ตอนที่ 2 ถูกบอกเลิก

เพล้ง!

เสียงสิ่งของตกกระทบบางอย่าง แม่บ้านรีบวิ่งไปยังห้องนอนของลูกชายเจ้าของบ้าน พบว่าที่พื้นมีเศษแจกัน เศษถ้วยชามที่ใส่อาหารวางไว้ให้ แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่เกลื่อนพื้น

"โธ่ คุณวีทำลายข้าวของอีกแล้วนะคะ"

จันทราแม่บ้านคนเก่าแก่ที่อยู่กับครอบครัวของจักรีมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น จนตอนนี้ย่างเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว เอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยใจ ที่วีรภาพทำลายขว้างปาข้าวของได้ไม่เว้นวัน

"ฟ้าไม่มาหาผมเลย ผมเบื่อที่ต้องนั่งนอนเฉย ๆ แบบนี้ ผมอยากเจอฟ้า"

วีรภาพแม้จะอาละวาดกับทุกคน แต่กลับแม่บ้านจัน เขากับอ่อนโยนเป็นพิเศษ เพราะตั้งแต่สูญเสียแม่ไป จันทรานี้แหละที่คอยให้ความรัก ความอบอุ่นกับเขาเหมือนเขาเป็นลูกแท้ ๆ ของนาง

"ให้คนอื่นมาเก็บแทนเถอะครับ" วีรภาพมองหญิงวัยกลางคนก้ม ๆ เงย ๆ เก็บเศษสิ่งของใส่ถังขยะ

"คนอื่นเขาทำจนเหนื่อย จนไม่มีใครอยากเข้ามาแล้วค่ะ ก็คุณวีเล่นอาละวาดใส่ทุกคนแบบนั้น ใครจะกล้าเข้าใกล้" จันทราตำหนิออกไปตรง ๆ นี้เป็นอีกข้อหนึ่ง คือจันทราเป็นคนเดียวที่สามารถต่อว่า ตักเตือนแล้ววีรภาพยอมฟัง

"ผมขอโทษครับ" วีรภาพเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

"ถ้าสงสารป้า อย่าทำลายข้าวของอีกนะคะ คุณวี" จันทราเอื้อมมือไปแตะมือหนาของชายหนุ่ม

"ครับ ผมจะพยายาม" วีรภาพรับปาก

จันทราเดินออกมาจากห้องนอนของ วีรภาพ ก็เห็นจักรียืนรออยู่ เธอจึงเดินตามหลังเจ้านายลงมาคุยกันข้างล่าง

"เจ้าวี มันอาละวาดเรื่องอะไรอีกคราวนี้" จักรีถามแม่บ้านที่เขาไว้วางใจ เพราะตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล เขาโผล่หน้าไปหาลูกชายไม่ได้ เพราะเจอกันทีไร วีรภาพอาละวาดแทบบ้านแตก จึงต้องถามจันทราแทน

"ก็เรื่องคุณฟ้าที่หายหน้าหายตาไปเลยนะแหละค่ะ บวกกับหงุดหงิดที่ทำอะไรเองไม่ได้ เลยเป็นอย่างที่เห็น"

"หึ! ปกติก็ใจร้อนอยู่แล้ว พอพิการแบบนี้อาการยิ่งนัก เฮ้อ จะทนกันไหวไหมล่ะจัน"

"จันเองไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณวีเธอยอมฟัง แต่กับสาวใช้คนอื่นพากันมาร้องไห้กับจัน ว่าขอไม่ขึ้นมารับใช้คุณวีอีก" จันทราบอกกล่าว

"ฉันว่าคงต้องจ้างพยาบาลพิเศษแล้วล่ะ จันเองก็แก่ตัวลงมากแล้ว คงสู้ฤทธิ์ของเจ้าวีไม่ได้"

จักรีพูดถึงวีรภาพก็หนักใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องกับแม่ของเขาในคราวนั้น จากเด็กที่ร่าเริงแจ่มใส รักและบูชาพ่ออย่างเขามาก กลับต้องมากลายเป็นคนก้าวร้าวหัวรั้น เขาสั่งให้ไปอีกทาง วีรภาพจะไปอีกทางทันที

เพียงเพราะจักรีมีกานดาเป็นภรรยาเก็บอีกคน วีรภาพจึงโทษว่าเป็นเพราะเขา แม่ของ วีรภาพเลยต้องตาย

ทั้งที่ความจริง มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น กานดากับลูกชายที่ติดมา ก็เป็นคนดี ยอมวีรภาพทุกอย่างไม่ว่าจะออกฤทธิ์ออกเดชแค่ไหน ทั้งสองก็ยังทำดีเพื่อเอาชนะใจ วีรภาพ

มีแต่ลูกชายตัวดีของเขานี้แหละ ที่ตั้งแง่ จงเกลียดจงชังหาเรื่อง จนคนทั้งบ้านไม่สงบสุข พอกลายมาเป็นคนพิการยิ่งหนักเข้าไปใหญ่

"จันไปพักบ้างเถอะ งานบ้านปล่อยให้เด็ก ๆ มันทำ ส่วนเรื่องฟ้า เดียวฉันจะจัดการเอง"

"ค่ะ คุณผู้ชาย" จันทรารับคำแล้วก็ตรงเข้าไปในครัว ไม่ได้ไปพักผ่อนอย่างที่เจ้าของบ้านสั่ง

ตอนบ่ายของวันนั้น หญิงสาวคนหนึ่งที่ได้รับพรให้มีใบหน้าที่สวยเก๋ บวกกับหุ่นรูปแพร รูปร่างที่แสนจะเซ็กซี่ ในสายตาของผู้ชาย

พิรมล หรือฟ้าใส นางแบบชื่อดังอีกคนหนึ่งของเมืองไทย  และเป็นแฟนสาวที่กำลังคบหาดูใจกับวีรภาพ คนทั้งคู่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ในสายตาของคนภายนอก หากไม่มีอะไรผิดพลาด ตระกูลคุณานนท์จะต้องได้นางแบบชื่อดังมาเป็นสะใภ้แน่

ในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ฟ้าใสดันได้รับข่าวว่าวีรภาพประสบอุบัติเหตุ ในตอนที่เธอกำลังถ่ายแบบที่ภูเก็ต

พอถ่ายงานเสร็จฟ้าใสก็รีบบินกลับกรุงเทพฯ ทันที แต่พอมาถึงโรงพยาบาลได้ยินกานดาแม่เลี้ยงของ วีรภาพ คุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ ทำนองว่าวีรภาพยังไม่ตาย แต่ก็ต้องกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้

จากที่จะมาเยี่ยมแฟนหนุ่ม ฟ้าใสเปลี่ยนใจเดินออกจากโรงพยาบาล และตัดสินใจตีตัวออกห่างวีรภาพทันที

ก็เธอออกจะทั้งสาว ทั้งสวย ทั้งมีอนาคตดี จะให้เธอมาจมปลักดูแลแฟนที่พิการช่วงล่าง เธอไม่เอาด้วยหรอก ฟ้าใสจึงหันไปคั่วกับพ่อเลี้ยงวันชัย ที่กำลังตามขายขนมจีบเธอแทน

ถ้าวันนี้จักรีไม่ไปหาถึงที่คอนโด และจ่ายเงินก้อนหนึ่ง ให้เธอมาเคลียร์ความสัมพันธ์กับวีรภาพให้จบ ๆ ว่าจะเอายังไง ฟ้าใสคงจะหายไปเฉย ๆ แล้วล่ะ

"ฟ้า ผมดีใจที่คุณมาหาผมเสียที" วีรภาพยิ้มหน้าบาน ขณะที่กำลังนั่งเซ็ง ๆ อยู่บนเตียง แฟนสาวก็เปิดประตูเข้ามา

ฟ้าใสมองสภาพของผู้ชายที่เคยหล่อ เท่ สมาร์ต แต่ตอนนี้ปล่อยผมเผ้าให้รุงรัง หนวดเครารกครึ้ม อย่างสมเพช หญิงสาวไม่เข้าไปใกล้ ได้แค่ยืนอยู่ที่ปลายเตียง

"ว่าไงวี คุณเป็นยังไงบ้าง โอ๊ะ...ไม่น่าถามเลยนะ เห็น ๆ อยู่"

วีรภาพแม้จะเอะใจในน้ำเสียงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแฟนสาว แต่ก็หลอกตัวเองว่าทุกอย่างระหว่างเขากับฟ้าใสจะยังคงเป็นแบบเดิม

"ฟ้าคุณหายไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อผมเลย ผมพยายามโทรหาคุณ คุณก็ไม่รับ" วีรภาพแกล้งตัดพ้อหวังจะให้แฟนสาวกล่าวง้องอน แต่กลับได้เห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของหญิงสาวแทน

"แต่วันนี้คุณก็มาแล้ว ผมหายโกรธแล้วละ มา คุณมานั่งใกล้ผมนี้ ขอให้ผมชื่นใจคุณให้หายคิดถึงหน่อย"

วีรภาพตบที่นอนตรงข้างตัว เพื่อบอกให้ฟ้าใสไปนั่งตรงนั้น

"ไม่จำเป็น วันนี้ฉันแค่แวะมาบอกธุระสำคัญ แล้วเดียวก็จะกลับเลย" ฟ้าใสกล่าว

"อะไรหรือครับ"

"ฟ้าว่า เราเลิกกันเถอะค่ะ ฟ้ารับไม่ได้ที่จะต้องมีแฟนเป็นคนพิการแบบนี้ ฟ้ายังมีอนาคตที่ดีรออยู่ ฟ้ามาบอกแค่นี้ละค่ะ ขอตัวก่อน"

กล่าวจบฟ้าใสก็ออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจเสียงเรียกของ วีรภาพ

วีรภาพดิ้นรนจะลงจากเตียง เพื่อตามหญิงสาวไป จนกระทั่ง

ตุ้บ!

ร่างของเขาตกจากเตียงไปนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น แต่กระนั้นสองมือก็พยายามตะเกียกตะกายที่จะคลานไปหาหญิงคนรักที่เพิ่งบอกเลิก และกำลังจะทิ้งเขาไป

"คุณวี"

จันทราร้องเสียงหลง รีบวางอาหารว่างที่จะยกมาให้วีรภาพบนโต๊ะ แล้วร้องเรียกให้สาวใช้อีกคน มาช่วยกันพยุงพา วีรภาพกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม

"ป้าจัน ฟ้าทิ้งผมไปแล้ว ฟ้าเขาบอกเลิกผม เพราะผมมันกลายเป็นแค่คนพิการ"

วีรภาพเล่าให้จันทราฟังน้ำเสียงสั่นเครือ สองมือกำหมัด ทุบตีลงไปที่ขาของตัวเอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว

จันทราเข้าไปโอบกอดบุรุษที่เธอรักเหมือนลูกในไส้ ถ่ายทอดความอบอุ่นให้วีรภาพได้รับรู้

"ป้าอยู่ตรงนี้ค่ะ ผู้หญิงแบบนั้นช่างเขาเถอะ คุณวียังมีป้าอยู่ทั้งคน" จันทราปลอบขวัญชายหนุ่มที่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่อกของเธอ