3

“อย่างคุณเนี่ยนะคะเป็นหมอ” เมื่อกี้ฉันเห็นเขาสู้กับโจรคล่องอย่างกับจาพนมมาเองเลยคิดไม่ถึงว่าคนเป็นหมอจะเตะต่อยเป็น

“แล้วผมไม่เหมือนหมอตรงไหน” เขาหันมาจ้องหน้าฉันทันทีค่ะเพราะแบบนี้ฉันถึงเห็นหน้าเขาชัดขึ้น ถึงในรถจะไม่ได้สว่างมากแต่ออร่าของเขาก็ทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนนึง ไม่สิ ต้องบอกว่าหล่อมากถึงจะถูก คิ้วหนาเข้มดกดำ จมูกโด่งเป็นสันลงมา รูปหน้าคมอย่างกับสวรรค์ประทานแล้วไหนจะปากนั่น ผู้ชายอะไรปากน่าจูบเป็นบ้า ถ้าฉันตอบว่าเขาไม่เหมือนหมอสักนิดแต่เหมือนพ่อของลูกในอนาคตมากกว่าเขาจะว่าอะไรไหมนะ

“คุณเหมือน…….”

“ช่างเถอะสรุปบ้านคุณอยู่ที่ไหนผมจะได้ขับไปส่ง” เขาถามพร้อมกับเอื้อมไปสตาร์ทรถ

"ไม่เป็นไรค่ะฉันเอารถฉันกลับได้"

"รถคุณเสียไม่ใช่เหรอ" นั่นสินะ รถฉัน้สียนี่

"เอ่อ....."

“คุณมียางสำรองติดรถมาหรือเปล่า” ฉันหยุดคิดเพราะเมื่อกี้พวกโจรก็ถามฉันแบบนี้

“ถ้าคุณไม่ไว้ใจผมก็ไม่เป็นไร”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

เขาทำท่าจะลงจากรถฉันเลยเรียกเอาไว้

“ยางสำรองอยู่หลังรถค่ะ”

ฉันพูดจบเขาก็ลงจากรถแล้วเดินไปที่รถของฉันแล้วใช้รีโมทเปิดท้ายรถเองเสร็จสรรพจากนั้นเขาก็จัดการเปลี่ยนยางรถให้ฉันโดยที่ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็เสร็จ

“ขอบคุณนะคะแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ด้วย”

ไม่เป็นไรหรอกครับแต่คราวหน้าคราวหลังคุณควรจะระวังตัวมากกว่านี้นะแถวนี้มันเปลี่ยวไม่เหมาะกับผู้หญิงที่ขับรถมาคนเดียวแบบคุณ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

เขาพูดจบก็ทำท่าจะเดินไปที่รถตัวเองฉันเลยเดินไปขวางเอาไว้แล้วเหมือนสายตาของเขากำลังถามฉันว่า ยังมีอะไรอีก

“หน้าคุณเปื้อนน่ะค่ะ”

ฉันส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้เขา

“ไม่เป็นไรผมพกผ้าเช็ดหน้ามา”

 เขาปฏิเสธผ้าเช็ดหน้าจากมือฉันแล้วหยิบของตัวเองออกมาจากเสื้อก่อนจะเอาไปเช็ดหน้าตัวเองแต่เพราะเขาไม่เห็นว่ามันเปื้อนตรงไหนก็เลยเช็ดไม่สะอาดสักทีเห็นแล้วก็ตลกฉันเลยไปช่วยเช็ดให้

“เอ่อ ไม่ต้องผมเช็ดเองได้”

เขาขยับตัวออกห่างจากฉัน เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันเข้าใกล้แล้วขยับหนีแบบนี้

“อยู่นิ่งๆสิคะ”

ฉันบอกเขาก่อนจะถือวิสาสะเช็ดหน้าให้

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ฉันยิ้มภูมิใจในฝีมือการเช็ดของตัวเอง

“ขอบคุณครับแล้วผ้าเช็ดหน้าของคุณ……..”

“คุณจะเอาไปซักให้ฉันไหมคะ”

ถ้าเป็นปกติผู้หญิงอาจจะบอกว่าไม่เป็นไรค่ะแค่นี้เองฉันเอาไปซักเองได้อะไรทำนองนี้สินะ แต่เสียใจไม่ใช่ฉัน

“ให้ผมเอาไปซักให้เหรอ”

เขามองหน้าฉันเหมือนจะอึ้งๆ

“ค่ะ ถ้าคราวหน้าเราได้เจอกันอีกครั้งคุณค่อยเอามาคืนฉันก็ได้”

พอได้ยินฉันพูดแบบนี้เขาก็ทำหน้าเหมือนกำลังคิดในใจว่า โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก

“เอางั้นก็ได้ครับ”

พูดจบเขาก็เดินลิ่วๆไปที่รถแล้วก็ขับออกไปเลย

อ่ะอ้าว ฉันยังไม่ได้ถามเลยว่าเขาชื่ออะไรแล้วก็ยังไม่รู้ด้วยว่าเขาทำงานอยู่ที่คลินิกหรือโรงพยาบาลไหน เป็นหมอหรือเป็นนินจายะทำไมมาเร็วไปเร็วแบบนี้

วันต่อมา

กว่าที่เมื่อคืนฉันจะกลับมาถึงห้องก็ดึกมากแล้วพอมาถึงฉันก็สลบคาเตียง เช้านี้ตื่นขึ้นมารู้สึกปวดแถวๆบริเวณท้องน้อยแต่ฉันเป็นผู้หญิงสายสตรองไงคะถึงจะยังเสียใจเรื่องพี่น็อตอยู่หรือร่างกายไม่พร้อมยังไงฉันก็ยังรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปมหาวิทยาลัย สวยๆ

“ไหวไหมเนี่ยไม่ไหวก็ไปโรงพยาบาล”

ยัยมีนเห็นฉันนั่งกุมท้องมาตั้งแต่เช้าแล้ว ฉันเล่าเรื่องที่เมื่อคืนถูกโจรปล้นให้ฟังยัยมีนฟังแล้วด่าฉันไปเรียบร้อย

“ไม่เอาหรอกซื้อยากินก็พอแล้วมั้ง”

พูดถึงโรงพยาบาลขนฉันก็ลุกซู่ไปทั้งตัว ถ้าให้เลือกระหว่างไปโรงพยาบาลกับไปป่าช้าฉันเลือกไปอย่างหลังดีกว่านะ ในชีวิตนี้ฉันกลัวเข็มที่สุดกลัวมาตั้งแต่เด็กจำได้ว่าตอนที่ป๊าพาฉันไปฉีดวัคซีนฉันแหกปากร้องตั้งแต่ทางเข้าโรงพยาบาลจนถึงบ้านยังไม่หยุดร้อง คิดดู ฉันสาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าถ้าฉันไม่ใกล้ตายจริงๆจะไม่มีวันเจียดเข้าไปใกล้โรงพยาบาลเด็ดขาด

“ไม่ได้ฉันจะพาแกไปเอง”

“ไม่เอามีนฉันไม่ไป”

ตอนกลางวันฉันคิดว่ายัยมีนแค่พูดไปงั้นที่ไหนได้พอเรียนเสร็จยัยมีนก็ลากฉันขึ้นรถ

“จะจอดไม่จอดถ้าไม่จอดฉันโดดจริงๆนะ”

ฉันตะโกนลั่นรถ ใครไม่เป็นฉันไม่มีวันรู้หรอกว่าอาการกลัวจนขรี้ขึ้นสมองมันเป็นยังไง

“เอาเลยสิแต่ถ้าแกโดดลงไปแขนขาหักหรือหน้าเสียโฉมขึ้นมาฉันไม่รู้ด้วยนะยะ”

พอได้ยินยัยมีนขู่แบบนี้ฉันก็หยุดโวยวายทันที ไอ้แขนขาหักไม่เท่าไหร่หรอกแต่หน้าเสียโฉมนี่สิฉันรับตัวเองไม่ได้แน่ๆ

แล้วสุดท้ายยัยมีนก็พาฉันมาถึงโรงพยาบาลจนได้

“แค่ปวดท้องหมอเขาคงไม่ฉีดยาหรอกน่า”

ระหว่างที่เดินเข้าไปข้างในยัยมีนก็ให้กำลังใจฉัน

“แกแน่ใจนะ”

“ไม่อ่ะ”

“ยัยบ้า”

ฉันค้อนให้ยัยมีนทั้งน้ำตา ถ้าหมอคนไหนกล้าเอาเข็มมาฉีดฉันฉันจะแหกปากร้องจริงๆด้วย

“ก็ฉันไม่ได้มีผัวเป็นหมอนี่ฉันจะไปรู้เหรอถ้าแกอยากรู้ก็หาผัวเป็นหมอสิ”

“ไม่มีทาง แต่ก็ไม่แน่นะ”

พอคิดถึงหน้าคุณหมอคนขี่ม้าขาวมาช่วยฉันไว้เมื่อคืนฉันก็เริ่มลังเล

“อะไรยะทำไมอยู่ๆ ถึงทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น”

ยัยมีนขยับออกไปจากฉันสามก้าว

"เปล่านิ"

“เปล่าก็ไปได้แล้ว”

ยัยมีนผลักหลังฉันให้เธอไปที่เคาท์เตอร์ด้านหน้าที่มีไว้สอบถามอาการเบื้องต้นแต่ในระหว่างที่รอทำประวัติคนไข้อยู่นั้นฉันก็ได้ยินเสียงที่รู้สึกคุ้นหูมาก

“ช่วยเอาผลทีซีแสกนของคนไข้คนนี้ไปให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะคุณหมอ”

“ไม่จริง”

“อะไรไม่จริงยะ”

ยัยมีนถามฉัน

“อ้าว คุณหมอทำไมวันนี้ถึงลงมาข้างล่างได้ล่ะคะ”

พยาบาลที่ทำประวัติให้ฉันเอ่ยถามเจ้าของร่างสูงที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวเป็นประกาย ฉันจำไม่ผิดแน่เขาคือคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อคืนนี้

“พอดีผมลงมาส่งคนไข้เลยแวะมาสั่งงานนิดหน่อย”

"อ๋อ ยังไงก็อย่าลืมทานข้าวด้วยนะคะคุณหมอ นี่ค่ะรายชื่อคนไข้ที่คุณหมอขอเมื่อวาน”

พยาบาลคนนั้นยิ้มหน้าบานให้คุณหมอของฉันก่อนจะส่งแฟ้มมาให้และเพราะแบบนี้ตอนนี้เขาถึงได้มายืนข้างฉัน

“ขอบคุณครับ”

เขาส่งยิ้มไปให้พยาบาลคนนั้นแล้วในตอนนั้นเขาก็เห็นฉัน

ตายแล้ว ถ้าเกิดเขาทักฉันแล้วพูดถึงเรื่องเมื่อคืนฉันจะทำยังไง ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะอย่างน้อยก็ให้ฉันไปเติมหน้าทาปากก่อนสิ

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

ไม่จริง ทำไมเขาถึงไม่ทักทายฉันเลยล่ะแถมยังทำเหมือนไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ