2

หน้าตาเย็นชาของคุณหมอน้ำแข็งนั้นทำหลายคนขยาด! อย่าว่าแต่สาวน้อยใหญ่หรือใครพยายามจะทอดสะพานให้ไม่มีสักครั้งที่เขาชายตามอง คุณหมอหนุ่มยังไม่ใช่คนไม่พูดจามากมายนัก ส่วนใหญ่แล้วก็ถามคำตอบคำ บางครั้งก็ไม่ตอบ…

ทว่าคงไม่มีใครถือสา เพราะเรื่องมดลูก คุณหมอครองภพเรียกได้ว่าฝีมือไม่เป็นรองอาจารย์หมอเก่ง ๆ ส่วนเรื่องครองความโสดคุณหมอวัยสามสิบสามปีคนนี้ก็ไม่แพ้ใคร

ความมีระเบียบและขยันมาทำงานไม่เคยหยุด คุณหมอครองภพยังครองรางวัลพนักงานดีเด่นนับสิบปี...

เป็นเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดไปเสียแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายตายด้าน ไร้หัวจิตหัวใจ ทั้งที่เขาแค่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงเพราะถูกเลี้ยงดูมาในบ้านหลังใหญ่โตตามลำพัง วัน ๆ อยู่แต่ห้องหนังสือ ประกอบกับว่าทั้งพ่อและแม่ของเขาเองก็เป็นหมอ...

ที่งานยุ่งมาก ๆ ไม่มีเวลาให้ลูกจนเข้าวัยเกษียร

จิตใจเปราะบางของเขาคงเกิดสภาวะความเครียดรุมเร้าในปีอายุย่างเข้าสามสิบสามปี

อันนา...

อีกครั้งหนึ่งที่เขาพยายามเรียกหญิงสาวให้หันหลังเดินกลับมาแม้ว่าเธอคนนั้นจะตัดสินใจไปจากเขาด้วยตัวเอง

ดวงตาคู่คมเอ่อคลอจับจ้องสายน้ำเย็นเฉียบไหลผ่านมือทั้งสอง ที่ไม่มีแม้โอกาสเอื้อมโอบเธอมากอดเอาไว้ในอ้อมแขน อย่างที่เขาอยากจะทำมาตลอด...

เขาแค่... อยากอยู่กับอันนานานกว่านี้

สักวินาทีเดียวก็ยังดี...

หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะเป็นแฟนที่ดี เป็นคนรักที่ไม่ขัดใจเธอเลยแม้สักอย่างเดียว...

เสียงน้ำจากก๊อกกระทบลงในอ่างดังไม่ขาดสาย เช่นเดียวกับนัยน์ตาเรียวรีหรี่เล็กจนเหยียดตรง หากพอพยายามกล้ำกลืนก้อนแข็งลงคอ ความเจ็บปวดเหมือนในวันวานที่เขาเคยเผชิญมาครั้งหนึ่งราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ระหว่างรอคนไข้รายต่อไปและเตรียมอุปกรณ์ คุณหมอครองภพเกือบลืมไปแล้วว่ามีอีกคนอยู่ในห้องตรวจกับเขาด้วย

ดวงตาแดงก่ำและเสียงสูดลมเข้าจมูกลึกพร้อมหยดน้ำเค็มปะแล่มอยู่ในสายตาของพยาบาลสาว ที่มีสีหน้าตื่นตระหนกตกใจสุดขีด

“หมออิฐ! ร้องไห้เหรอคะเนี่ย!?”

คุณหมอหนุ่มสะบัดศีรษะแรง ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตากลับไป ก่อนหันไปบอกด้วยสีหน้านิ่งเฉยอันเป็นปกติของตัวเขา

“ผมจะร้องไห้ทำไม? ช่วยกลับไปทำงานสักทีนะครับ เลิกเผือก”

-----------------------------------

หกเดือนที่แล้ว...

“เราเลิกกันเถอะ...”

“ทำไม?” เสียงทุ้มสั่นเครือถาม ในความเจ็บปวดของเขาที่ไม่ใช่คนแสดงออกทางสีหน้าและอารมณ์เหมือนคนอื่น ๆ

มันเจ็บ... ไม่ต่างจากมีดกรีดลงบนเนื้อสด ๆ ทะลุไปถึงหัวใจ กับคำพูดนั้น... เขาไม่อยากได้ยินมันจากหญิงตรงหน้ามากที่สุด

“มันเป็นความต้องการของพ่อแม่พี่... พ่อแม่อันนา พวกเขาเป็นเพื่อนกัน คงจะฝันเฟื่องไปเรื่อย ความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ค่ะ”

“ไม่... เหตุผลที่เลิกมันไม่ใช่แค่นั้น...”

“มันไม่ใช่แค่นั้นค่ะ... มันหลาย ๆ อย่างรวมกัน สรุปคืออันนาคบพี่อิฐต่อไปไม่ไหว” เธอแทรกขึ้นมา ด้วยรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรเขามักมีเงื่อนไข ข้อตกลงอยู่เสมอ

ตลอดระยะเวลาหกเดือนหลังเริ่มคบหากันจริงจัง ในฐานะคู่หมั้นตามคำต้องการของผู้ใหญ่ ที่เห็นว่าเขาชอบน้องอันนามาตั้งนานแล้ว แต่เขากลับปิดกั้นหัวใจตัวเอง

ครองภพไม่ใช่คนพูดเยอะ ยังเป็นคนตายด้านชินชา และเขาเป็นหมอ...! คือสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่คิดได้

“พี่ไม่ดีตรงไหน? พี่แน่ใจว่าไม่มีคุณสมบัติข้อไหน ไม่เหมาะสมกับอันนา” ทั้งน้ำเสียงและแววตาเคร่งขรึม

ชายหนุ่มยังพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองว่าเธออาจจะล้อเขาเล่น...

ตรงข้ามกับอีกคน อันนาคิดว่าเธอพยายามมามากพอ ๆ กับตัวเขา ที่น่าจะรู้เหตุผลดีที่สุดว่าเพราะอะไร

“ข้อแรกคือพี่อิฐ... เป็นคนน่าเบื่อค่ะ พี่เป็นผู้ชายตายด้านที่โคตรน่าเบื่อ ข้อสอง... มันไม่ได้เป็นความต้องการของอันนามาแต่แรกแล้ว อันนาไม่ได้อยากหมั้นกับพี่”

แววตาคู่สวยเอ่อคลอสบดวงตาเย็นชาไร้ความรู้สึก

กลางฤดูหนาวที่เย็นยะเยือกกว่าทุกปี หิมะโปรยปรายท่ามกลางบรรยากาศแสนหวานของเมืองหนาวอย่างสวิตเซอร์แลนด์ เธอตั้งใจชวนเขาออกมาพูดคุยกันตามลำพังหน้าบ้าน ขณะทุกคนกำลังฉลองปาร์ตี้ในคืนคริสมาสต์อีฟ รวมทั้งพ่อแม่ของคุณหมอหนุ่มที่มักติดสอยหอยตามมาเที่ยวด้วยกันประสาเพื่อนสนิท

หญิงสาวหวังว่าเขาจะฟังเหตุผลของเธอ ตามตกลงกันว่าขอแค่เท่านั้น...

“ข้อสุดท้าย... อันนาชอบผู้หญิง... คงทำใจชอบพี่ไม่ได้จริง ๆ ขอโทษนะ”

“อืม... งั้นก็... ขอให้โชคดีครับ” ทั้งน้ำเสียงและรอยยิ้มสุดจะฝืนกลั้นครั้งสุดท้ายที่เขาคงยิ้มให้เธอได้ เจ้าของร่างบางในเสื้อหนาวขนสัตว์ตัวหนาคลุมไว้ด้วยฮู้ดย่ำเท้าก้าวผ่านเกล็ดน้ำแข็งกองหนาเข้าบ้านไป

คุณหมอหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งงัน ท่ามกลางความเหน็บหนาวราวกับว่าโลกใบนี้คงจะเหลือเพียงแค่ตัวเขา

ไม่น่าเชื่อว่าสูตินรีแพทย์ชื่อดัง เบ้าหน้าหล่อเหลาลงตัวไร้ที่ติราวกับว่าพระเจ้าสรรค์สร้างปั้นแต่ง เพียบพร้อมด้วยฐานานุรูปยังร่ำรวยทรัพย์สินเงินทอง ด้วยความที่พ่อแม่ของเขาเองทำงานอยู่ในวงการแพทย์ จะมาถูกบอกเลิกอย่างไม่ใยดีจากผู้หญิงธรรมดา ๆ

ผู้หญิงคนเดียวที่พ่อแม่แนะนำให้รู้จัก... ตอนเขาอายุเพียงแปดขวบ

ตั้งแต่นั้นมา สายตาของเขาก็หยุดและสนใจอยู่ที่น้องอันนา ทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยของตัวเขาเลย

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาเริ่มหลงใหลในรอยยิ้มหวาน ๆ นัยน์ตาสีฟ้าครามสดสวยเหมือนสีของท้องทะเล สุ้มเสียงแสนไพเราะออดอ้อนอยู่เสมอ

หากพอลองคิดตรึกตรองกับคำพูดอันเต็มไปด้วยเหตุผลว่าเขามันเป็นคนน่าเบื่อ จนเธอต้องขอยุติความสัมพันธ์ฉันคนรักลงอย่างไม่ใยดี...

เขาคงเป็นผู้ชายน่าเบื่อจริง ๆ...