บทที่ 2 ว่าที่เมีย

บทที่ 2

ว่าที่เมีย

มอเตอร์ไซค์คันเก่าขับมาจอดหน้าบ้านตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่พ้นดิน ยี่หวาถอดหมวกกันน็อกออกพร้อมกับหิ้วถุงแกงที่แวะซื้อหน้าปากซอยใกล้บ้าน เธอเปิดก็อกน้ำล้างเท้าให้สะอาดก่อนจะเดินเข้าบ้าน

"แค่ก ๆ มาแล้วเหรอลูก"

ชมจันทร์เอ่ยทักเมื่อเห็นใบหน้าบุตรสาว มือผอมแห้งยกใบพัดที่ทำจากตอกสานพัดเอาลมโกรกเข้าปะทะใบหน้า ชมจันทร์มักจะตื่นมารอเธออยู่เสมอ ด้วยเป็นห่วงบุตรสาวที่ทำงานกลางค่ำกลางคืน

"แม่ ลุกมาทำไม ทำไมไม่นอนพัก"ยี่หวาวางถุงแกงไว้บนโต๊ะก่อนจะรินน้ำมาให้มารดา เธอย่อเข่าลงเงยหน้าคุยกับชมจันทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยก

"แม่นอนมาเยอะแล้ว นอนจนเหนื่อย"

ชมจันทร์ระบายยิ้มออกมา เรี่ยวแรงที่เคยมีพลันหายไปเมื่อโรครุมเร้า กลายเป็นว่ายี่หวาต้องแบกรับภาระทุกอย่างอยู่คนเดียว ครั้นจะพึ่งสามีก็คงไม่ได้เรื่อง ชิดชัยทำได้เพียงแต่หาปลาตามคลองและรับจ้างก่อสร้างทั่วไปเท่านั้น ได้เงินมาก็ลงกับเหล้าไหและการพนันจนหมด

"แม่หิวหรือยังจ้ะ เดี๋ยวหนูแกะให้นะ"ยี่หวาลุกไปแกะถุงแกงจืดเทใส่ถ้วย ไอร้อนระเหยออกมาส่งกลิ่นหอมฉุย

"แม่ยังไม่หิวหรอก เอ็งกินเถอะกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ แค่ก ๆ "ชมจันทร์โบกไม้โบกมือปฏิเสธ ในยามเช้าตรู่เช่นนี้ใครเขากินข้าวกัน ยี่หวาถอยเก้าอี้มานั่ง

"หนูกินมาจากที่ทำงานแล้ว แล้วนี่พ่อกลับมาหรือยังจ้ะ"

โชคดีที่ที่ทำงานเธอมีข้าวฟรีน้ำฟรีช่วยประหยัดเธอได้ดีทีเดียว ทุกวันยี่หวาจะกลับมานอนที่บ้านเพียงสี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะเธอต้องตื่นมาทำกับข้าวไว้ให้พ่อและแม่ยามเที่ยงแล้วจึงออกไปรับจ็อบขายรองเท้าในห้างสรรพสินค้าช่วยรัญญาต่อ เดิมทีเธอคอยวิ่งงานทุกอย่างที่คนจ้างแต่เดี๋ยวนี้เธอทำงานประจำและอยู่คงที่แล้ว ซึ่งก็คือผับและร้านของรัญญา เป็นแบบนี้มาเกือบสองปีนับตั้งแต่วันที่แม่เธอล้มป่วยด้วยโรคมะเร็ง

ยี่หวาพยายามประหยัดเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ การให้ยาเคมีบำบัดแม่แต่ละครั้งต้องใช้เงินมากโข เธอเก็บหอมรอบริบไว้เผื่อวันข้างหน้าโดยไม่ให้พ่อรับรู้

"ยังเลย คงจะไปเล่นพนันเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก"ชมจันทร์เอ่ยด้วยความระอา ทุกครั้งที่กล่าวว่าสามี จะถูกตบตีอยู่เสมอเธอจึงเงียบปากไปเสีย

ยี่หวานิ่งเงียบด้วยเพราะรู้ว่าพ่อเป็นคนนิสัยยังไง เธอเป็นแค่ลูก แค่ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดพอ

"จะไปโรงเรียนแล้วเหรอ"ชมจันทร์เอ่ยถามบุตรชายคนเล็กวัยสิบห้าปี กำลังเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามแล้ว อีกไม่นานก็จะจบเรียน

"ครับ"โยธาเอ่ยพลางสวมใส่รองเท้านักเรียน เขาต้องออกไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า เนื่องจากอยู่ไกลจากบ้านมากทีเดียว ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปแต่เช้ามืดเผื่อรถติดด้วย

"อะ ตั้งใจเรียนล่ะ"ยี่หวาหยิบแบงค์ร้อยยื่นให้น้องชายไปโรงเรียน ภาระหน้าที่ทุกอย่างเธอเป็นคนรับผิดชอบ

'เหนื่อยแค่ไหนก็ห้ามตาย ยังมีคนข้างหลังรออยู่'

คติประจำใจของยี่หวา ทำให้เธอมีแรงทำงานในทุก ๆ วัน

เพล้ง! เสียงขวดแก้วแตกละเอียดจากฝีมือของคนที่เพิ่งจะกลับบ้าน ยี่หวาสะดุ้งตื่นหลังจากที่งีบหลับไปได้เพียงนิดเดียว เธอออกมาตามเสียงเอะอะโวยวายของพ่อตัวเอง

"อะไรวะ! อย่ามายุ่งกับกู! เป็นแค่เมียไม่ใช่แม่ อย่าเจ๋อให้มันมากนะนังจันทร์!"ชิดชัยชี้หน้าด่าชมจันทร์ที่บ่นด่าตั้งแต่มาถึงบ้าน ร่างซูบผอมมองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว

"แล้วพี่ไปไหนมา ถึงกลับมาเอาป่านนี้!..ไปเล่นการพนันอีกแล้วใช่ไหม คงจะหมดเนื้อหมดตัวอีกละสิท่าถึงได้หน้าเขียวปากแตกมาแบบนี้!"

เพี๊ยะ! ใบหน้าชมจันทร์หันไปตามแรงตบ ร่างซูบผอมกระเด็นล้มลงไปกับพื้น ใบหน้าชาไปทั้งแถบพร้อมกับเเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก

"แม่!"ยี่หวาวิ่งเข้ามาประคองแม่ด้วยความเป็นห่วง

"อีขี้โรคอย่างมึงไม่ต้องสะเออะมาว่ากู! กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง!"ชิดชัยชี้หน้าอย่างโกรธเกรี้ยว

"พ่อทำเกินไปนะ แม่กำลังป่วยอยู่"

"ช่างแม่มึงสิ! อยากมายุ่งกับกูเอง..ยี่หวา เตรียมตัวให้พร้อมด้วยล่ะ"

"ต..เตรียมตัวอะไรจ้ะพ่อ"ยี่หวาเอ่ยถามเสียงสั่น พ่อเธอหมายความว่ายังไงกัน

"เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละ หิวข้าวโว้ย มีอะไรกินบ้าง"ชิดชัยเดินหนีเข้าไปในครัว ทิ้งยี่หวาครุ่นคิดไม่ตก

"แม่เป็นยังไงบ้าง"เธอประคองชมจันทร์ไปนั่งที่เก้าอี้โยก รู้สึกสงสารมารดาจับใจ

"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร..อึก~ แม่ชินแล้วล่ะ แม่ไม่น่าเอามันมาเป็นผัวเลย ไอ้สารเลว! ฮือ ๆ "ชมจันทร์น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บแค้นใจ ก่อนจะเช็ดน้ำตาลวก ๆ ด้วยไม่อยากให้ลูกคิดมากไปกว่านี้

10:30 น.

รถตู้คันใหญ่แล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็ก ร่างอ้วนท้วมเดินลงมาจากรถพร้อมกับมองเข้าไปในบ้าน สุเชษฐ์สวมทองเส้นใหญ่ เนียบตั้งแต่ทรงผมจรดปลายเท้า เขาเคยได้เจอกับยี่หวาเมื่อครั้งก่อนที่ชิดชัยเบี้ยวเงินจึงตามมาที่บ้านและได้พบกับยี่หวา รู้สึกถูกชะตาและอยากรับเลี้ยงเด็กคนนี้

หญิงสาวหยิบรองเท้าผ้ามาสวมใส่ก่อนจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนแปลกหน้ากว่าห้าคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

"สวัสดีน้องยี่หวา"สุเชษฐ์เอ่ยทักทาย สายตาโลมเลียไปทั่วร่างของหญิงสาว ยี่หวากระชับกระเป๋าสะพายพร้อมกับมองพวกเขาด้วยแววตาไม่พอใจ

"คุณเป็นใคร เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง"เธอถอยร่นอย่างระวังตัว

"จำพี่ไม่ได้เหรอจ้ะ สาวน้อย"สุเชษฐ์ยิ้มกริ่ม อวดทองเส้นใหญ่และแหวนให้เธอได้เห็น กระเป๋าใบหนาที่เต็มไปด้วยเงินจำนวนมากนั้นไม่ได้ทำให้ยี่หวาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ค่ะ ไม่อยากจำด้วย"

"แหม..ปากดีจริง ๆ ว่าที่เมียของฉันเนี่ย หวังว่าเวลาอยู่บนเตียงจะดีอย่างปากนะ ฮ่า ๆ "สุเชษฐ์เอ่ยก่อนจะระเบิดหัวเราะอย่างพึงพอใจ

"ทุเรศ! ความคิดสกปรกจริง ๆ ใครจะเป็นเมียคุณไม่ทราบ"ยี่หวาทำหน้าไม่พอใจ พยายามระงับอารมณ์สุด ๆ

"ก็พ่อน้องยี่กวายกยี่หวาเพื่อใช้หนี้แล้วน่ะสิ นับรองว่าพี่จะเลี้ยงดูอย่างดีเลย"หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด

"ไม่จริง! แกโกหก ออกไปจากบ้านฉันนะ ออกไป!"ยี่หวาดันร่างอ้วนท้วมให้ออกไปจากบ้านของตนเอง ทว่าถูกล็อกตัวไว้ด้วยฝีมือชายฉกรรจ์

"กรี๊ด!! ไอ้พวกบ้า ปล่อยฉันนะ! พ่อ! แม่! ช่วยหนูด้วย ปล่อยโว้ย!"หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ไร้ผล สุเชษฐ์ยิ้มพอใจยิ่งพยศแบบนี้เขายิ่งชอบ ร่างท้วมเดินขึ้นรถไปพร้อมกับชายฉกรรจ์ลากเธอตามมาด้วย

"ยี่หวา! ยี่หวาลูก!..ปล่อยฉันนะ พี่ทำบ้าอะไร!"ชมจันทร์พยายามเข้ามาช่วยบุตรสาวที่ถูกจับขึ้นรถไป ทว่าถูกดึงไว้ด้วยฝีมืิสามีตัวเอง ชิดชัยมองรถตู้คันใหญ่ที่แล่นห่างออกไปก่อนจะปล่อยมือชมจันทร์ออก

"ไม่ต้องไปยุ่งหรอก ลูกสาวได้ผัวรวยไม่ดีหรือไง"ชิดชัยเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน

"พี่ชัย!! นี่พี่ขายลูกให้ไอ้พวกนั้นงั้นเหรอ! พี่บ้าไปแล้ว อึก~ พี่ทำได้ยังไง นั่นลูกสาวเรานะ!"ชมจันทร์ทรุดลงที่พื้น ร่ำไห้อย่างสงสารลูก นึกโกรธเกลียดสามีที่ทำแบบนี้

"ก็มันจำเป็นนี่หว่า หรือจะให้กูถูกฆ่าตาย หา!"ชิดชัยตะคอกอย่างรำคาญก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป