ตอนที่ 1 คนพิการ

"ใครเป็นญาติของผู้ป่วยครับ"

นายแพทย์หนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน หลังจากที่รับรักษาคนไข้เคสที่เกิดอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ชนอัดก๊อบปี้กับเสาไฟฟ้า

การรักษากินเวลาหลายชั่วโมง ก่อนที่หมอจะเดินออกมาแจ้งกับทางญาติของผู้ป่วย

"ผมเอง ผมเป็นพ่อของคนป่วย"

ชายวัยกลางคน ท่าทางภูมิฐานก้าวเดินออกมายืนต่อหน้าหมอ แม้วัยจะล่วงเลยเข้าเลขสี่ตอนปลาย แต่ด้วยความที่เป็นคนชอบดูแลตัวเอง เลยยังดูเหมือนคนที่มีอายุเพียงสามสิบกว่า ๆ เท่านั้น

"ตอนนี้ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่หมอเกรงว่าคนไข้อาจจะต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง"

จักรี รับฟังคำที่หมออธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้วีรภาพหลังจากหายแล้ว ลูกชายอาจจะเดินไม่ได้ ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เพราะวีรภาพเป็นลูกชายเพียงคนเดียว กับภรรยาที่เสียชีวิตไป

"ที่หมอบอก ไม่ใช่อยากให้ญาติต้องคิดมาก แต่หมออยากให้ญาติช่วยเป็นกำลังใจ เอาใจใส่ หมั่นทำกายภาพให้คนไข้ มีหลายเคสที่เป็นแบบนี้ แต่ภายหลังก็กลับมาเดินได้เหมือนเดิม"

หลังจากหมอกล่าวจบ เวรเปลก็เข็นย้ายวีรภาพจากห้องฉุกเฉินไปพักในห้องพิเศษของโรงพยาบาล

จักรียืนมองลูกชายที่ยังคงไม่ฟื้นอย่างสงสาร

"นี้คุณวีจะกลายเป็นคนพิการ จริงหรือคะ โธ่พ่อคุณ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน"

กานดา ภรรยาคนใหม่ของจักรี จากที่แต่ก่อนเธอเป็นแค่เมียเก็บลับ ๆ แต่พอแม่ของ วีรภาพเสียชีวิต เธอก็ก้าวขึ้นมาเป็นภรรยาตัวจริง เป็นแม่เลี้ยงที่วีรภาพไม่ชอบขี้หน้า

"ไม่ต้องคิดมากนะครับพ่อ ผมจะช่วยดูแล ทำกายภาพให้พี่วีเอง เดียวพี่วีก็กลับมาเดินได้แน่นอนครับ" นิพนธ์ลูกติดของกานดา กับสามีคนเก่าที่เลิกรากันไป เพราะถูกจับติดคุก กล่าวขึ้น

"ขอบใจมากทั้งสองคน ถ้าไม่มีพวกเธอ ฉันคงแย่" จักรีพูดอย่างซาบซึ้งใจ ที่กานดากับนิพนธ์ที่เขารักเหมือนลูกของตัวเองอยู่เคียงข้าง คอยให้กำลังใจตลอด ไม่เคยสร้างปัญหาให้เดือดเนื้อร้อนใจ เหมือนลูกชายในไส้ที่หาเรื่องมาให้ไม่เว้นวัน

"น้ำ ขอน้ำหน่อย"

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา จนทั้งสามคนต่างพากันจ้องไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงเป็นตาเดียว

พอเห็นว่าปากของ วีรภาพขยับจริง ๆ และชายหนุ่มกำลังกะพริบตา จักรีรีบรินน้ำใส่แก้ว จะป้อนให้ลูกชาย แต่...

"เดียวดาป้อนคุณวีเองค่ะ" กานดาแย่งแก้วน้ำจากมือของสามี ก่อนจะนำไปป้อนให้กับลูกเลี้ยง

วีรภาพที่ยังคงมึนงงอยู่ ไม่ทันได้มองว่าใครเป็นคนนำน้ำมาให้ดื่ม รู้แต่ว่ากระหายน้ำมาก เขาจึงดื่มไปอึกใหญ่

จนกระทั่งสมองเริ่มปลอดโปร่ง บวกกับได้ยินเสียงของผู้หญิงที่เขารังเกียจดังขึ้นใกล้ ๆ หู แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ

"ตายอยากตายเย็น จริง ๆ น่ะแก"

เสียงนั้นจงใจให้วีรภาพได้ยินเพียงคนเดียว จักรีที่ยืนมองภาพของภรรยาที่รัก กำลังดูแลลูกชายหัวรั้น โดยไม่นึกรังเกียจที่ถูกวีรภาพออกฤทธิ์ออกเดชใส่ ก็รู้สึกซึ้งใจในตัวภรรยามาก

วีรภาพ แม้จะเพิ่งฟื้นคืนสติแต่ได้ยินคำพูดแจ่มชัดเต็มสองหู สายตาที่พร่าเลือนเริ่มชินกับแสงสว่าง ภาพใบหน้าของนังผู้หญิงแพศยาที่กำลังยืนยิ้มเยาะลอยอยู่ต่อหน้า

"อย่ามายุ่งกับฉัน นางแม่มด" วีรภาพปัดแก้วน้ำในมือของกานดา จนตกลงพื้น ทั้งเศษน้ำเศษแก้วกระจายเกลื่อนพื้น

"ว้าย! คุณวีทำแบบนี้ทำไมค่ะ" กานดาร้องเดินไปหลบด้านหลังของสามี

"แม่เจ็บตรงไหนไหมครับ" นิพนธ์ถามมารดาด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปตัดพ้อวีรภาพ แม้จะเจ็บป่วย แต่ยังมีแรงออกฤทธิ์เดชได้อีก "แม่อุตส่าห์เป็นห่วง อยากดูแลพี่ แต่ดูที่พี่ทำกับแม่ผมซิ"

กานดาดึงแขนลูกชายไว้ ก่อนจะเอ็ดออกมาเสียงดัง

"หยุดนะภพ ห้ามว่าคุณวีแบบนั้น ขอโทษคุณวีเดียวนี้"

"แต่..."

"ไม่มีแต่" กานดาเสียงเข้ม

นิพนธ์กำลังจะยกมือไหว้ขอโทษวีรภาพ แต่จักรีกล่าวขัดขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้อง คนที่ควรขอโทษควรเป็นเจ้าวีมากกว่า...ขอโทษกานดาซะ"

แต่วีรภาพไม่สนใจ เขาหลับตาลงทำเหมือนไม่ได้ยินที่บิดาพูด เรื่องอะไรที่เขาต้องฟังคำสั่งของคนที่ทำให้แม่ต้องมาจากเขาไปในเวลาที่รวดเร็วแบบนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยเจ้าชู้ มักมากในกามของพ่อ ทั้งที่มีแม่กับเขาอยู่ทั้งคน แต่ยังแอบไปมีเมียน้อย เมียเก็บถึงขนาดซื้อบ้านให้อยู่ต่างหากอีกหลัง

พอแม่ของเขาระแคะระคาย จึงคิดจะจับให้มั่นคั้นให้ตาย ตอนเย็นวันหนึ่งแม่มารับเขาหลังเลิกเรียน เขาขอให้แม่พาไปกินไอศกรีมร้านโปรดก่อน

หลังจากกินไอศกรีมเสร็จ แม่เหลือบไปเห็นรถของพ่อขับไปทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน แม่จึงขับรถสะกดรอยตามไป จนไปเห็นภาพบาดตา ที่พ่อกำลังกอดอยู่กับเมียน้อย และอุ้มเด็กชายคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าวีรภาพเข้าไปภายในบ้าน

แม่ขับรถจากสถานที่นั้นมา ใบหน้ามีแต่น้ำตาไหลไปตลอดทาง ในตอนนั้นวีรภาพพอจะเข้าใจอะไรได้บ้าง แม้อยากจะกอดปลอบมารดา มากเพียงใด แต่ติดตรงที่แม่คาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาจึงขยับตัวไม่ได้มาก

และแล้วอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงก็พรากชีวิตของมารดาให้จากเขาไปตลอดกาล

"วี ฉันสั่งไม่ได้ยินหรือ"

เสียงของบิดาที่ดังขึ้นกว่าเดิม เรียกให้วีรภาพหลุดจากภวังค์

"ได้ยิน แต่ผมไม่อยากทำ"

"แก มันดื้อด้าน สมควรแล้วที่ต้องกลายเป็นคนพิการแบบนี้" จักรีหลุดปากออกมา เพราะความโมโห

"พ่อว่าอะไรนะ"

วีรภาพจะขยับกายลุกนั่ง ก็ต้องตกใจ เพราะตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เขาพยายามจะยกขาก็ยกไม่ได้

"ขา ขาผมขยับไม่ได้" วีรภาพหน้าตื่น ใจเสีย

จักรีได้สติ เขาทำใจให้เย็นลง ก้มลงกดไหล่ลูกชายให้หยุดพยายามดิ้นรน

"วี ใจเย็น ๆ ก่อน หมอบอกว่ามีโอกาสหาย"

"พ่อจะให้ผมทำใจเย็นเหรอ ในเมื่อผมจะต้องกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ เป็นพ่อจะทำใจได้ไหม"

วีรภาพเสียงดัง เขาทึ้งผมตัวเองด้วยความผิดหวัง เสียใจ ที่โชคชะตาใจร้ายให้เขากับแม่ต้องเป็นฝ่ายสูญเสีย ในขณะที่สองแม่ลูกนั้นได้ทุกอย่างไป...เขาไม่อยากเป็นผู้แพ้