ตอนที่ 3

โบ...ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดชาวอเมริกันรูปร่างสูงใหญ่แต่หน้าตาดีมองร่างบอบบางในชุดกระโปรงป้ายและถือสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น เขามองเธอคล้ายเคลือบแคลง ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้หญิงสาวชักเริ่มประหม่า

“ถ้าอย่างนั้นตามผมมาทางนี้ ผมมีเวลาให้คุณแค่สิบนาที เพราะตอนนี้คุณสมิธกำลังอยู่ในช่วงพักที่ห้องส่วนตัวของเขา”

พอเขาพูดเช่นนั้นเดือนลดาก็มีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอมาที่นี่ด้วยความหวัง และช่างเป็นโอกาสอันดีที่เธอมาได้จังหวะพบกับเจ้าหนี้ของแม่บุญธรรม

บอดี้การ์ดร่างใหญ่พาเธอขึ้นไปยังชั้นบนของโรงแรมซึ่งสำหรับเดือนลดาแล้วมันมีขนาดใหญ่และหรูหรามากจนหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเธอต้องทำงานสักกี่เดือนจึงจะพอจ่ายค่าห้องพักแค่เพียงคืนเดียว

“ถึงแล้วครับ คุณสมิธอยู่ด้านใน อย่าลืมว่าคุณมีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้นนะครับ คุณเมย์”

“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวคิดว่าแค่สิบนาทีก็เหลือเฟือแล้วแค่ให้เธอได้พบกับเจ้าของโรงแรมใหญ่ติดอันดับของลาสเวกัสซึ่งมันอาจเป็นเรื่องไม่ง่ายเลยหากมาผิดจังหวะและเวลา

โบไม่ได้ติดตามเดือนลดาเข้าไปในห้องพักที่มีขนาดใหญ่และเทียบกันไม่ได้เลยกับบ้านหลังเล็กของเธอแถบชานเมืองแอตแลนตา ทั้งยังหรูหราโอ่อ่าจนเรียกได้ว่าทุกตารางนิ้วนั้นน่าจะมีมูลค่าการตกแต่งด้วยเงินจำนวนมหาศาลเลยทีเดียว

“มิสเมย์”

เสียงทุ้มห้าวจากด้านหนึ่งของห้องพักในส่วนที่เป็นห้องรับแขกดังขึ้นดึงหญิงสาวให้หลุดจากภวังค์ที่ยังประหม่าระคนตื่นเต้น เดือนลดาหันไปตามเสียงนั้น ดวงตาคู่คมเลื่อนไปหยุดที่ร่างสูงของบุรุษหนุ่ม เขาอยู่ในชุดสูทผ้าไหมสีดำ และใบหน้าคร้ามเข้มของเขาสะกดความรู้สึกของหญิงสาวให้นิ่งไปในชั่วขณะ

“คุณใช่หรือเปล่า...มิสเดือนลดา เทอร์รี่ เมย์?”

เขาถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงก้องกังวานที่ทำให้ร่างบอบบางชะงักกึก บุรุษผู้มีเรือนร่างสูงใหญ่กำยำและชุดสูทภูมิฐานช่วยเสริมความสง่าเป็นเท่าตัว ใบหน้าคร้ามคมใต้กรอบเรือนผมสั้นสีน้ำตาลแกมทองแดง ดวงตาคู่คมบนใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรกรีกจ้องมองมายังเธอ ผู้มาเยือนที่ตกอยู่ในอาการตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ผมไม่ได้เรียกชื่อคุณผิดใช่ไหม คนของผมรายงานผมว่าอย่างนั้น...ผมคือเอเดรียน สมิธ”

เอเดรียน สมิธ