บทที่ 2.จบตอน

สองแม่ลูกกำลังช่วยกันทำอาหารเย็นหลังจากที่ป้าประนอมแวะมาเล่นกับน้องเรียวและกลับบ้านไปแล้ว ทั้งบ้านก็มีเพียงสองแม่ลูกที่กำลังสนุกสนานกับการทำอาหารด้วยกัน ไปรยาให้ลูกชายนั่งเล่นของเล่นที่ห้องโถงหน้าห้องครัวเมื่อลูกมือคนเก่งทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว เธอลงมือทอดปลาทับทิมของโปรดลูกชายแต่ก็ไม่ลืมจะหันไปมองดูลูกด้วยไปรยายิ้มน้อยๆ แล้วตักปลาขึ้นใส่จานแล้วหันไปปิดแก๊สและล้างมือ เตรียมตัวตั้งสำรับในเย็นนี้ เมื่ออาหารพร้อมบนโต๊ะแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมองหาลูกชาย เมื่อไม่เห็นว่าน้องเรียวนั่งเล่นอยู่เธอก็รีบเดินออกมาที่ห้องโถง ตอนแรกเธอเองก็ไม่ได้คิดห่วงเพราะมั่นใจว่าปิดบ้านเรียบร้อยแล้ว และน้องเรียวไม่ออกไปนอกบ้านแน่ๆ แต่แกอาจจะไปเล่นที่ห้องอื่น ในบ้านนี้มีแค่สองห้องนอนกับห้องน้ำหนึ่งแหละห้องครัวเท่านั้น ส่วนห้องรับแขกหรือนั่งเล่นก็คือห้องโถงกลางบ้าน

“หนูเรียวจ๋า อยู่ไหนลูกมากินข้าวได้แล้วครับ..”

ไปรยาขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้ยินเสียงลูกชายขานรับ เธอจึงเดินไปเปิดปะตูห้องนอนและห้องน้ำและห้องที่เธอใช้เป็นห้องแต่งตัวและเก็บของซึ่งในอนาคตมันจะเป็นห้องของน้องเรียวก็ไม่พบแม้แต่เงาของน้องเรียว แค่เสี้ยวเวลาไม่กี่อึดใจเท่านั้นที่เธอหันไปตักปลาใส่จาน น้องเรียวจะหายไปไหนได้

แล้วไปรยาก็หัวใจแทบหล่นร่วงไปอยู่แทบเท้าเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าประตูหน้าบ้านแง้มๆ ไว้ ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตเพราะไม่คิดว่าน้องเรียวจะเปิดประตูออกไปข้างนอกเธอจึงเดินหาลูกในบ้านก่อน ไปรยารีบวิ่งไปที่ประตูทันที และเมื่อก้าวพ้นประตูออกมาเธอก็เย็นเยียบไปทั้งกายเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า..

“คุณเรย์..” ไปรยาครางแผ่วพร่าในลำคอที่แห้งผากอย่างช่วยไม่ได้...

“แม่ปายจ๋า พ่อเรย์จ๋ามาหาเราแย้วน้า พ่อเรย์จ๋ามาๆ”

เสียงแจ๋วๆ ของลูกชายดึงสติเธอให้กลับคืนเนื้อคืนตัว หญิงสาวกะพริบตาเร็วๆ พยายามข่มความตื่นเต้นและหวั่นหวาดไว้ในใจ

“หนูเรียว มาหาแม่ปายจ๋า”

ไปรยาพยายามเรียกลูกชายที่อยู่ในวงแขนของผู้เป็นพ่อที่กำลังอุ้มแกอยู่ แล้วไรอัลก็กำลังเดินมาหาเธอช้าๆ แววตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งไขสันหลัง ขนอ่อนหลังต้นคอลุกพรึบอย่างช่วยไม่ได้

“วันนี้พ่อเรย์จ๋าจะกินข้าวกะเราค้าบ”

“ฉันยังไม่ได้กินอะไรมา..” เขาเอ่ยสั้นๆ เป็นการทักทายเหมือนบังคับกรายๆ ให้เธอต้อนรับเขา ไปรยากลืนน้ำลายที่มันเหนียวหนืดลงคอและพยายามหาเสียงของตัวเองให้เจอ

“ชะ เชิญค่ะ..” ไปรยาหมุนตัวจะเดินเข้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือใหญ่ของเขาวางลงบนไหล่ของเธอ พร้อมกับคำพูดที่ฟังดูอบอุ่น แต่เธอกลับรู้สึกแปลบๆ เหมือนมีอะไรเสียดแทงหัวใจ...

“เราต้องเดินเข้าบ้านพร้อมกันสิ สามคนพ่อแม่ลูก ใช่ไหมครับหนูเรียวของพ่อเรย์จ๋า”

“ใช่ค้าบบบ..” พ่อหนูน้อยยิ้มแก้มแทบแตกดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข ไปรยาเงยหน้ามองสองพ่อลูกแล้วฝืนยิ้มบางๆ ก่อนจะพาพวกเขาไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวในครัวกะทัดรัด เธอตักข้าวให้ทั้งสองหนุ่มและตัวเองก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับไรอัลที่นั่งข้างๆ น้องเรียว

“โอ้โห.. ประหลาดทับทิมทอดของโปรดพ่อเรย์จ๋าเลย”

“ของโปดเรียวด้วยค้าบ”

“เราชอบเหมือนกันเลยเนอะ”

“ใช่คับ”

“เดี๋ยวพ่อเรย์จ๋าแกะปลาให้นะครับ” ไรอัลพูดกับลูกชายอย่างอ่อนโยน ไปรยามองท่าทางแสนอ่อนโยนที่ไรอัลปฏิบัติต่อลูกชายแล้วก็รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว

“แม่ขอตัวเข้าห้องน้ำสักแป๊บนะจ๊ะหนูเรียว” น้องเรียวพยักหน้าขณะเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ เต็มปาก เด็กชายดูมีความสุขจนเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ต้องขอตัวออกไปจากตรงนี้เพราะไม่อยากให้ลูกชายต้องสงสัยและตั้งคำถาม...

ไรอัลมองตามคนที่ลุกออกไปเข้าห้องน้ำด้วยแววตาขุ่นเข้มใบหน้าหล่อเหลากระด้างเรียบเฉย แต่เมื่อได้ยินเสียงแจ๋วๆ ของน้องเรียว ไรอัลก็ปรับสีหน้าและยิ้มให้ลูกชายอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มมองใบหน้าที่แทบจะเหมือนเขาในวัยเด็กอย่างเต็มไปด้วยความรักใคร่หมดหัวใจ และไรอัลก็สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาไปจากชีวิตตนอย่างแน่นอน

วันนี้เขาตัดสินใจมาหาพวกเขา และใช้ความกล้าอยู่นานก่อนที่จะเคาะประตูบ้านหลังนี้ และเมื่อเขาเห็นเด็กชายที่เปิดประตูให้หัวใจของเขาก็เต้นกระหน่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันทั้งปลาบปลื้มยินดี รักใคร่หลงใหล ไหลบ่าเข้าเกาะกุมใจโดยอัตโนมัติ ในรูปถ่ายว่าน้องเรียวน่ารักน่าชังแล้ว แต่เมื่อได้พบลูกชายตัวจริงๆ เสียงจริงเขาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเลยทีเดียว และก็น่าแปลกเหลือเกินที่น้องเรียวไม่มีท่าทีเกรงกลัวเขา ซ้ำยังมองอย่างสัยและถามอย่างใคร่รู้ว่าเขาเป็นใคร เมื่อเขาบอกว่าเป็นพ่อของน้องเรียว เด็กชายดูตื่นเต้นดีใจและยอมรับว่าเขาเป็นพ่อโดยดี ด้วยเหตุผลที่ทำให้เขาทั้งอดขบขันและและนึกค่อนขอดลูกชายไม่ได้ว่าแก่แดดแก่ลมเหลือเกิน

“เรียวว่าแล้ว ต้องเป็งพ่อของเรียว เพราะเราหล่อเหมืองกัง”

แม้จะพูดชัดบ้างไม่ชัดบ้างแต่คำพูดของน้องเรียวทำให้เขาน้ำตาซึมได้เหมือนกัน

ไรอัลมองลูกชายที่ยิ้มแย้มมองเขาด้วยแววตารักใคร่ชื่นชมแล้วลูบเรือนผมนุ่มสีเดียวกับผมของตนเบาๆ อย่างแสนรัก

“กินเยอะๆ นะครับคนเก่งของพ่อเรย์จ๋า..”

“ค้าบผม” พ่อลูกยิ้มให้กันอย่างมีความสุขโดยมีผู้เป็นแม่แอบมองด้วยน้ำตาที่ทั้งตื้นตันและแอบหวั่นหวาด...