บทที่ 5

“รอแปบนะ ฉันจะไปหยิบมาให้” เจนนี่เดินกลับออกไปก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนของดารินและตัวเองที่ต้องแชร์ห้องนอนด้วยกันแล้วยื่นกระเป๋าเงินให้กับเธอ

“อ้าว นี่มันกระเป๋าฉันนี่”

“ก็ใช่สิ เธอนี่มันขี้ลืมจริงๆ นะไข่หวาน เราเอากระเป๋าเงินใส่รวมกันไว้ในกระเป๋าเป้ของไมค์ไงจำไม่ได้หรอ มิน่าถึงได้หลงทาง”

“เอ่อ..ใช่ๆ งั้นฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อน” เจนนี่รั้งแขนของดารินไว้เมื่อเธอคว้ากระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกไป “ฉันจะไปส่ง เดี๋ยวเธอก็หลงทางอีก”

“ไม่!...ไม่เป็นไรฉันไปเองได้ เมื่อกี้ตอนฉันเดินกลับมาเห็นร้านขายยาใกล้ๆ นี่พอดี แค่นี้เองไม่หลงหรอก”

“ไข่หวาน เธอบอกเองนะว่ารู้สึกไม่สบาย แล้วหน้าแดงขนาดนี้จะไปคนเดียวไหวได้ยังไง เกิดเป็นอะไรระหว่างทางใครจะช่วยเธอ”

มือบางยกมือขึ้นสัมผัสหน้าตัวเองอัตโนมัติ คงเป็นเพราะความตื่นกลัวว่าจะถูกเจนนี่และคนอื่นจับได้ว่าเธอหายไปไหนมาจึงทำให้ร่างกายมีปฏิกิริยาสร้างเม็ดเลือดขึ้นมากระจุกอยู่ที่ใบหน้ามากกว่าส่วนอื่นๆ

“ไม่เป็นไรจริงๆ เจนนี่ ขอบใจเธอมากนะ ฉัน...ฉันเพิ่งนึกออกว่าจะไปซื้อยาแล้วจะแวะไปทำธุระบางอย่างด้วย ฝากบอกทุกคนด้วยนะว่าเดี๋ยวฉันกลับมา ไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อนไข่หวาน”

เจนนี่ตะโกนตามหลัง แต่ดารินไม่ฟังและไม่รอให้เพื่อนตามมาได้ทันด้วยรีบวิ่งออกจากห้องพักตรงไปยังร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด แต่ก็อย่างที่เข้าใจ...ว่าเธอแค่แก้ตัวไปเรื่อยเรื่องร้านขายยา อันที่จริงแล้วเธอไม่เห็นไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าร้านขายยาอยู่ตรงไหน เพราะขนาดแค่ที่พักเธอยังไม่รู้ตัวเลยว่ากลับมาถึงที่นั่นได้ยังไง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าที่เดินผ่านมานั้นมีร้านอะไรบ้าง

“อยู่ไหนนะ”

ไม่รู้ว่าผ่านมานานกี่ชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาหลั่งเข้ามาในตัวเธอครั้งสุดท้าย ยิ่งช้าประสิทธิภาพของยาก็จะยิ่งมีผลต่อเธอลดลง แล้วร้านขายยาที่เธอต้องการก็ไม่เห็นจะมีอยู่แถวนี้ให้เธอได้อุดหนุนสักร้าน ทั้งที่ที่พักของเธอก็อยู่ไม่ได้ห่างไกลความเจริญเท่าไหร่

ดารินมั่นใจว่าตัวเองเดินมาไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลเมตร กว่าจะเจอร้านขายยาขนาดเล็กที่ตกแต่งได้อย่างน่ารักจนไม่คิดว่าจะเป็นร้ายขายยา ขาเรียวก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วอ่านป้ายชื่อบนหน้าอกข้างซ้าย ทันทีที่ได้รับรอยยิ้มสดใสเธอก็รีบบอกสิ่งที่ต้องการให้เภสัชกรหญิงฟังอย่างรวดเร็ว

“ฉันขอน้ำดื่มสักแก้วด้วยได้ไหมคะ” ดารินบอกกับเภสัชกรหญิงเมื่อเธอเดินกลับมาพร้อมกับกล่องยาที่ต้องการ

“ได้ค่ะ” เภสัชกรหญิงนามเอมี่มองลูกค้าสาวที่ลนลานแล้วจึงเดินเข้าไปด้านหลังร้าน

อาจจะเป็นเพราะยาที่เธอขอซื้อและท่าทางร้อนรนที่เห็นได้ชัด จึงทำให้หญิงสาวใจอ่อนเดินเข้าไปหยิบน้ำให้กับลูกค้าทั้งที่ไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือเธอก็ได้ แต่นั่นก็ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ยังช่วยให้เธอได้พบกับคนดีๆหลังจากที่ปล่อยให้เธอต้องเจอกับความทรงจำที่ไม่น่าจดใจมากที่สุดในชีวิต

“ขอบคุณค่ะ” ดารินรับแก้วน้ำจากมือเภสัชกรหญิง แล้วก้มลงแกะกล่องยาที่บรรจุไว้อย่างดีออกมาหนึ่งเม็ด

ริมฝีปากบางอ้างับเม็ดยาขนาดเล็กเข้าไปในปาก ตามด้วยน้ำสะอาดที่ได้รับจากเภสัชยากรสาวจนหมดแก้ว แล้วจึงขอบคุณเจ้าของร้านอีกครั้งก่อนจะถือกล่องยาที่เหลืออีกหนึ่งเม็ดไว้ในมือแน่นแล้วเดินออกจากร้านด้วยความโล่งใจ

แม้จะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง เธอไม่ใช่คนอ่อนด้อยเรื่องเพศเพียงแต่ไร้ประสบการณ์จริงเท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะโง่ไม่รู้อะไรเลยหลังจากที่ตื่นมาบนเตียงพร้อมกับชายหนุ่มในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น