5

วิษุวัตคับข้องใจนัก เธอไม่เคยกับเรื่องเซ็กซ์แต่เหตุใดกล้ารุกเขาก่อน คิดแล้วขบปัญหาไม่แตก มือเปิดประตูออกมาด้านนอก เมื่อเสียงเอะอะยังดังๆหยุดๆอยู่

“มีอะไรกัน”

“สาวทอมกับเพื่อนพากันวางยาน้องคนหนึ่งเมื่อคืนนี้ครับ แล้วพากันลากเข้าห้องเพื่อจะถ่ายคลิปเอาไว้แต่โดนเพื่อนของเจ้าทุกข์ตามหาจนเจอ จับได้ก่อน” คนเล่าเรื่องเป็นหัวหน้าการ์ดที่ทำงานอยู่กับเขานี่เอง วิษุวัตขมวดคิ้วมุ่น ความสงสัยบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในหัว ถามเสียงเครียด

“แล้วนี่วางยาใครไปบ้าง”

เพื่อนของเขาคนหนึ่งที่ยืนฟังเงียบๆ บอกขึ้นมาบ้าง “เห็นว่าน้องคนที่ใส่ชุดเมดเมื่อคืนนี้ก็น่าจะโดนด้วยนะวัต”

วิษุวัตถามกลับ ดวงตาฉายแววชนิดหนึ่งคล้ายโมโหและพึงพอใจปนเปกัน “น้องของเอพริลน่ะเหรอ”

“แต่เมื่อเช้านี้เอพริลยังเห็นปรกติดีอยู่เลยนะคะ” อัจฉรานรีบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักที่วิษุวัตถามถึงแพรไหม

“แล้วตอนนี้หายไปไหนแล้ว”วิษุวัตถามต่ออีกด้วยใบหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย แววตาดูครุ่นคิดบางสิ่ง ได้ยินอีกฝ่ายถามหาแพรไหมไม่ยอมจบ เลยใส่ไฟเข้าไปเสียเลย

“กลับไปแล้วค่ะ แฟนเขามารับแต่เช้า”

“อย่างนั้นหรอกเหรอ”

วิษุวัตถามคล้ายไม่ใส่ใจ แต่แววตาดูวาวโรจน์ขึ้นจนอัจฉรานรีที่มองจ้องอยู่เม้มปากแน่นระงับความไม่พอใจเอาไว้ลึกๆ เมื่อเห็นแววตาของวิษุวัต เธอชักไม่มั่นใจแล้วว่านังผู้หญิงชั้นต่ำที่มีคนเห็นกับวิษุวัตจะใช่แพรไหมหรือไม่แต่ใคร แต่แล้วใครกันจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับเธอได้

แพรไหมออกมาเช่าหอพักข้างนอกแล้วหลังจากกลับจากชะอำได้เพียงไม่กี่วัน เธอปดกับลุงหาญว่าได้งานทำและอยู่ไกลจากบ้านของท่านพอควร เหตุที่เร่งให้เธอออกมาอยู่ข้างนอกก็คือ วิษุวัตมาที่บ้าน และเธอหลบทันก่อนจะได้เจอหน้าเขาจังๆ แล้วจึงขออนุญาตลุงหาญย้ายออกไปเสียเลย เธอกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา

จากนั้นหญิงสาวก็ได้งานทำจริงๆเป็นผู้ช่วยเลขานุการในบริษัทต่างชาติไม่ไกลจากหอพักที่เช่าเอาไว้

“งานเรียบร้อยมากเลยแพร นายชมใหญ่ แล้วเอกสารที่พี่ให้เตรียมไว้ประชุมประจำปีวันจันทร์นี้อย่าลืมนะ”

“เรียบร้อยหมดแล้วค่ะพี่ตา”

“เก่งมาก น้องรหัสของพี่”

คนกล่าวชมคืออาริตา ที่เป็นรุ่นพี่ที่แพรไหมสนิทสนมด้วยมากสมัยเรียนมัธยมศึกษาด้วยกัน แล้วพอเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้เรียนที่เดียว คณะเดียวกันอีกแล้วยังเป็นสายรหัสกันอีกด้วย ท้ายสุดยังได้มาทำงานที่เดียวกันอีก จึงยิ่งสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น

อาริตาเป็นบุตรสาวของนักธุรกิจมีชื่อท่านหนึ่ง เจ้าตัวถูกบิดาส่งให้มาเรียนรู้งานในบริษัทข้ามชาติแห่งนี้โดยที่อาริตาเองก็เต็มใจเข้ามาเรียนรู้ด้วย เพื่อตักตวงเก็บเกี่ยวประสบการณ์อย่างเต็มที่จะได้นำไปใช้ในอนาคตอันใกล้

“ขอบคุณมากค่ะพี่ตา พี่ตาเคี่ยวเข็ญแพรทั้งนั้น จริงๆนายต้องชมพี่ตามากกว่าจะชมแพรนะคะ”

“เอาเถอะ เย็นนี้ไปดูหนังคลายเครียดกันไหมแพร”

“อยากไปนะคะ แต่แพรเหนื่อยจังเลยค่ะพี่ตา อยากกลับหอ” แพรไหมบอกแววตาอ่อนล้าพอกับคำพูด จนอาริตานึกสงสาร เพราะงานที่นี่หนักเอาการจริง ไม่แปลกที่แพรไหมจะรู้สึกเช่นนั้น สมัยตอนเธอเข้ามาทำงานแรกๆก็เช่นกัน แต่ไม่นานก็จะปรับตัวได้เอง

“งั้นพรุ่งนี้ดีไหม” ต่อรองไปอีกวัน แพรไหมยิ้มกว้างขึ้นบอกอ้อนๆ

“พี่ตาจะเลี้ยงใช่ไหมคะ”

“จ้า พี่เลี้ยงทั้งข้าว ทั้งไอติม ทั้งดูหนังเลยก็ได้ ขอให้ไปเถอะ อย่าเบี้ยวอีก” อาริตาสาธยายยาว ยิ้มส่งให้อย่างเอ็นดู

แพรไหมเดินมากอดเอวรุ่นพี่เสียแน่นแล้วว่า “ฮื๊อ...รักพี่ตาที่สุดในโลกเลยค่ะ”

อาริตากอดตอบ บอกอย่างที่ใจคิด“เด็กขี้อ้อนเอ๊ย”

สองเดือนมาแล้วที่หญิงสาวตั้งใจทำงานโดยมีอาริตาคอยช่วยเหลือมาตลอด แม้งานจะหนักและเงินเดือนไม่ได้มากมายอะไรนักแต่ก็สบายใจอยู่ทีเดียว

หลังจากพูดคุยกับอาริตาอีกพักใหญ่ ฝ่ายนั้นก็แยกไปจัดการธุระของตัว แพรไหมเคลียร์เอกสารต่ออีกหน่อยจนเสร็จสิ้นหมดแล้วก็ได้รับสายเรียกเข้าจากอัจฉรานรี ออกจะแปลกใจอยู่หน่อยๆ เพราะตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่หอพัก รายนั้นไม่เคยโทรศัพท์ติดต่อกับเธอเลย คิดมาถึงตรงนี้ก็รีบกดรับสายแล้วทักทายตามไป

“สวัสดีค่ะพี่เอพริล”

“อือ... นี่คุณพ่อมาผ่าตัดถุงน้ำดีนะรู้หรือยัง” อัจฉรานรีเรียกลุงหาญว่าพ่อตามมารดาของเธอ

“ว่ายังไงนะคะ”

ถามด้วยความตกใจและความรู้สึกผิดก็แล่นวาบตามเข้ามาหลังจากนั้น เพราะเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจึงไม่ใคร่จะได้ติดต่อพูดคุยกับลุงหาญนัก

ลุงหาญคือคนที่เลี้ยงดูเธอต่อจากยาย หลังจากที่พ่อและแม่ของเธอแยกทางกันแล้วนำมาฝากไว้กับยาย พอยายเสีย ลุงก็รับมาเลี้ยงต่อ

นึกมาถึงตรงนี้ก็อดบ่นตนเองในใจไม่ได้ ที่ไม่ใส่ใจท่านเท่าที่ควร

“ท่านนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาล…”ปลายสายบอกชื่อโรงพยาบาลไปแล้วว่าต่อ “จะมาเยี่ยมก็มานะ เขาให้เยี่ยมได้ถึงสองทุ่ม”

“ไปค่ะไป แพรเลิกงานแล้วพอดีเลยค่ะ”

วางสายลงแล้วแพรไหมรีบเก็บของออกมาจากที่ทำงานทันที ตัดสินใจขึ้นแท็กซี่ตรงไปที่โรงพยาบาลรัฐขนาดใหญ่ที่อัจฉรานรีบอกไว้ว่าท่านนอนรักษาตัวอยู่

ท่านเพิ่งผ่าตัดไปเมื่อสองวันก่อน เธอเป็นหลานที่แย่เต็มที เพราะตั้งแต่ออกมาจากบ้านของลุงก็ไม่ได้ติดต่อถามข่าวคราวของท่านเลย