ตอนที่ 5 เปลี่ยนพยาบาลพิเศษบ่อย

เพล้ง!

เสียงชามข้าวต้มที่ลอยเฉียดใบหน้าพยาบาลพิเศษคนใหม่ตกกระแทกพื้น เศษข้าวต้มเปรอะเปื้อนตามใบหน้าแล้วก็เสื้อผ้าของนางพยาบาล

เนื่องจากวีรภาพไม่พอใจ ที่พยาบาลคนนี้ บังคับจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขา ทั้งที่ได้บอกแล้วว่าไม่ต้อง แต่แม่พยาบาลตัวดีไม่ยอมฟังคำสั่ง ทำให้วีรภาพโมโหคว้าชามข้าวต้มปาเข้าใส่

"คุณวี ทำอะไรของคุณค่ะ" วีราพยาบาลคนที่เท่าไรก็นับไม่ถ้วน แต่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรก

"ก็ฉันบอกแล้ว แต่เธอยังกล้าขัดใจ สมควรแล้ว" วีรภาพที่ยังสวมใส่ชุดของเมื่อวานอยู่ยิ้มเยาะที่เห็นสภาพมอมแมมของคนที่กล้าขัดใจเขา

"ทนไม่ไหวแล้ว คนป่วยอารมณ์ร้ายแบบนี้ ใครจะไปทนไหว"

วีราเดินกระทืบเท้าออกไป แม้จะได้ยินกิตติศัพท์เรื่องความร้ายกาจ เอาแต่ใจ แถมยังนิสัยเหวี่ยงขี้โมโห ตอนแรกเธอก็คิดว่าน่าจะพอรับมือไหว แต่นี่ถึงขนาดขว้างปาสิ่งของใส่ หากชามกระเบื้องใบนั้นกระแทกหน้าเธอเต็มเปา คิดไม่ออกเลยว่าจะตกอยู่ในสภาพที่ร้ายแรงปานใด

ถึงจะเป็นงานที่ผู้ว่าจ้างจ่ายให้ในราคาที่สูงก็ตาม แต่ถ้าต้องทนอยู่กับคนแบบนี้ จากที่คิดว่าไหวก็กลายเป็นไม่ไหว จึงมาแจ้งเจ้าของบ้าน ว่าขอลาออก ทั้งที่เพิ่งเริ่มงานได้เพียงชั่วโมงเดียว

"ดิฉันขอลาออกค่ะ" วีรากล่าวชัดถ้อยชัดคำ พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

จักรีมองชุดพยาบาลสีขาวที่เต็มไปด้วยคราบของข้าวต้ม ก็ไม่ได้พูดขอร้องหรือรั้งให้อยู่ต่อแต่อย่างไร เขาหยิบสมุดเช็คขึ้นมา เขียนตัวเลขจำนวนหนึ่งลงไป

"ค่าเสียเวลาของคุณ" จักรียื่นเช็คใบหนึ่งให้กับนางพยาบาล

วีรา รับไปดู ก็พอใจกับค่าเสียเวลา จึงยกมือไหว้ แล้วขอตัวกลับออกไป

พอพยาบาลคนใหม่ออกไปแล้วจักรีรู้สึกหมดสิ้นเรี่ยวแรง จึงทิ้งตัวลงนั่งพักสายตาที่เก้าอี้ทำงาน

ไม่ว่าจะจ้างพยาบาลพิเศษกี่คน ๆ ให้เงินเดือนที่สูง แต่ก็ไม่มีสักคนที่ทนรองรับอารมณ์ร้ายของเจ้าลูกชายตัวดีได้เกินสามวันเลย

แล้วนี่เพื่อนหมอของเขาที่ให้ติดต่อนางพยาบาลให้ ก็ออกปากมาว่านางพยาบาลคนอื่น ๆ แค่ได้ยินคำเล่าลือ ก็พากันไม่รับงานนี้แล้ว 

ต่อไปเขาเองก็ไม่รู้จะไปหาใคร มาช่วยดูแลลูกชายได้อีก

"เครียดเรื่องคุณวีหรือคะ"

กานดายกน้ำผลไม้เย็น ๆ มาให้สามีในห้องทำงาน หลังจากที่เห็นพยาบาลพิเศษเดินออกจากบ้านไป จึงคิดว่าคงทนรับอารมณ์ของ วีรภาพไม่ไหวอีกคนแล้ว

จักรีลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าห่วงใยของภรรยา ก็นั่งหลังตรงรับน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่ม 

"ใช่ ไม่รู้จะหาพยาบาลได้อีกจากไหน" หลังจากที่ได้ดื่มน้ำผลไม้ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

"ดาเห็นใจคุณจริง ๆ เลยค่ะ นี้ถ้าคุณวียอมรับดาในฐานะแม่ ไม่อาละวาดใส่ทุกครั้งที่เห็น คุณคงไม่ต้องเดือดร้อนหาใครมาดูแลคุณวีหรอกค่ะ เพราะดาเต็มใจที่จะดูแลคุณวีเอง"

กานดาเดินอ้อมมายืนทางด้านหลังเก้าอี้ สองมือบีบนวดเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ให้สามี

"ขอบใจนะดา คุณช่างดีกับผมและเจ้าวีจริง ๆ เลย" จักรีจับมือบางที่บีบนวดอยู่ที่ไหล่ของตน

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ที่ดาทำทุกอย่าง เพราะดารักคุณพี่ รักคุณวีเหมือนลูก ถึงแม้คุณวีจะเกลียดดากับลูกก็ตาม" กานดากล่าวเสียงเศร้าสร้อย

จักรีคว้าร่างของภรรยาให้นั่งลงบนตัก เขามองหน้าภรรยาที่ยังคงสาวสวยและยังมีจิตใจดีอย่างรักใคร่ เขาซุกหน้าลงไปที่ซอกคอขาว พร้อมกับพูดงึมงำในลำคอ

"คุณน่ารักขนาดนี้ ผมต้องให้รางวัลเสียหน่อยแล้ว"

กานดายิ้มหวานตอบรับริมฝีปากของสามีที่กดบดขยี้ลงมาอย่างหนักหน่วง

แม้จักรีจะอายุมากแล้ว แต่เนื่องด้วยเป็นคนที่ดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ความต้องการจึงยังคงมีอยู่มาก

กว่าพายุสวาทที่โหมกระหน่ำในห้องทำงานจะสงบลงก็กินเวลาไปหลายนาที

กานดาที่กำลังช่วยจัดเสื้อผ้าที่ยับเยินของสามีให้เรียบร้อย ได้ถามขึ้นว่า

"เป็นอย่างไรบ้างคะคุณพี่ ความเครียดบรรเทาลงบ้างหรือเปล่า"

จักรีที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์จึงยิ้มออกมาได้

"คุณกับตาภพ คือกำลังใจที่ดีของผม รู้หรือเปล่า"

"ฉันกับลูกต่างหาก ที่ต้องตอบแทนความเมตตาที่คุณพี่ เมตตาชุบเลี้ยง ตาภพถึงกลับออกปากอยากช่วยแบ่งเบาภาระคุณพี่ แต่แกไม่กล้าออกปาก กลัวคนอื่นจะหาว่าอยากได้สมบัติ"

"ใครกันที่กล้าพูดแบบนั้น ผมจะเล่นงานเอง ดีเสียอีกที่ตาภพยอมมาช่วยงาน ผมจะได้พักผ่อนบ้าง งั้นพรุ่งนี้ก็ให้แกไปเรียนรู้งานที่บริษัทเสียเลย"

กานดายิ้มหวานเข้าไปซบกอดขอบคุณสามี ภายในใจเฝ้าวาดฝันถึงทรัพย์สมบัติทั้งหมด จะตกไปไหนเสียถ้าไม่ใช่เธอสองแม่ลูก

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะฝันหวานของกานดา

จันทราเดินเข้ามา สายตาที่มองกานดา ไม่มีความเคารพ ยำเกรง เพราะเธอถือว่านายหญิงของบ้านสหัสบดินทรมีเพียงแม่ของ วีรภาพที่เสียไปแล้ว

กานดาเองก็ไม่ชอบขี้หน้าของแม่บ้านคนเก่าคนแก่นี่เท่าไร เพราะที่ผ่านมาเธอทำอะไรวีรภาพได้ไม่สะดวก ก็เพราะนางแม่บ้านนี้มาขัดขวางไว้ แถมเธอยังแตะต้องแม่บ้านไม่ได้มาก เพราะว่าสามีให้ความเคารพนับถือ ประดุจญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยทีเดียว

"คุณผู้ชายค่ะ คุณมณีให้คนโทรมาแจ้งว่า ตอนบ่ายให้คุณผู้ชายไปพบที่บ้านสวนค่ะ" จันทรามารายงานหลังจากที่รับโทรศัพท์ของคนในบ้านคุณมณี มารดาของจักรี

"ได้บอกหรือเปล่าว่ามีธุระอะไรเร่งด่วนหรือไม่"

จักรีถามคิ้วเริ่มขมวดเข้าผูกเป็นปมอีกแล้ว เพราะปกติมารดาจะไม่ค่อยโทรมา หากไม่มีเรื่องจำเป็นเร่งด่วนจริง ๆ

"ไม่ได้บอกค่ะ"

"แล้วทำไมแม่บ้านจันไม่รู้จักถามละจ๊ะ" กานดาทำเป็นพูดจาดี เพราะจักรีอยู่ด้วย

"ดิฉันไม่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย" จันทรากล่าวเพียงแค่นั้นก็ขอตัวกลับไปดูแลวีรภาพต่อ

กานดาไม่พอใจหันไปฟ้องสามีว่าแม่บ้านเก่าแก่ของจักรีไม่ให้ความเคารพเธอกับลูกเลย

"คุณก็อย่าไปถือสาแกเลย แกจงรักภักดีกับแขไขมาก เอาละ ผมขอตัวไปบ้านสวนตอนนี้เลยละกัน เกรงว่าคุณแม่จะมีเรื่องอะไรถึงให้คนโทรมา"

จักรีตัดบท เพราะเขาเคยขอร้องให้จันทราปรนนิบัติกานดาเหมือนที่ทำกับแขไข แต่แม่บ้านกลับบอกให้เขาไล่เธอออกเสียดีกว่า หากต้องให้ปรนนิบัติผู้หญิงที่เคยเป็นเมียน้อย ที่ทำให้แขไขต้องนอนร้องไห้ทุกคืน

เป็นเหตุผลที่เขาเถียงไม่ออก เพราะรู้อยู่เต็มอก ว่าเป็นความผิดของเขาที่แบ่งความรักมาให้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาที่ตกแต่งอย่างถูกต้อง

กานดายืนมองสามีออกจากห้องทำงานไป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกลับมาบึ้งตึง แววตาเต็มไปด้วยโทสะ

คอยดูเถอะไว้มีโอกาสเมื่อไร คนที่เธอจะกำจัดคนแรกก็คือแม่บ้านตัวดี แล้วต่อมาก็ลูกเลี้ยงที่เป็นหนามยอกอกเธอกับลูกอยู่