ศพคืนชีพ 2

"เอาล่ะ ๆ ทุกคนออกไปได้แล้ว ให้นางพักผ่อน นี่ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ฮูหยินเห็นว่าบุตรสาวเพิ่งฟื้นตัว ควรได้พักผ่อนมากกว่านี้ นางไล่ทุกคนกลับแล้วปล่อยให้หนิงชิงชิงดูแลคุณหนู

ทั้งห้องเหลือเพียงนายบ่าวสองคนในบรรยากาศเงียบสงัด เว่ยหย่งฮวาไม่ค่อยผ่อนคลายนัก จะขยับตัวสักนิดก็เกร็งไปหมดจนสาวใช้สังเกตเห็น

"คุณหนู ไม่สบายตรงไหนหรือเจ้าคะ"

"ข้า...ข้าแค่ไม่คุ้นชิน"

"เช่นนั้นบ่าวจะจุดกำยานให้นะเจ้าคะ เผื่อคุณหนูจะผ่อนคลายขึ้น"

นางพยักหน้าแล้วปล่อยให้สาวใช้จัดการเรื่องในห้อง ส่วนตัวเองก็คอยสังเกตเครื่องเรือนและการทำงานของสาวใช้คนสนิทไปพลาง

"เล่าเรื่องของข้าให้ฟังหน่อยสิ"

หนิงชิงชิงยิ้มกว้างรีบมานั่งพื้นข้างเตียง

"คุณหนูเป็นบุตรสาวของนายท่านกับฮูหยิน มีพระพันปีเป็นพระอัยยิกา"

"เดี๋ยวก่อนนะ พระอัยยิกา?"

นางยกมือให้หยุดตั้งแต่เรื่องแรก เว่ยหย่งฮวารู้สึกเหมือนโดนคนตีเข้าที่หัวอย่างแรง

"เจ้าค่ะ ฮูหยินเป็นอดีตองค์หญิง เป็นพระกนิษฐภคินีของฝ่าบาท หลังแต่งงานเข้าสกุลเว่ยก็ลดยศเป็นท่านหญิงเจ้าค่ะ"

เว่ยหย่งฮวารู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม มีพระพันปีเป็นยาย มีฮ่องเต้เป็นลุง บางทีนางควรหยุดไว้แค่นี้แล้วรีบหนีออกจากที่นี่ดีหรือเปล่า รู้สึกว่าเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าที่นางจะทำความเข้าใจได้ในวันเดียว

"คุณหนู หากท่านยังเวียนศีรษะอยู่ค่อยให้ข้าเล่าพรุ่งนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะค่อยๆ เล่าให้ท่านฟังเอง"

"รบกวนเจ้าแล้วจริงๆ" เว่ยหย่งฮวาตอบรับอย่างคนหมดแรง เพราะตอนนี้นางหมดแรงแล้วจริง ๆ รู้สึกในท้องไม่มีอะไรเลย

"อิงอิง พอจะมีอะไรเหลือให้กินไหม"

"อิงอิงไหนหรือเจ้าคะ?"

เว่ยหย่งฮวายกมือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ นางพลาดไปแล้ว เพราะหนิงชิงชิงผู้นี้ไม่ว่าจะการพูดหรือท่าทางก็ดูคล้ายกับลูกพี่ลูกน้องของนางจนเผลอไป

"ข้า..."

ก่อนจะได้แก้ตัวท้องก็ประท้วงขึ้นมาอย่างน่าอาย สาวใช้ผู้ซื่อสัตว์จึงหันไปสนใจเรื่องอาการกินแทน

"คุณหนูไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เย็นเมื่อวาน คงหิวแย่ บ่าวจะไปดูที่ครัวให้เองเจ้าค่ะ"

หนิงชิงชิงรีบออกไปจัดการงานของตน

ขณะที่เว่ยหย่งฮวายังตระหนกไม่หายจากเรื่องทั้งหมดนี้ ครอบครัวของนางกลับเชื่อเหลือเกินว่านี่คือปาฏิหาริย์ ร่างของนางหลังนำขึ้นมาจากน้ำก็ไร้ลมหายใจแล้ว รักษาอย่างไรก็ไม่ฟื้นจนทั้งครอบครัวต้องทำใจ

ทว่าหนึ่งวันที่ผ่านมานั้นร่างของนางกลับไม่เสื่อมถอย เหมือนคนที่หลับไปเฉยๆ พวกเขาจึงค่อนข้างปักใจว่าที่นางหวนกลับมาต้องเป็นปาฏิหาริย์อย่างแน่นอน

เว่ยหย่งฮวาเหมือนนางแต่เพียงชื่อ นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ขณะที่นางเคยผ่านโลกมาแล้วยี่สิบห้าปี เด็กสาวคนนี้พึ่งอายุสิบเจ็ดปีเท่านั้น แต่ด้วยความดีความชอบที่เคยช่วยเหลือฮ่องเต้ครั้งหนึ่ง เด็กสาวผู้นี้จึงมียศเป็นท่านหญิง

จากคำบอกเล่าของหนิงชิงชิง เว่ยหย่งฮวาชอบไปสังสรรค์กับเหล่าคุณหนูด้วยกันแต่ไม่สนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ

คุณหนูเว่ยมีพี่น้องสี่คนรวมตัวนาง และยังมีพี่หญิงอีกหนึ่งคนอีกจากตระกูลสายรอง ที่บิดารับอุปการะหลังจากพ่อแม่ของนางถูกโจรป่าฆ่าและป่วยตาย เรื่องนี้แอบทำให้นักแสดงสาวสะท้อนใจอยู่บ้าง เพราะมันคล้ายคลึงกับชีวิตของนางอยู่หลายส่วนทีเดียว

"ท่านพี่!" เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากหน้าประตู

ระยะนี้เว่ยอวี่หยุนเป็นแขกประจำที่เรือนกล้วยไม้ คล้ายกลัวว่าพี่สาวจะอาการทรุดลงอีก กลัวว่าที่นางตื่นมานี้จะเป็นเพียงฝันชั่วคราว

เรื่องอื่น ๆ นั้นยังต้องไปเผชิญด้วยตัวเองหลังจากนี้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เว่ยหย่งฮวาแน่ใจ ครอบครัวนี้รักกันดีและให้เกียรติสตรีมาก มันชัดเจนเสียจนไม่อยากเชื่อว่ามีอยู่ในยุคแบบนี้

น้องชายคนนี้ห่างกับนางเพียงปีเดียว พี่ชายทั้งสองติดงานราชการไม่อยู่บ้านบ่อย ๆ นางกับเขาเลยเล่นด้วยกันมาแต่เด็ก

"มาหาทุกวันไม่เบื่อหรือ" นี่ก็สามวันแล้วที่นางมาอยู่ที่นี่ พอรู้ความเป็นไปของคนที่นี่และวิถีชีวิตของพวกเขาบ้าง

"ปกติข้าก็มาหาพี่หญิงทุกวันอยู่แล้ว" เว่ยหย่งฮวาพยักหน้าให้ว่าตนเข้าใจตามนั้นแล้ว