4

หมู่บ้านธรรมประทาน

นับดาวนั่งมองเด็กหญิงวัยห้าขวบที่ยังเริงร่าท้าทายความอบอ้าวของอากาศยามบ่ายทั้งที่เล่นเหนื่อยมาทั้งวัน.......แบตอึดจริง ๆ ลูกเอ้ย.... เด็กหญิงสะพายเป้ใบเล็กลวดลายแมวน้อยสีชมพูลงมาจากรถรับส่งนักเรียนแล้วหันไปโบกไม้โบกมือให้กับเพื่อน ๆ ที่ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน หมู่บ้านของผู้มีอันจะกิน ลำพังตัวหล่อนเองคงไม่มีปัญญาเสนอหน้าเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนซี้อย่างหมอบาสที่ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับแฟนหนุ่มยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

“คุณแม่ขา คิดถึงจังเลยค่า....” เด็กหญิงโผล่หน้าเข้ามาพร้อมเสียงใสแจ๋วในวัยกำลังช่างจำนรรจา มาถึงก็กระโดดขึ้นมาบนโซฟาตัวเดียวกัน พลางยืดตัวขึ้นมาหอมออดอ้อน ทำให้แม่นับดาวมีเรี่ยวแรงต่อสู้กับโชคชะตาแม้ว่าจะเหนื่อยล้าเต็มที

“อ้อนแม่อยากได้อะไรหึ หมูน้อย” นับดาวหอมพวงแก้มแดงปลั่งอย่างมันเขี้ยวพร้อมกับโอบกอดเรือนร่างที่ชักจะอวบอ้วนผิวพรรณขาวผ่องหน้าตาถอดแบบหล่อนมาเป๊ะ ๆ ....แน่นอนว่าต้องน่ารักที่สุด....

“หนูไม่อยากได้สมุดระบายสีหรอกค่ะ” เด็กหญิงจีบปากจีบคอตอบพร้อมกับส่ายหน้าทำตาโต

“นั่นไงแม่ว่าแล้วเชียว....ยัยตัวแสบ” นับดาวยิ้มขำพลางหอมแก้มยุ้ย ๆ ของเด็กน้อยเจ้าเล่ห์ซ้ำ ๆ ช่วงนี้หล่อนมัวคิดถึงแต่เรื่องเครียด ๆ ก็เลยไม่ค่อยได้ดูจนลูกต้องทวงถามแต่ก็อ้อมซะ......เหมือนใครก็ไม่รู้.......

“ยังเหลืออีกตั้งสองหน้าค่ายังไม่ต้องซื้อก็ได้ค่ะ......” เด็กน้อยชูนิ้วป้อม ๆ ให้แม่จ๋าดูพร้อมกับทำตาละห้อยจะได้ดูน่าสงสาร

“นั่นสินะ เหลืออีกตั้งสองหน้างั้นยังไม่ต้องซื้อก็ได้เนอะ” นับดาวทำเป็นไม่รู้ความต้องการของลูก

“ตะ......แต่ว่าคืนนี้หนูจาวาดเจ้าหญิงสองให้เต็มสองหน้าเลยค่า....” เด็กน้อยกลัวอดจริง ๆ จึงต้องรีบบอก

“โอเคพรุ่งนี้แม่ซื้อให้ใหม่นะคะ” นับดาวไม่แน่ใจว่าหล่อนทำผิดหรือถูกที่สอนลูกให้ประหยัดจนเกินไปถึงได้เป็นแบบนี้ทั้งที่อยากได้แต่ก็ไม่กล้าขอตรง ๆ ....รออีกนิดเดียวลูกชีวิตของหนูจะไม่ขาดแคลนอีกต่อไป.....

“ว่าแต่ตอนนี้หมูน้อยหิวหรือยังเอ่ย” คนเป็นแม่เอื้อมมือไปลูบพุงกลม ๆ เบา ๆ รู้ว่าลูกสาวรักอาหารเป็นชีวิตจิตใจ พอถูกแม่ใช้มาตรการควบคุมอาหารเพราะน้ำหนักเกินเกณฑ์เจ้าตัวแสบก็มักจะแอบตุนมาจากโรงเรียน.....คงแสบได้พ่อ......นับดาวนึกถึงหน้าไอ้ผู้ชายปากหมายังโกรธไม่หาย

“ไม่หิวค่า.....วันนี้คุณย่าเอาขนมมาแจกเยอะแยะเลย....” ติ๊ดตี่ชูแขนทั้งสองข้างทำท่าทางว่าขนมเยอะมาก......

คุณย่าที่ว่านั้นหมายถึงเจ้าของโรงเรียนอนุบาลสิบทิศขวัญใจติ๊ดตี่เขาล่ะ ถ้าลูกรู้ว่าท่านเป็นย่าแท้ ๆ ของแกคงจะดีใจน่าดู

“ติ๊ดตี่ทานขนมเยอะเกินไปหรือเปล่าลูก”

“ไม่เยอะค่า...หนูกัวไม่ฉวย” เด็กหญิงแกล้งพูดไม่ชัดดวงตาเป็นประกายหยอกเย้าแต่วันนี้ไม่ได้ผลคนเป็นแม่กลับนิ่งเฉยไม่สั่งให้พูดใหม่.....ว้า...ไม่สนุกเลยอ่ะ....

“ติ๊ดตี่ไปอาบน้ำก่อนดีไหมจ๊ะ”

“ดีค่า.....จาได้ตัวหอม ๆ” เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่งไปหาพี่เลี้ยงซึ่งก็คงอยู่ได้ถึงแค่สิ้นเดือนนี้เท่านั้นก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

นับดาวจำใจต้องเลือกหนทางที่ดีที่สุดสำหรับเด็กหญิงตติยา ใจสะอาดที่กำลังจะกลายเป็นทายาทธรรมประธาน หลานสาวคนแรกของคุณนายตรีเนตรเจ้าของโรงเรียนอนุบาลสิบทิศ นัยว่าโรงเรียนนี้ตั้งขึ้นมาเพื่อรอรับหลาน ๆ ที่อาจจะเกิดกับบรรดาลูกชายทั้งสามคน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีข่าวว่าลูกชายคนใดจะแต่งงานสักที.....ฮึ....ก็ไข่ทิ้งไข่ขว้างเผลอ ๆ อาจจะมีหลาน ๆ โผล่มาอีกเมื่อไหร่ก็ได้เพราะดูอย่างตอนที่หล่อนตัดสินใจเข้าไปบอกเรื่องยัยติ๊ดตี่กับท่านก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าตกใจเลย กลับเร่งให้ตรวจดีเอ็นเอก่อนแล้วค่อยมาเจรจากันโดยท่านให้ตรวจเทียบกับตัวเองทำเหมือนอยากให้หนูน้อยเป็นหลานสาวแท้ ๆ จนไม่อยากเสียเวลารอคนต้นเหตุแม้แต่นิดเดียว

บ้านธรรมประทาน

คุณนายตรีเนตรนั่งรับประทานอาหารค่ำกันแค่สองคนสามีภรรยาทั้งที่โต๊ะอาหารใหญ่โตนั่งได้ถึงยี่สิบที่นั่ง แต่วันนี้บรรยากาศแตกต่างจากทุกวันความเหงากระจัดกระจายหายวับเห็นได้จากรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าอ่อนกว่าวัยของคุณนายคนสวย

“อารมณ์ดีเชียวนะครับคุณย่า” ท่านสิบทิศเอ่ยแซวภรรยายิ้ม ๆ ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“ก็จะไม่ให้ดีได้ยังไงคะคุณ จู่ ๆ ก็ได้หลานสาวตัวโตมาเลยทีเดียว”

“อ้าว...ไหนว่าห้าขวบไง” คนเป็นสามีไม่เคยเห็นหลานสาวตัวเป็น ๆ มาก่อนเพราะเขาไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายที่โรงเรียนอนุบาลนั่น แม้ว่าภรรยาสุดที่รักจะใช้ชื่อของเขาตั้งเป็นชื่อโรงเรียนก็ตามเถอะ

“ก็ห้าขวบนั่นแหละ ยังไม่ถึงดีด้วยซ้ำแต่แกน่ารักมากกกเชียวคุณ.......ตัวอวบ ๆ ผิวงี้สีชมพูริมฝีปากแดงเป็นลูกเชอรี่ยัยติ๊ดตี่ของย่าน่ารักที่สุดเลยนะคะ.......แถมยังช่างพูดช่างเจรจาคิดแล้วอยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเร็ว ๆ จังเลยค่ะคุณ” คุณนายตรีเนตรพรั่งพรูความในใจออกมาพลางวาดฝันถึงวันหน้าอย่างแสนสุข

“ไม่ทันไรก็หลงหลานสาวเสียแล้วคุณน่ะ” คนเป็นสามีส่ายหน้ายิ้ม ๆ