บทที่ 3 เรื่องไม่คาดฝัน

ห้องนอนใหญ่ ชัชวางทรุดกายลงนั่งบนเตียง แล้วเอนกายลงโอบกอดเอวภรรยาไว้ ร่างกายเธอกำลังไหวสั่นเพราะแรงสะอื้นมันให้เขารู้สึกหนักใจ ลูกชายเดินทางไปต่างประเทศแล้ว เหลือไว้แค่เพียงบาดแผลของสองแม่ลูกที่ยากเยียวยา เขาแค่ต้องการให้ลูกปรับเปลี่ยนเป็นคนใหม่เมื่อเดินทางกลับมา หากเวลานั้นไม่มีใคร บางทีชินอาจยอมรับอิงนิสาเป็นคนรัก

“ผมขอโทษ” เขาบอกเสียงแผ่วเบา

ภรรยาปาดน้ำตาออก แล้วหันกายมาสบตาสามี

“อย่าขอโทษอีกเลยค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังทำใจอยู่ ฉันสงสารลูกเลยอดไม่ได้ที่จะร้องไห้” เธออธิบาย

“ผมรู้ครับ”

“ขอเวลาฉันกับลูกหน่อยนะคะ”

มือหนาลูบไล้แก้มภรรยาแผ่วเบา

“ครับ”

สามเดือนผ่านไป

เสียงอาเจียนดังในห้องน้ำ ร่างบางก้าวออกมาทรุดกายลงนั่งกับพื้น อาการหน้ามืดเวียนศีรษะทำเอาเธอทรงตัวไม่ไหว ใบหน้าเรียวสวยเริ่มซีดเผือด น้ำตารินไหลอาบแก้ม อาการนี้กำลังทำให้ตระหนก เธอแน่ใจว่าประจำเดือนไม่มาสองเดือนแล้ว ความกังวลถาโถมเข้าหา มือเผลอลูกท้องแผ่วเบา หากเธอท้องอนาคตคงจบสิ้นแล้ว

หยิบที่ตรวจครรภ์ซึ่งซื้อมาก่อนหน้า แล้วเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เธอหยดปัสสาวะลงในนั้นแล้วรอผล ขีดสีแดงสองเส้นเด่นชัด หญิงสาวนิ่งงันเหมือนหินหล่นทับร่าง ทรุดลงนั่งตรงนั้งปิดหน้าปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูไม่ได้ทำให้อิงนิสาหยุดร่ำไห้ คนเป็นแม่ถือวิสาสะเปิดเข้าด้านใน แล้วเดินตามหาบุตรสาวเห็นบางอย่างในห้องน้ำ อัมพรหยิบขึ้นมาดูดวงตาเบิกกว้างทรุดกายลงรั้งลูกมากอดไว้

“ไม่เป็นไรอิง ไม่เป็นไรนะแม่อยู่ตรงนี้แล้ว” เสียงสั่นเครือปลอบลูก ใจแม่ก็เจ็บไม่ต่างกัน

คนตัวเล็กส่ายหน้ากับอกแม่

“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับหนูด้วยแม่ ทำไม!”

อัมพรลูบไล้แผ่นหลังลูก ช่วยลูกไม่ได้สักอย่าง ตอนที่เห็นลูกถูกรังแก คนเป็นแม่ทำได้แค่ยืนมองแล้วปลอบประโลมเท่านั้น กับคนทำผิด จำใจต้องปล่อยไป

“อิงต้องเข้มแข็งนะลูก เพื่อที่ลูกจะได้ตัดสินใจอย่างรอบคอบ”

เธอเข้าใจว่าแม่ต้องการสื่ออะไร กับเด็กในท้อง ควรทำอย่างไร

“อิงตัดใจทำร้ายเด็กไม่ได้หรอกค่ะแม่ อิงทำไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นอิงก็เก็บเขาไว้เถอะลูก”

หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ น้ำตาอาบแก้ม อัมพรกัดฟันแน่น เด็กคนนี้คือทายาทตระกูลสิระเกียรติ สามีไม่มีทางปฏิเสธได้ หลานของเธอเกิดมาต้องได้รับการดูแลอย่างดี ชินภาคต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้

ร่างบอบบางทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับสามี อัมพรสบตาอีกฝ่ายสีหน้าหนักใจ ชัชวาลรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ เมื่อคืนภรรยากลับมานอนเกือบสว่าง แถมยังถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคุณอัม” คนเป็นสามีเอ่ยถาม

อัมพรเม้มริมฝีปาก “คุณชัชคะ อิงท้องกับชินค่ะ”

ชัชวาลนิ่งงัน คิ้วขมวดด้วยความหนักใจ ไม่ใช่เขาไม่ยินดีที่ได้หลาน ทว่าเสียดายอนาคตของอิงนิสาต่างหาก เธอกำลังเรียนอยู่ หากท้องตอนนี้คงลำบากแน่

“ฉันควรทำยังไงดีคะ”

เขาระบายลมหายใจ ควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้

“แล้วคุณคิดว่ายังไง”

“อิงบอกฉันว่าจะคลอดเด็กคนนี้ค่ะ”

“ดีแล้ว ผมดีใจที่อิงคิดแบบนั้น” เขาระบายลมหายใจ สีหน้าครุ่นคิด “ผมจะรับผิดชอบในตัวเด็กคนนี้เองคุณไม่ต้องกังวลนะ”

สีหน้าอัมพรยังไม่คลายความกังวล เพราะเรื่องเรียนของบุตรสาว ต่อไปภายภาคหน้าอิงจะทำเช่นไร ถ้าไม่ได้เรียนหนังสือ

“แล้วเรื่องเรียนของอิงล่ะคะ”

“ผมจะให้อิงย้ายไปเรียนเอกชน ผมจะปรึกษาอธิการบดีมหาวิทยาลัย บางทีอาจต้องให้อิงเรียนเองแล้วไปสอบส่วนตัวกับอาจารย์จนกว่าจะคลอดลูกออกมา”

อัมพรถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณมากนะคะคุณชัช”

ชัชวาลลุกยืนแล้วหย่อนกายลงเคียงข้าง โอบไหล่ภรรยาไว้

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะไอ้ลูกชายตัวดีของผมเอง ผมขอโทษนะคุณอัม”

คนเป็นแม่สะอื้นกับแผงอกสามี สงสารลูกจับใจ แต่ก็ยังดีใจที่สามีช่วยเหลือในเรื่องนี้

“แล้วคุณจะบอกเรื่องนี้ให้คุณชินรู้หรือเปล่าคะ”

สีหน้าชัชวาลเครียดขึ้น แววตาแข็งกร้าว

“ไม่ล่ะ ผมไม่คิดบอก ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเถอะ”

อัมพรเข้าใจความคิดสามี ดีเหมือนกันที่ชินภาคไม่รู้เรื่องนี้ เธอไม่อยากให้บุตรสาวต้องแบกรับเรื่องวุ่นวายจากผู้ชายใจดำอย่างลูกชายสามี