18

“เธอนี่ก็เก่งไม่เบาเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มชายตามองคนข้าง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาลอย ๆ ขณะที่ขับรถกลับเมืองกาญจน์ด้วยกันเพราะตอนขามา คุณนายตรีเนตรให้รถที่บ้านมาส่งนับดาวแล้วก็ให้กลับเลยตั้งใจทิ้งหล่อนไว้กับลูกชายวายร้ายที่หายหน้าไปตั้งแต่หลังแต่งงานขนาดนี้แล้วถ้าไม่ยอมกลับบ้านก็ให้มันรู้ไป

“เรื่อง?” ดวงตาที่ตกแต่งจนแลดูมีเสน่ห์เย้ายวนจากช่างแต่งหน้าประจำตัวของคุณแม่ผัวตัวอย่างละจากหน้าจอสมาร์ทโฟนเหลือบมองคนพูดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ คงหาเรื่องแซะอีกตามเคย….

“ก็เรื่อง......” ชายหนุ่มดึงจังหวะเรียกความสนใจจนกระทั่งคนข้างกายอดหันมามองไม่ได้ “ความตลบตะแลงของเธอไงทำเอาท่านกลับลำแทบไม่ทัน”

“ไอ้ !....นายเทพมันจะมากเกินไปแล้วนะ” พูดไม่ทันขาดคำหมัดลุ่น ๆ ก็ชกเข้าที่ต้นแขนถึงจะแรงน้อยกว่าแต่ก็ทำให้ไอ้คนปากเสียร้องออกมาได้เหมือนกัน

“โอ๊ยยย......ฉันกำลังชื่นชมเธออยู่นะยัยแม่มด ทำไมต้องเขินด้วยวะ”

“โกรธโว้ย ! ไม่ได้เขิน” ถ้าพ่นไฟได้นายไตรเทพคงไหม้เป็นจุณไปแล้ว

“พูดเบา ๆ ก็ได้น่า” เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อนพยายามแต่งแต้มมา ซะสวยเริ่มกลายเป็นหน้ายักษ์หักงอก็สะใจหัวเราะลั่นรถที่เห็นยัยแม่มดหัวร้อนน็อตหลุดแล้วมันอารมณ์ดีจริง ๆ พับผ่าสิ.......

นับดาวหายใจเข้าออกฟืดฟาดพยายามดับไฟในใจเพราะรู้ว่าพลาดท่าให้กับคนบ้านั่นอีกแล้วในขณะที่คนต้นเหตุกลับนั่งฮัมเพลงอย่างน่าหมั่นไส้

“อ๊าว ! กลายเป็นใบ้ซะงั้น”

หญิงสาวไม่แม้แต่จะหันมามองหล่อนมองตรงไปข้างหน้า พยายามประคองสติอย่างสุดฤทธิ์ไม่ยอมถูกปั่นหัวเล่นฟรี ๆ หรอก....

ไตรเทพจอดรถข้างฟุตบาธที่มีร้านข้าวต้มขนาดใหญ่ติดไฟนีออนสว่างไสวโต๊ะเก้าอี้ตั้งวางบนทางเท้ายาวเกินหน้าร้านผู้คนยังพลุกพล่าน ดูท่าน่าจะเป็นร้านอร่อยในย่านนี้

“ป่ะกินข้าว”

หญิงสาวนั่งนิ่งลำคอตั้งตรงมองไปข้างหน้าท่าทางปั้นปึ่ง

“มาเถอะน่า ท้องร้องขนาดนั้นเดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก”ชายหนุ่มได้ยินเสียงท้องของเจ้าหล่อนร้องเต็มสองหูรู้ว่าหล่อนคงหิวจึงได้แวะร้านข้าวต้มโต้รุ่งให้เดี๋ยวจะหาว่าเฮียไตรใจร้าย.....

“...........”

“ล้อเล่นนิดเดียวทำเป็นน้อยใจไปได้”

“ฉันไม่ได้น้อยใจ”

“โอเค ๆ รู้ว่าโกรธ…ขอโทษ....” ชายหนุ่มกระแทกเสียงตอบกลับอย่างเสียไม่ได้

นับดาวหันไปมองหน้านายไตรเทพให้แน่ใจ ไม่คิดว่าคำขอโทษจะออกจากปากของผู้ชายพรรค์นี้ได้น่าแปลก....ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงไม่แย่เกินเยียวยา ค่อย ๆ ดัดนิสัยอาจจะดีขึ้นมาได้อย่างน้อยก็เพื่อหน้าตาของยัยติ๊ดตี่ที่มีพ่อเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง......

“ฉันหิว...ถ้าเธอไม่หิวรออยู่บนนี้ก็แล้วกัน” พูดจบเขาก็เดินเข้านั่งโต๊ะไม่ไกลจากรถพร้อมกับสั่งอาหารโดยไม่ต้องมองเมนูด้วยซ้ำ

“อ้าว ! นึกว่าจะอิ่มทิพย์เสียอีก” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นหล่อนเดินตามมานั่งลงตรงเก้าอี้กลมตรงกันข้าม

“ก็.....เห็นแก่คนที่อุตส่าห์ขอโทษเป็นอันว่าฉันรับคำขอโทษของนายก็แล้วกัน” หญิงสาวยิ้มนิด ๆ อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ๆ เมื่อเห็นอาหารทยอยเข้ามาหน้าตาน่ากินทั้งนั้น

“ฮ่า...ฮ่า....โคตรชอบเลยว่ะ...มีเมียแถเก่ง” ชายหนุ่มหัวเราะลั่นไม่สนโต๊ะข้าง ๆ ที่เหลียวมามองคอแทบหัก

“บ้า.....” หญิงสาวทำได้เพียงขึงตาใส่ ก่อนจะสนใจกับอาหารที่ทยอยวางลงตรงหน้าไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงอีก วันทั้งวันมีแค่มื้อเช้าที่ตกถึงท้องหิวจนตาลายแล้วเนี่ยเรื่องอะไรจะมัวเถียงกับคนบ้าให้โง่

“นี่ยัยแม่มดเอาอะไรอีกป่ะ ป๋าเลี้ยง” ชายหนุ่มถามหลังจากทั้งคู่ซัดกันจนเกลี้ยงทุกจาน

“เกือบจะดีแล้วเชียว” นับดาวค้อนปะหลับปะเหลือก เมื่อไหร่เขาจะเลิกเรียกด้วยชื่อนี้เสียที

“อ้าว ! โกรธไรกูอิ๊ก !” ไตรเทพเผลอพูดออกมาเสียงดังและเป็นอีกครั้งที่โต๊ะข้าง ๆหันมามองยิ้ม ๆ สงสัยคิดว่าผัวเมียงอนกัน

“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่ายัยแม่มดเสียทีห๊ะ !....”

“น่ารักดีออก หรือจะให้เรียกเบบี๋”

“แหวะ.......”

“ฮ่า...ฮ่า....” ไตรเทพหัวเราะชอบใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้เขาทั้งยิ้มทั้งหัวเราะมากกว่าเดือนที่แล้วรวมกันทั้งเดือนอีก