ตอนที่ 10

เธอถามเสียงหวานและยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา ไม่ใช่แค่หัวใจของไกรสูรย์ที่เต้นรัวเร็ว แม้แต่คัทลียาก็ยังรู้สึกว่ายืนได้ไม่มั่นคง เธอตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้คุณอาหนุ่ม และยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นชัด ๆ ก็ยิ่งเกิดความรู้สึกพลุ่งพล่านสุดระงับ เธออยากรู้ว่ารสชาติของริมฝีปากหยักหนาบนหน้าคร้ามเข้มนั้นจะหวานสักปานไหน

“คุณอาไกรสูรย์คงยังโกรธหนูนิดใช่ไหมคะ ถึงได้ไม่ยอมมองหน้าหนูนิดเลย คุณอาคงรังเกียจใช่ไหมคะที่หนูนิดมาอยู่ที่นี่”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นนะหนูนิด”

คราวนี้เขาจ้องหน้าเด็กสาวตรง ๆ พลางคลายแขนที่กอดไว้กับอกลงและเผลอจับไหล่บางของเธอไว้แน่น ร่างกายของเขาเหมือนมีไฟร้อนปะทุอยู่ข้างใน

นอกจากบรรยากาศท่ามกลางป่าเขาที่เป็นใจให้ต้องมาเผชิญหน้ากับคัทลียาเด็กสาววัยสิบเก้าซึ่งเธอเป็นสาวสะพรั่งในระยะชิดใกล้อย่างนี้ก็ยังมีความรู้สึกบางอย่างกระตุ้นความคิดของเขาให้ร้อนร่มอยู่ตลอดเวลา

“ถ้าอย่างนั้นบอกหนูนิดมาซีคะ ว่าทำไมคุณอาไกรสูรย์ต้องทำหน้าตาบึ้งตึงเวลาเห็นหน้าเวลาพูดคุยกับหนูนิดด้วย มันทำให้หนูนิดคิดว่า...”

“แล้วเธออยากให้ฉันทำหน้ายังไง”

เขาแทรกขึ้นและสบนัยน์ตาเป็นประกายกับตาคู่สวยบนดวงหน้าแสนหวาน ไกรสูรย์ยอมรับว่าเขากำลังทรมานกับความพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ความคิดเตลิดไปไกลเวลาอยู่ใกล้เด็กในปกครองของเขา แต่ก็ดูเหมือนมันยากลำบากขึ้นทุกทีเมื่อคัทลียาเบียดร่างกายอันกลมกลึงนั้นเข้ามาแนบชิด เธอยิ้มกับเขา เป็นรอยยิ้มอันเจิดจรัสของเด็กสาวในวัยที่ทุกอย่างอิ่มเอมและเปล่งปลั่ง

“ยิ้มกับหนูนิดสักนิดสิคะ...หนูนิดอยากเห็นคุณอาไกรสูรย์ยิ้ม”

ชายหนุ่มเหมือนช็อคโกแล็ตที่ถูกความร้อนจนเริ่มหลอมละลาย รอยยิ้มพิมพ์ใจของคัทลียาใช่แต่ตะทำให้เขาหวั่นไหว แต่มันยังดูเชิญชวนเมื่อเธอเผยอเรียวปากจิ้มลิ้ม แต่แล้วเขาก็ตัดบทเสียดื้อ ๆ

“ไปพักผ่อนเถอะหนูนิด พรุ่งนี้เราจะได้ออกจากป่านี่แต่เช้า”

คำพูดของเขาทำให้เรียวปากอิ่มบนใบหน้าหวานราบเรียบลง คัทลียารู้สึกน้อยใจเล็ก ๆ เธอทำท่าจะผละออกจากตัวเขาแต่แล้วร่างน้อยกลับถูกช้อนไว้ในอ้อมแขนของคนตัวโต

“อุ๊ย!...คุณอาคะ”

“ฉันจะพาเธอไปนอนยังไงล่ะ”

เขากล่าว พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นพร่าขณะโอบอุ้มร่างอ้อนแอ้นกลับเข้าไปในกระท่อม ปิดประตูที่ทำอย่างหยาบ ๆ และพาคัทลียาไปวางบนผืนผ้าใบที่เขาปูไว้ข้าง ๆ กองไฟที่ควันของมันลอยล่องออกไปทางช่องไม้ด้านบน แต่เมื่อไกรสูรย์ทำท่าจะปล่อยมือ หญิงสาวกลับกอดเกี่ยวคอเขาไว้ด้วยแขนเรียว

“คุณอาไกรสูรย์คะ...ถามจริง ๆ เถอะค่ะ คุณอารังเกียจหนูนิดใช่ไหมคะ?”

คนถูกถามอย่างคาดคั้นมองหน้าสวยที่ดวงตาคู่นั้นรื้นน้ำขึ้นมา ยิ่งอยู่ใกล้หัวใจของเขาก็ยิ่งไหวหวั่น ไกรสูรย์ไม่ยอมตอบคำถามนั้นแต่กลับก้มหน้าลงไปหาและประกบริมฝีปากหยักหนาปิดเรียวปากจิ้มลิ้มที่เจ้าของมีอาการตระหนก

คัทลียาไม่อยากเชื่อว่าคนที่ไม่ค่อยพูดจาอย่างไกรสูรย์จะจูบเธออย่างดูดดื่มและนี่คือจูบแรกของเด็กสาวที่ไม่เคยพานพบเรื่องแบบนี้มาก่อน จากความตระหนกตื่นกลับกลายเป็นความตื่นเต้นและวาบหวามรันจวนใจ ร่างกาย ของคัทลียาเหมือนถูกสุมด้วยเปลวร้อนเมื่อปากและลิ้นของเธอถูกรุกรานจากชายหนุ่มที่เธอเรียกเขาตามฐานะของผู้ปกครองตามเจตจำนงของมารดาว่า คุณอา