ตอนที่1. ฝันร้าย

“อย่านะ! นั้นของลูกสาวฉัน!” แม่ผวามาคว้ากล่องของขวัญที่ลูกสาวยังไม่เปิด แต่แล้วก็ถูกหลังมือฟาดใส่ซีกหน้าอย่างแรงจนกระเด็นเลือดสีเข้มไหลจากมุมปากสวยของแม่ทันที

มือใหญ่ฉีกกระดาษห่อของขวัญออกท่ามกลางสายตาของเด็กหญิงทั้งสองที่ได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจ แล้วสิ่งที่อยู่ด้านในก็คือตุ๊กตากล่องดนตรี ชายร่างยักษ์ถอนหายใจแบบเซ็งๆ แล้วโยนขึ้นในอากาศแล้วรับ

“หยุดนะ! เจ้ายักษ์บ้า!” ดาหลาพุ่งเข้าใส่แล้วคว้าแขนข้างหนึ่งที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวของมันมากัดอย่างแรง

“โอ๊ย! ไอ้เด็กเวรนี่!” ชายร่างใหญ่ร้องเสียงหลงสะบัดแขนตัวเองอย่างแรงจนเด็กหญิงกระเด็นไปกองบนพื้น เธอเงยหน้าขึ้นเห็นชายหนุ่มอายุน้อยก้มมองเธอด้วยสายตาที่เธอไม่อาจรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่

“ห้ามพวกเขาซิ! อย่าให้ทำอะไรเรา” ดาหลาเข้าไปเขย่าแขนชายหนุ่มคนนั้น “ฉันมีเงินนะ! ฉันจ้างนายให้หยุดพวกมัน!”

ดาหลาล้วงมือไปหยิบเศษสตางค์จากในกระเป๋ากระโปรง

แล้วยื่นออกมา มีเงินเป็นเหรียญอยู่ราวๆ ยี่สิบบาท สิ่งที่เธอทำสร้างเสียง

หัวเราะให้กับชายฉกรรจ์เหล่านั้น กาสะลองรวบรวมความกล้าวิ่งเข้าไปขวางไม่ให้คนตัวใหญ่ยักษ์ทำร้ายพี่สาวของตัวเอง “อย่าทำอะไรพี่ฉันนะ!”

“นังเด็กนี่ใจถึงยิ่งกว่าพ่อแม่มันอีก”

ชายหนุ่มอ่อนเยาว์ถอนหายใจเบาๆ แล้วแกะมือเล็กๆ ที่จับแขนของเขาอยู่ออกอย่างง่ายดาย เขาพยักหน้าให้ชายร่างใหญ่ที่อยู่ใต้คำสั่งของเขาแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ ชายฉกรรจ์ที่เหลือจึงหยุดทำลายข้าวของในบ้านแล้วค่อยๆ เดินออกไป ไม่มีใครพูดอะไรกับครอบครัว“กมลภพ” สักคำ

“พ่อ! แม่!”

ดาหลากับกาสะลองถลาเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่เจ็บตัวด้วยกันทั้งคู่แม่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ แล้วสั่งให้ลูกๆ เข้าห้องนอนของตัวเอง

“แต่ว่า” ดาหลาอิดออด

“ไปซิ! ลูกกล้าดื้อกับแม่แล้วเหรอ” แม่ดุเสียงสั่นทำให้ดาหลาสะดุ้ง “หนูเป็นคนเข้มแข็งต้องดูแลน้องนะ ลูกก็ด้วย มีกันแค่นี้ต้องคอยดูแลกันและกันนะ”

กาสะลองพยักหน้าเข้าใจ ดึงมือพี่สาวเข้ามาในห้องนอน สองเด็กหญิงสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้ยินเสียงแบบนี้ ตลอดเวลา 12 ปี เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เจออะไรเลวร้ายเช่นนี้มาก่อน

“พี่ดาหลาเมื่อกี้มันอะไรกัน ฝันร้ายใช่ไหม” กาสะลองกอดพี่ สาวฝาแฝดแน่น ด้วยความกังวลและหวาดกลัว

“ใช่...เราคงแค่ฝันร้าย พรุ่งนี้ตื่นมาทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม” ดาหลากอดน้องสาวตอบ

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ทั้งสองก็สะดุ้งสุด เสียงดัง 2 ครั้งติดๆ กัน ทั้งคู่กอดกันแน่นตัวสั่นราวกับลูกนกตัวน้อย

“พี่ดาหลา!” กาสะลองกอดพี่สาวแน่น ความหวาดกลัวแล่นสู่หัวใจ “เสียงอะไร เราฝันร้ายใช่ไหม เราแค่ฝันใช่ไหม!”

ดาหลากอดน้องสาวแน่น ความรู้สึกของเธอไม่ต่างจากกาสะลองเลยสักนิด

“ใช่! มันก็แค่ฝันพรุ่งนี้ตื่นมาทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”.

...

หญิงสาวบรรจงแต่งหน้าขนมเค้กวันเกิดด้วยการเขียนชื่อเจ้าของวันเกิด ตามที่ผู้สั่งจดไว้ให้ในกระดาษแผ่นเล็ก ทุกครั้งที่ได้เขียนหน้าเค้กวันเกิด มือของเธอจะสั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะบังคับไม่ให้หัวใจที่เจ็บปวดทำให้ร่างกายสั่นตามไปด้วย พยายามเหลือเกินที่จะบอกตัวเองว่า

‘มันผ่านไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปแล้ว ความสุขที่แสนหอมหวานในวันวานได้ผ่านเลยไปหมดแล้ว’

“น่ารักจังเลยจ๊ะปีป”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากเค้กวันเกิดแล้วยิ้มเขินๆ เลื่อนหน้าเค้กให้ลูกค้าดูความเรียบร้อยอีกครั้ง

“ถูกใจไหมคะ”

“ถูกใจซิจ๊ะ” ลูกค้าสาวพยักหน้ารับ “ถ้าไม่ถูกใจพี่จะมาเป็นลูกค้าประจำร้านหวานใจนี่เหรอ น่าอิจฉาคุณเพลินตา มีลูกสาวสวยแล้วยังเก่งอีกด้วย”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวขยับแว่นสายตาแก้เขิน มองไปทางเคาน์เตอร์ซึ่งมีเจ้าของร้านที่ใครๆ รู้จักในชื่อของ ‘เพลินตา’ คุณเพลินตายิ้มกว้างอย่างภูมิใจ มองหญิงสาวที่อยู่หลังชั้นวางขนม