ตอนที่11.อีกสองวันข้าจะเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ

เนื่องจากบิดาร่ำรวย นางจึงมีเครื่องดนตรีมากมายให้ลองหยิบจับสัมผัส นางซึ่ง...ไม่อาจเอาดีด้านวรยุทธ ต่างจากซิ่นหลิงที่อายุน้อยแต่เดินลมปราณได้แล้ว เมื่อบิดาเห็นว่านางสนใจดนตรีก็สรรหาอาจารย์มาสอนให้ นางเลือกเล่นพิณเพราะคิดไปว่ามันช่างแสนสง่างามหากนางนั่งบรรเลงบนแท่นพิธีในงานบวงสรวง ทว่านิ้วเล็กๆ ของนางต้องทนเจ็บปวดกับการฝึกดีดพิณ แต่เพราะนางตั้งใจจะเป็นผู้เชิญดอกไม้บวงสรวงเทพมังกรดิน ทำให้นางมีความพยายามและมุ่งมั่นจนอายุเจ็ดขวบนางก็เล่นพิณเจ็ดสายได้อย่างชำนาญ และในปีต่อมานางก็เล่นพิณสิบสองสายได้อย่างไพเราะ

นางไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่กันที่นางหวังจะเป็นหญิงที่เหมาะสมเคียงข้างบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงผู้นั้น นางฝึกร่ายรำและเขียนโคลงกลอน มารดาเห็นความพยายามของนางจึงยอมให้นางเป็นผู้เชิญดอกไม้บวงสรวงเทพมังกรดิน ในเวลานั้นนางอายุสิบสอง และหลังจากนั้นซิ่นหลิง ซาโม่ และกันอี๋ก็ออกเดินทางพร้อมองครักษ์ฝาแฝดเจิ้งหู่เจิ้งไฉ ส่วนนางอยู่กับจิ่นสือ แม้บิดามีราชกิจมากมายเพียงใดก็ยังสละเวลาฝึกวรยุทธให้จิ่นสือด้วยตนเอง

ในปีที่นางอายุสิบห้าสวมเสื้อผ้างดงามดุจดอกไม้แรกแย้ม นางเพิ่งเสร็จพิธีบูชาเทพมังกรดินและขอตัวแยกกับผู้อื่นมานั่งพักในห้องของนาง นางนั่งอยู่ปลายเตียงยืดหลังตรงรอคอยการมาของใครบางคนที่นางกระซิบเรียกชื่อเขาออกไป เพราะเขาปรากฏออกมาช้าทำให้นางกระวนกระวายใจจนอ้าปากจะเรียกชื่อเขาอีกครั้ง แต่บุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงพลันมายืนอยู่เบื้องหน้าแล้ว

“พี่ชาย” นางคลี่ยิ้มอ่อนหวานแล้วรีบลุกขึ้นยืน แม้ตอนนี้จะอายุสิบห้าแล้ว แต่เมื่อยื่นใกล้เขานางก็ยังดูตัวเล็กไม่ต่างจากตอนที่นางห้าขวบนัก

“ข้าบอกกี่ครั้ง นามของข้ามิใช่จะให้เจ้าเรียกพร่ำเพรื่อ”

“ข้ามิได้พร่ำเพรื่อเสียหน่อย” นางย่นจมูกใส่

“เมื่อสองวันก่อนเจ้าก็เรียกข้า” เขาขมวดคิ้วแต่ใบหน้ายังเรียบนิ่งเช่นเคย

“ก็คราวนั้นไฟไหม้ที่ตลาดนี่ ข้าก็ต้องเรียกพี่ชายให้มาช่วยดับไฟสิ”

พี่ชายเป็นเทพมังกรดินผู้เป็นใหญ่ในหมู่มังกร นางก็แค่ขอให้มีฝนมาช่วยดับไฟ สิ่งที่นางทำล้วนมีเหตุผลแล้วจะเรียกว่านางเรียกเขาพร่ำเพรื่อได้อย่างไรเล่า

“แล้วคราวนี้เจ้าเรียกข้ามาเพื่อสิ่งใด” เขาแสร้งทำหน้าเบื่อหน่าย ซ่อนความรู้สึกภายใน ต่อให้นางไม่เรียกเขา เขาคอยติดตามดูแลนางเสมออยู่แล้ว

นางรีบยื่นหลังมือให้เขา ชายหนุ่มจ้องมองแต่ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติจึงย้ายสายตามาสบตากับดวงตาสุกใสของนาง

“พี่ชายไม่เห็นรึ”

“เห็นมือของเจ้า”

“มือของข้าบวมแดงเพราะถูกผึ้งต่อย ท่านยังแกล้งทำเป็นไม่เห็นอีก” นางทำหน้างอง้ำ

“ผึ้งต่อย?”

“ก็ข้าเป็นผู้จัดดอกไม้มาบูชาเทพมังกรเลยถูกผึ้งต่อยจนมือบวมแดง พี่ชายช่วยรักษาข้าหน่อยสิ” เด็กสาวยืนยันด้วยยื่นหลังมือให้เขา

บุรุษหนุ่มอ้าปากจะโต้เถียงแล้วนึกได้ว่า เขาไม่เคยเถียงเด็กหญิงคนนี้ได้สำเร็จสักครั้ง จึงทำได้แค่ประคองมือข้างนั้นของนางขึ้นโน้มตัวลงใช้ริมฝีปากเป่าลมหายใจมังกรรักษารอยแดงเล็กๆ ที่แทบมองไม่เห็นให้นาง ดวงหน้าเล็กแดงระเรื่อ นางมักหาเรื่องให้ตัวเองเพื่อหาเหตุผลที่เรียกเขามาอยู่เบื้องหน้านางเช่นนี้

“หายเจ็บหรือไม่” เขาเงยหน้าขึ้นเอ่ยปากถาม พบดวงตาของนางจ้องมองอยู่ กลายเป็นเขาที่ต้องเบือนหน้าหนีไปเสียเอง

“พี่ชาย” ซิ่นฮวาแอบเสียดายที่เขาปล่อยมือนางทิ้งอย่างไม่ไยดี แต่รอยอุ่นยังตราตรึงหลังมือของนางอยู่ “อีกสองวันข้าจะเข้าพิธีปักปิ่นแล้วนะ”

“ฮืม”

“อีกสองวันข้าก็ไม่ใช่เด็กหญิงแล้วนะ”

“ฮืม”

“อีกสองวันข้าจะเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ”

“ฮืม”

“อีกสองวันข้าก็เป็นเจ้าสาวให้พี่ชายได้แล้วนะ”

“ฮืม เฮ้ย!” เขารีบหันขวับมาจ้องมองนาง แต่นางกลับมองเขาด้วยแววตาสุกใสเป็นประกายวับวาว “เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา”

“ก็ข้าชอบพี่ชายนี่” นางพูดตรงไปตรงมา ชอบก็บอกว่าชอบ รักก็บอกว่ารัก อย่างที่ท่านป้าซานม่านหวาสอนนาง แต่นางเห็นสีหน้าตระหนกตกใจของเขาแล้วก็หน้าเจื่อนไป