ๊ยยย แค่คิดฉันก็รับตัวเองไม่ได้แล้ว

“แรงกระแทกแค่นั้นไม่มีผลต่ออวัยวะภายในหรอกครับ”

คุณหมอสุดหล่อเงยหน้าขึ้นมา ฉันแอบเห็นเขาถอนหายใจด้วยล่ะ

“จะไปรู้เหรอคะก็เห็นคุณหมอทำหน้ากังวลนี่ก็เลยคิดว่ามันร้ายแรง”

ฉันงับใบหน้าลง เสียฟอร์มไม่เท่าไหร่แต่เสียใจที่ถูกเขาเมินมากกว่า

“อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้เกิดจากโรคกระเพาะอาหารอักเสบผมจะให้ยาไปกินดูก่อนถ้าภายในสองสามวันยังไม่ดีขึ้นให้มาตรวจใหม่”

“แล้วคุณหมอจะเป็นคนตรวจให้หรือเปล่าคะ”

ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่คุณหมอเงยหน้าขึ้นมาพอดี เมื่อคืนฉันก็ว่าเขาหล่อมากแล้วนะแต่พอได้มองใกล้ๆและตั้งใจมองอย่างถี่ถ้วนเขาก็ยิ่งดูดีโดยเฉพาะริมฝีปากสีชมพูนิดๆนี่ อยากลองจูบดูสักครั้งจัง

“ผมตอบไม่ได้หรอกถ้ามาถูกวันก็อาจจะเจอ”

เขาขยับใบหน้าออกไปทันทีที่รู้ตัวว่าถูกฉันอ่านกิน เอ้ย! จ้อง

“แล้วคุณหมออยู่เวรวันไหนบ้างคะ”

“คุณหมอคะมีคนไข้ปวดท้องรุนแรงวอร์กอินมาจากที่อื่นค่ะ”

ในตอนนั้นพยาบาลหน้าห้องก็พรวดพราดเข้ามา

“งั้นช่วยไปตามหมอกฤติมาตรวจคนไข้แทนผมด้วยนะ”

เขาสั่งพยาบาลก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องด้วยความรีบร้อน

อ่ะอ้าว นี่เขาทิ้งฉันไว้อีกแล้วเหรอ