บทที่ 1 ชีวิตวัยเรียน

ลานตะวันรีสอร์ท

ตั้งอยู่เชิงเขาห่างจากถนนธนะรัชต์ไปสองกิโลเมตรทางผ่านไปเขาใหญ่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่หนุ่มหล่อกลุ่มบิ๊กเบิ้มขี่ตามกันมาห้าคันเพื่อมาพักผ่อนสมองหลังเรียนหนักติดกันมาเกือบเดือนพวกเขาขี่บิ๊กไบค์มาจากกรุงเทพมาตามถนนมิตรภาพซึ่งแต่ละคันราคาหลักล้านที่ลูกหลานเศรษฐีทั้งหลายนิยม

ทัพพ์ขี่รถบิ๊กไบค์คันใหญ่เข้าไปในบ้านไม้หลังใหญ่ท่ามกลางแมกไม้ร่มรื่นมีบิ๊กไบค์จอดเรียงกันห้าคันและของเขาเป็นคันที่หกหลังจากเขาแวะหาตาที่ฟาร์มก่อนจะตามเพื่อนมาทีหลัง

“ไอ้คุณชายทัพพ์มาแล้วโว้ย” เสียงของชนาทิปดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงบิ๊กไบค์และเห็นเพื่อนขี่เข้ามาในรีสอร์ทของเขา

“ทัพพ์มาแล้วเหรอน้ำ” นีรัมพานั่งดื่มกาแฟกับเพื่อนสาวอีกสองคนที่ห้องรับแขกได้ยินเสียงรถบิ๊กไบค์ก็เดินออกมาดูและเธอก็เดาถูกเมื่อเห็นหนุ่มหล่อที่เธออยากได้เขามาเป็นแฟนกำลังลงจากบิ๊กไบค์คันใหญ่

“นั่นไงล่ะแฟนเธอรัมพา” ชนาทิปหันไปบอกนีรัมพาที่เดินนวยนาดออกมาจากห้องนั่งเล่นราวกับนางแบบที่หลุดมาจากแคทวอล์ค

“ถ้าทัพพ์ยอมเป็นแฟนรัมพาก็ดีน่ะสิ.” นีรัมพามองร่างสูงสมาร์ทในเสื้อการ์ดสำหรับขี่มอเตอร์ไซค์และกางเกงยีนส์สีเข้มที่ชายหนุ่มชอบใส่เป็นประจำ

ทัพพ์ถอดหมวกกันน็อคออกสะบัดผมไปมาแล้วใช้มือสางปัดให้พ้นใบหน้าหล่อเข้มสไตล์ลูกเสี้ยวเพราะพ่อของเขาเป็นลูกครึ่งไทยอิตาลีแต่เลือดพ่อมันเข้มข้นมากกว่าแม่เขาจึงได้เลือดพ่อมาเยอะ ใบหน้าเรียวได้รูป จมูกเป็นสันโด่ง ริมฝีปากสีชมพูน่าจูบ ดวงตาสีฟ้าอ่อน ผมดำสนิทจึงทำให้ดวงตาโดดเด่นมีเสน่ห์ชวนฝัน รูปร่างสูงสมาร์ท กล้ามเนื้อแน่น ซิกแพกชวนใจละลายจนสาวๆในมหาลัยอยากเป็นแฟนเขา

“ทัพพ์คะ รัมพามารอตั้งนานแน่ะค่ะ” นีรัมพาถลาไปเกาะแขนหนุ่มหล่อที่เธอเพิ่งเข้าถึงตัวเขาได้เพราะเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของอดิสรเพื่อนกลุ่มเดียวของทัพพ์

“แล้วจะรอทำไมล่ะ เฮ้ยพวกมึงมีอะไรมายัดปากบ้างวะ หิวเป็นบ้าเลยว่ะ” ทัพพ์แกะมือของนีรัมพาออกเดินไปนั่งข้างชนาทิปเจ้าของรีสอร์ทตัวจริงเพื่อนสนิทของเขา

“มึงจะกินอะไรล่ะไอ้ทัพพ์ สั่งไอ้ปองมันเลย” ชนาทิปบอกเพื่อนก่อนจะพยักเพยิดไปทางนีรัมพาที่เดินสะบัดก้นไปนั่งม้านั่งยาวด้านหลังของพวกเขา ที่นี่เป็นบ้านพักส่วนตัวของชนาทิปและพวกเขานั่งตรงหน้าบ้านเป็นเทอเรสกว้างมีโต้ะเก้าอี้ตั้งอยู่สองฝั่งสามารถจัดปาร์ตี้ได้สบาย ส่วนรีสอร์ทก็มีรั้วสีขาวสูงแค่เอวกั้นเขตระหว่างรีสอร์ทกับบ้านพัก

“ใครชวนมาวะ” ทัพพ์ถามเพื่อนที่พากันส่ายหน้าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ตามล่าผู้ชายแบบนีรัมพาและได้บอกกับอดิศรไปแล้วว่าเขาไม่ชอบญาติสาวของเพื่อนซึ่งอดิศรก็เข้าใจดีและยังบอกว่าแล้วแต่เขาจะจัดการเพราะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องไม่ได้สนิทกันแต่เธอเห็นเขาเป็นเพื่อนกับทวิภาคจึงมาทำตัวสนิท

“เอาน่าไอ้ทัพพ์ ในเมื่อเธอมาแล้วก็ปล่อยไปเถอะเดี๋ยวกูจัดที่พักในรีสอร์ทไม่ให้มายุ่งกับพวกเราหรอก” ชนาทิปบอกเพื่อนเพราะเขากำลังคั่วกับเขมจิราเพื่อนของนีรัมพา

“มึงนั่นแหละตัวดีไอ้น้ำ ไม่ปล่อยน้ำออกสักวันสองวันจะตายหรือไงวะ” ทัพพ์ด่าเพื่อนเขาพอจะเดาออกเมื่อเห็นเด็กใหม่ของชนาทิปเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น

“ไม่ได้ว่ะ เด็กมันกำลังขบเผาะแต่ลีลาแม่งเหลือร้ายวะทำเอากูเข่าอ่อนเลยนะมึง” ชนาทิปกระซิบเพื่อนเบาๆเขากำลังติดใจลีลาของเด็กใหม่

“ไอ้หน้าหม้อ”

“มึงก็หม้อเหมือนกันแหละว้า น่าจะหิ้วน้องหมิวมึงมาด้วยนะ” ชนาทิปกระเซ้าเพื่อนเขารู้จักทัพพ์ตอนเรียนปีหนึ่งมาถึงตอนนี้ก็อยู่ปีสุดท้ายกันแล้วพอๆกับเพื่อนอีกสามคนที่รวมกลุ่มกันตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งจนสาวๆในมหาลัยตั้งฉายาว่ากลุ่ม พี่บิ๊กเบิ้ม เพราะพวกเขาขี่บิ๊กไบค์มาเรียนตั้งแต่ปีหนึ่ง นี่คือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาสนิทกันและคบกันมาจนถึงตอนนี้

“ผู้หญิงก็น่าเบื่อเหมือนกันหมดนั่นแหละว่ะ ตอนยังไม่ได้ซั่มคุณเธอก็ทำหยิ่งอย่างนั้นไม่ได้อย่างนี้ไม่ดี พอได้ไปสองสามดอกก็อยากได้โน่นนี่นั่น จริงมั้ยคุณรัมพา” ทัพพ์หันไปถามนีรัมพาที่ทำหน้าไม่ถูกกับคำพูดตรงๆของเขา

“มะ ไม่รู้ค่ะ แต่รัมพาไม่ได้เป็นเหมือนผู้หญิงที่คุณทัพพ์เคยเจอนะคะ” นีรัมพาตอบหนุ่มหล่อที่หัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

“ฮ่าๆๆ ไม่เหมือนตรงไหนล่ะคุณรัมพาลองบอกมาสิ” ทัพพ์หัวเราะเสียงดังด้วยความขบขันเขาก็เห็นพูดแบบนี้กันทั้งนั้นสุดท้ายก็เหมือนกันหมด

นีรัมพาเม้มปากแน่นเพราะตอบไม่ได้ก็และเธอก็คิดเหมือนที่ทัพพ์พูดจริงแต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้ทำเอาเธอไปไม่เป็นและไม่พอใจทัพพ์มาก

“ป๊าบบ..” ตุลธรตบไหล่เพื่อนเสียงดัง

“เฮ้ย,ไอ้เหี้ยต้อมเจ็บนะโว้ย ตีมาได้” ทัพพ์โวยวายใส่เพื่อนอีกคนที่นั่งฟังอยู่นานจนทนความปากหมาของเพื่อนไม่ได้ทำเอานีรัมพาไปไม่เป็น

“มึงเลี้ยงหมาไว้ในปากหรือไงวะไอ้ทัพพ์ พูดจากับผู้หญิงให้มันดีๆหน่อยสิวะ” ตุลธรเตือนเพื่อนที่นับวันปากคอเราะร้ายขึ้นทุกวัน

“พูดกันมันตรงๆนี่แหละดี กูถนัดซั่มอย่างเดียวเรื่องอื่นกูไม่สนใครรับได้ก็รับใครรับไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งแค่นั้นเอง จะมาตามตื้อกูเหมือนผัวตามเมียน่ะไปไกลเลย..” ทัพพ์พูดฉะฉานสมกับที่เพื่อนว่าปากหมาจริงๆเขาไม่ชอบผู้หญิงประเภทตามตื้อผู้ชายมันทำให้เขาคิดถึงเมียน้อยของพ่อ

“คุณทัพพ์พูดจนจินกลัวแทนผู้หญิงเลยนะคะ” เขมจิราพูดแล้วนั่งลงบนตักของชนาทิปอดสงสารเพื่อนไม่ได้ถึงจะหล่อแต่เธอขอถอยดีกว่า

“กลัวบ้างก็ดี ส่วนมากที่ผมเจอไม่เห็นกลัวสักคน” ทัพพ์พูดแล้วมองนีรัมพาที่มองเขาอย่างไม่พอใจแต่มันก็เป็นเรื่องของเธอหากเขาพอใจเขาก็จะเป็นฝ่ายเริ่มเอง

“เอ้า, เอาเบียร์กระแทกปากเข้าไปจะได้ไม่พูดมาก” อดิศรหยิบขวดเบียร์จากสมปองยื่นให้เพื่อนที่มาถึงก็เอาแต่พูดกระทบนีรัมพาสงสัยมันไปกินรังต่อรังแตนมาแน่เลยถึงได้พาลไปทั่ว

“ขอบใจนะสมปอง นายน่าจะเอามาให้ตั้งนานแล้ว” ทัพพ์ขอบใจคนของเพื่อนมาพักที่นี่ทีไรคอยดูและอย่างดีตลอด เมื่อได้ดื่มเบียร์เย็นๆแล้วอารมณ์ของชายหนุ่มก็ดีขึ้น แต่นีรัมพาอารมณ์เสียเพราะทัพพ์ไม่สนใจเธอเลย ทั้งที่คิดว่ามาแบบนี้เขาน่าจะสนใจเธอบ้างต่างจากชนาทิปที่เอาอกเอาใจเขมจิราอย่างออกนอกหน้าแต่เธอรู้ว่าทั้งสองแค่สนุกกันเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจัง และเธอก็เช่นกันแต่พอเจอทัพพ์ชายหนุ่มถูกใจเธอทุกอย่างไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา นามสกุลดัง ฐานะร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี ใครบ้างไม่อยากได้เขาและคิดว่าเธอจะถอยหรือเดินหน้าดี

“ปองนายพาแขกของฉันไปพักที่รีสอร์ทหน่อยนะ ฉันโทรบอกผู้จัดการแล้ว จินกับเพื่อนไปพักก่อนนะครับ เย็นนี้เรามีปาร์ตี้กันที่นี่ ผมจะให้ปองไปรับนะครับ” ชนาทิปบอกลูกน้องคนสนิทที่เขาไว้ใจเพราะสมปองเป็นลูกของแม่บ้านรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กและสมปองก็เลือกเรียนแค่ปวส.เพราะสงสารแม่ที่ทำงานหนักส่งเสียให้เรียน ชนาทิปจึงให้มาดูแลบ้านพักที่เขาใหญ่และให้เป็นหูเป็นตาดูแลรีสอร์ทแทนเขา แต่คนส่วนใหญ่จะคิดว่ารีสอร์ทนี้เป็นของครอบครัวเขาที่จริงไม่ใช่ เขาเอาเงินของขวัญที่ตาให้เอามาซื้อที่สร้างรีสอร์ทจนตอนนี้มีแต่คนรู้จักและเขาก็บริหารเองและจะมาดูทุกอาทิตย์หากเรียนหนักก็มาเดือนละสองครั้ง หากเขาไม่มาสมปองก็จะเอาเอกสารไปให้เซ็นที่