บทที่2

หลังจากพักผ่อนได้เต็มที่ หญิงสาวหุ่นสวยก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าสดใส นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้นอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มอิ่มแบบนี้ หรือว่าตั้งแต่ตอนที่เธอก้าวขาเข้ามารับตำแหน่งประธานใหญ่ บริหารธุรกิจมากมายทั้งกาสิโน โรงแรม ห้างสรรพสินค้า สายการบินอีกมากมายแทนบิดาซึ่งทำให้เธอหัวหมุนได้ในแต่ละวัน

ชุดเดรสตัวสวยสีดำเปิดไหล่สั้นเกลี่ยโคนขาขาว ผมยาวนุ่มสลวยถูกดัดเป็นลอนสวย ใบหน้าสวยใสถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพง รองเท้าส้นสูงพื้นแดงในตำนานแต่ราคาของมันกลับแพงถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่

ดารินตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองผ่านเงากระจกตรงหน้า เธอคว้ากระเป๋าราคาหลักแสนของตัวเองขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกไปเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อย

ดาริน'ฉันกำลังจะออกไป'

ใบเตย'โอเค ฉันกับน้ำหนาวกำลังจะถึง'

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นตรงมุมปากสวย ทันทีเมื่อเธอก้าวขาออกมาจากลิฟต์ก็ต้องตกเป็นเป้าสายตา ความสวยเด่นสะดุดทุกสายตาให้มองมายังเธอเพียงคนเดียวไม่ว่าชายหรือหญิงก็ตาม

"คอยดูเถอะ ถ้ายัยบ้านั่นมาถึงฉันจะมอมเหล้าซะให้เข็ด หน็อย มาเมืองไทยแต่ไม่เคยบอกฉันสักคำ"น้ำหนาว ดีไซเนอร์ชื่อดังและกำลังมาแรงในขณะนี้กำลังบ่นเข็นเขี้ยวถึงเพื่อนสนิทตัวดีอย่าง ดารินที่หนีเธอไปอยู่เมืองนอก แต่ก็ยังคงติดต่อพูดคุยกันผ่านแอปพลิเคชัน แต่มันน่าน้อยใจไหมล่ะ มาเมืองไทยทั้งทีก็ไม่เคยจะบอกกันแม้จะพูดคุยกันแทบทุกวัน

"อย่ามามองหน้าฉันแบบนั้นนะนังหนาม"

"น้ำหนาวจ้ะ"

"เออ นั่นแหละ แกอย่าใช้สายตาแบบนั้นมองฉันเด็ดขาด เรื่องนี้ฉันไม่ได้เป็นต้นคิดถ้าจะโทษก็โทษดารินนู้นที่สั่งไม่ให้ฉันบอกแก"

"คอยดูเถอะ ฉันจะจับยัยบ้านั่นหักคอจิ้มน้ำพริก"น้ำหนาวยังคงเข็นเขี้ยว จนใบเตยได้แต่กอดอกนั่งส่ายหน้ากับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของเพื่อนคนนี้

บรรยากาศภายในร้านอาหารกึ่งร้านเหล้าเคล้าไปด้วยเสียงเพลงและดนตรีสร้างความสุขให้กับแขกที่เข้ามาใช้บริการ แม้ร้านอาหารแห่งนี้จะเปิดได้เพียงแค่ไม่กี่ปีแต่มีกระแสตอบรับได้เป็นอย่างดี คงเป็นเพราะเจ้าของร้านดันไปมีแฟนเป็น'อินฟูลเอนเซอร์'ที่สามารถช่วยโปรโมตร้านอาหารของแฟนหนุ่มให้เป็นที่รู้จักของผู้คนในโลกออนไลน์ได้

"เฮียมังกรคะ เฮียวายุกับเฮียโจเซฟจะมาถึงกันกี่โมงคะ อาหารที่เตรียมไว้เด็กในร้านเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว"เสียงหวาน ของหมวยลี่ดังขึ้นเมื่อเธอได้เปิดประตูก้าวขาเข้ามาในห้องทำงานของแฟนหนุ่มยังชั้นบนของร้านอาหาร

มังกรรีบวางโทรศัพท์อ้าแขนรับแฟนสาวเข้าสู่อ้อมกอดทันทีเมื่อเธอเดินมานั่งบนโซฟาใกล้กันกับเขา

"อีกเดี๋ยวก็มาถึงครับ แต่เดี๋ยวหมวยให้พนักงานจัดจานเพิ่มอีกหนึ่งชุดด้วยนะ คุณนุชนารถจะมากับวายุด้วย"

"มาทำไม"ชื่อไม่พึงประสงค์ที่ออกมาจากปากของแฟนหนุ่มทำให้อินฟูลเอนเซอร์คิ้วขมวดย่นจมูกสวย จนแฟนหนุ่มนึกหมั่นไส้

"จะไม่ให้คุณนุชไม่มาร้านเราได้ยังไง หมวยอย่าลืมสิว่าคุณนุชเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้วายุมัน"

"หึ เพื่อนสนิท เมื่อไหร่เฮียวายุจะเลิกชอบผู้หญิงคนนี้สักที หมวยมองจากดวงอังคารก็รู้เลยว่าปลอม"อินฟูลสาวสวยยกแขนขึ้นมากอดอกเมื่อรู้สึกไม่พอใจในอะไรบางอย่าง

"ปลอมยังไง เฮียไม่เข้าใจ"หมวยลี่กรอกสายตามองบนกับคำถามของแฟนหนุ่ม เธอดันตัวลุกขึ้นยืนจ้องหน้าแฟนหนุ่มผู้แสนใสซื่อของเธอ

"บางทีหมวยก็นึกสงสัยนะคะว่าทำไมผู้ชายบางคนถึงได้เกิดมาแล้วลืมเอาสายตาและความสามารถในการมองผู้หญิงมารยามา ทำไมพวกเฮียถึงมองไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นมัน...."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หมวยลี่ข่มอารมณ์ก่อนหน้านี้ไว้ในใจและมังกรก็เลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อ

"เชิญ"

"คุณวายุ กับคุณโจเซฟมาถึงแล้วครับ"

"อืม เดี๋ยวฉันกับหมวยตามลงไป"มังกรพยักหน้าให้กับเด็กในร้านก่อนชายหนุ่มจะหันมามองหน้าแฟนสาว

"ลงไปกันเถอะ"

"ค่ะ"แม้ว่าเธอไม่อยากเจอหน้านุชนารถ แต่หมวยลี่ก็ไม่อยากจะสร้างความลำบากใจให้กับแฟนหนุ่ม

เมื่อทั้งสองเดินลงไปยังด้านล่าง ลูกค้าบางรายก็เริ่มทยอยกันเดินเข้ามาในร้าน บางส่วนก็นั่งรับประทานอาหาร มังกรเดินโอบเอวแฟนสาวไปยังโต๊ะซึ่งตอนนี้มีเพื่อนสนิททั้งสองกำลังนั่งรออยู่

"ไง"เสียงทักทายจากปากของมังกรทำให้คนทั้งสามหันมาส่งยิ้มทักทายให้

"ขอโทษทีวะที่มาช้า วันนี้รถติดเป็นบ้า"โจเซฟหนุ่มอารมณ์ดีเอ่ยขึ้นบอกเพื่อนสนิทและไม่ลืมจะเอ่ยทักทายหมวยลี่อินฟูลเอนเซอร์ที่กำลังมีชื่อเสียงอยู่ในตอนนี้

"สวัสดีครับน้องหมวยคนสวย"

เพียะ

"หยุดลามปามแฟนกู"

"ไอ้สัส ตบมาได้"สถานการณ์ที่ทุกคนจะได้เห็นบ่อยครั้งระหว่างสองคนนี้เกิดขึ้นเมื่อทั้งคู่พบกัน โจเซฟเป็นหนุ่มขี้เล่นอารมณ์ดีชอบหว่านเสน่ห์ให้กับหญิงสาว แต่สำหรับเขาหมวยลี่นั้นเปรียบเสมือนน้องสาวที่ได้เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทอย่างมังกรที่ขึ้นชื่อว่าพ่อหนุ่มคลั่งรัก ทั้งหึงทั้งหวงแฟนมาก

"กูไม่ถีบมึงตกเก้าอี้ก็บุญแล้วไอ้เวร ชอบนักนะแรดแต่แฟนกู"

"กูก็ทักทายแบบนี้ตลอดไหมวะ"

"อย่าแม้แต่จะคิด"มังกรชี้หน้าเพื่อนสนิท แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าโจเซฟไม่ได้คิดอะไรกับหมวยลี่แต่ก็นะ คนมันหวงแฟนนี่หว่า

"มึงก็ไปแหย่มัน รู้กันอยู่ว่ามันหวง"วายุเอ่ยขึ้นกับภาพที่ชินตาตรงหน้า

"นิดหน่อยเองน่า พอมีสีสัน"

"เดี๋ยวปากมึงจะได้มีสี"

"นี่เพื่อนนะครับ นี่เพื่อน"พ่อหนุ่มกะล่อนประจำกลุ่มยังคงยียวนกวนต่อ ซึ่งเป็นภาพชินตาสำหรับทุกคน

อาหารสำหรับทางร้านเริ่มทยอยออกมาเสิร์ฟ พวกเขาทั้งสามคนมักจะนัดกันมานั่งที่ร้านอาหารของเพื่อนสนิท ซึ่งวันศุกร์สุดสัปดาห์แบบนี้ภายในร้านแทบจะไม่มีโต๊ะว่าง ลูกค้าเริ่มทยอยกันเข้ามาไม่ขาดสาย นักดนตรีที่จ้างให้มาเล่นสร้างบรรยากาศให้กับทางร้านเริ่มบรรเลงเสียงเพลง

"ร้านมึงนี่เจ๋งวะไอ้มังกร คนไม่เคยขาดวันศุกร์ทีไรคนเต็มร้านทุกที"คำชมจากปากของเพื่อนเป็นอีกหนึ่งความภูมิใจของมังกร

"กว่าจะมาถึงวันนี้มันไม่ง่ายเลยนะ แล้วพวกมึงล่ะเป็นยังไงบ้างกับที่ร้านและที่ทำงานของมึงไอ้วายุ"

"ชุดนักเรียนที่ร้านกำลังรายได้ดีเลยล่ะ ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว"หนุ่มกะล่อนประจำกลุ่มเอ่ยขึ้นถึงกิจการเปิดขายชุดนักเรียนและอุปกรณ์การเรียนแบบครบวงจรของทางบ้าน

"ส่วนของกูก็เรื่อย ๆ วะ อย่างที่มึงรู้ ๆ "มังกรพยักหน้า แม้ทั้งสามจะไม่ใช่คนร่ำรวยดั่งลูกเศรษฐีแต่ก็มีเงินใช้ถึงจะไม่มากแต่ก็พอประคับประคองตัวได้

เขาเปิดร้านอาหาร โจเซฟมีดกิจการของที่บ้านต้องช่วยดูแล ส่วนวายุกับนุชนารถ สองคนนี้ทำงานอยู่ในโชว์รูมรถหรูของบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งทั้งคู่ประจำตำแหน่งอยู่ในส่วนฝ่ายขาย

"ถ้าอยากจะได้รถใหม่มาซื้อกับกูได้นะ"

"ฮ่า ๆ แน่นอน"เสียงหัวเราะของสามหนุ่มดังขึ้น โดยมีสองสาวอย่างหมวยลี่และนุชนาถเป็นผู้ฟังที่ดี

"สาว ๆ คืนนี้แจ่ม ๆ ทั้งนั้นเลยวะ"พ่อหนุ่มเจ้าสำราญเอ่ยขึ้นพลางกวาดสายตามองไปรอบร้าน

"เบา ๆ หน่อยครับเพื่อนเดี๋ยวโรคจะถามหา"วายุเอ่ยแซวเพื่อนอย่างติดตลกแต่ทำตอบของโจเซฟที่ตอบกลับมาทำเอาเขาหน้าชาด้วยความเขินอาย

"ใครจะไปบ้าเหมือนมึง เก็บความบริสุทธิไว้ชิงโชค"ทุกคนบนโต๊ะหันไปมองชายหนุ่มในวัยใกล้จะสามสิบปี เรื่องนี้น้อยคนที่จะรู้แม้แต่นุชนารถเองก็ไม่เคย

"หุบปากมึงไปเลย"

"วายุ นี่นายไม่เคยจริง ๆ เหรอ"

"อะ....เอ่อ"ชายหนุ่มรีบก้มหน้า เกิดความอึกอักขึ้นมา แต่ก่อนที่โจเซฟจะขยี้เขาซ้ำก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อของใครบางคนดังขึ้นมา ดึงดูดสายตาของใครอีกหลายคนให้หันไปมอง

"ดาริน ทางนี้"ร่างสวยของผู้จัดการโชว์รูมที่วายุและนุชนาถรู้จักเป็นอย่างดีกำลังยืนโบกไม้โบกมือให้กับใครบางคน

ใครคนนั้นที่หันมาและกำลังเดินตรงมายังโต๊ะของใบเตยผู้จัดการโชว์รูมรถหรูซึ่งเขากับนุชนาถได้ทำงานอยู่ด้วยท่าทีสง่างาม

"สวย"

"นางฟ้า"มังกรหันไปมองหน้าของแฟนสาวสลับกับโจเซฟที่หลุดปากชมผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินตรงมา แม้ใบหน้าของเธอจะเรียบนิ่งมีเพียงมุมปากสวยที่กระตุกยิ้มแต่ก็ไม่อาจลบเลือนความสวยงามราวกับนางฟ้าของเธอได้

เธอหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะตัวถัดไปไม่ไกลจากโต๊ะของพวกเขาเท่าไหร่นัก มุมปากขยับยิ้มทักทายหญิงสาวอีกสองคนในกลุ่มก่อนทั้งคู่จะโผเข้ากอดกัน

"คิดถึงเธอจัง"

"คิดถึงเหมือนกัน"สองสาวยืนกอดกันท่ามกลางสายตาของผู้คนนับสิบซึ่งกำลังมองมาแต่ทว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจ

ดารินก้มหน้ามองลงไปยังเพื่อนสนิทอีกคนที่กำลังน้ำตาคลอมองเธออยู่ หญิงสาวรีบสะกิดให้ใบเตยรู้สึกตัวก่อนทั้งคู่จะดันตัวคลายอ้อมกอดออกจากกัน

"ไง ยัยขี้แย"มุมปากสวยแสะยิ้มทักทายน้ำหนาว ทำเอาอีกฝ่ายปล่อยโฮออกมาพุ่งเข้ากอดเพื่อนรักที่หายหน้าหายตาไปนานหลายปี

"ฉันอยากจะฆ่าแกนักดาริน"

"หึ จะแทงหรือว่าจะยิงดี"

"ฮึก อีเพื่อนบ้า"จะร้องก็ร้องออกมาไม่สุด จะยิ้มก็ยิ้มออกมาไม่ได้ การพบเจอหน้ากันในรอบหลายปีทำให้พวกเธอทั้งสามรู้สึกดีใจไม่ต่างกัน มิตรภาพไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีสำหรับพวกเธอแล้วมันไม่เคยขาดหายไปไหน

"หยุดร้องไห้ได้แล้วยัยขี้แย แกไม่อายคนหรือไง"

"จะอายทำไม มีอะไรที่จะให้ฉันต้องอาย"

"ก็ไม่รู้สินะ"ดารินขยับไหล่ เธอหมายจะนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับแรงมือที่คว้าเอาตรงบริเวณต้นแขนของเธอเอาไว้

"อย่าพึ่งรีบนั่งสิเพื่อนรัก"ดารินมองหน้าเพื่อนทั้งสองที่ยืนสองยิ้มสยองมาให้เธอสลับกันไปมาก่อนเธอจะก้มมองขวดเบียร์ที่อยู่ในมือของใบเตยตรงหน้า

"อย่าลืมกฎของกลุ่มเราสิ ใครมาช้าสุด หมดขวด"คำพูดจากปากของน้ำหนาวทำให้หญิงสาวอย่างดารินกระตุกยิ้มออกมา ทำให้น้ำหนาวกล้าที่จะปล่อยมือออกจากเรียวแขนสวย

ดารินยื่นมือไปรับขวดเบียร์ที่ยังไม่ได้ถูกเปิดจากมือของใบเตย

"ขอไฟเช็ค"

"ไม่มี"ดารินหันไปมองหน้าน้ำหนาวและใบเตยพลางถอนหายใจออกมา เธอเอื้อมือไปคว้าช้อนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจัดการเปิดฝาเบียร์ตรงหน้าด้วยความชำนาญก่อนหญิงสาวจะยกขึ้นดื่มราวกับว่ามันคือน้ำเปล่าไม่ใช่สิ่งของมึนเมา

อึก อึก อึก

"เหี้ย"