ขายลูก

ฝนตกโปรยปราย บรรยากาศกำลังดี สองพี่น้องมาเฟียตระกูลพันฤทธิ์(พัน-ริด) ทรงอำนาจกำลังนั่งดื่มไวน์ชั้นดีพร้อมกับชื่นชมบรรยากาศไปด้วย  

ยักษ์ใหญ่ในวัยสามสิบสามปีและน้องชาย มังกรในวันสามสิบเอ็ดปีกำลังนั่งคุยเรื่องธุรกิจและเรื่องศัตรูที่ต้องจัดการอยู่ 

ทันใดนั้น จู่ๆโทรศัพท์ของยักษ์ก็ดังขึ้น นิ้วแกร่งเลื่อนสัมผัสรับสายคนที่โทรมาทันทีที่เห็นชื่ออยู่บนหน้าจอ

"มีอะไร"

....

"มันอยู่ตรงไหน"

....

"เดี๋ยวผมส่งคนไป"

ติ่ด 

"ใครโทรมาวะไอยักษ์" มังกรเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าออกกังวลนิดๆ 

"ลุงตรี"

"ลุงตรีลูกหนี้เรานะเหรอ" ร่างสูงเมื่อได้ยินชื่อคนที่โทรมาก็ขมวดคิ้วมุ่น นึกแปลกใจว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้คิดโทรมาหาพี่ชายเขา  

ทั้งๆที่ชาตรีเป็นพวกชอบหลบหน้าพวกเขาเก่งกว่าอะไรดี หรือก็คือหนีหนี้นั่นแหละ

"มึง ไอจอม"ยักษ์ไม่ได้ตอบอะไรน้องชายกลับไป เขาหันไปเรียกจอมลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลังแทน 

"ครับนาย" จอมรีบก้มหัวขานรับรอคำสั่งจากนายทันที 

"ส่งคนเราไปที่ถนน XX แล้วให้พวกมันแย่งเด็กนั่นมาให้ได้" น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยสั่งลูกน้อง นิ้วแกร่งคีบบุหรี่ราคาแพงจุดสูบเพื่อระบายความเครียดที่ก่อตัว

"รับทราบครับนาย" จอมก้มหัวเคารพอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวก้าวออกไปทำงานตามที่ผู้เป็นนายได้สั่ง

มังกรที่ได้ยินก็ไม่สงสัยอะไรอีก เด็กนั่นที่ยักษ์พูดถึงก็คงจะเป็นเด็กคนเดียวกันที่ช่วยพวกเขาไว้คืนนั้น 

น่าแปลกนะ ที่พวกเขาแพ้ไอปวินราบคาบ ทั้งๆที่พละกำลังก็น่าจะเท่าๆกัน แต่ก็ยังคงแพ้ ยังกับเขาโดนเนิฟอย่างไรอย่างนั้นแหละ 

เชื่อเถอะ ถ้าได้สู้ตัวตัวอีกที ตอนนี้เขาว่าเขาไม่แพ้ว่ะ

.

.

.

.

.

.

"เด็กนี่ใครว่ะลูกพี่" 

"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่นายสั่งให้จับเป็น"

"นายสนใจเด็กนี่เหรอวะ แต่นายพวกเรามีคุณอิงดาวอยู่แล้วนี่นา"

"เออวะ"

ชายฉกรรจ์ในรถตู้ทึบสีดำกำลังจับเข่านั่งคุยกัยเรื่องเด็กที่พวกมันจับตัวมา ทุกคนต่างสงสัยว่านายสั่งให้พวกมันจับตัวเด็กนี่ไปทำไม แล้วนายปวิณก็กำชับหลายต่อหลายครั้งด้วยว่าให้จับเป็นเด็ดขาด 

"หรือว่านายจะมีเพิ่มวะ"

"นายเรารักคุณอิงดาวจะตายไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก"

"มันก็จริ.. "

ปัง!

เอียดดดดด 

โครม!

ขณะที่ชายฉกรรจ์กำลังนั่งเมาท์เจ้านายตนอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นมา สักพักคนที่ขับรถอยู่ก็ล้มฟุบลงไปกับพวงมาลัยรถ ทำให้รถเสียหลักชนกับต้นไม้ข้างทาง 

พวกมันบาดเจ็บกันหลายคน แต่มีคนหนึ่งพยายามจะอุ้มร่างของเจ้าเสือหนี ทว่าก็ช้ากว่าคนของยักษ์ใหญ่อยู่ดี

ปัง! 

ปังๆๆๆๆ

กระสุนถูกฝังเข้าไปที่หัวของคนที่กำลังอุ้มร่างบางหนี และอีกหลายๆนัดที่ลูกน้องของยักษ์ระดมยิ่งศัตรูให้ตายแน่นิ่งไปทันที

จอมสาวเท้าเข้าไปเอาตัวเด็กที่ยังคงสลบจากการถูกยาสลบอยู่ สองแขนค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอก ก่อนจะก้าวเดินออกไป  มุ่งหน้าตรงกลับคฤหาสน์ตระกูล พันฤทธิ์ ตระกูลของยักษ์ใหญ่และมังกรทันที

.

.

.

.

.

.

จอมอุ้มร่างบางของเสือเข้ามายังในห้องรับแขกที่มียักษ์ใหญ่กับมังกรนั่งรออยู่ และมีแขกคนสำคัญสองคนนั่งรออยู่เช่นกัน 

ทันทีที่คุณหญิงวดีเห็นคนของบ้านพันฤทธิ์อุ้มลูกชายของเธอมาอย่างปลอดภัยก็เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก สองแขนอ้ารอหวังให้คนที่กำลังอุ้มลูกชายเธอส่งลูกมาให้เธอ 

"เสือลูกแม่ ฮือออ"

....

"มาค่ะ เอามาทางนี้ค่ะ"

แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่ ดวงใจของเธอกระตุกวูบเมื่อได้ยินคนที่อายุน้อยกว่าแต่น่าเกรงขามเอ่ยพูด

"ไอจอม ส่งเด็กนั้นมาให้กู" มังกรเอ่ยสั่งลูกน้องของพี่ชายให้ส่งร่างบางที่นอนหลับสนิทมาให้เขา 

"รับทราบครับนาย" จอมวางร่างเด็กน้อยลงในอ้อมแขนของผู้เป็นนาย ก่อนจะก้มหัวให้เล็กแล้วถอยออกไป 

มังกรโอบกระชับเด็กน้อยแน่นกันไม่ให้ตก 

ชาตรีที่เห็นดังนั้นก็กระอึกกระอักพูดแทบไม่ออก เขามองดูลูกชายตัวเองที่ถูกคนตรงหน้าแย่งไปก็ปวดใจ 

"คะ...คุณกรครับ ส่งลูกลุงคืนมาเถอะนะครับ" 

"ขอลูกป้าให้ป้าเถอะนะคะ ฮึก นะคะคุณกร" คุณหญิงวดีที่เห็นดังนั้นก็เอ่ยขอร้องคนตรงหน้าทั้งน้ำตา 

เธอแทบอยากจะฆ่าสามีตัวเองทิ้ง ณตอนนั้นที่รู้ว่าชาตรีสามีของเธอโทรหาใคร 

คนที่เธอไม่อยากลูกชายสุดที่รักไปข้องเกี่ยวมากที่สุด สองพี่น้องมาเฟียตระกูลพันฤทธิ์เจ้าหนี้ร้อยล้านของเธอและสามี 

เดิมทีก็มีหนี้ที่ยังผัดจ่ายมานานเป็นชนักติดหลังอยู่แล้ว นี่สามีของเขายังเปิดโอกาสให้คนพวกนั้นมามีบุญคุญกับครอบครัวเราอีก 

แต่ถ้าไม่ขอร้องไห้พวกเขาช่วยลูกเธอไว้คงแย่กว่านี้แน่ๆ 

"ลุงติดหนี้ผมเท่าไหร่" เป็นยักษ์เองที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามชาตรีออกไป 

น้ำเสียงเรียบบวกกับใบหน้าเรียบนิ่งนั้นส่งผลให้ชาตรีรู้สึกกดดันยิ่งนัก 

"ร้อยล้านครับคุณยักษ์" ชาตรีกล่าวตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน 

นิ้วเรียวคีบบุหรี่ขึ้นจุดสูบอัดควันเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะพ่นมันออกมาฟุ้งทั่วอากาศ มืออีกข้างส่งนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆพลันคำนวณหนี้ที่ชายแก่ตรงหน้าติดเขาอยู่ 

"แล้วคุณลุงจะใช้ผมครบเมื่อไหร่" ยักษ์ปรายตามองชายแก่และหญิงแก่ตรงหน้าที่ทำหน้าเครียดเล็กน้อย มือแกร่งยังคงจับบุหรี่สูบอัดสารนิโคตินอยู่เรื่อยๆ 

พลันปรายตามองน้องชายตนเองที่กำลังใช้มือปัดผมที่ปรกหน้าเด็กนั่นด้วย 

"ระ...เรื่องนั้น"

....

"ลุงยังไม่มีเลยครับ" ชาตรีตอบด้วยน้ำเสียงเบาอีกครั้ง เขารู้สึกละอายใจที่ไม่สามารถหาเงินมาคืนชายหนุ่มตรงหน้าได้ เขายืมเงินของยักษ์ใหญ่มาทำธุรกิจหวังว่ามันจะไปได้ดี ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ ธุรกิจย่ำแย่ ทำได้แค่ประคับประคอง ถึงแม้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถใช้หนี้ได้หมดสักที เรื่องนี้เขาและภรรยารู้ดีแต่ลูกชายสุดที่รักเขาไม่เคยบอก เขาไม่อยากให้ลูกรับรู้

"ถ้าไม่มี เด็กนี่ก็เป็นของพวกผม" เป็นมังกรที่พูดเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน มือหนายังคงสางผมนุ่มของคนที่นอนหลับในอ้อมกอดเล่น 

"ไม่ได้นะคะ" คุณหญิงวดีที่ห่วงลูกจับใจเอ่ยปฏิเสธทันที 

"ถ้างั้นก็เอาเงินมา" มังกรพูดตอกย้ำคนสองคนอีกครั้ง  ปากหนายกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มมีสีหน้าที่ซีดลง 

"เลือกเอา"

....

"ระหว่างอยู่กับผมแล้วปลอดภัย"

.....

"หรืออยู่กับพวกคุณแล้วโดนลักพาตัวไปเหมือนวันนี้"

ยักษ์กล่าวออกไปเชิงกดดัน ตาคมมองทั้งสองตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่มือแกร่งกลับสอดเข้าใต้กลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อยที่หลับในตักน้องชายที่นั่งข้างๆเล่น 

เพี๊ยะ!

มังกรตีมือพี่ชายไม่แรงนักที่มาแย่งเล่นผมนุ่มเด็กน้อย ทว่ายักษ์ได้สนใจไม่ กลับยังคงสอดมือขยำผมนุ่มนั้นเล่นต่อไป

คุณหญิงวดีและคุณท่านชาตรีต่างคิดหนัก ทั้งคู่พูดคุยปรึกษากันราวๆชั่วโมงกว่า สุดท้ายก็ตกลงได้ว่าจะยอมให้ลูกอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัย ถึงแม้คนรับฝากจะไม่ปลอดภัยไม่ต่างกันก็เถอะ แต่เธอก็ต้องยอมเลือกทางใดทางหนึ่ง เพราะฉะนั้นจึงเลือกให้ลูกอยู่กับคนที่เธอยังพอรู้จักอยู่ดีกว่า ไม่เหมือนทางฝั่งนั้นที่เธอไม่รู้จัก ขืนปล่อยให้ลูกถูกฝั่งนูนจับตัวไปคงจะทำอะไรก็ไม่รู้ 

พอเธอทำธุกิจได้ดีกว่าเดิม เธอและสามีก็จะมาขอไถ่ตัวลูกคืนไป 

ซึ่งยักษ์และมังกรก็พึงพอใจกับคำตอบของทั้งสองคนเอามากๆ 

"ขอป้าลาน้องก่อนได้มั้ยคะคุณกร"

มังกรที่กำลังอุ้มร่างบางขึ้นไปนอนบนห้องก็ต้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมาหาคุณหญิงวดีแล้วพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงอนุญาต 

คุณหญิงวดีเอื้อมมือลูบหัวลูกชายที่หลับสนิทเบาๆ ชาตรีเองก็ทำเช่นกัน มือเหี่ยวย่นของคนเป็นพ่อกอบกุมมือลูกชายเอาไว้ พวกเขาเฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอมลูกชายคนนี้มาเป็นอย่างดี แต่วันนี้พวกเขาได้ตัดสินใจทำร้ายความเชื่อใจลูกไปเสียแล้ว หากลูกตื่นขึ้นมารู้เรื่องราว ลูกคงจะก่นด่าสาปแช่งพวกเขาเป็นแน่ 

"ยัยแมวน้อยของแม่ ฮึก แม่ขอโทษนะลูก"

....

"หนูอย่าดื้อกับคุณๆเขานะลูก"

...

"ฮืออ ลูกแม่ แม่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ"

...

"พ่อขอโทษนะลูกพ่อ" 

ทั้งสองโอบกอดลูกชายไว้ทั้งน้ำตา คุณวดีร้องไห้น้ำตาเป็นสายแทบขาดใจที่ต้องทิ้งลูกไว้ที่นี่ ชาตรีเองก็ไม่แพ้กัน น้ำตาชายแก่ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นก็เห็นวันนี้ เขาร้องไห้อย่างไม่นึกอายใคร 

"ไปได้แล้วครับ" เมื่อเห็นว่าร่ำลากันอยู่นานพอสมควรแล้ว ยักษ์ใหญ่จึงเอ่ยปากเชิญทั้งสองให้กลับไป

ทั้งสองถูกลูกน้องในบ้านไปส่ง 

ร่างหนาก้มมองเด็กน้อยที่หลับสนิทในอ้อมแขนน้องชายตนเองด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะหันหลังก้าวเท้าเดินออกไป